Ik hou al mijn hele leven van kamperen, maar nadat ik gehandicapt ben geworden, zijn mijn kamperen en reizen veel beperkter geworden. Kampeertochten zijn slechts een nacht of twee geweest, altijd lokaal gebleven.
Dit jaar besloot ik echter de sprong te wagen en een meerdaagse kampeertrip te maken naar Glacier National Park met een grote groep familieleden.
Er zijn veel ideeën over wie de "buitenlucht" zijn. Wandelen en kamperen worden vaak geadverteerd voor diegenen die hun uithoudingsvermogen testen, hun grenzen verleggen en de randen van hun lichaam uitdagen.
Gecombineerd met het feit dat veel wandelingen, campings en andere buitenactiviteiten ernstig gebrekkig zijn aan fysieke toegankelijkheid, is het vaak alsof er een bord met alleen 'niet-gehandicapte mensen' op de natuur staat.
Maar voor mij biedt het buitenleven mij de mogelijkheid om contact te maken met de aarde. Door in de natuur te zijn, kan ik een tijdje afstand nemen van het zo volledig in mijn lichaam bestaan en in plaats daarvan een lichaam zijn dat in de ruimte bestaat, slechts één klein wezen in een gigantische wereld. Het geeft me de kans om echt volledig dankbaar te zijn voor de zegen van gewoon leven.
Ik wil blijven kamperen zolang mijn lichaam het toelaat! Dus hoewel het niet gemakkelijk was, ontdekte ik door een beetje experimenteren wat voor mij het beste werkt. Dit is wat ik onderweg heb geleerd.
1. Probeer eerst kortere 'oefenruns'
De eerste keer dat hij kampeerde nadat hij gehandicapt was geworden, was slechts voor één nacht en bevond zich in een hut. Klein beginnen was belangrijk voor mij, omdat ik niet wist waar ik aan begon of hoe mijn lichaam zou reageren.
Na een succesvolle een nacht in een hut, probeerde ik twee nachten tentkamperen. Ik ontdekte al snel dat dit een grens is die mijn nieuwe lichaam heeft - het heeft een echte matras nodig, niet de rotsachtige grond.
In de komende paar jaar probeerde ik meerdere reizen van één of twee nachten, allemaal binnen een paar uur na mijn huis. Deze voelden me veilig, wetende dat ik redelijk dicht bij huis was als ik indien nodig vroeg moest terugkeren (wat ik twee keer deed!).
Naarmate mijn zelfvertrouwen toenam en ik de vaardigheden leerde die ik nodig had om te kamperen binnen de beperkingen van dit lichaam, begon ik me beter te voelen over het nemen van een langere en verdere reis. Ik was klaar voor vijf nachten op Glacier.
2. Los problemen vóór de reis op, niet tijdens
Een ding dat vooral zwaar is voor mijn lichaam zijn lange autoritten. Van Portland, Oregon naar Glacier National Park in Montana rijden - een rit van meer dan 11 uur - was ontmoedigend en maakte me een beetje nerveus.
Iets meer dan 2 uur na onze rit moest ik mijn zelfklevende verwarmingspads uittrekken (deze dingen zijn geweldig voor reizen!) En een spierverslapper nemen. Nog een paar uur en ik had pijnstillers nodig.
Ik was zo dankbaar dat ik al mijn medicijnen had ingepakt. Zelfs degenen die ik in 3 maanden niet had genomen. Zelfs degenen die ik niet graag neem vanwege de manier waarop ze me voelen.
Ik had al deze spullen ingepakt omdat ik wist dat dit niet het moment was om te proberen de symptomen 'door te drukken', en in het bos in een andere staat was het zeker niet het moment om zonder medicijnen te komen te zitten!
Ik heb alles voorbereid om problemen op te lossen die mogelijk opduiken terwijl ik weg was, en te plannen alsof het zou kunnen (natuurlijk met de hoop dat het niet zou gebeuren!).
Dit kan echter enige geavanceerde planning en coördinatie vergen. Zorg ervoor dat je genoeg medicijnen hebt voor de hele tijd dat je weg bent, plus een beetje meer voor het geval dat (je weet nooit of je er een laat vallen, er water op morst, enz.).
Als u bijna een nieuwe vulling nodig heeft, neem dan contact op met uw arts en apotheker, leg uw situatie uit en kijk of u deze vroeg kunt krijgen omdat u weg bent.
3. Bedenk een reisspecifiek maaltijdplan
Hoewel ik volledig was voorbereid met al mijn medicijnen en pijnstillende hulpmiddelen, slaagde ik er niet in om voedsel te plannen.
Als zodanig merkte ik dat ik om 16.30 uur honger en vermoeid was, na onze eerste volledige dag doorgebracht in McDonald Lake, deed elk deel van mijn lichaam pijn. Ik was in tranen in een onbekende supermarkt, zonder plan.
Ik heb het op de harde manier geleerd - zorg ervoor dat je een plan hebt voor eten, vooral als je speciale dieetbeperkingen hebt! Een van de belangrijkste dingen die ik kan doen om voor mijn lichaam te zorgen en mijn gezondheid te beheren, is mezelf regelmatig te voeden en met voedsel waarvan ik weet dat mijn lichaam het lekker vindt en kan verdragen.
