Ik voelde me nooit zo beschaamd totdat ik mijn kind had.
Twee jaar geleden in een synagoge in Cambridge, Massachusetts, waren mijn dikke baby en ik verreweg het luidste, meest expressieve stel bij een nieuwe moedergroep. Ik ging omdat ik wat vrienden moest maken, en het was een klein eindje rijden van ons toenmalige huis in Boston.
Zittend in een cirkel op de vloer, keken de andere ouders ongemakkelijk aan toen ik enthousiast sprak over de schokken van nieuw ouderschap. Het was duidelijk dat ik een vreemde moeder was.
Het herinnerde me eraan hoe het voelde toen ik thuis was, rondsnuffelde in Facebook-oudergroepen en geen betrekking had op een van de berichten. Ik probeerde verbinding te maken en miste het merkteken.
Ik verhuisde van Miami naar Boston toen ik 7 maanden zwanger was, een stad waar ik maar heel weinig mensen kende. Terwijl Cambridge bekend staat om het opleiden van toekomstige leiders aan de Harvard University, bezoeken mensen vaak Miami om tot het ochtendgloren te dansen en hun met string beklede bodems te bruinen.
Wild is eigenlijk een woord dat ik gebruikte om mijn leven te beschrijven tot kort voordat ik op 36-jarige leeftijd zwanger werd. Destijds droeg ik mijn levensstijl als een ereteken. Ik was een lange tijd muziekredacteur met een avontuurlijke geest en een voorliefde voor jongere disfunctionele mannen en vrienden met kleurrijke verhalen. Ik dronk vaak te veel, danste te hard en maakte te vaak ruzie in het openbaar.
Ik begon me zorgen te maken over hoe ik mijn leven voor de baby zou omschrijven aan potentiële vrienden die veel vaster leken dan ooit.
Ik voelde dit rare zeuren van binnen dat ik me al snel realiseerde dat het de ickiness van schaamte was. Ik had me zelden overgegeven aan gevoelens van schaamte voordat ik mijn zoon had, maar daar was het dan, gewoon op mijn borst zittend, nestelde zich en keek me grijnzend aan.
Wat is schaamte?
Onderzoeker en auteur van 'Women and Shame', Brené Brown, omschrijft het gevoel als zodanig: 'Schaamte is het intens pijnlijke gevoel of de ervaring dat we geloven dat we gebrekkig zijn en daarom de acceptatie en het toebehoren niet waard zijn. Vrouwen ervaren vaak schaamte wanneer ze verstrikt raken in een web van gelaagde, tegenstrijdige en concurrerende verwachtingen van de sociale gemeenschap. Door schaamte voelen vrouwen zich opgesloten, machteloos en geïsoleerd. '
Brown begon schaamte bij vrouwen te bestuderen vanwege haar ervaring als moeder. Ze creëerde de term 'moederschaamte' om te passen op de talloze soorten schaamte die we ervaren rond moederschap.
In een interview met Mother's Movement merkte Brown de rigide verwachtingen binnen gemeenschappen op, naast persoonlijke ervaringen die moeders kunnen schamen.
"Wat het zo gevaarlijk maakt, is het vermogen om ons het gevoel te geven dat we de enige - anders - zijn aan de buitenkant van de groep", zei ze.
Ik voelde me zeker de enige vuile eend in een ongerepte vijver.
Mijn ervaring met schaamte
Nadat onze zoon was geboren, leefden mijn partner en ik in een petrischaal, perfect om schaamte te kweken.
Beiden met een wild verleden waren we nuchtere nieuwe ouders zonder een ondersteunend netwerk. Ik werkte ook vanuit huis - alleen. En, zoals 20 procent van de vrouwen en 5 procent van de mannen, ervoer ik symptomen van postpartumdepressie en angst, waaronder gevoelens van schaamte.
Voordat ik beviel, was ik een zelfverzekerd persoon die dacht dat schaamte een controlemiddel was dat werd uitgeoefend door mijn moeder of internettrollen toen ze mijn korte rok of een mening die ik in een concertrecensie niet leuk vond, leuk vonden.
Toen iemand me probeerde te schamen - zoals de pestkoppen die mijn jeugd bevolkten - nam ik mijn schaamte, veranderde het in woede gericht op die persoon en liet het dan los.
