Miljoenen Amerikanen leven met een psychische aandoening. Volgens het National Institute of Mental Health heeft 1 op de 5 volwassenen een psychische aandoening. Dat maakt me 1 van de meer dan 46 miljoen.
Ik heb een angststoornis en een bipolaire stoornis en heb dat al jaren. En terwijl de eerste me nerveus en angstig maakt - als ik angstig ben, bonkt mijn hart, trillen mijn benen en beginnen mijn gedachten en gedachten te racen - de tweede maakt me vol vertrouwen en energie of zonder gevoel. Bipolaire II wordt gekenmerkt door hypomanische hoogtepunten en verlammende dieptepunten, en dit beïnvloedt mijn ouderschap.
Sommige dagen ben ik aanwezig en leuk. Ik dans met mijn dochter in de keuken en zing in de badkamer terwijl ik mijn zoon in bad doe. Maar op andere dagen is de uitputting zo groot dat ik niet kan bewegen. Ik heb moeite om uit bed te komen. Ik ben ook erg prikkelbaar. Ik snap zonder reden of reden, en dit maakt me op zijn best inconsistent.
Ik heb mijn kinderen vastgehouden en pijn gedaan. Ik heb hun dromen vervuld en ze teleurgesteld.
Er zijn lessen te leren
Maar het is niet allemaal erg. In sommige opzichten ben ik dankbaar voor mijn psychische aandoening omdat bipolaire stoornis en angststoornis me een betere vrouw, vriend en moeder hebben gemaakt.
Hier is hoe mijn geestesziekte mij en mijn kinderen heeft beïnvloed.
Mijn kinderen hebben geleerd om met hun gevoelens om te gaan - en uit te leggen
Toen ik opgroeide, worstelde ik om mijn gevoelens te benoemen. Ik voelde verdriet, woede, vreugde en angst, maar ik wist niet per se wat elke emotie was. Ik wist ook niet hoe ik mezelf moest uitdrukken. Als ik bijvoorbeeld woedend werd, zou ik ontploffen. Ik herinner me dat ik trilde en krijste in mijn longen.
Maar door therapie heb ik geleerd hoe ik mijn gevoelens kan identificeren en er doorheen kan werken. Ik gebruik bijvoorbeeld meditatie om angst te bestrijden. Ik ren (letterlijk ren) als ik bang of boos ben, en ik leer mijn kinderen hetzelfde te doen. Ze weten dat acteren onaanvaardbaar is, maar geen enkele emotie is slecht of fout.
Ik heb ook mijn oudste hulpmiddelen gegeven om met haar gevoelens om te gaan. Ze heeft een kalmerende - of relaxte - hoek vol sensorische objecten, zoals een peddelbal, stressballen en een deken, en ze kan daarheen gaan wanneer ze zich overweldigd voelt. Het is haar tijd en haar ruimte. Geen vragen gesteld.
Angst maakt het voor mij moeilijk om mama-vrienden te maken - of vrienden
Een van de moeilijkste aspecten van het leven met een angststoornis is hoe het mijn relaties beïnvloedt, dwz angst vertelt me dat ik niet goed genoeg of slim genoeg ben. Het zet me aan het twijfelen aan mijn waarde en mijn waarde, en angst zorgt ervoor dat ik de intenties van anderen wantrouw. Ik geloof niet dat iemand me leuk kan vinden of van me kan houden omdat ik zo onhandig ben. De tape in mijn hoofd vertelt me dat ik een mislukkeling ben.
Als zodanig heb ik moeite om nieuwe vrienden te maken, wat moeilijk is als je kinderen hebt. De zilveren rand - als die er is - is dat mijn dochter een sociale vlinder is, en vanwege haar persoonlijkheid moet ik met anderen praten. Ze dwingt me om een huidige (en persoonlijke) ouder te zijn.
Mijn kinderen weten nooit welke moeder ze krijgen
Op een willekeurige dag kan ik de gelukkige "laten we koekjes bakken en een dansfeestje houden" ouder zijn of degene die niet kan douchen of uit bed kan komen.
Hoewel mijn korte lont een probleem is, is een ander probleem (en kenmerkend) van bipolaire II snel fietsen. Als ik bijvoorbeeld symptomatisch ben, kan mijn humeur fluctueren op een dubbeltje.
