Sluit je ogen. Ontspan je tenen, je benen, je rug, je buik. Ontspan je schouders, je armen, je handen, je vingers. Haal diep adem, lach op je lippen. Dit is je Savasana. '
Ik zit op mijn rug, benen open, knieën gebogen, mijn armen langs mijn zij, handpalmen omhoog. Een kruidige, stoffige geur drijft weg van de aromatherapie-diffuser. Deze geur komt overeen met de vochtige bladeren en eikels die de oprit achter de deur van de studio opplakken.
Maar een simpele trigger is genoeg om het moment van mij te stelen: 'Ik heb het gevoel dat ik ga bevallen', zei een andere student.
Het was niet zo lang geleden dat ik bevallen was op wat de meest angstaanjagende dag en de moeilijkste periode van mijn leven zou zijn
Ik keerde terug naar yoga als een van de vele stappen op weg naar fysiek en mentaal herstel het volgende jaar. Maar de woorden 'baren' en mijn kwetsbare positie op de yogamat die middag vallen, spanden samen om een krachtige flashback en paniekaanval te veroorzaken.
Plots zat ik niet op een blauwe yogamat op een bamboevloer in een schemerige yogastudio met schaduwen in de late namiddag. Ik lag op een operatietafel in het ziekenhuis, gebonden en half verlamd, luisterend naar de kreet van mijn pasgeboren dochter voordat ik in verdovende zwartheid zonk.
Het leek alsof ik maar enkele seconden had om te vragen: 'Is ze in orde?' maar ik was bang om het antwoord te horen.
Tussen lange periodes van zwartheid bewoog ik me even naar het oppervlak van het bewustzijn, net genoeg opstijgend om licht te zien. Mijn ogen gingen open, mijn oren vingen een paar woorden, maar ik werd niet wakker.
Ik zou maanden niet echt wakker worden, autorijden door een mist van depressie, angst, NICU-nachten en pasgeboren waanzin.
Die november-dag veranderde een vrije yogastudio in de intensive care-afdeling van het ziekenhuis waar ik de eerste 24 uur van het leven van mijn dochter had doorgebracht, armen gestrekt en ingetogen
"Eternal Om" speelt in de yogastudio en bij elke diepe kreun klemt mijn kaak strakker. Mijn mond wordt dichtgeknepen tegen een zucht en een kreet.
De kleine groep yogastudenten rustte in Savasana, maar ik lag in een helse oorlogsgevangenis. Mijn keel verslikte zich en herinnerde me de ademslang en de manier waarop ik met mijn hele lichaam smeekte om te mogen praten, alleen om te worden gesmoord en in bedwang gehouden.
Mijn armen en vuisten spanden zich vast tegen de spookbanden. Ik zweette en vocht om te blijven ademen totdat een laatste 'namaste' me vrijliet en ik de studio uit kon rennen.
Die avond voelde de binnenkant van mijn mond grillig en korrelig aan. Ik controleerde de badkamerspiegel.
'Oh mijn god, ik heb een tand gebroken.'
Ik was zo gescheiden van het heden dat ik pas uren later merkte: toen ik die middag in Savasana lag, klemde ik mijn tanden zo hard op elkaar dat ik een kies verbrijzelde.
Mijn dochter zou op een volkomen normale juli-ochtend door een keizersnede worden afgeleverd
Ik sms'te met vrienden, nam selfies met mijn man en overlegde met de anesthesioloog.
Terwijl we de toestemmingsformulieren scanden, rolde ik met mijn ogen over de onwaarschijnlijkheid dat dit geboorteverhaal zo zijwaarts ging. Onder welke omstandigheden moet ik mogelijk worden geïntubeerd en onder algehele narcose worden gebracht?
Nee, mijn man en ik zouden samen zijn in de koude operatiekamer, ons uitzicht op de rommelige stukjes verduisterd door royale blauwe lakens. Na wat griezelig, verdoofd rukken aan mijn buik, zou een krampachtige pasgeboren baby naast mijn gezicht worden geplaatst voor een eerste kus.
