Mijn vriend maakte het uit toen ik 10 weken zwanger was. En het is het beste wat me ooit is overkomen.
Ik was pas 6 maanden in een relatie toen ik zwanger werd. Het was ongepland en een complete schok, maar ik besloot de baby te houden. Ik wilde moeder worden.
Maar het bleek dat ik op het moment dat ik erachter kwam niet echt klaar was om het moederschap in te gaan.
Relaties zijn altijd een uitdaging geweest
Ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD), ook wel bekend als emotioneel onstabiele persoonlijkheidsstoornis, en het is iets dat ik nooit helemaal heb geaccepteerd vanwege het stigma op het label. De diagnose zorgt ervoor dat ik onstabiele relaties heb, codependent ben en met angst voor verlating leef. En deze symptomen van mij hechtten zich aan de relatie met de vader van mijn baby.
De vader van mijn baby en ik waren tegenpolen. Hij waardeert zijn eigen ruimte en tijd en brengt graag tijd alleen door, terwijl het idee om tijd alleen met mezelf door te brengen zo lang leek. Het was bijna alsof ik daar bang voor was - en dit komt omdat ik het nooit had gedaan.
Voordat ik deze relatie aanging, had ik 6 jaar een relatie - en het was giftig. We woonden samen en brachten daarom de meeste nachten samen door, maar in de loop der jaren werden we meer kamergenoten dan partners. We hadden geen seks, we gingen niet uit - we zaten alleen in aparte kamers in totaal verschillende werelden, alsof alles in orde was.
Mijn vertrouwen was gebroken, mijn vertrouwen was geruïneerd en uiteindelijk verliet hij me voor een andere vrouw. Ik voelde me alleen, afgewezen en verlaten - wat niet zo'n mooie mix is als je al een verhoogd gevoel hebt voor deze dingen vanwege een diagnose van de geestelijke gezondheid.
En ik heb het gevoel dat dit niet alleen gevolgen had voor mij na dat eerste uiteenvallen, maar ik nam ook deze gevoelens van afwijzing en verlatenheid op in mijn nieuwe relatie met de vader van mijn baby.
Ik was constant bang dat ik niet goed genoeg voor hem was. Ik was altijd bang dat hij zou vertrekken. Ik werd ongelooflijk aanhankelijk en codependent en vertrouwde veel op hem. Om je de waarheid te zeggen, ik was gewoon helemaal niet mijn eigen persoon. Het was alsof ik hem nodig had om van het leven te genieten.
Ik moest de avonden met hem doorbrengen omdat ik te bang was om ze alleen te besteden. Ik was bang voor mijn eigen bedrijf, omdat ik bang was om me eenzaam te voelen - zo erg zelfs dat ik tijdens het grootste deel van onze relatie zelden een nacht alleen doorbracht.
Nadat ik zwanger was geworden, werd ik nog plakkeriger. Ik was doodsbang en wilde altijd iemand aan mijn zijde om me eraan te herinneren dat alles in orde zou komen en dat ik dit kon doen.
Maar 10 weken na de zwangerschap verliet de vader van mijn kind me. Het was onverwacht, maar zoals ik al zei, hij is een introvert persoon en daarom zijn veel van zijn gevoelens een tijdje opgekropt.
Ik zal niet te veel in detail treden vanwege zijn redeneringen, want dat is best persoonlijk - maar ik zal zeggen dat mijn aanhankelijkheid een probleem was, evenals het feit dat ik op hem vertrouwde, zodat ik geen tijd alleen hoefde door te brengen.
Ik was er kapot van. Ik hield van deze man en hij was de vader van mijn kind. Hoe kan dit gebeuren? Ik voelde zoveel emoties tegelijk. Ik voelde me schuldig. Ik voelde de schuld. Ik had het gevoel dat ik mijn kind in de steek liet. Ik voelde me een slechte vriendin. Een slechte moeder. Ik voelde me de slechtste persoon ter wereld. En voor een paar dagen was dit echt alles wat ik voelde.
Ik huilde meestal en had medelijden met mezelf, ging terug over de relatie, dacht na over alle dingen die ik verkeerd had gedaan en alle dingen die ik anders had kunnen doen.
