Op 6 weken postpartum met mijn vijfde baby had ik mijn geplande controle bij mijn verloskundige. Nadat ze de checklist had doorgenomen om er zeker van te zijn dat al mijn vrouwelijke onderdelen weer op hun plaats zaten (ook: ouch), drukte ze haar handen op mijn buik.
Ik lachte zenuwachtig, maakte een soort grap over de extreme brijbal die mijn maag was en waarschuwde haar dat haar hand verloren zou kunnen gaan in de sponsachtige buik van mijn postpartum.
Ze glimlachte naar me en sprak toen een zin uit die ik nooit had verwacht te horen: 'Je hebt niet echt een significante diastase, dus dat is maar goed ook …'
Mijn mond viel open. "Wat??" Riep ik uit. 'Hoe bedoel je, ik heb er geen? Ik was enorm! '
Ze haalde haar schouders op en trok mijn eigen handen naar mijn buik, waar ik de spierscheiding zelf kon voelen. Ze legde uit dat hoewel enige ab-scheiding normaal was, ze er zeker van was dat als ik mijn herstel zou concentreren op veilige kernbewegingen, ik zou kunnen werken om de scheiding zelf te sluiten - en ze had gelijk.
Vanmorgen, 9 weken na de bevalling, na veel diastase-reparatievideo's te hebben gemaakt (bedankt, YouTube!), Moet ik de scheiding van twee vingers gewoon schuwen.
Mijn vooruitgang deze keer heeft me een beetje geschokt, om eerlijk te zijn. Wat had ik deze keer, na in totaal vier andere leveringen, waarbij mijn diastase erg slecht was geweest, anders gedaan?
Toen raakte het me: dit was de eerste en enige zwangerschap die ik helemaal had uitgeoefend.
Gehurkt, tillen tijdens de zwangerschap
Na 6 jaar zwanger te zijn geweest en nooit te hebben gesport tijdens een van mijn vier eerdere zwangerschappen, ging ik naar een CrossFit-achtige sportschool toen mijn jongste ongeveer 2 jaar oud was.
Ik werd al snel verliefd op het trainingsformaat, dat voornamelijk gericht was op zwaar tillen en cardio-intervallen. Tot mijn grote verbazing ontdekte ik ook dat ik sterker was dan ik me realiseerde en al snel het gevoel kreeg dat ik steeds zwaardere gewichten tilde.
Tegen de tijd dat ik weer zwanger werd, was ik meer in vorm dan ooit tevoren - ik trainde 5 of 6 keer per week regelmatig een uur. Ik PR zelfs mijn rug squats op 250 pond, een doel waar ik lang aan had gewerkt.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, wist ik dat ik in een goede positie was om tijdens mijn zwangerschap door te gaan met trainen. Ik was al zo lang aan het tillen en sporten, ik wist waar ik toe in staat was, ik kende mijn grenzen omdat ik vier keer zwanger was geweest en, belangrijker nog, ik wist hoe ik naar mijn lichaam moest luisteren en alles kon vermijden wat niet ik voel me niet goed.
Met de steun van mijn arts bleef ik tijdens mijn zwangerschap sporten. Tijdens het eerste trimester heb ik het rustig aan gedaan omdat ik zo ziek was, maar toen ik me eenmaal beter voelde, ging ik door. Ik ging terug op de zware gewichten en vermeed ab-oefeningen die mijn intra-abdominale druk zouden verhogen, maar afgezien daarvan nam ik gewoon elke dag zoals het kwam. Ik merkte dat ik mijn normale uurlange trainingen meestal ongeveer 4 of 5 keer per week kon volhouden.
Toen ik 7 maanden zwanger was, zat ik nog steeds met mate te hurken en op te tillen, en zolang ik naar mijn lichaam luisterde en me concentreerde op opzettelijke beweging, voelde ik me nog steeds goed. Uiteindelijk, tegen het einde, stopte het sporten in de sportschool gewoon niet meer comfortabel voor mij.
Omdat ik zo groot was geworden en mijn training niet altijd zo mooi was, had ik niet echt verwacht dat het een verschil zou maken. Maar het had duidelijk geholpen. En hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat sporten tijdens mijn zwangerschap ook een enorm verschil had gemaakt in mijn herstel. Hier is hoe:
Mijn onmiddellijke herstel was zoveel gemakkelijker
Mijn bevalling was niet wat je gemakkelijk zou noemen, dankzij een wake-up call om 02.00 uur met placenta-abruptie, een reis van 160 kilometer per uur naar het ziekenhuis en een NICU-verblijf van een week voor onze baby, maar ik herinner me verwonderd over mijn man hoe goed ik me ondanks alles voelde.
