De COVID-19-uitbraak verandert de wereld nu letterlijk en iedereen is bang voor wat komen gaat. Maar als iemand die nog maar een paar weken verwijderd is van de geboorte van haar eerste kind, zijn veel van mijn angsten gefocust op wat die dag zal brengen.
Ik vraag me af hoe het leven zal zijn als ik naar het ziekenhuis moet om mijn electieve C-sectie te hebben. Hoe het zal zijn als ik herstel. Hoe het zal zijn voor mijn pasgeboren baby.
En het enige wat ik kan doen, is het nieuws en de ziekenhuisrichtlijnen bijhouden en proberen positief te blijven, omdat iedereen weet dat stress en negativiteit niet goed zijn voor een zwangere vrouw.
Toen ik voor het eerst over de ziekte hoorde, maakte ik me niet al te veel zorgen. Ik dacht niet dat het zich zou verspreiden in de mate waarin het nu is, waar het ons dagelijks leven beïnvloedt en verandert.
We kunnen niet langer vrienden of familie zien of wat gaan drinken in de kroeg. We kunnen niet langer groepswandelingen maken of werken.
Ik was al met zwangerschapsverlof toen dit hele ding het land begon te raken, dus mijn werk is gelukkig niet aangetast. Ik heb een dak boven mijn hoofd en ik woon samen met mijn partner. Dus op een bepaalde manier voel ik me veilig, zelfs als dit allemaal gaande is.
Omdat ik zwanger ben en ook zwangerschapsdiabetes heb, heb ik het advies gekregen om 12 weken zelf te isoleren. Dit betekent dat ik 3 weken thuis ben bij mijn partner voordat de baby hier is en 9 weken daarna.
Het is tijd om je te concentreren
Ik ben hier niet boos over. Terwijl ik nog zwanger ben, zijn er veel dingen die ik in deze periode kan doen.
Ik kan de laatste hand leggen aan de kamer van mijn baby, ik kan wat zwangerschaps- en aanstaande boeken lezen. Ik kan wat slapen voordat ik alles kwijtraak als hij hier is. Ik kan mijn ziekenhuistas inpakken, enzovoort.
Ik probeer het te zien als 3 weken om alles bij elkaar te krijgen, in plaats van 3 weken vast te zitten in huis.
Zodra hij aankomt, weet ik dat de zorg voor een pasgeborene hard werken zal zijn en dat ik het huis waarschijnlijk toch niet veel zal willen verlaten.
Natuurlijk ga ik voor mijn dagelijkse lichaamsbeweging - een wandeling alleen met mijn baby, zodat hij wat frisse lucht kan krijgen - maar voor een nieuwe moeder lijkt zelfisolatie niet het einde van de wereld.
Ik concentreer me op het geschenk van tijd met mijn nieuwe baby.
Een ding waar ik mee worstelde, is dat het ziekenhuis waar ik zal bevallen nieuwe bezoekersbeperkingen heeft opgelegd. Ik mag één geboortepartner hebben, wat natuurlijk mijn partner zal zijn - de vader van de baby, maar daarna is hij ook de enige die mij en de baby mag bezoeken terwijl ik in het ziekenhuis ben.
Natuurlijk wilde ik dat mijn moeder na de geboorte bij ons zou komen, mijn zoon zou vasthouden en haar zou toestaan zich te hechten. Ik wilde dat bepaalde familieleden hun tijd met hem konden doorbrengen. Maar nogmaals, ik probeer naar de positieve kant te kijken en er op deze manier over na te denken: ik zal nu extra tijd hebben met alleen ik, mijn partner en onze zoon, zodat we wat tijd kunnen doorbrengen zonder onderbrekingen.
Ik zal zoveel huid-op-huid met mijn zoon krijgen als ik wil zonder me zorgen te maken dat andere mensen de kamer binnenkomen en hem willen vasthouden. Omdat ik 2 dagen in het ziekenhuis verblijf, kunnen we een familie zijn zonder dat er iemand anders bij betrokken is. En dat klinkt best aardig.
Helaas gaan de beperkingen door als ik thuis ben met mijn pasgeboren baby.
Niemand mag bezoeken omdat we ons bevinden in wat in feite een lockdown is, en niemand zal onze baby kunnen vasthouden, behalve ik en mijn partner.
Ik was hier eerst van onder de indruk, maar ik weet dat er anderen zijn die helemaal alleen en geïsoleerd van de wereld leven. Er zijn mensen met zieke, oudere ouders die zich afvragen of ze elkaar ooit nog zullen zien.
Ik heb geluk dat ik mijn kleine gezin veilig bij me heb. En er zijn altijd Skype en Zoom, zodat ik mijn ouders en andere familieleden kan inhalen om ze de baby te laten zien - en ze zullen gewoon een online vergadering moeten hebben! Het zal natuurlijk moeilijk zijn, maar het is iets. En daar ben ik dankbaar voor.
Het is ook tijd voor zelfzorg
Natuurlijk is dit een erg stressvolle tijd, maar ik probeer kalm te blijven en aan de positieve dingen te denken, en me te concentreren op wat ik kan doen en te vergeten wat me uit handen is.
Voor elke andere zwangere vrouw die nu geïsoleerd is, gebruik het als een tijd om je voor te bereiden op je baby en om dingen thuis te doen waar je geen tijd voor hebt om met een pasgeborene te doen.
Een lang dutje doen, een warm bubbelbad, een luxe maaltijd bereiden - want het zal lang in de vriezer blijven.
Vul je tijd met het lezen van boeken of thuiswerken als dat is wat je doet. Ik heb zelfs wat volwassen kleurboeken en pennen gekocht om de tijd te doden.
Dit stuk thuis zal gericht zijn op het klaar krijgen van alles wanneer mijn baby hier is. Ik ben bang voor wat er daarna gaat gebeuren en waar de wereld zal zijn, maar dat is iets waar ik niets aan kan doen, behalve de richtlijnen en beperkingen volgen, en proberen mijn gezin te beschermen.
Als je bang bent, probeer dan te onthouden dat je alleen je best kunt doen. De wereld is op dit moment een enge plek, maar je hebt een mooie kleine baby die binnenkort je wereld zal zijn.
- Vergeet niet om contact op te nemen met uw arts en uw verloskundige voor ondersteuning bij geestelijke gezondheid.
- Kijk in angsttijdschriften zodat je je humeur kunt volgen.
- Probeer wat kalmerende boeken te lezen.
- Blijf op de hoogte van alle medicijnen die u gebruikt.
- Probeer nu gewoon een vorm van normaal te houden, want dat is het beste wat u voor u en uw baby kunt doen.
Het is oké om nu bang te zijn. Laten we eerlijk zijn, we zijn allemaal. Maar we kunnen er doorheen komen. En wij zijn de gelukkigen die in deze moeilijke tijden de beste liefde ter wereld mogen ervaren.
Dus probeer je daar op te concentreren, en op de goede dingen die komen - want er zullen er veel zijn.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en advocaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
