Seksisme Van Mannelijke Artsen Is Nog Steeds Aan Het Gebeuren En Moet Stoppen

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Onlangs kwam ik in de verleiding om mannelijke artsen volledig af te schrijven.

Ik heb nog niet.

Het is niet zo dat ik mannelijke dokters niet zie, want dat doe ik. Ik zie ze nog steeds omdat ik me enkele van de grote mannelijke dokters herinner die me het meest hebben geholpen tijdens mijn reis naar de gezondheidszorg.

Ik denk aan mijn gastro-enteroloog, die me altijd op de juiste manier heeft benaderd en die vriendelijk en respectvol is geweest in zijn relatie met mij.

Ik denk ook aan mijn dermatoloog, die niets anders dan professioneel is geweest en me een routinematige huidcontrole heeft gegeven - een algehele lichaamsprocedure die van nature intiem van aard is.

Deze doktoren zijn de goede geweest.

Maar de afgelopen jaren heb ik te veel slechte run-ins ervaren met mannelijke artsen waardoor ik me geschonden voelde

Te vaak ben ik mannelijke artsen tegengekomen die denken dat het oké is om een onvoorbereide, seksistische opmerking te maken - het soort opmerking dat meer aanvoelt als een bewering van macht, of impliceert een gedeeld comfort dat niet echt wordt gedeeld.

Dit omvat de mannelijke OB-GYN, die na het bekijken van mijn geschiedenis zei: "Nou, je moet wild en gek zijn geweest, hè?"

Ik stond versteld. Ik had geen woorden op het moment - maar nee, ik was op mijn achttiende niet wild en gek geweest. Ik was seksueel misbruikt.

Ik zweeg alleen tot ik thuiskwam, in mijn bed stapte en me afvroeg waarom ik huilde.

Dit soort 'micro-vrouwenhaat' komt maar al te vaak voor in de kantoren van sommige mannelijke artsen, een context waarin de dynamiek van patiënt-arts ons al kwetsbaar en zelfs machteloos kan maken.

Er was ook de opmerking van de resident-in-training en medische student - beide mannen - op het kantoor van mijn dermatoloog, die tegen me zei: "Ik ga de verpleegstersbegeleider halen om ervoor te zorgen dat we ons gedragen", alsof er een kans dat ze zich niet met mij zouden “gedragen”.

Ik zat naakt voor hen, behalve de dunne papieren jurk die mijn lichaam bedekte. Ik voelde me eerder niet onveilig, maar ik voelde me nu zeker niet veilig.

Zou een vrouwelijke arts grapjes hebben gemaakt over haar vermogen om zich in mijn aanwezigheid te gedragen zonder een begeleidster van een verpleegster? Ik kan het niet helpen, maar ik geloof dat de kansen klein zijn.

Als iemand die seksueel misbruik heeft meegemaakt, voelden deze specifieke gevallen aan als subtiele krachtspelen

Waarom had deze student-in-opleiding en student geneeskunde de behoefte om op mijn kosten te lachen? Om zich meer op hun gemak te voelen over het feit dat ze misbruik van me zouden kunnen maken als het niet nodig was om in die tijd een verpleegster op de kamer te hebben?

Ik moet hun doel nog niet achterhalen, maar kan delen dat de grap niet is geland. In ieder geval niet voor mij.

Ik ben altijd klein geweest op 4'11”, en ik ben ook een zachtaardige vrouw geweest. Ik ben 28 en nog steeds behoorlijk fris. Dat alles wil zeggen, ik kan me alleen maar voorstellen dat ze mij zien als iemand aan wie ze deze opmerkingen zouden kunnen maken.

Iemand die niets wilde zeggen. Iemand die het zou laten glijden.

Omdat ik in mijn verleden met aanranding heb geleefd, zijn deze opmerkingen vooral gekleurd. Ze hebben oude herinneringen opgeroepen en opgebaggerd aan de tijd dat mijn lichaam zonder mijn toestemming van me werd afgenomen.

Velen van ons voelen zich als patiënt al hulpeloos en kwetsbaar. Dus waarom is dit seksistische "geklets" zo genormaliseerd terwijl het eigenlijk alleen bedoeld is om vrouwen zich nog machtelozer te laten voelen?

De waarheid is dat ik niet als overdreven gevoelig wil worden beschouwd, maar het feit blijft: deze opmerkingen zijn ongepast en mogen niet worden getolereerd.

En het blijkt dat ik verre van de enige ben die zoiets heeft meegemaakt

Angie Ebba deelt haar verhaal met mij: “Terwijl ik net aan het bevallen was, net aan het bevallen was en een premature baby had afgeleverd, keek mijn mannelijke OB-GYN, die bezig was te hechten waar ik gescheurd had, naar mijn toen-man en zei: 'Wil je dat ik een mansteek steek?' en lachte. '

Ze vertelt me dat haar man geen idee had waar de dokter het over had, maar dat ze dat wel deed.

