Vanaf het moment dat ik mijn eerstgeborene verwekte, was ik verliefd. Ik wreef regelmatig over mijn buik, terwijl ik me voorstelde hoe mijn dochter eruit zou zien en wie ze zou zijn.
Ik prikte enthousiast in mijn buik. Ik hield van de manier waarop ze op mijn aanraking reageerde, met een trap hier en een prik daar, en naarmate ze groeide, deed mijn liefde voor haar dat ook.
Ik kon niet wachten om haar natte, kronkelende lichaam op mijn borst te leggen - en haar gezicht te zien. Maar er gebeurde iets vreemds toen ze werd geboren, want in plaats van te worden opgeslokt door emoties, was ik er niet meer van.
Ik huiverde toen ik haar hoorde jammeren.
Aanvankelijk heb ik de gevoelloosheid tot uitputting opgeschreven. Ik had 34 uur gewerkt, in die tijd was ik aangesloten op monitoren, infusen en medicijnen, maar zelfs na een maaltijd, een douche en een paar korte dutjes ging het mis.
Mijn dochter voelde zich een vreemde. Ik hield haar vrij van plicht en verplichting. Ik voedde minachting.
Natuurlijk schaamde ik me voor mijn reactie. Films beschrijven de bevalling als mooi, en velen beschrijven de moeder-babyband als allesomvattend en intens. Voor velen is het ook ogenblikkelijk - tenminste voor mijn man. Zijn ogen straalden zodra hij haar zag. Ik kon zijn hart zien opzwellen. Behalve ik? Ik voelde niets en was geschokt.
Wat mankeerde mij? Had ik het verpest? Was het ouderschap een grote, grote fout?
Iedereen verzekerde me dat het beter zou worden. Je bent een natuurtalent, zeiden ze. Je wordt een geweldige moeder - en dat wilde ik ook. Ik heb 9 maanden lang naar dit kleine leven verlangd en hier was ze: gelukkig, gezond en perfect.
Dus wachtte ik. Ik glimlachte door de pijn terwijl we door de warme straten van Brooklyn liepen. Ik slikte tranen in toen vreemden mijn dochter in Walgreens, Stop & Shop en de plaatselijke coffeeshop aanstootten, en ik wreef haar terug toen ik haar vasthield. Het leek normaal, zoals het juiste was, maar er veranderde niets.
Ik was boos, beschaamd, aarzelend, ambivalent en wrokkig. Naarmate het weer afkoelde, deed mijn hart dat ook. En ik bleef weken in deze staat … tot ik brak.
Tot ik er niet meer tegen kon.
Mijn gevoelens waren overal
Zie je, toen mijn dochter 3 maanden oud was, leerde ik dat ik leed aan een postpartumdepressie. De borden waren er. Ik was angstig en emotioneel. Ik huilde hevig snikgeluiden toen mijn man naar zijn werk vertrok. De tranen vielen toen hij door de gang liep, ruim voordat de nachtschoot op zijn plaats gleed.
Ik huilde als ik een glas water morste of als mijn koffie koud werd. Ik huilde als er te veel vaat was of als mijn kat overgaf, en ik huilde omdat ik huilde.
Ik huilde de meeste uren van de meeste dagen.
Ik was boos op mijn man en mezelf - hoewel de eerste misplaatst was en de tweede misplaatst. Ik snauwde tegen mijn man omdat ik jaloers was en ik beschaamde mezelf omdat ik zo afstandelijk en onderdrukt was. Ik begreep niet waarom ik mezelf niet bij elkaar kon brengen. Ik heb ook constant mijn 'moederinstinct' in twijfel getrokken.
Ik voelde me ontoereikend. Ik was een 'slechte moeder'.
Het goede nieuws is dat ik hulp kreeg. Ik begon met therapie en medicatie en kwam langzaam uit de postpartummist, hoewel ik nog steeds niets voelde tegenover mijn opgroeiende kind. Haar gomachtige grijns doorboorde mijn koude, dode hart niet.
En ik ben niet de enige. Uit een onderzoek uit 2018 bleek dat moeders vaak een 'kloof ervaren tussen verwachtingen en realiteit en het gevoel van afstandelijkheid van het kind', resulterend in 'schuld en schaamte'.
Katherine Stone, de bedenker van Postpartum Progress, uitte een vergelijkbaar sentiment na de geboorte van haar zoon. 'Ik hield van hem omdat hij van mij was,' schreef Stone. 'Ik hield van hem omdat hij prachtig was en ik hield van hem omdat hij schattig en lief en klein was. Ik hield van hem omdat hij mijn zoon was en ik moest van hem houden, nietwaar? Ik had het gevoel dat ik van hem moest houden, want als ik dat niet deed, wie zou dat dan anders doen? … [Maar] ik raakte ervan overtuigd dat ik niet genoeg van hem hield en dat er iets mis met me was.”
"[Bovendien] elke nieuwe moeder met wie ik sprak, ging maar door en door en door over hoeveel ze van hun kind hielden, en hoe gemakkelijk het was, en hoe natuurlijk het voor hen voelde … [maar voor mij] had het niet Het is niet van de ene op de andere dag gebeurd, 'gaf Stone toe. 'Dus ik was officieel een vreselijke, smerige, egoïstische freak van een persoon.'
Het goede nieuws is dat uiteindelijk het moederschap klikte, voor mij en voor Stone. Het duurde een jaar, maar op een dag keek ik naar mijn dochter - ik keek haar echt aan - en voelde vreugde. Ik hoorde haar voor het eerst lief lachen en vanaf dat moment ging het beter.
Mijn liefde voor haar groeide.
Maar ouderschap kost tijd. Bonding kost tijd, en hoewel we allemaal 'liefde op het eerste gezicht' willen ervaren, doen je eerste gevoelens er niet toe, althans niet op de lange termijn. Het gaat erom hoe je evolueert en samen groeit. Omdat ik je beloof, vindt liefde een manier. Het zal binnensluipen.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijver en voorstander van geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en wanneer haar neus niet begraven ligt in werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan het runnen van Greater Than: Illness, een non-profitorganisatie die kinderen en jongvolwassenen die worstelen met mentale gezondheidsproblemen in hun kracht zet. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