Ik voelde me schuldig toen ik iets verkeerd deed, en schaamde me toen ik een fout maakte, maar als iemand probeerde me een slecht gevoel te geven omdat ik gewoon mezelf was, dacht ik 'f @! # Them' en niet 'f @! # Me'. Dat waren hun problemen - niet de mijne.
Zelfs na de bevalling was ik niet geïnteresseerd in het passen in de vorm van een 'ideale' moeder. Ik zou graag met de moeder rondhangen in een yogabroek die enthousiast op haar kinderen juicht tijdens de voetbalwedstrijd op zondag. Maar ik zou haar nooit worden.
Ik beschouwde het Madonna-hoer-concept ook als een hoop onzin en had nooit gedacht dat ik in die mentale val zou vallen. Dus toen ik me begon te schamen voor de hoer en meer als de Madonna, was ik diep in de war.
Hoe kunnen we omgaan met schaamte?
Het tege
Ze zegt dat het kijken naar haar vrienden moederschaamte ervaart en haar onderzoek bereidde haar voor op de emoties en verwachtingen die gepaard gingen met het ouder worden. Omdat ik niet zo bekend was met de emotie, was ik er niet klaar voor om er doorheen te werken.
Ik was echter vastbesloten me een weg te banen uit dat gat van schaamte.
Mijn authentieke zelf vergrendelde hoorns met mijn nieuwe, preutse ouderzelf. Als moeder zag ik mezelf als een object dat uitsluitend een rentmeester was voor een ander leven. Ik was een melkfabrikant wiens elk uitje eindigde met een rommelige pitstop voor de commode en elke middag betrof het maken van babyvoeding in ijsblokjes.
Het is moeilijk om compassie en empathie te hebben voor iets, dus ik moest mezelf herinneren aan mijn waarde en menselijkheid.
Na bijna twee jaar worstelen met deze transitie, begon ik opnieuw contact te maken met mensen die mij accepteerden.
Ik belde mijn oude vrienden en genoot ervan om zonder oordeel naar hun roddels en scheldwoorden te luisteren. Ik nam die niet-oordelende houding aan en paste die toe op de herinneringen aan mijn eigen verleden.
Mijn zoon, partner en ik zijn gelukkig verhuisd naar een stad waar mensen die mij kenden pre-baby en mijn familie wonen. Met hen rondhangen herinnerde me eraan dat het geen probleem is om in sociale situaties te struikelen. Ik kon lachen om mijn misstappen, waardoor ik herkenbaarder, menselijker en sympathieker werd.
Ik realiseerde me ook dat de andere ouders in de oudergroep van Cambridge zich waarschijnlijk veel voelden zoals ik was: geïsoleerd en verward.
Degenen onder ons die bevallen waren ondergingen enorme lichamelijke overgangen die niet alleen van invloed waren op hoe we eruit zagen, maar ook hoe onze hersenen werkten. We waren ons pas aan het aanpassen aan biologische veranderingen die erop gericht waren onze pasgeborenen te beschermen - niet met elkaar te verbinden.
Alleen toen kon ik stoppen met me te concentreren op de slechte nachten van weleer en de rest te onthouden. Er waren ook lange avontuurlijke dagen die leidden tot nieuwe connecties, spannende verkenningen, en natuurlijk begonnen die dagen misschien met mimosa's als ontbijt.
Ik herinner me het goede en slechte van mijn leven voor de baby, contact maken met vrienden en herinner me mezelf te accepteren zoals ik ben, laat me mijn geruite verleden integreren in mijn nieuwe rol als mama.
Er is geen schaamte in mijn huidige game (en bijna geen). En als het zich weer voordoet, heb ik nu de instrumenten om het recht aan te pakken en het los te laten.
Liz Tracy is een schrijver en redacteur uit Washington, DC. Ze heeft geschreven voor publicaties zoals The New York Times, The Atlantic, Refinery29, W, Glamour en Miami New Times. Ze brengt haar tijd door met het spelen van een gemene monster met haar jonge zoon en het obsessief kijken naar Britse mysteries. Je kunt meer van haar werk lezen op theliztracy.com.
