Ik voelde een kriebel van paniek over mijn voorhoofd gaan toen ik de opmerking op Twitter zag rondgaan. Gebruikten artsen echt een hoge BMI als reden voor het weigeren van ventilatoren?
Als een zelfbenoemde dikke persoon moest ik dit tot op de bodem uitzoeken. Dat gezegd hebbende, heb ik ook geleerd op mijn hoede te zijn voor sociale media als nieuwsbron. Ik ging op zoek om te zien of deze bewering juist was.
Ik vond geen bewijs dat BMI werd gebruikt om te beslissen wie een beademingsapparaat kreeg, en ik kon niemand uit de medische wereld vinden om de claim te bevestigen of te ontkennen.
Ik heb echter verschillende voorgestelde triage-richtlijnen gevonden die worden geciteerd in The Washington Post en The New York Times, waarin reeds bestaande aandoeningen worden vermeld als potentiële markeringen tegen een patiënt die een van de weinige begeerde ventilatoren krijgt.
Er zijn richtlijnen in 25 staten die sommige mensen met een handicap bovenaan de prioriteitenlijst kunnen plaatsen. In vier staten, Alabama, Kansas, Tennessee en Washington, zijn formele klachten ingediend door voorstanders van handicaps. Als reactie daarop heeft het ministerie van Volksgezondheid en Human Services een bulletin uitgebracht dat hun COVID-19-plannen niet mogen discrimineren.
De richtlijnen van sommige staten, zoals Alabama en Tennessee, werden verwijderd vanwege publieke verontwaardiging. Veel staten hebben hun richtlijnen helemaal niet gepubliceerd of hebben er geen. Hierdoor is de vraag wie voorrang krijgt bij een tekort aan ventilatoren onbeantwoord.
Ouderdom was een richtlijn, net als dementie of het hebben van aids. 'Morbide obesitas', die is geclassificeerd als een body mass index (BMI) van meer dan 40, is een van de redenen waarom een persoon onder de 60 mogelijk geen beademing krijgt tijdens een crunch.
Mijn BMI is ondertussen bijna 50.
Mijn echte angst voor COVID-19
BMI is een frustrerende en gevaarlijke maatstaf om de gezondheid te bepalen. Om te beginnen werd het uitgevonden in de 19e eeuw, toen cocaïne werd aanbevolen als gezondheidssupplement en we dachten dat nare geuren ziekte veroorzaken. BMI als een maatstaf voor gezondheid is uitgedaagd door nieuw onderzoek.
Desondanks noemen veel artsen BMI bij het bepalen van de gezondheid van een patiënt, waarbij ze soms inzoomen op het gewicht ten nadele van het horen van de patiënt en hun symptomen.
Het is mogelijk dat mensen direct zijn overleden door deze medische fatfobie. Niet van dik zijn, maar van onbehandelde ziekten toen artsen weigerden iets anders te behandelen dan hun gewicht.
Een studie noemt 21 procent van de patiënten die zich beoordeeld voelen door hun medische professional, waardoor ze kunnen aarzelen om hulp te zoeken.
Dat gezegd hebbende, er zijn echte problemen met het verlenen van zorg aan zwaarlijvige patiënten, zoals dr. Sy Parker, een junior arts bij de National Health Service in het Verenigd Koninkrijk, me via e-mail vertelde.
Bij grotere patiënten is het "waarschijnlijker dat het moeilijk is om een slang in de keel te krijgen, omdat er minder ruimte is voor de anesthesioloog / anesthesioloog", zegt Parker.
"Bovendien kan obesitas de effectieve grootte van je longen verminderen, omdat je eerder oppervlakkig ademt - het kost meer moeite om diep adem te halen," voegt Parker toe.
Voeg daar overweldigend ziekenhuis aan toe, en de noodzaak om snelle beslissingen te nemen, en het is mogelijk dat een arts onder druk een keuze maakt op basis van wat hij ziet. Voor een zwaarlijvige patiënt kan dat dodelijk zijn.
Toch is het idee dat dikke mensen vanwege hun lichaam de zorg voor COVID-19 zouden kunnen worden geweigerd, me niet verrassend. Ik heb eerder vooroordelen ervaren in de spreekkamer vanwege mijn gewicht.
Ik heb een blijvende handicap in mijn knie, die nu mijn voet en mijn heup aantast, waardoor mijn mobiliteit gestaag is verwoest sinds ik oorspronkelijk als 18-jarige gewond raakte. Toen ik om fysiotherapie vroeg voor de MCL-traan waarvan ik wist dat die was opgetreden, werd ik bespot en kreeg ik te horen dat ik 50 pond moest verliezen.
Ik heb een stok nodig tegen de tijd dat ik 40 ben, en fysiotherapie had kunnen voorkomen dat mijn ACL-scheur een permanente handicap werd die een operatie nodig had. Overigens zorgde mijn blessure er ook voor dat ik aankwam. En zo gaat het.