Blijkbaar maakte hij een grapje over het aanbrengen van een extra hechtdraad om haar vaginale gebied kleiner te maken, en daarom aangenamer voor een man tijdens seks.

Ze zegt: "Als ik minder uitgeput was geweest (en weet je, niet tijdens het krijgen van hechtingen), dan weet ik zeker dat ik hem in zijn hoofd zou hebben geschopt."

Een andere vrouw, Jay Summer, deelt een soortgelijke ervaring met mij, hoewel dit haar overkwam toen ze 19 was.

'Het bezoek was in het begin volkomen normaal totdat ik om anticonceptie vroeg', zegt Jay.

'Ik herinner me dat hij verstijfd was en zijn stem zo veroordelend was toen hij vroeg:' Ben je getrouwd? ' alsof hij totaal geschokt was, zou een ongehuwd persoon anticonceptie willen. Ik zei nee en hij vroeg hoe oud ik was en zuchtte, alsof [19 zijn en geboortenbeperking willen] het meest walgelijke was ooit. '

Deze momenten van 'micro-vrouwenhaat' brengen vrouwen in een onmogelijke positie.

Spelen we mee om te krijgen wat we nodig hebben? Of lopen we het risico als 'moeilijk' te worden beschouwd en onze gezondheid in gevaar te brengen?

We hebben niet altijd tijd om weer aan het werk te gaan, of de luxe om de dokterspraktijk uit te lopen en iemand anders te zoeken - een andere arts in ons netwerk, onder ons verzekeringsplan, in dezelfde maand waar we mogelijk antwoorden op nodig hebben dringende medische vragen over ons lichaam.

We hebben niet de luxe om weg te lopen omdat wat we willen (onze testresultaten, antwoorden op onze vragen, een recept) boven ons hoofd wordt gehouden, en we moeten aardig spelen om het te krijgen.

Het wordt op een bepaalde manier overlevend: als ik dit kan doorstaan, als ik gewoon niets zeg, krijg ik misschien de antwoorden die ik nodig heb en kan ik doorgaan met mijn dag.

In deze dynamische, mannelijke artsen hebben de macht. Ze kunnen zeggen wat ze willen, en vermoedelijk is er weinig dat kan worden veranderd om dat te veranderen als je aan je behoeften wilt voldoen.

Het is een hindernisbaan die geen enkele vrouw zou moeten volgen om haar gezondheid na te streven.

Hoewel het gemakkelijk (en begrijpelijk) is om je in deze situaties machteloos te voelen, ben ik begonnen terug te dringen

In het geval van mijn mannelijke OB-GYN, meldde ik hem bij de gezondheidsafdeling van mijn staat, die mij volgde en de zaak verder onderzocht.

Wat de bewoner betreft, ik heb mijn dermatoloog gemaild om de situatie uit te leggen en te suggereren dat, omdat hij aan het trainen is en in een leeromgeving, iemand hem iets meer leert over de professionele manier van slapen en de juiste patiëntrapportage.

Als reactie hierop belde mijn arts om zich te verontschuldigen en liet me weten dat hij met de bewoner over de situatie had gesproken en dat deze serieus werd genomen.

Het is nooit mijn pure doel om te straffen of te bestraffen. Maar het is mijn doel om les te geven en te corrigeren, en om een beoefenaar of beoefenaar in opleiding te laten weten wanneer er iets ongepasts heeft plaatsgevonden.

En uiteindelijk komt het iedereen ten goede.

Het kan ervoor zorgen dat artsen toekomstige misstappen, verloren patiënten of potentiële rechtszaken vermijden. En op een kleine manier voel ik me gesterkt in de wetenschap dat dit soort triggerende en schadelijke opmerkingen (hopelijk) andere vrouwen niet zullen blijven schaden of blijven schaden zoals ze mij hebben geschaad.

Hoewel het niet altijd genoeg voelt, zijn dit de soorten acties die ik onderneem: spreken, van arts veranderen en klachten indienen wanneer er een "micro-vrouwenhaat" plaatsvindt.

Ik ben de mannelijke doktoren die ik heb gehad dankbaar, die de lat hoog leggen en uitstekende zorg verlenen, zodat ik mij kan en mag voelen als patiënt

En als een mannelijke arts nu een grens overschrijdt, heb ik er een punt van gemaakt om ze verantwoordelijk te houden wanneer ik kan.

Ik stel ze op een hoger niveau omdat ik van mening ben dat alle patiënten - vooral vrouwen en overlevenden van aanranding - de best mogelijke zorg verdienen.

Annalise Mabe is schrijver en docent uit Tampa, Florida. Momenteel geeft ze les aan de University of South Florida.