Maar er gingen een paar dagen voorbij en plotseling klikte er iets in me.
Door mijn zwangerschap moest ik mijn relatie met mezelf heroverwegen
Het was na een huilsessie dat ik plotseling stopte en mezelf afvroeg wat ik aan het doen was. Ik verwachtte een baby. Ik zou moeder worden. Ik had nu iemand anders om voor te zorgen, een klein mensje dat erop vertrouwde dat ik alles zou doen. Ik moest stoppen met huilen, het verleden niet meer herbeleven, me niet meer concentreren op alle dingen die ik verkeerd had gedaan en me in plaats daarvan concentreren op alle dingen die ik voor mijn baby moest doen.
Ik heb een pact met mezelf gesloten om in feite op te groeien en moeder te worden. Ik zou iemand sterk zijn, iemand krachtig, iemand onafhankelijk - iemand waar mijn baby tegenop kon kijken en trots op kon zijn.
De komende weken dwong ik mezelf om dit te doen, ook al was het voor mij volkomen vreemd. Ik moet toegeven dat het moeilijk was - soms wilde ik gewoon onder de dekens kruipen en huilen, maar ik herinnerde mezelf er constant aan dat ik mijn kind in me had, en het was mijn plicht om voor ze te zorgen.
Ik begon met het alleen doorbrengen van nachten. Dit was iets waar ik altijd bang voor was, maar ik realiseerde me dat de enige reden waarom ik hier bang voor was, was omdat ik het zo lang niet had gedaan en daarom was ik vergeten hoe mijn eigen bedrijf eigenlijk was. Het was bijna alsof ik mezelf had gedwongen te geloven dat het het meest verschrikkelijke ter wereld was, en daarom deed ik wat ik kon om het te vermijden.
Maar deze keer stond ik mezelf toe om van mijn eigen bedrijf te genieten en stopte ermee negatief te denken. En eigenlijk was het geweldig. Ik bracht de avond door met het kijken naar mijn favoriete film, een bad nemen en een lekker diner voor mezelf koken - en ik genoot ervan. Zozeer zelfs dat ik besloot het te blijven doen totdat het voor mij normaal aanvoelde.
Ik nam contact op met vrienden en familie en maakte plannen - iets wat ik niet had gedaan omdat ik zo afhankelijk was geworden van de vader van mijn baby.
Het was alsof ik een nieuwe persoon was geworden. Ik waagde zelfs de sprong en besloot dichter bij huis te gaan wonen, zodat ik mijn baby in een mooie omgeving met familie om ons heen kon brengen.
Ik besloot ook om hulp te zoeken voor mijn BPS. Tijdens een routineuze prenatale afspraak sprak ik erover en vroeg om hulp. Iets wat ik nog nooit eerder had gedaan, omdat ik het label altijd in mijn gedachten had geduwd, bang om het te erkennen. Maar ik wist dat ik mijn gezondste en beste zelf wilde zijn voor mijn baby.
In een paar weken tijd was ik een heel ander persoon geworden. En ik realiseerde me hoeveel beter ik was. Hoeveel onafhankelijker was ik. Hoeveel heb ik genoten van deze versie van mezelf. Ik was trots op mezelf omdat ik mijn baby op de eerste plaats had gezet - en op mijn beurt ook mezelf op de eerste plaats. Ik gaf de vader van mijn baby niet langer de schuld van zijn vertrek.
Een paar weken na het uiteenvallen zijn we uiteindelijk dingen opnieuw gaan aanwakkeren. Hij zag de veranderingen die ik had aangebracht en we besloten het nog een keer te proberen. Tot nu toe was alles geweldig en zijn we meer een team geweest. Dingen voelen gezonder - zelfs lichter en we zijn verheugd om ouders te worden.
Hoewel een deel van mij wenste dat hij in de eerste plaats niet was weggegaan en dat we in plaats daarvan dingen hadden kunnen bespreken, ben ik eigenlijk blij dat hij dat deed - dankbaar dat hij dat in feite deed - omdat het me dwong een beter, gezonder te worden persoon en aanstaande moeder.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en advocaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