Met mijn knie leef ik tenminste nog. Ik word soms doodsbang wakker van wat er zou kunnen gebeuren als ik uiteindelijk moest worden opgenomen in het ziekenhuis voor COVID-19. Zal ik sterven terwijl ik wacht om te worden gezien door artsen die mijn gewicht als een doodvonnis beschouwen?
Belediging toevoegen
Ondertussen zie ik veel memes en grappen over hoe beschutting op zijn plaats mensen dik maakt. Er zijn tal van artikelen die advies geven over hoe u stressgerelateerde eetgewoonten kunt vermijden en hoe u kunt sporten wanneer u niet naar de sportschool kunt gaan.
"Positief getest voor het hebben van een dikke reet", verklaart een tweet. 'Misschien ben je sociaal afstandelijk van je koelkast, ik ben sociaal afstandelijk van mijn schaal', zegt een ander. Tal van tweets bespreken de gevreesde 'Corona 15', gemodelleerd naar het feit dat de studenten van 15 pond vaak een eerstejaarsjaar behalen.
Vrienden van mij die normaal gesproken positief zijn over het lichaam, klagen over hun nieuwe gewoonten nu hun patronen worden onderbroken. Ze klagen over gewichtstoename op een manier waardoor ik me afvraag of ze diep van binnen denken dat het echt zo vreselijk is om op mij te lijken.
Het zijn niet alleen grappen. Het komt ook in het nieuws. "Onderdak betekent niet onderdak op de bank", scheldt Dr. Vinayak Kumar uit voor ABC News. Als je naar Twitter kijkt, zou je denken dat het echte risico een paar kilo aankomt en geen potentieel levensbedreigende ziekte oploopt.
Het vertragen en onderzoeken van onze relatie met ons lichaam, onze eetgewoonten, onze trainingsroutines kan overweldigend zijn. Als we geen werk en sociale verplichtingen meer hebben om ons leven te plannen, zien we ons gedrag duidelijk.
Voor velen is voedselinname een levensgebied dat we kunnen beheersen. Misschien komt deze fatfobie voort uit mensen die macht willen hebben over hun leven in een tijd waarin er weinig controle is.
De link tussen gewicht en COVID-19
Het is begrijpelijk dat mensen zich zorgen maken wanneer nieuwsbronnen de angst voeden dat het verkrijgen van gewicht zal leiden tot slechtere resultaten als u COVID-19 krijgt.
The New York Times publiceerde onlangs een stuk waarin stond dat obesitas verband houdt met ernstige coronavirusziekte, vooral bij jongere patiënten. Bij het lezen van het artikel ontdek je echter dat een van de genoemde onderzoeken voorlopig is, niet door vakgenoten is beoordeeld en dat de gegevens onvolledig zijn.
Een ander aangehaald onderzoek, dit keer uit China, is ook niet door vakgenoten beoordeeld. De andere twee, uit Frankrijk en China, worden door vakgenoten beoordeeld, maar kunnen hun bevindingen niet toetsen aan andere belangrijke factoren.
"Geen van hen heeft controle over ras, sociaaleconomische status of kwaliteit van zorg - sociale gezondheidsdeterminanten waarvan we weten dat ze het leeuwendeel van de gezondheidsverschillen tussen groepen mensen verklaren", merkt Christy Harrison op in Wired.
Het maakt niet uit. Sommige artsen zouden die draad van hypothesen kunnen gebruiken om hun reeds bewezen fatfobie te versterken.
Het is niet duidelijk of een zwaarlijvige persoon een beademingsapparaat is geweigerd. Toch zijn er veel voorbeelden van artsen die zwaarlijvige patiënten niet serieus nemen.
Op een dag zal dit virus zijn gang zijn gegaan. Fatfobie zal echter nog steeds op de loer liggen, zowel in de hele wereld als rustig in de hoofden van sommige medische professionals. Fatfobie heeft echte gevolgen en reële gezondheidsrisico's.
Als we er niet mee ophouden grapjes te maken en het gaan aanpakken, is het mogelijk dat fatfobie het leven van mensen in gevaar blijft brengen als ze geen medische zorg krijgen.
Wat kunnen we doen?
Laat mensen weten dat hun dikke grappen niet grappig zijn. Zorg voor je eigen mentale gezondheid door mensen te dempen die gewichtsgerelateerde memes plaatsen. Meld crashdieetadvertenties als ongepast.
Als uw arts u ongemakkelijk laat voelen, dient u een rapport in. Ik kreeg uiteindelijk een dokter toegewezen die me gezond medisch advies kon geven en me als persoon kon zien, niet als mijn gewicht. U verdient een zorgverlener die u kunt vertrouwen.
Als u iets wilt vinden om te beheren in een wereld die uit de hand loopt, beheert u uw inname van negatieve berichtgeving aan het lichaam. Je zult je er beter door voelen.
Kitty Stryker is een anarchistische kattenmoeder die een dag des oordeels bunker in de East Bay voorbereidt. Haar eerste boek, 'Ask: Building Consent Culture', verscheen in 2017 bij Thorntree Press.
