Het is 3 uur 's nachts. De baby huilt. Opnieuw. Ik huil. Opnieuw.
Ik kan nauwelijks uit mijn ogen zien dat ze zo zwaar zijn van uitputting. De tranen van gisteren zijn langs de ooglidlijn uitgekristalliseerd en mijn wimpers aan elkaar gelijmd.
Ik hoor een gerommel in zijn buik. Ik vrees waar dit heen gaat. Ik had hem mogelijk terug kunnen krijgen, maar dan hoor ik het. Ik moet zijn luier verschonen. Opnieuw.
Dit betekent dat we nog een uur of twee op zijn. Maar laten we eerlijk zijn. Zelfs als hij niet had gepoept, had ik niet kunnen slapen. Tussen de angst om te wachten tot hij weer gaat roeren en de stortvloed aan taken die mijn geest overspoelen zodra ik mijn ogen sluit, is er geen 'slaap wanneer de baby slaapt'. Ik voel de druk van deze verwachting en plotseling huil ik. Opnieuw.
Ik hoor het gesnurk van mijn man. Ik krijg woede in me. Om de een of andere reden kan ik me op dit moment niet herinneren dat hij zelf tot 2 uur in de eerste dienst was. Ik voel alleen maar mijn wrok dat hij nu in slaap valt als het echt nodig is. Zelfs de hond snurkt. Iedereen lijkt in slaap te vallen, behalve ik.
Ik leg de baby op de commode. Hij schrikt van de temperatuurverandering. Ik doe het nachtlampje aan. Zijn amandelogen staan wijd open. Een tandeloze grijns verspreidt zich over zijn gezicht als hij me ziet. Hij gilt van opwinding.
In een oogwenk verandert alles.
Alle ergernis, verdriet, uitputting, wrok, verdriet die ik voelde, smelt weg. En plotseling lach ik. Vol lachen.
Ik pak de baby op en knuffel hem naar me toe. Hij slaat zijn armpjes om mijn nek en knabbelt in de spleet van mijn schouder. Ik huil opnieuw. Maar deze keer zijn het tranen van pure vreugde.
Voor een omstander kan de achtbaan van emoties die een nieuwe ouder ervaart, uit de hand lopen of zelfs verontrustend lijken. Maar voor iemand met een baby komt dit met het territorium. Dit is ouderschap!
Mensen zeggen vaak dat het 'de langste, kortste tijd' is. Wel, het is ook de moeilijkste, beste tijd.
De emoties begrijpen
Ik heb mijn hele leven met gegeneraliseerde angststoornis geleefd en ik kom uit een gezin waar psychische aandoeningen (met name stemmingsstoornissen) veel voorkomen, dus het kan soms beangstigend zijn hoe extreem mijn gevoelens zwaaien.
Ik vraag me vaak af - bevind ik me in de vroege stadia van postpartumdepressie wanneer ik niet kan stoppen met huilen?
Of word ik, net als mijn grootvader, depressief als ik me zo verveeld voel dat het onmogelijk is om de sms of het telefoontje van een vriend terug te sturen?
Of ontwikkel ik gezondheidsangst, omdat ik er altijd van overtuigd ben dat de baby ziek wordt?
Of heb ik een woedestoornis, als ik een woedende woede op mijn man voel voor iets kleins, zoals hoe zijn vork tegen zijn kom bonkt, bang dat hij de baby wakker zal maken?
Of word ik obsessief-compulsief, net als mijn broer, als ik niet kan stoppen met me te fixeren op de slaap van de baby en zijn nachtroutine buitengewoon nauwkeurig moet hebben?
Is mijn angst abnormaal groot, als ik me over alles zorgen maak, van constant zorgen dat het huis, de flessen en het speelgoed goed worden ontsmet, tot ik me zorgen maak dat zijn immuunsysteem niet zal opbouwen als de dingen te schoon zijn?
