Vorige week lanceerde Weight Watchers (nu bekend als WW) Kurbo by WW, een app voor gewichtsverlies die is ontworpen voor kinderen van 8 tot 17 jaar oud. In een persbericht van het merk beschrijft Joanna Strober, mede-oprichter van Kurbo, de app als 'ontworpen om eenvoudig, leuk en effectief te zijn'.
Als volwassene die op 12-jarige leeftijd met Weight Watchers begon, kan ik je vertellen dat er niets eenvoudigs of leuks is aan de eetstoornis die ik heb ontwikkeld - en dat ik bijna 20 jaar later nog steeds in behandeling ben.
Ik was 7 jaar oud toen ik me voor het eerst bewust werd dat mijn lichaam door de maatstaven van de samenleving niet acceptabel werd geacht.
Ik herinner me dat ik hoorde dat je leeftijd en je maat ongeveer hetzelfde aantal moesten zijn, en ik herinner me ook duidelijk dat je een spijkerbroek droeg zonder de sticker 'maat 12' uit te doen.
Dit moment op 7-jarige leeftijd valt op omdat ik de angel van mijn klasgenoten nog steeds kan plagen wanneer ze op het label wezen en grinnikten.
Wat ik nu begrijp - dat wist ik destijds zeker niet - was dat mijn lichaam nooit het probleem was.
Een samenleving die ons vertelt dat gezondheid en welzijn universeel kunnen worden gedefinieerd op basis van cijfers op een kaart zonder rekening te houden met individualiteit, is het probleem. En een samenleving die 'vette' lichamen alleen maar voor bestaande haat, helpt ook niet
Als kind wist ik alleen dat ik wilde dat het plagen ophield. Ik wilde dat de kinderen zouden stoppen met kauwgum in mijn haar te gooien vanuit de busramen. Ik wilde dat kinderen ophielden me te vertellen niet nog een brownie te eten.
Ik wilde op iedereen lijken. Mijn oplossing? Verlies gewicht.
Ik heb dit niet alleen bedacht. Bij elke bocht werd gewichtsverlies aangeprezen als de weg naar geluk en ik at die leugen op.
Bedrijven investeren veel marketingdollars in het voortzetten van het idee dat gewichtsverlies gelijk staat aan geluk. Deze overtuiging houdt de industrie voor gewichtsverlies in bedrijf.
MarketResearch.com schat dat de totale Amerikaanse markt voor gewichtsverlies in 2018 met 4,1 procent groeide van $ 69,8 miljard tot $ 72,7 miljard.
De overtuiging dat diëten effectief zijn, houdt de industrie voor gewichtsverlies in het bedrijfsleven - maar de realiteit geeft een heel ander beeld.
Een oudere studie bij volwassenen van 20-45 jaar toonde aan dat in de loop van 3 jaar slechts 4,6 procent van de deelnemers gewicht verloor en het niet terugkreeg.
In 2016 ontdekten onderzoekers die voormalige deelnemers aan de "grootste verliezer" volgden, dat hoe meer gewicht een deelnemer verloor, hoe langzamer hun metabolisme werd.
Weight Watchers is een gigantisch tandwiel in de dieetindustrie. De app is gratis, maar ze moedigen het gebruik van de consultatiefunctie van de app aan, een service van $ 69 per maand die het kind koppelt aan een 'coach' die een keer per week gedurende 15 minuten videochatten met hen.
WW gaat niet over wellness of gezondheid; het gaat om de bottom line
Millennials worden nu beschouwd als de 'toekomstige generatie lijners'.
Wat betekent dit? Millennials zijn nu de ouders van jonge kinderen en hoe jonger je iemand in de eetcultuur haakt, hoe langer je hun geld kunt opnemen.
Weight Watchers heet nu WW. De wekelijkse vergaderingen van 30 minuten zijn vervangen door virtuele coaching sessies van 15 minuten. In plaats van puntwaarden toe te kennen aan voedsel, categoriseert Kurbo voedsel als rood, geel of groen.
De verpakking van deze boodschap is misschien veranderd, maar in de kern promoot Kurbo wat Weight Watchers altijd heeft: eten heeft een morele waarde.
"WW heeft de app beschreven als een 'holistische tool', geen dieet, maar de manier waarop het wordt gebrandmerkt verandert niets aan het effect dat het zou kunnen hebben op zijn gebruikers", schrijft de geregistreerde diëtiste Christy Harrison.
