Toen mijn vrouw zwanger was, volgden we een geboortecursus bij NYU. De vrouw die de cursus gaf, was een koperen oude verpleegster die eruitzag alsof ze te veel parfum droeg (ik kwam nooit dichtbij genoeg om te bevestigen). Ze leek minder een verpleegster en meer een naaldenmoeder in een waardeloze sitcom.
Ze gaf op een gegeven moment een beetje les over borstvoeding. Ik kan me niet herinneren wat ze erover zei omdat ik niet luisterde. Borstvoeding had niets met mij te maken.
Maar toen sprak ze de niet-zwangere mensen in de klas toe en vertelde ons dat de gevreesde nachtelijke voedingen voor ons, de ondersteunende mensen, geen gelegenheid waren om de slaap in te halen. Dit werd schamper gezegd, alsof ze ons tijdens haar les had zien slapen en dacht dat we ons ouderschap zouden wegslapen als we de kans kregen.
Nee, het was onze taak om te "zitten" met onze partners. Dat is alles wat ze zei. 'Ga met ze zitten.' Niemand van ons stak echter een hand op om te vragen wat er van ons verwacht werd terwijl we bij hen zaten.
Ik vond het niet zo logisch. Waarom zou ik bij haar gaan zitten? Waarom zou ik?
Ik gaf deze suggestie door aan een paar van mijn vadervrienden: 'Zat je bij haar toen je baby nieuw was en je vrouw borstvoeding gaf?'
Het algemene antwoord was nee. De specifieke antwoorden waren meer als: Hell no. Waarom zou ik dat doen? Welk doel zou dat dienen? Zit je daar gewoon terwijl ze de baby te eten geeft? Waarvoor? Een van jullie moet uitgerust zijn. '
Een van de vrienden waarmee ik hierover sprak, is een vrouw, wier vrouw onlangs hun eerste kind heeft gebaard. Ik verwachtte dat haar opvattingen zouden aansluiten bij die van de schrille verpleegster. Maar ze was in feite de meest felle tegenstander.
"Dat is onzin!" zei ze terwijl we naar de winkel gingen om mijn vrouw frisdrankwater te halen. 'Dat is jouw tijd om te slapen!' Toen we terugkwamen in ons appartement, zei ze tegen mijn vrouw: 'Laat Brad slapen. Laat hem niet opstaan om borstvoeding te geven. '
Toen kwam de baby
Binnen 2 dagen na het krijgen van onze dochter was de stuwing van mijn vrouw ondraaglijk geworden. Sommige moeders produceren niet veel melk, maar Jen leek het tegenovergestelde probleem te hebben. Een jonge verpleegster kwam haar vertellen dat ze onder de douche moest gaan staan en probeerde met haar vingers de melkkanalen in haar borsten open te breken. We wisten destijds niet dat dit niet alleen waanzinnig pijnlijk maar ook verkeerd advies was.
Een lactatiekundige bezocht uiteindelijk de kamer van mijn vrouw en liet haar technieken zien om haar te helpen de melk af te kolven. Toch was mijn vrouw bang. Toen het voor haar overweldigend werd, opende ik tijdens het ergste mijn dikke mond en vroeg de consulent: 'En, eh, wat moet ik doen?'
Mijn vrouw en de lactatiekundige keken me aan.
'Terwijl ze borstvoeding geeft, bedoel ik. Zoals, zit ik bij haar, of … hou ik van …"
'Ja, jij … je helpt haar met alles wat ze nodig heeft', zei de lactatiekundige. Toen ze de kamer verliet, stelde mijn vrouw voor dat ik misschien ook even wegging.
Alleen gezeten in een bezoekersruimte met tijd om na te denken over mijn fout, zag ik een poster aan de muur die in grote letters zei: STEUN JE BORSTVOEDING?
Hoe het er echt uitziet
Ik wist toen niet dat hoewel 4 op de 5 nieuwe moeders borstvoeding geven, minder dan 25 procent van de zuigelingen na 6 maanden uitsluitend borstvoeding krijgt.
Ik weet zeker dat dit te wijten is aan vele factoren, waarvan er één moet zijn dat het verdomd moeilijk is. Vergrendeling, mastitis, stuwing, leveringsproblemen, pijn in de ontlading, tepelpijn, pijn in de borst, alle pijn. Het verbaast me meer dat ze niet stoppen voordat ze het ziekenhuis verlaten.
