Herinneringen
De herinneringen direct na de dood van mijn vader zijn op zijn best wazig. Ik kan me niet herinneren wat er is gebeurd, wat ik heb gedaan of hoe ik rond ben gekomen.
Ik zou alles vergeten - vergeten waar ik heen ging, vergeten wat ik moest doen, vergeten wie ik moest ontmoeten.
Ik herinner me dat ik hulp had. Ik had een vriend die elke dag met me mee naar mijn werk liep (anders zou ik het niet redden), familieleden die maaltijden voor me kookten en een moeder die met me zat te huilen.
Ik herinner me ook dat ik de dood van mijn vader steeds weer herinnerde. Ik heb zijn lichaam nooit gezien, ik heb ook nooit de plaats gezien waar hij stierf, of het pistool dat hij gebruikte. En toch zag ik elke avond een versie van mijn vader sterven toen ik mijn ogen sloot. Ik zag de boom waar hij zat, het wapen dat hij gebruikte, en ik maakte me zorgen over zijn laatste momenten.
Schok
Ik deed er alles aan om mijn ogen niet te sluiten en alleen te zijn met mijn gedachten. Ik werkte intensief, bracht uren door in de sportschool en ging uit met vrienden. Ik was verdoofd en ik koos ervoor om iets anders te doen dan erkennen wat er in mijn wereld aan de hand was.
Deel op Pinterest
Ik putte mezelf overdag uit en kwam thuis met een door de dokter voorgeschreven slaappil en een glas wijn.
Zelfs met de slaapmedicatie was rust nog steeds een probleem. Ik kon mijn ogen niet sluiten zonder het verminkte lichaam van mijn vader te zien. En ondanks mijn overvolle sociale agenda was ik nog steeds ellendig en humeurig. De kleinste dingen zouden me kunnen afschrikken: een vriendin die klaagt over haar overbezorgde vader, een collega die klaagt over het uiteenvallen van haar "einde van de wereld", een tiener op straat die haar vader uitademt. Wisten deze mensen niet hoeveel geluk ze hadden? Wist niet iedereen dat mijn wereld was afgelopen?
Iedereen gaat anders om, maar een ding dat ik tijdens het genezingsproces heb geleerd, is dat shock een veelvoorkomende reactie is op elk type plotselinge dood of traumatische gebeurtenis. De geest kan niet omgaan met wat er gebeurt en je wordt letterlijk gevoelloos.
De omvang van mijn gevoelens overweldigde me. Verdriet komt in golven en verdriet door zelfmoord komt in tsunami-golven. Ik was boos op de wereld omdat hij mijn vader niet hielp en ook boos op mijn vader omdat hij zichzelf niet hielp. Ik was diep verdrietig om de pijn van mijn vader en ook heel verdrietig om de pijn die hij mij had bezorgd. Ik leed en steunde op mijn vrienden en familie.
Begint te genezen
Genezing van de zelfmoord van mijn vader was te veel om alleen te doen, en uiteindelijk besloot ik professionele hulp te zoeken. Door met een professionele psycholoog te werken, kon ik de psychische aandoening van mijn vader begrijpen en begrijpen hoe zijn keuzes mijn leven hadden beïnvloed. Het gaf me ook een veilige plek om mijn ervaringen te delen zonder me zorgen te hoeven maken dat ik iemand tot last was.
Naast individuele therapie, sloot ik me ook aan bij een steungroep voor mensen die een geliefde door zelfmoord hadden verloren. Ontmoeting met deze mensen hielp bij het normaliseren van veel van mijn ervaringen. We liepen allemaal rond in dezelfde zware mist van verdriet. Velen van ons speelden de laatste momenten opnieuw af met onze dierbaren. We vroegen ons allemaal af: 'Waarom?'
Met de behandeling kreeg ik ook een beter begrip van mijn emoties en hoe ik mijn symptomen kon beheersen. Veel overlevenden van zelfmoord ervaren gecompliceerd verdriet, depressie en zelfs PTSS.