Van je zorgen maken dat hij niet genoeg eet, tot je zorgen maken dat hij te veel eet.
Van zorgen maken dat hij elke 30 minuten wakker wordt, tot dan zorgen maken "leeft hij nog?" als hij te lang slaapt.
Van je zorgen maken dat hij te stil is, tot je zorgen maken dat hij te opgewonden is.
Van zorgen maken dat hij keer op keer een geluid maakt, tot afvragen waar dat geluid naartoe ging?
Van zorgen maken, een fase zal nooit eindigen, tot nooit willen dat deze eindigt.
Vaak zullen deze dichotomie-emoties niet van de ene dag op de andere optreden, maar binnen enkele minuten. Zoals die piratenschiprit op de kermis die van het ene uiteinde naar het andere slingert.
Het is eng - maar is het normaal?
Het kan beangstigend zijn. De onvoorspelbaarheid van gevoelens. Ik was vooral bezorgd vanwege mijn familiegeschiedenis en mijn neiging tot angst.
Maar toen ik contact opnam met mijn ondersteuningsnetwerk, van mijn therapeut tot andere ouders, realiseerde ik me dat in de meeste gevallen het brede spectrum van emoties die we ervaren tijdens de eerste dagen van een eerste kind niet alleen volkomen normaal is, het is ook wordt verwacht!
Er is iets geruststellend wetende dat we er allemaal doorheen gaan. Als ik om 4 uur 's ochtends uitgeput en wrokkig ben, voed ik de baby, wetende dat er andere moeders en vaders zijn die het gevoel hebben dat precies hetzelfde helpt. Ik ben geen slecht persoon. Ik ben gewoon een nieuwe moeder.
Natuurlijk zijn het niet altijd alleen de babyblues of de emotionele momenten van het vroege ouderschap. De realiteit is dat voor sommige ouders postpartum-stemmingsstoornissen heel reëel zijn. Daarom is het belangrijk om, als je ook vraagt of je gevoelens normaal zijn, met een geliefde of een medische professional te praten om hulp te zoeken.
Hulp bij stemmingsstoornissen na de bevalling
- Postpartum Support International (PSI) biedt een telefooncrisislijn (800-944-4773) en sms-ondersteuning (503-894-9453), evenals verwijzingen naar lokale providers.
- National Suicide Prevention Lifeline heeft gratis 24/7 hulplijnen beschikbaar voor mensen in een crisis die overwegen hun leven te nemen. Bel 800-273-8255 of sms "HELLO" naar 741741.
- National Alliance on Mental Illness (NAMI) is een hulpmiddel dat zowel een telefooncrisislijn (800-950-6264) als een tekstcrisislijn ("NAMI" tot 741741) heeft voor iedereen die onmiddellijke hulp nodig heeft.
- Motherhood Understood is een online community die is opgericht door een overlevende van een postpartumdepressie en die elektronische middelen en groepsdiscussies aanbiedt via een mobiele app.
- De Mom Support Group biedt gratis peer-to-peer-ondersteuning bij Zoom-gesprekken onder leiding van getrainde facilitators.
Ouder worden is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan, en het is ook het meest vervullende en verbazingwekkende dat ik ooit heb gedaan. Eerlijk gezegd denk ik dat de uitdagingen in die vroegere dagen de vreugdevolle momenten zelfs veel rijker maken.
Wat is dat oude gezegde? Hoe groter de inspanning, hoe zoeter de beloning? Natuurlijk, als ik nu naar het gezicht van mijn kleintje kijk, is hij behoorlijk lief, geen moeite nodig.
Sarah Ezrin is een motivator, schrijver, yogaleraar en trainer van yogaleraren. Gevestigd in San Francisco, waar ze samen met haar man en hun hond woont, verandert Sarah de wereld en leert ze zelfliefde aan één persoon tegelijk. Bezoek voor meer informatie over Sarah haar website, www.sarahezrinyoga.com.