Ik dacht dat ik gewoon ruimte zou besparen en geen voedsel zou inpakken, en boodschappen zou doen op onze bestemming. Dit werkt misschien voor valide mensen, maar het werkte helemaal niet voor mij. Ik had al geen energie meer, had enorme pijn en begon echt "hangry" te krijgen.
Plus, net als veel andere mensen met chronische aandoeningen, heb ik voedingsbehoeften waardoor boodschappen doen zelfs op een goede dag omslachtig wordt!
Leer van mijn fout en neem je eten mee. Als u dat niet kunt, plan dan vooruit. Zoek uit wat je nodig hebt om te koken en bedenk een lijst met de voedingsmiddelen die je nodig hebt.
Doe vervolgens wat onderzoek naar waar supermarkten zich bevinden in verhouding tot waar u verblijft. Op die manier zul je niet proberen te winkelen in een mini-mart die is aangesloten bij een tankstation in het midden van Montana, zoals ik deed!
4. Heb een plan A, B, C … en zelfs D
Ik werd wakker op dag drie van de gletsjertrip en was daardoor moe en erg emotioneel. Terwijl ik normaal gesproken een planner ben, probeerde ik gewoon 'mee te gaan met de stroom' en deze reis te maken zoals hij kwam. Ik realiseerde me al snel dat ik wat structuur nodig had, en dat had ik snel nodig.
Als gehandicapte persoon moet ik kunnen plannen hoe mijn dag eruit zal zien om te bepalen hoeveel energie er zal worden gebruikt, wanneer ik moet rusten, wanneer en hoe ik ga eten, en dus ik kan plannen B, C en D bedenken voor het geval mijn lichaam niet meegaat met plan A.
Ik ontdekte dat het niet hebben van een plan me veel stress bezorgde. Bovendien, hoe meer vermoeid en pijn ik heb, hoe meer "hersenmist" ik ervaar, waardoor het voor mij nog moeilijker wordt om helder te denken en plannen te maken.
Hoe graag ik ook wilde en ik probeerde onze activiteiten gewoon op Glacier organisch te laten ontrafelen, ik heb geleerd dat ik van tevoren plannen moet kunnen hebben. Halverwege die derde dag kwamen we met plannen en de rest van de week verliep veel vlotter.
Bedenk voordat u op reis gaat wat u wilt doen terwijl u weg bent. Bedenk een basisroute, waarbij u rekening houdt met de behoefte (zoals altijd) aan flexibiliteit, afhankelijk van de behoeften van uw lichaam.
Als je kunt, bedenk dan misschien zelfs enkele alternatieve plannen. Als je ervaring zoiets als de mijne is, zal het veel stress besparen als je de tijd neemt om dit van tevoren te doen!
5. Aarzel niet om te rusten als dat nodig is
Samen met alle andere dingen tijdens mijn reis, heb ik verschillende boeken, mijn aquarellen en een paar favoriete bordspellen ingepakt. Ik wist dat mijn lichaam rust nodig had, en waarschijnlijk meer dan normaal.
Terwijl ik in mijn dagelijks leven ging liggen wanneer ik voelde dat ik het nodig had, dwong ik mezelf eigenlijk om te rusten tijdens het kamperen. Ik heb elke dag op een bepaald tijdstip gepland dat ik horizontaal kon zijn, of ik alleen las (of dutte!), Of een spel speelde of met een familielid aan het chatten was.
Deze ingebouwde herlading stelde me in staat om echt te ervaren en aanwezig te zijn in de rest van de activiteiten van de reis, of het nu gaat wandelen of gewoon bij het kampvuur zitten, dingen waar ik niet ten volle van had kunnen genieten als ik was uitgeput en moe.
Dit is niet het moment om jezelf te pushen. Je lichaam maakt nieuwe dingen door, en zelfs iets dat zo schijnbaar onbeduidend is als op een nieuwe plek slapen, kan je echt een nummer bezorgen.
Deze rust betekent echter niet alleen tijdens uw afwezigheid. Het is ook belangrijk als je terugkomt. Het uitpakken en de was kunnen wachten. Plan om niets anders te doen dan de eerste levensbehoeften de eerste dagen nadat je terug bent. Je lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen en te herstellen van je vrije tijd.
Geniet vooral van het moment
Elke dag dat ik in Glacier was, was ik dankbaar - dankbaar dat ik die kampeerervaring met mijn kinderen had zoals ik jong had gedaan, dankbaar dat ik in de natuur was en van mijn lichaam in de wereld genoot, dankbaar dat ik, tenminste op dit moment, nog steeds fysiek in staat om dat te doen.
En dus de grootste les die ik heb geleerd tijdens het kamperen? Geniet ervan - je maakt herinneringen.
Het 'buitenleven' is niet alleen voor valide mensen die hun grenzen proberen te verleggen. Ze zijn voor ons allemaal, op welke manier we er ook van kunnen genieten … of het nu is om naar vogels te luisteren die vanuit onze bedden zingen, een tijdje bij een rivier zitten of met familie gaan kamperen.
En die kleine momenten? Voor mij zorgen die momenten ervoor dat ik me levend voel.
Angie Ebba is een queer gehandicapte artiest die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en optreden om ons te helpen onszelf beter te begrijpen, gemeenschap op te bouwen en verandering aan te brengen. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.