Eerlijk gezegd voelde ik me direct na de geboorte beter dan met een van mijn andere kinderen, ondanks de extreme omstandigheden. En in zekere zin ben ik zo dankbaar dat ik dat been omhoog had dankzij oefening, omdat ik niet zeker weet of ik het urenlang in de NICU-stoel zou hebben overleefd of op het "bed" dat ze in de hal hadden verstrekt, zou hebben overleefd.
Ik voel me comfortabeler in mijn lichaam postpartum
Voordat je denkt dat ik ergens in de buurt was van een slanke en slanke zwangere vrouw, of zoiets als dat ene model met legitieme buikspieren tijdens haar zwangerschap, wil ik je verzekeren dat sporten tijdens mijn zwangerschap niet ging over esthetiek voor mijn lichaam.
Ik wiegde nog steeds wat extra gewicht, inclusief een hoger dan normaal aantal kinnen, en mijn maag was buitenaards enorm (ik ben erg serieus, het is nogal ongelooflijk hoe groot ik eigenlijk was). Het ging helemaal om sporten om me beter te voelen, mentaal en fysiek, en ik vertraagde veel, vooral tegen het einde van mijn derde trimester.
En nu, bijna 2 maanden na de bevalling, draag ik nog steeds een zwangerschapsjeans en draag ik minstens 25 kilo zwaarder dan normaal. Ik ben niet in de buurt van wat je zou zien als een voorbeeld van "fit". Maar het punt is, ik functioneer beter. Ik voel me beter.
Ik ben op veel manieren gezonder dat ik niet bij mijn andere zwangerschappen was omdat ik sportte. Ik voel me comfortabel in mijn postpartumhuid op manieren die ik nooit eerder was - deels omdat ik denk dat een deel van die overgebleven spier me doorneemt en deels omdat ik weet dat ik sterk ben en waartoe mijn lichaam in staat is.
Dus misschien ben ik nu een beetje papperig - wat maakt het uit? Op het grote plaatje heeft mijn lichaam geweldige dingen gedaan, en dat is iets om te vieren, niet geobsedeerd door, postpartum.
Ik weet hoe ik moet herstellen
Een van de grootste verschillen die ik heb opgemerkt, is dat ik, omdat ik tijdens mijn zwangerschap heb gewerkt, weet hoe belangrijk het is om nu de tijd te nemen om weer aan het sporten te gaan. Klinkt raar, toch?
Je zou kunnen denken omdat lichaamsbeweging zo'n groot deel van mijn leven tijdens de zwangerschap uitmaakte dat ik me haast zou maken om er weer aan te beginnen. Maar eigenlijk is het tegenovergestelde waar.
Ik weet meer dan ooit dat lichaamsbeweging draait om het vieren van wat mijn lichaam kan doen - en eren wat mijn lichaam nodig heeft in elk seizoen. En in dit seizoen van het pasgeboren leven hoef ik absoluut niet terug te haasten naar de sportschool om wat PR's op het squatrek te gooien.
Wat mijn lichaam nu nodig heeft, is zoveel mogelijk rust, al het water en functionele beweging die zal helpen om mijn kern terug te krijgen en mijn bekkenbodem te ondersteunen. Op dit moment heb ik het grootste deel van mijn training gedaan met enkele kernvideo's van 8 minuten - en dat waren de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan!
Het komt erop neer: ik heb absoluut geen haast om terug te gaan naar zware gewichten of intensieve training. Die dingen zullen komen omdat ik van ze hou en ze maken me gelukkig, maar er is absoluut geen reden om ze te overhaasten, en nog belangrijker, haasten zal ze alleen maar mijn herstel vertragen. Dus voor nu rust, wacht en krijg ik een dosis nederigheid met die diastasievriendelijke beenliften die ik nauwelijks kan doen. Oof.
Uiteindelijk, hoewel ik misschien nooit het gevoel heb dat ik "mijn lichaam terug heb" en hoogstwaarschijnlijk nooit zal werken als fitnessmodel, weet ik meer dan ooit hoe belangrijk lichaamsbeweging kan zijn tijdens de zwangerschap - niet alleen als een manier om voel me beter gedurende die rigoureuze 9 maanden, maar als hulpmiddel om je voor te bereiden op het echt moeilijke deel: postpartum.
Chaunie Brusie is een verpleegster van bevalling en bevalling die schrijver werd en een pas geslagen moeder van vijf kinderen. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid tot hoe je die eerste dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