"Programma's als deze zijn een vruchtbare voedingsbodem voor ongeordend eten, en moedigen kinderen aan om te volgen wat ze eten met behulp van een" stoplicht "-systeem dat voedsel verdeelt in rode, gele en groene categorieën, waarbij bepaalde voedingsmiddelen impliciet worden gecodeerd als" goed "en andere als" slecht ", 'Gaat ze verder.
Toen ik op 12-jarige leeftijd met Weight Watchers begon, was ik 5'1 en droeg ik damesmaat 16.
De wekelijkse bijeenkomsten bestonden voornamelijk uit vrouwen van middelbare leeftijd, maar mijn ervaring als kind op Weight Watchers is zeker niet uniek.
De Weight Watchers waar ik destijds bij was, was een puntensysteem, dat numerieke waarden toewijst aan voedingsmiddelen op basis van portiegrootte, calorieën, vezels en vet. Je zou een dagboek bijhouden van alles wat je at met de puntwaarde.
De mantra 'als je erin bijt, je schrijft het' werd elke bijeenkomst herhaald
U krijgt een vast aantal punten toegewezen om elke dag te eten op basis van gewicht en geslacht. Ik herinner me duidelijk dat iemand me vertelde dat ik 2 extra punten per dag kreeg omdat ik jonger was dan 15 jaar en mijn lichaam nog in ontwikkeling was.
Ik denk dat ik die 2 punten zou moeten gebruiken om elke dag een glas melk te drinken, maar het is zeker niemand opgevallen dat ik dat nooit heb gedaan.
Alles wat iemand bij Weight Watchers ooit heeft opgemerkt of waar hij om gaf, was het nummer op de schaal.
Elke week daalde mijn gewicht, maar niet omdat ik meer fruit en groenten at. Ik was erachter gekomen hoe ik succesvol kon zijn volgens de normen van Weight Watchers zonder drastisch te veranderen wat ik at.
Omdat ik niet wilde dat mijn vrienden op school wisten dat ik op Weight Watchers zat, heb ik de puntwaarden onthouden van wat ik graag at voor de lunch.
Ik had bijna elke dag een kleine bestelling frietjes als lunch op Weight Watchers. Het was 6 punten. Ik ruilde gewone cola in voor cola light, wat nul punten was.
Ik leerde vrijwel niets over eten, behalve hoeveel punten ze waren. Mijn leven werd een obsessie van telpunten
Weight Watchers had ook een methode om lichaamsbeweging te berekenen in punten die je kon eten. Doe een milde training gedurende 45 minuten en je zou nog 2 punten kunnen eten (of zoiets).
Ik had veel trauma rond beweging, dus ik concentreerde me alleen op het eten van het vastgestelde aantal punten dat ik kreeg. Net als de dagelijkse friet die ik in mijn dagboek noteerde, leek niemand op te merken dat ik nooit enige vorm van lichaamsbeweging deed. Het kon ze eerlijk gezegd niet schelen. Ik was aan het afvallen.
Elke week toen ik meer gewicht verloor, juichte de groep me toe. Ze gaven spelden en stickers uitsluitend op basis van verloren kilo's. Ze kennen iedereen een streefgewicht toe op basis van hun lengte. Op 5'1 was mijn streefgewicht ergens tussen de 98 en 105 pond.
Zelfs op die leeftijd wist ik dat het bereik voor mij niet realistisch was.
Ik vroeg de leiders van mijn Weight Watchers of ik mijn streefgewicht mocht veranderen. Ik wilde tenslotte de ultieme Weight Watchers-prijs: Lifetime Membership.
Wat houdt een levenslang lidmaatschap in? Een sleutelhanger en de mogelijkheid om gratis naar vergaderingen te komen zolang u binnen TWEE pond van uw streefgewicht bent. Houd er rekening mee dat het gewicht van de gemiddelde volwassene schommelt tot 5 of 6 pond per dag.
Met een briefje van mijn kinderarts stond Weight Watchers me toe om mijn streefgewicht 130 pond te maken. Het kostte me weken om te winnen en te verliezen om dat gewicht te bereiken.
Mijn lichaam vocht tegen me en ik weigerde te luisteren
Ik bleef vurig tellen en punten sparen. Toen ik eindelijk mijn streefgewicht bereikte, hield ik een kleine toespraak en kreeg ik mijn Lifetime Membership-sleutelhanger.