De eerste stap om hulp te vinden, is weten waar je moet zoeken. Er zijn verschillende organisaties die zich richten op het helpen van overlevenden van zelfmoordverlies, zoals:
- Overlevenden van zelfmoordverlies
- Amerikaanse Stichting voor zelfmoordpreventie
- Alliance of Hope for Suicide Loss Survivors
Je kunt bronnenlijsten vinden van steungroepen of zelfs therapeuten die gespecialiseerd zijn in het werken met overlevenden van zelfmoord. U kunt ook advies vragen aan uw huisarts of verzekeringsmaatschappij.
Wat helpt?
Het verhaal maken
Meer dan wat dan ook, therapie gaf me de kans om het 'verhaal' van de zelfmoord van mijn vader te vertellen. Traumatische gebeurtenissen hebben de neiging om in vreemde stukjes in de hersenen te blijven steken. Toen ik met therapie begon, kon ik nauwelijks praten over de dood van mijn vader. De woorden zouden gewoon niet komen. Door te schrijven en te praten over de gebeurtenis, kon ik langzaam mijn eigen verhaal over de dood van mijn vader vormen.
Iemand vinden om mee te praten en op te leunen is een belangrijke eerste stap na het verlies van een geliefde tot zelfmoord, maar het is ook belangrijk om iemand te hebben met wie je jaren na het verlies kunt praten. Verdriet verdwijnt nooit helemaal. Sommige dagen zullen moeilijker zijn dan andere, en als je iemand hebt om mee te praten, kun je de moeilijkere dagen beter aan.
Praten met een getrainde therapeut kan helpen, maar als je daar nog niet klaar voor bent, neem dan contact op met een vriend of een familielid. Je hoeft niet alles met deze persoon te delen. Blijf bij wat je prettig vindt om te delen.
Journaling kan ook een effectieve manier zijn om uw gedachten uit uw hoofd te halen en alles te begrijpen. Onthoud dat je je gedachten niet opschrijft voor anderen, inclusief je toekomstige zelf, om te lezen. Niets wat je schrijft is verkeerd. Wat belangrijk is, is dat je eerlijk bent over wat je op dat moment voelt en denkt.
Behandeling
Sommige mensen voelen zich nog steeds ongemakkelijk bij zelfmoord, ondanks dat zelfmoord de tiende belangrijkste doodsoorzaak is in de Verenigde Staten. Talktherapie heeft me jarenlang geholpen. Ik profiteerde van de veilige ruimte van psychotherapie, waar ik alle zelfmoordzaken kon bespreken.
Deel op Pinterest
Als u op zoek bent naar een therapeut, zoek dan iemand met wie u graag praat. U hoeft ook geen genoegen te nemen met de eerste therapeut die u probeert. Je stelt je open voor een heel persoonlijke gebeurtenis in je leven. Misschien wilt u ook een therapeut zoeken die ervaring heeft met het helpen van overlevenden van zelfmoordverlies. Vraag uw huisarts of hij aanbevelingen heeft of bel uw verzekeringsmaatschappij. Als je lid bent geworden van een groep overlevenden, kun je leden van je groep vragen of ze aanbevelingen hebben. Soms is mond-tot-mondreclame de gemakkelijkste manier om een nieuwe dokter te vinden.
Medicatie kan ook helpen. Psychologische problemen kunnen een biologische component hebben en ik heb jarenlang medicijnen gebruikt om mijn eigen symptomen van depressie te behandelen. Uw arts kan u helpen beslissen of medicatie voor u geschikt is en zij kunnen dingen voorschrijven zoals antidepressiva, angststillers of slaapmiddelen.
Zelfzorg
Een van de belangrijkste dingen die ik kon doen, was onthouden dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Voor mij omvat zelfzorg gezond eten, lichaamsbeweging, yoga, vrienden, tijd om te schrijven en tijd weg op vakantie. Uw lijst kan afwijken. Concentreer u op dingen die u vreugde brengen, u helpen ontspannen en u gezond houden.
