Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
'Ik heb net zoveel cupcakes gegeten, ik heb diabetes', grapte een collega van over de kastmuur. Een andere groep collega's barstte in lachen uit.
Hoewel de grap voor hen misschien onschuldig lijkt, kronkelde ik van ongemak.
Ze zeggen dat het beste soort humor niet klopt - maar als een persoon met diabetes type 2 die bijna elke dag met deze groep individuen moet omgaan, kon ik het niet helpen dat ik me ontdaan voelde door deze zogenaamde punchline.
Voor 30 miljoen Amerikanen is het beheren van diabetes geen grap. Het is een dagelijkse realiteit om adaptief eten te leren, pillen te nemen, jezelf te prikken met naalden of insuline te injecteren.
Het is een ziekte die sterk wordt beïnvloed door genetica, een ziekte die u waarschijnlijk niet als eerste in uw familie zult krijgen - en toch blijft het aanhoudende stigma bestaan: de manier waarop u eet, veroorzaakt diabetes.
Maar door deze complexe ziekte te simpel te maken, houden we het idee in stand dat diabetes iets is dat iemand verdient.
Meer dan drie jaar geleden ging ik naar mijn arts om pleisters voor reisziekte op te halen voor een cruise. Ik had een volledig lichamelijk onderzoek, zodat mijn verzekering het bezoek zou dekken, en tot mijn verbazing belde mijn arts me een dag voordat mijn cruise zou vertrekken, terug.
Toen vertelde hij me dat ik diabetes had. Ik stelde veel vragen, te beginnen met "Weet je het zeker?" gevolgd door "Wat veroorzaakte dit?"
Toen mijn manier van vragen snel veranderde in het spel van zelfverwijt, zei mijn arts iets dat mijn kijk op mijn diagnose veranderde
Hij zei: "Voor jou was het niet een kwestie van of je diabetes zou krijgen, het was een kwestie van wanneer."
Er is een reden dat de meeste intakeformulieren voor artsen de gezondheidsgeschiedenis van uw gezin vragen - en ik kan op meer dan één hand rekenen van mijn naaste familieleden (zowel levend als overleden) die diabetes hebben.
In een artikel uit 2010 "Intuïtief eten: geniet van je eten, respecteer je lichaam", geven Dr. Linda Bacon en Judith Matz, LCSW, inzicht om deze genetische aanleg te begrijpen en het schuldspel voorgoed te beëindigen.
"Genen spelen een grote rol bij de ontwikkeling van diabetes", schrijven Bacon en Matz. "We zijn allemaal geboren met uitdagingen in onze genetische code - en ook in onze levensomstandigheden - en dit is een van de uitdagingen waarmee je werd geconfronteerd."
'Je lichaam was kwetsbaar', gaan ze verder. "Moeilijkheden met glucoseregulatie en een combinatie van factoren veroorzaakten die genetische aanleg."
Getriggerd niet veroorzaakt - en dit is een onderscheid dat ertoe doet.
Veel factoren kunnen een genetische aanleg als deze onder druk zetten - waaronder chronische stress, waar niemand zich zoveel op lijkt te focussen als cupcakes - maar de kwetsbaarheid zelf is genetisch en helemaal niet binnen onze controle.
En in die zin veroorzaakt het eten van suiker geen diabetes. Als dat het geval was, zou iedereen met een zoetekauw diabetes hebben.
De genen die je krijgt, spelen een veel grotere rol bij diabetes dan velen erkennen. Maar als we dit verdoezelen, verandert het een ziekte die empathie waardig is in een 'straf' voor mensen die 'slechte keuzes' hebben gemaakt.
Het gebruik van oorzakelijk verband waar het een associatie kan zijn - of gewoon een van de vele factoren - veroorzaakt veel verkeerde informatie over diabetes.
Als zelfbenoemde zoute tand kan ik je vertellen dat snoep nooit iets was waar ik naar hunkerde. En toch zou ik nog steeds diabetes ontwikkelen en mensen zouden veronderstellingen maken over mijn dieet en lichaam die gewoon niet waar waren.
Dit is de reden waarom een grapje maken over diabetes krijgen als je snoep eet als een niet-diabeticus meer kwaad doet dan die lach goed doet.
Eén cupcake geeft je geen diabetes en maakt een grapje dat het wel gevaarlijk is op twee niveaus: het veroorzaakt verkeerde informatie over deze ziekte en bevordert het stigma dat het krijgen van diabetes iets is waarover je controle hebt.
Deze grap kent ook een moraal toe aan voedsel dat schadelijk kan zijn voor mensen met eetstoornissen
Het creëren van een hiërarchie van waarde voor voedsel kan restrictieve eetgewoonten aanmoedigen.
Door te zeggen dat het eten van snoep je diabetes geeft, bevorder je dit idee dat voedsel een intrinsieke "goede" of "slechte" waarde heeft en dat je straf voor slecht eten een ziekte krijgt.
Dit raakt mij vooral als een plus-size persoon die op het kruispunt van diabetes en een eetstoornis leeft.
Volgens de National Eating Disorder Association is er een verband tussen diabetes en de emotionele toestand die verband houdt met eetstoornissen. Ze zeggen dat diabetes ook de kans op klinische depressie verdubbelt - een ander vak dat ik controleer.
De National Eating Disorder Association voegt hieraan toe: "Een onderzoek onder jongeren uit Noorwegen toonde aan dat naast de leeftijd, de negatieve houding ten opzichte van diabetes en de negatieve overtuigingen over insuline de hoogste associatie hadden met insulinerestrictie en het gedrag van eetstoornissen."
Met andere woorden, als men denkt dat “dik” zijn de oorzaak is van diabetes, dan zou wanordelijk eten - gebaseerd op angst om dik te zijn - iemands poging kunnen zijn om diabetes te voorkomen.
En in die zin raakt het stigma en de verkeerde informatie over diabetes ons allemaal.
Het woord 'houding' en 'geloof' vallen hier echter beide op. In tegenstelling tot genetische aanleg, houden attitudes en overtuigingen persoonlijke keuzevrijheid in. Je kunt hun houding en overtuigingen in de loop van de tijd veranderen.
En dit is precies de plek waar niet-diabetici kunnen stoppen met het proberen komiek te worden en bondgenoten te worden
In plaats van het stigma met grappen te bevorderen, daag ik niet-diabetici uit om hun manier van denken en praten over diabetes te heroverwegen.
Als je iemand een grap hoort maken over diabetes, gebruik dat dan als een kans voor onderwijs.
Je zou geen grap maken over iemand die kanker krijgt - dus wat is er zo grappig aan diabetes? Beiden zijn ziekten met genetische en omgevingsfactoren, toch? Het verschil is wie we ons gewoonlijk voorstellen als het gezicht van de ziekte.
Voor diabetes zijn het degenen onder ons die de samenleving onsmakelijk vindt - mensen met een groter lichaam en ouderen.
Als je er echt naar kijkt, is je grap niets meer dan dun versluierde fatfobie en ageisme.
Als je niet elke dag met diabetes leeft, zou ik niet verwachten dat je begrijpt hoe het is om het te hebben
Ik zou echter hetzelfde respect verwachten dat elke persoon verdient.
Zelfs toen ik dicht bij mijn grootouders met diabetes opgroeide, veranderde mijn kijk toen het mijn eigen realiteit werd.
Ik leef een heel vol leven met diabetes en als diabeet vraag ik niemand om medeleven. Ik zou echter de basisherkenning van mijn menselijkheid waarderen.
Hoewel ik niet afhankelijk ben van insuline, hebben degenen die met grote toegankelijkheid en betaalbaarheidsproblemen kampen een medicijn nodig om ze in leven te houden. En ik sta voor mijn eigen reeks uitdagingen - van de stijgende kosten van mijn glucoseteststrips tot het bedekken van de blauwe plekken op mijn injectieplaatsen.
Ik hoef me niet af te vragen wat mijn collega's echt van diabetes denken. Het helpt me niet om diabetes te belichten.
De woorden die je gebruikt, hebben kracht. Waarom zou je iemand neerslaan als je hem kunt helpen optillen?
Alysse Dalessandro is een plus-size modeblogger, LGBTQ-influencer, schrijver, ontwerper en professionele spreker, gevestigd in Cleveland, Ohio. Haar blog, Ready to Stare, is een toevluchtsoord geworden voor degenen die mode anders negeerde. Dalessandro is erkend voor haar werk op het gebied van positiviteit van het lichaam en LGBTQ + als een van de NBC Out's # Pride50 Honorees uit 2019 van NBC Out, lid van de Fohr Freshman-klasse en een van de meest interessante mensen van Cleveland Magazine voor 2018.