Dit is wat ik had gepland. Maar oh, het ging zo zijwaarts.
In de operatiekamer haalde ik langzaam en diep adem. Ik wist dat deze techniek paniek zou voorkomen
De verloskundige maakte de eerste oppervlakkige sneden in mijn buik en stopte toen. Hij doorbrak de muur van blauwe lakens om met mijn man en mij te praten. Hij sprak efficiënt en kalm, en alle luchtigheid had de kamer geëvacueerd.
'Ik zie dat de placenta door je baarmoeder is gegroeid. Als we snijden om de baby eruit te halen, verwacht ik dat er veel bloedverlies zal zijn. Mogelijk moeten we een hysterectomie doen. Daarom wil ik een paar minuten wachten om bloed naar de OK te brengen. '
'Ik ga je man vragen om te vertrekken terwijl we je onder de mat zetten en de operatie afmaken', zei hij. "Nog vragen?"
Zo veel vragen.
"Nee? OK."
Ik stopte met langzaam en diep ademhalen. Ik verslikte me van angst toen mijn ogen van het ene naar het andere plafond vlogen en niet verder konden kijken in de horror waarin ik gecentreerd was. Alleen. Bezet. Gijzelaar.
Mijn baby kwam tevoorschijn en gilde toen ik achteruitging. Terwijl ons lichaam uit elkaar werd gerukt, veranderden onze bewustzijnstoestanden
Ze verving me in de fraca's terwijl ik wegzonk in een zwarte baarmoeder. Niemand vertelde me of ze in orde was.
Uren later werd ik wakker in wat voelde als een oorlogsgebied, de post-anesthesiezorgeenheid. Stel je nieuwsbeelden uit 1983 voor van Beiroet - bloedbad, geschreeuw, sirenes. Toen ik wakker werd na de operatie, zweer ik dat ik dacht dat ik zelf in het wrak lag.
Middagzon door de hoge ramen wierp alles in silhouet om me heen. Mijn handen waren vastgebonden aan het bed, ik was geïntubeerd en de volgende 24 uur waren niet te onderscheiden van een nachtmerrie.
Anonieme verpleegsters zweefden boven me en achter het bed. Ze vervaagden in en uit het zicht terwijl ik in en uit bewustzijn zweefde.
Ik zwaaide mezelf naar de oppervlakte en schreef op een klembord: 'Mijn baby ???' Ik gromde om de verstikkingsbuis en prikte het papier in een voorbijgaande vorm
'Ik wil dat je ontspant', zei het silhouet. 'We zullen je baby ontdekken.'
Ik dook terug onder het oppervlak. Ik vocht om wakker te blijven, om te communiceren, om informatie te bewaren.
Bloedverlies, transfusie, hysterectomie, kinderkamer, baby …
Rond 2 uur 's ochtends - meer dan een halve dag nadat ze me was ontnomen - ontmoette ik mijn dochter persoonlijk. Een neonatale verpleegster had haar door het ziekenhuis naar me toe gebracht. Omdat mijn handen nog steeds vastgebonden waren, kon ik alleen maar aan haar gezicht knijpen en haar weer wegnemen.
De volgende ochtend zat ik nog steeds gevangen in de PACU, en liften en gangen verder kreeg de baby niet genoeg zuurstof. Ze was blauw geworden en naar de NICU overgeplaatst.
Ze bleef in een doos op de NICU terwijl ik alleen naar de kraamafdeling ging. Tweemaal per dag zou mijn man tenminste de baby bezoeken, mij bezoeken, haar opnieuw bezoeken en me alles vertellen waarvan ze dachten dat het verkeerd met haar was.
Het ergste was nooit te weten hoe lang dit kon duren. Niemand zou zelfs maar schatten - 2 dagen of 2 maanden?
Ik ontsnapte naar beneden om bij haar kist te gaan zitten en keerde terug naar mijn kamer waar ik gedurende 3 dagen een reeks paniekaanvallen kreeg. Ze was nog steeds op de NICU toen ik naar huis ging.