Als zodanig weten mijn kinderen nooit welke moeder ze zullen krijgen: de 'normale', de depressieve of de hypomane. Degene die danst en zingt of degene die huilt en schreeuwt. En daardoor lopen ze op eierschalen. Mijn kinderen hebben geen consistentie.
Dat gezegd hebbende, bied ik altijd mijn excuses aan voor mijn acties als ik fouten maak. Ik doe mijn uiterste best om de stabiliteit en de schijn van normaliteit te behouden, en ik gebruik mezelf als voorbeeld. Door mijn ziektes weten mijn kinderen het belang van geestelijke gezondheid.
Mijn kinderen leren dat het oké is om om hulp te vragen
Ik ben er nooit goed in geweest om om hulp te vragen. Toen ik klein was, leerden mijn ouders me dat sterke individuen in hun eentje met problemen omgaan.
Maar ik weet nu dat dit niet het geval is, en ik laat mijn kinderen mijn "gebreken" en "zwakke punten" zien. Mijn oudste is met mij meegegaan naar therapie. Ik vertel het ze als ik verdrietig ben. Als mama niet oké is.
Soms ben ik te moe om met mijn kinderen te spelen
Leven met een psychische aandoening is moeilijk. Kras dat: het is vermoeiend en op sommige dagen kan ik niet functioneren - als persoon of als ouder. Sommige dagen ben ik te moe om met mijn kinderen te spelen (of er voor te zorgen). Op deze dagen speel ik geen kickball of verstoppertje. Ik neem ze niet mee op hun fiets.
Dit heeft mijn kinderen natuurlijk empathisch en begripvol geleerd. Ze zijn vergevingsgezind en vol genade, maar het heeft er ook voor gezorgd dat mijn kinderen teleurgesteld zijn … veel.
Ik heb het scherm als oppas gebruikt
Deskundigen zijn het erover eens dat de mediaconsumptie voor alle kinderen moet worden beperkt, maar met name voor jonge kinderen. Volgens de American Academy of Pediatrics zou het gebruik van schermen voor kinderen van 2 tot 5 jaar zelfs beperkt moeten worden tot 1 uur 'hoogwaardige programmering' per dag, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me aan deze richtlijnen houd.
Op sommige dagen is mijn depressie zo groot dat ik moeite heb om rechtop te zitten of op te staan. Ik kom uit bed. En op deze dagen kijken mijn kinderen veel tv. Kras dat: ze kijken veel tv.
Ben ik hier trots op? Absoluut niet. Maar om een goede ouder te zijn, moet ik een gezonde ouder zijn, en soms betekent dat het oefenen van zelfzorg en het nemen van een letterlijke en figuurlijke pauze.
Ik heb - onnodig - tegen mijn kinderen geknapt
Leven met een bipolaire stoornis kan een uitdaging zijn. Ondanks medicatie en doorlopende therapie ervaar ik regelmatig symptomen en een van de kenmerken van bipolaire II is prikkelbaarheid.
Als ik bijvoorbeeld hypomanisch ben, word ik zo strak opgewonden dat ik snap. Ik schreeuw tegen mijn kinderen, en dit is (naar mijn mening) het ergste van een ouder zijn met een psychische aandoening, omdat ik weet dat mijn woede een negatief effect heeft op mijn kinderen.
Mijn kinderen leren de waarde van mededogen - en de kracht van een verontschuldiging
Als ouder heb ik veel fouten gemaakt. Veel. Door mijn korte lont ben ik plotseling gaan schreeuwen. Door depressie ben ik onverwachts gestopt.
Ik heb plannen geannuleerd en uren in mijn bed of op onze bank doorgebracht, en ik heb vreemde emotionele uitbarstingen gehad. Ik heb gehuild over zaken als koude koffie en gemorste melk.
Het goede nieuws is dat mijn slip-ups leerzame momenten zijn. Ik zeg regelmatig: 'Het spijt me. Mama had XYZ niet mogen doen. Ik was gefrustreerd. Dat was fout."
En door mijn gedrag en acties leren mijn kinderen de kracht van een verontschuldiging. Ze leren verantwoording en vergeving, en ze leren dat het ok is om hulp te vragen. Iedereen wordt boos en huilt. Iedereen maakt fouten.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijver en voorstander van geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en wanneer haar neus niet begraven ligt in werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan het runnen van Greater Than: Illness, een non-profitorganisatie die kinderen en jongvolwassenen die worstelen met mentale gezondheidsproblemen in hun kracht zet. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
