Als vrouw van midden twintig, die geen grote sterfgevallen of ziektes in de familie had behandeld, sloeg de diagnose van mijn moeder voor borstkanker me de adem uit.
In november 2015 leidde een zeurend ongemak in haar borst ertoe dat mijn moeder eindelijk een mammogram plantte dat ze een jaar had uitgesteld omdat ze geen ziektekostenverzekering had. Haar abnormale mammogram veranderde in een diagnose van kerstkanker. Een lumpectomie-operatie was gepland voor het nieuwe jaar.
Haar artsen stelden een zelfverzekerde prognose voor: de operatie zou ervoor zorgen en er was maar een kleine kans dat ze bestraling nodig had. Destijds werd chemotherapie niet genoemd als optie. Maar uiteindelijk voltooide mijn moeder vier chemokuren, zes weken bestraling en kreeg ze een vijfjarig regime van hormoonremmende pillen voorgeschreven om het recidief van kanker te verminderen.
Gelukkig kon mijn stiefvader haar belangrijkste verzorger worden. Ik kon profiteren van het verlofbeleid van mijn werk door elke maand vier uur van de Bay Area naar Noord-Nevada te rijden om te helpen tijdens de uitgeputte, pijnlijke nasleep van chemobehandelingen.
Vier maanden lang probeerde ik de dagelijkse last te verlichten door te helpen met boodschappen te doen, naar doktersbezoeken te rijden en mijn moeder comfortabel te houden. Ik las ook de kleine lettertjes van de ziektekostenverzekering en smeerde haar bijenkorf bedekte huid in jeukcrème wanneer ze een allergische reactie op de chemodrugs zou krijgen.
Kort na de diagnose van mijn moeder deelde ik het nieuws met mijn vriend Jen, wiens moeder twintig jaar geleden aan kanker stierf. Ik legde het type kanker uit dat ze had - agressief, maar te behandelen - en het verloop van haar behandeling.
Jen ontmoette mijn feitelijke uitleg met oprechte empathie. Ze wist waar ik aan begon en verwelkomde me zachtjes in een rimpel van levensstof waar we allebei nooit in hadden willen zitten. Ik was getroost wetende dat ze eerder in mijn plaats was geweest.
Deel op Pinterest
Maar omdat ik in de problemen was, kon ik mezelf niet toestaan kwetsbaar genoeg te zijn om haar advies op te volgen. Een deel van mij was bang dat het openstellen - zelfs een klein beetje - ertoe zou leiden dat mijn emoties zouden spoelen op een manier die ik niet onder controle had en die ik destijds niet aankon. Dus verzette ik me.
Maar als ik terugkijk, realiseer ik me dat ze me drie geweldige adviezen had gegeven die ik graag had genomen:
1. Krijg vanaf het begin hulp voor jezelf
Verzorging is een uitdagende, mooie en emotioneel gecompliceerde rol in het leven van een geliefde. Het kan praktisch werk zijn, zoals boodschappen doen of het huis schoonmaken. Andere keren is het het uitpakken van fruitijsjes om de hitte af te wenden, of hen eraan te herinneren dat ze halverwege hun chemokuur zijn, om hun ontmoediging te voorkomen.
Als volwassen kind dat voor een ouder zorgt, keerde onze relatie om en onthulde voor het eerst in mijn leven de absolute menselijkheid van mijn moeder.
Door uw gevoelens aan het begin van de reis met een professional te bespreken in een ondersteunende omgeving, kunt u onmiddellijk beginnen met het verwerken van het trauma en verdriet. In plaats van het alternatief: het in de loop van de tijd laten uitgroeien tot iets dat u niet aankan.
Het is iets dat ik wanhopig zou willen dat ik had gedaan.
2. Zorg ervoor dat u ook wordt verzorgd
Voor een geliefde zorgen die een ernstige ziekte heeft, kan niet alleen emotioneel, maar ook fysiek van invloed zijn. De stress en bezorgdheid die ik ervoer tijdens de diagnose van mijn moeder, leidde tot een verstoorde slaap, een maag die constant van streek was en een verminderde eetlust. Dit maakte het ondersteunen en verzorgen van mijn moeder moeilijker dan nodig was.
Prioriteit geven aan uw welzijn met eenvoudige dingen, zoals ervoor zorgen dat u gehydrateerd bent, regelmatig eet en met uw stress omgaat, zorgt ervoor dat u op een beheersbare manier voor uw geliefde kunt blijven zorgen.
3. Vind ondersteuning bij andere zorgverleners
Er zijn veel online en persoonlijke bronnen die verbinding met andere zorgverleners vergemakkelijken, zoals de Family Caregiver Alliance. Andere zorgverleners, zowel vroeger als nu, begrijpen deze unieke ervaring meer dan de meeste vrienden of collega's ooit zouden kunnen.
Ik heb deze opties nooit volledig onderzocht omdat ik bang was dat mantelzorg een deel van mijn identiteit zou worden. Dat betekende in mijn ogen dat ik de realiteit van de situatie onder ogen moest zien. En de diepte van mijn angst en verdriet.
Ik had mijn vriend Jen in deze hoedanigheid moeten gebruiken. Ze was in die tijd ongelooflijk ondersteunend, maar ik kan me alleen maar voorstellen hoeveel beter ik me zou hebben gevoeld als ik de omvang van wat ik doormaakte, van verzorger tot verzorger, zou delen.
Neem mijn advies
Mijn moeder beëindigde de behandeling in oktober 2016 en de bijwerkingen van haar hormoonmedicatie zijn gestabiliseerd. We voelen ons zo gelukkig om te bestaan en te herbouwen in deze kankervrije zone en langzaam terug te keren naar de normale toestand.
Ik zal er altijd voor kiezen om er voor mijn moeder te zijn - geen twijfel mogelijk. Maar als zoiets ooit weer zou gebeuren, zou ik het anders doen.
Ik zou het doen met een focus op het openlijk uiten van mijn gevoelens, het zorgen voor mijn geest en lichaam en het verbinden met anderen die de uitdagingen en eer van zorgverlening voor iemand van wie je houdt diep begrijpen.
Alyssa is een Bay Area-transplantatie uit de stad met de beste taco's en besteedt haar vrije tijd aan het onderzoeken van manieren om de volksgezondheid en sociale rechtvaardigheid verder te kruisen. Ze is erg geïnteresseerd in het toegankelijker maken van de gezondheidszorg en de ervaring van de patiënt is minder waard. Tweet haar @AyeEarley.