Maar daar dacht ik niet aan. Ik dacht: 'Natuurlijk steun ik borstvoeding. Ik ben niet een van deze jongens die niet willen dat hun vrouw borstvoeding geeft in het openbaar, die zich geëxtrapoleerd voelt door het hele gebeuren en geen betrokkenheid wil. Daarom ben ik een van de goede. Ik STEUN BORSTVOEDING. '
Maar ik toonde geen steun. We verbleven 3 nachten in het ziekenhuis na de geboorte, het standaardverblijf voor nieuwe moeders die keizersnedes hebben gehad. De mantra 'één ouder moet rusten' speelde in mijn hoofd en ik bleef mijn eigen rust prioriteit geven.
Ik liet mijn vrouw overdag in het ziekenhuis achter en ging naar huis om in perfecte, babyvrije stilte een dutje te doen, en kwam 6 tot 8 uur later terug. De ouders van mijn vrouw zijn daar, vrienden komen op bezoek, het komt wel goed, dacht ik. Laat. Brad. Slaap.
Op onze ergste nacht, toen de baby eindeloos krijste en niet kon worden getroost, had ik geen vreselijke last en slaagde ik erin in slaap te vallen op het opklapbed, waardoor mijn wanhopige, ernstig gewonde vrouw met ons kind door de gangen liep en ermee omgaan.
Jen, waarschijnlijk te moe om gewoon van me te scheiden, liet me met haar en de baby thuiskomen en proberen mezelf te verlossen. Het is moeilijk om die drie uur 's nachts wakker te worden, maar ik wist dat ik mijn best moest doen om borstvoeding te geven. Toch kwam ik tekort.
Misschien zou ik op een avond de baby voor haar halen, haar in haar armen leggen en dan verwachten dat ze de rest van de nacht ongestoord door Jen of de baby zou worden gestoord. Misschien zou ik de volgende nacht Jen's teleurstelling genoeg registreren om haar wat tussendoortjes te geven terwijl ze te eten kreeg.
Langzaam maar zeker begon een routine vast te worden, waarvan ik begon te genieten. Ik werd redelijk goed bij het wakker worden om 3 uur 's nachts en kon opspringen, baby Olive krijgen, haar verschonen, Jen een schone baby aanbieden en Jen een snack halen. Als beloning zei Jen dat ik moest gaan liggen. Ik zou niet slapen, kijk maar naar mijn telefoon en wacht.
Ongeveer twintig minuten later fluisterde ze mijn naam om me te vertellen dat de baby klaar was om weer te worden neergelegd, en ik zou haar uit de armen van mijn vrouw gaan halen. Volgens de suggestie van onze kinderarts, zou ik mijn dochter rechtop houden na het eten, geknuffeld tegen mijn schouder, terwijl ze weer in slaap viel. Wat, zelfs om 3 uur 's ochtends, erg fijn voelde!
Elk paar is anders, maar je kunt een routine vinden die werkt met alle beschikbare ouders - niet alleen de moeder die borstvoeding geeft. En hopelijk graaf je jezelf niet het soort gat dat ik al vroeg voor mezelf heb gemaakt. Ik kreeg zoveel advies van allerlei vaders en het meeste was voor de hand liggend, vaag of slecht.
Toen spoorde mijn vriendin Taylor het voor me: 'Houd mama blij.'
Zo simpel! Toen ik net begon te proberen mijn vrouw gelukkig te maken, werd het ouderschap veel gemakkelijker. Borstvoeding is niet mijn zaak. Ik heb een apart bedrijf en de enige twee klanten zijn mijn vrouw en baby, en ik wil ze tevreden houden.
Meer betrokken zijn voelt goed en geeft kracht. Houd mama blij. Het is tenminste een veel betere mantra dan "Let Brad Sleep".
Brad Austin is een schrijver en komiek die is gepubliceerd in de New York Times, Vulture en elders. Hij verhuisde onlangs van NYC naar Melbourne, Australië, met zijn vrouw en dochter, een ervaring waarover hij regelmatig blogt op zijn website, bradaustincomedy.com.