Ik heb nooit meer 130 pond (of zelfs binnen 2 pond daarvan) gewogen.
Ik geloofde echt dat afvallen het antwoord was op al mijn problemen, en toen ik dat streefgewicht bereikte, was er niets in mijn leven drastisch veranderd, behalve mijn uiterlijk. Ik haatte mezelf nog steeds.
Sterker nog, ik haatte mezelf meer dan ooit. Ik had mijn streefgewicht bereikt, maar ik wist dat ik nooit de 98 tot 105 pond kon bereiken die ze (Weight Watchers en de samenleving) wilden dat ik was.
Terugkijkend op foto's van mezelf in die tijd, kan ik mijn onzekerheid zichtbaar zien. Mijn armen waren altijd gekruist om mijn buik te verbergen en mijn schouders werden altijd naar binnen getrokken. Ik verborg mezelf.
Ik kan nu ook zien hoe ziek ik was.
Mijn gezicht was mager. Mijn eens dikke krullende haar viel uit. De hele textuur van mijn haar veranderde en is nooit meer teruggekomen. Ik voel me tot op de dag van vandaag nog steeds onzeker over mijn haar.
In de loop van 10 jaar kreeg ik al het gewicht dat ik was kwijtgeraakt en toen wat. Ik ging om de paar jaar terug naar Weight Watchers totdat ik begin twintig was en positiviteit en vetacceptatie ontdekte.
Het idee dat ik gelukkig kon zijn in het lichaam dat ik mijn leven had veranderd. Ik kocht niet langer de leugen dat afvallen me gelukkig zou maken. Ik was mijn eigen bewijs dat niet het geval was
Ik ontdekte ook dat ik een onbehandelde eetstoornis had.
Jaren na mijn eerste bijeenkomst van Weight Watchers keek ik nog steeds naar voedsel niet als brandstof, maar als beloning. Ik distantieerde me tijdens het eten, zodat ik meer kon eten. Als ik te veel at, was ik slecht. Als ik een maaltijd oversloeg, was ik goed.
De schade die op zo'n jonge leeftijd aan mijn relatie met voedsel is aangericht, heeft een blijvende impact gehad.
Zelfs met de hulp van een lichaam-positieve voedingsdeskundige en therapeut om intuïtiever te leren eten, kennis van Gezondheid bij elke grootte en jarenlang werken binnen de vetacceptatiebeweging, was het niet gemakkelijk om af te leren wat Weight Watchers in mij heeft ingebakken.
Mijn hart breekt voor de volgende generatie kinderen die nu nog gemakkelijker toegang hebben tot deze gevaarlijke boodschap.
In plaats van kinderen te vertellen dat voedsel rode lichten zijn, dring ik er bij ouders op aan om hun kinderen een meer persoonlijke, neutrale benadering te geven
Vraag hoe het eten ze doet voelen en waarom ze eten wat ze eten. Oefen mindfulness en ga op zoek naar lokale Health at Every Size-middelen.
Ik neem het mijn moeder niet kwalijk dat ze me naar Weight Watchers heeft gebracht. Ik neem het de leiders op de vergaderingen niet kwalijk dat ze mijn gewichtsverlies hebben gevierd zonder te kijken hoe het gebeurde. Ik geef niet eens de schuld aan mijn kinderarts die mijn gewichtsbrief heeft ondertekend.
Ik geef een samenleving de schuld die dunheid eenzijdig als prijs waardeert.
Het is aan ons allemaal om ervoor te zorgen dat de volgende generatie kinderen niet alleen een positievere relatie met voedsel heeft, maar ook niet opgroeit in een samenleving die dikke lichamen stigmatiseert.
Alysse Dalessandro is een modeblogger van plus-formaat, LGBTQ-influencer, schrijver, ontwerper en professionele spreker, gevestigd in Cleveland, Ohio. Haar blog, Ready to Stare, is een toevluchtsoord geworden voor degenen die mode anders negeerde. Dalessandro is erkend voor haar werk op het gebied van positiviteit van het lichaam en LGBTQ + als een van de NBC Out's # Pride50 Honorees uit 2019 van NBC Out, lid van de Fohr Freshman-klasse en een van de meest interessante mensen van Cleveland Magazine voor 2018.