Deel op Pinterest
Ik had het geluk omringd te zijn door een goed ondersteunend netwerk dat me eraan herinnerde dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Verdriet is hard werken en het lichaam heeft voldoende rust en zorg nodig om te genezen.
Erken je gevoelens
Echte genezing begon voor mij toen ik begon te erkennen wat er echt in mijn leven aan de hand was. Dit betekent dat ik eerlijk ben tegen mensen als ik een slechte dag heb. Jarenlang waren de verjaardag van de dood van mijn vader en zijn verjaardag uitdagende dagen voor mij. Ik zou deze dagen vrij nemen van mijn werk en iets leuks voor mezelf doen of met vrienden zijn in plaats van mijn dag door te gaan en te doen alsof alles "in orde" was. Toen ik mezelf eenmaal toestemming gaf om niet oké te zijn, begon ik ironisch genoeg te kalmeren.
Wat is er nog moeilijk?
Zelfmoord treft mensen op verschillende manieren en iedereen heeft zijn eigen triggers die hen kunnen herinneren aan hun verdriet of negatieve gevoelens kunnen oproepen. Sommige van deze triggers zijn gemakkelijker te vermijden dan andere, en daarom is het zo belangrijk om een ondersteunend netwerk te hebben.
Zelfmoordgrappen
Tot op de dag van vandaag zorgen de grappen over zelfmoord en geestesziekte me nog steeds voor de gek. Om de een of andere reden is het nog steeds sociaal aanvaardbaar dat mensen grappen maken over 'zichzelf willen schieten' of 'van een gebouw willen springen'. Enkele jaren geleden zou dit me tot tranen hebben gereduceerd; vandaag laat het me pauzeren en dan ga ik verder met mijn dag.
Overweeg om mensen te laten weten dat deze grappen niet in orde zijn. Ze probeerden waarschijnlijk niet aanstootgevend te zijn, en door hen voor te lichten over de ongevoeligheid van hun opmerkingen, kunnen ze voorkomen dat ze in de toekomst dergelijke dingen zeggen.
Deel op Pinterest
Gewelddadige afbeeldingen
Ik ben nooit iemand geweest die van gewelddadige films of televisie genoot, maar na het overlijden van mijn vader kan ik nauwelijks bloed of geweren op het scherm zien zonder te krommen. Ik schaamde me er altijd diep voor, vooral als ik in de buurt was van nieuwe vrienden of een date had. Tegenwoordig ben ik erg eerlijk over mijn mediakeuzes. De meeste van mijn vrienden weten dat ik niet van gewelddadige programma's hou en accepteren dat zonder twijfel (of ze mijn familiegeschiedenis wel of niet kennen).
Wees open over je gevoelens. De meeste mensen willen een andere persoon niet in een ongemakkelijke situatie brengen, dus zullen ze waarschijnlijk dankbaar zijn om te weten waardoor je je ongemakkelijk voelt. Als ze je nog steeds proberen te dwingen in situaties die je ongemakkelijk maken, overweeg dan of de relatie nog steeds waardevol is. In de buurt zijn van mensen die je consequent ongelukkig of ongemakkelijk maken, is niet gezond.
Het verhaal delen
Het delen van het verhaal van de zelfmoord van mijn vader is in de loop van de tijd gemakkelijker geworden, maar het blijft een uitdaging. In de begintijd had ik heel weinig controle over mijn emoties en flapte ik vaak uit wat er gebeurde met wie het ook vroeg. Gelukkig zijn die dagen voorbij.
Tegenwoordig is het moeilijkste om te weten wanneer je moet delen en hoeveel je moet delen. Ik geef mensen vaak stukjes voor stuk informatie, en voor beter of slechter, er zijn maar heel weinig mensen op de wereld die het hele verhaal van de dood van mijn vader kennen.
Heb niet het gevoel dat je alles moet delen. Zelfs als iemand je een directe vraag stelt, ben je niet verplicht om iets te delen dat je niet prettig vindt om te delen. