Vroeg Zwangerschapsverlies: Hoe Het Echt Voelt

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Ik vroeg mijn moeder om oude handdoeken mee te nemen. Ze kwam langs om te helpen, op mijn 18 maanden oude baby te passen en eten te maken. Meestal kwam ze wachten.

Ik nam de pil de avond ervoor, zoals de OB-GYN-arts adviseerde. En ik stopte er nog een in mijn vagina. En toen ging ik naar bed. En wachtte.

De pil was RU486 - de morning-afterpil. Het werd voorgeschreven nadat ik meerdere echo's had laten zien die "genetisch materiaal" rondzweven in mijn baarmoeder.

Ik probeerde zwanger te worden. Ik was zwanger. Het gebeurde zo snel. Het spiraaltje kwam uit op 30 juni. In augustus was ik zwanger. We waren enthousiast. Ik heb de uitgerekende datum berekend - rond Moederdag.

Wat er daarna gebeurde, begon, als ik er nu op terugkijk, met een instinct. Er klopte iets niet en ik kon niet zeggen waarom.

Maar tegen vijf weken wist ik het. Ik weet niet hoe. Dingen vielen gewoon weg. Ik vertelde het niemand en ging naar een kliniek waar ze gratis echo's maken. In deze kliniek deden ze voornamelijk counseling en abortussen.

In deze wachtkamer was de lucht zwaar, de gezichten bedoelend. Een oudere tiener. Een vrouw van midden dertig. Mannen, ouders, vrienden.

Ik had een boek.

Mijn beurt kwam. Het scherm was grijs. Er bleek een klodder te zijn. Twee twintigers kwamen binnen. Niemand wist precies waar ze naar keken.

Vanuit mijn auto op de parkeerplaats belde ik mijn verloskundige, die een bloedonderzoek voorstelde, wat ik meteen deed.

Het leven ging verder. Ik vertelde mijn moeder dat ik zwanger was. Ik vertelde het aan twee van mijn beste vrienden. Ik ging naar het werk.

Op een vrijdagmiddag liepen mijn zoon en ik op blote voeten in het gras toen mijn telefoon ging. Het geboortecentrum belde om te zeggen dat mijn FSH-waarden daalden en niet waar ze zouden moeten zijn als ze bijna zes weken zwanger zijn. 'Sorry,' zei de verloskundige.

'Ik ook', zei ik. "Dank u."

Dagen later bevestigden artsen het. “Genetisch materiaal” stond op het scherm. Ik wist wat we niet zagen. Geen pulserende hartslag. Geen kleine limaboon.

Wat doen we?

Toch voelde ik geen verlies. Hoe lossen we dit 'genetische materiaal' op in mijn baarmoeder?

'Laten we de pillen proberen.' Dus dat hebben we gedaan. Ik heb het getimed om de pil op woensdagavond in te nemen. Donderdag was mijn vrije dag.

Die ochtend voelde ik krampen, voelde alsof ik moest plassen. Ik kwam van het toilet en liep naar de gootsteen.

Een stap en een release.

Dik bloed. Gooey. En ik reikte naar de oude handdoeken. Ik heb ze op tijd gekregen om de tweede bol te vangen - alsof die bloederige lagen had. Er lag bloed op de betonnen vloer en een druppel op het beige badkamerdeken.

We wachtten de hele ochtend en meer van hetzelfde als mijn lichaam het 'genetische materiaal' leegmaakte. Bij elke release voelde ik me alsof we dichter bij dit voorbij waren.

Het was alsof ik alle periodes een jaar lang op één ochtend had.

Bij de OB-GYN-afspraak de volgende dag keken we naar een nieuwe ronde sonogrammen. Er zat nog wat “genetisch materiaal” aan mijn binnenkant vast.

Ik was een van de 3 procent van de vrouwen waarvoor RU486 niet werkt.

"Wat doen we?" Ik heb gevraagd.

Het antwoord was een D en C. Ik wist dat dit is hoe sommige mensen een abortus beschreven. Maar hadden we dat niet al gedaan?

De procedure omvat verwijding van de baarmoederhals om te verwijden en instrumenten in de baarmoeder toe te laten, en de curettage - de wanden van de baarmoeder schrapen.

Nog een donderdag, een andere procedure. Deze was poliklinisch in het ziekenhuis. Mijn moeder en ik waren laat. Mijn man parkeerde de auto. De verpleegsters waren overdreven aardig. Ik vroeg me af of ze dachten dat ik een abortus kreeg of een miskraam kreeg?

De anesthesioloog had een USC-koord aan toen hij met me kwam praten. Ik herinner me dat ik de kamer binnen werd gereden en het vroor. Toen ik wakker werd, kreeg ik ijschips en wilde ik sokken en mijn blauwe zweet aan.

Mijn man reed ons naar huis terwijl ik naar voicemails van het werk luisterde en probeerde niet raar te lijken.

Het was voorbij.

'Ik ben niet meer zwanger', zei ik tegen mijn twee goede vrienden, voorzichtig om het woord miskraam niet te zeggen.

Het is vreemd dat de langgerekte miskraam weinig tijd heeft achtergelaten om te rouwen. Ik wilde er zo doorheen gaan: de afspraken, de procedures en de echo's. Ik zocht geen rust of afscheid.

Ik weet nog steeds niet zeker hoe dit in mijn leven past. Ik heb het nog steeds niet helemaal afgehandeld en koester wat woede jegens de vriend die zei: 'We hebben ons meisje verloren. Dat was je meisje. '

Als je op een of andere manier geraakt bent door een miskraam, weet dan dit: ten eerste is het gebeurd en het deed ertoe.

Je vrienden en familie weten het misschien niet. Of misschien vragen ze het niet. Of misschien denken ze niet dat het iets uitmaakt. Het deed.

Eer dat. Hou op. Rouwen. Denk na. Schrijf het op. Delen. Praten. Geef de datum en naam en plaats. Leren dat je zwanger bent, brengt een golf van emoties en verwachtingen met zich mee.

Leren dat je niet een nog grotere golf brengt. Draai je niet af. Haast je niet naar het volgende.

Na een carrière van 22 jaar als journalist en redacteur, doceert Shannon Conner nu journalistiek in de Sonorawoestijn. Ze maakt graag aguas fresca's en maïstortilla's met haar zonen en ze geniet van CrossFit / happy hour-dates met haar man.