De eerste nacht in mijn eigen bed kon ik niet ademen. Ik wist zeker dat ik mezelf per ongeluk had gedood met een combinatie van pijnstillers en kalmerende middelen.
De volgende dag op de NICU zag ik de baby worstelen om te eten zonder zichzelf te verdrinken. We waren een blok verwijderd van het ziekenhuis toen ik instortte in de doorrijstrook van een franchise met gefrituurde kip.
De drive-through-luidspreker piepte door mijn onverbiddelijke snikken: 'Yo, yo, yo, wil je wat kip?'
Het was allemaal te absurd om te verwerken.
Een paar maanden later feliciteerde mijn psychiater me met hoe goed ik omging met een NICU-baby. Ik had de apocalyptische angst zo goed opgevangen dat zelfs deze professional in de geestelijke gezondheidszorg me niet kon zien
Die herfst stierf mijn grootmoeder en geen emoties bewogen. Onze kat stierf met Kerstmis en ik bood mijn man mechanische condoleances aan.
Meer dan een jaar lang waren mijn emoties alleen zichtbaar wanneer ze werden opgewekt - door bezoeken aan het ziekenhuis, door een ziekenhuisscène op tv, door een geboortesequentie in de films, door een buikligging in de yogastudio.
Toen ik beelden van een NICU zag, ging er een spleet open in mijn geheugenbank. Ik viel door de spleet, terug in de tijd tot de eerste 2 weken van mijn baby.
Toen ik medische apparatuur zag, was ik zelf weer in het ziekenhuis. Terug in de NICU met baby Elizabeth.
Op de een of andere manier kon ik het gerinkel van metalen gereedschap ruiken. Ik voelde de stijve stoffen van beschermende jassen en pasgeboren dekens. Alles kletterde om de metalen babywagen. De lucht schuurde. Ik kon de elektronische piepjes van monitoren horen, het mechanische gezoem van pompen, de wanhopige miauwen van kleine schepsels.
Ik verlangde naar yoga - een paar uur per week toen ik niet werd gezadeld door de verantwoordelijkheid van doktersbezoeken, schuldgevoel van ouders en de constante angst dat mijn baby niet in orde was
Ik zette me in voor wekelijkse yoga, zelfs als ik niet op adem kon komen, zelfs als mijn man me moest vertellen dat ik het elke keer moest overslaan. Ik sprak met mijn leraar over wat ik doormaakte en het delen van mijn kwetsbaarheid had de verlossende kwaliteit van een katholieke belijdenis.
Ruim een jaar later zat ik in dezelfde studio waar ik mijn meest intense PTSD-flashback had ervaren. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik regelmatig mijn tanden moest ontspannen. Ik zorgde ervoor dat ik tijdens kwetsbare houdingen geaard bleef door me te concentreren op waar ik was, de fysieke details van mijn omgeving: de vloer, mannen en vrouwen om me heen, de stem van mijn leraar.
Toch vocht ik tegen de kamer die veranderde van donkere studio naar donkere ziekenhuiskamer. Toch vocht ik om de spanning in mijn spieren los te laten en die spanning te onderscheiden van externe beperkingen.
Aan het einde van de les bleven we allemaal achter en schikten ons rond de omtrek van de kamer. Er was een speciaal ritueel gepland om het einde en begin van een seizoen te markeren
We zaten 20 minuten en herhaalden 108 keer 'ohm'.
Ik ademde diep in …
Oooooooooooooooooooohm
Opnieuw stroomde mijn adem naar binnen …
Oooooooooooooooooooohm
Ik voelde het ritme van koele lucht naar binnen stromen, door mijn buik getransformeerd in een warme, diepe dieptepunt, mijn stem niet te onderscheiden van 20 anderen.
Het was voor het eerst in 2 jaar dat ik zo diep had ingeademd en uitgeademd. Ik genas.
Anna Lee Beyer schrijft over geestelijke gezondheid, ouderschap en boeken voor Huffington Post, Romper, Lifehacker, Glamour en anderen. Bezoek haar op Facebook en Twitter.
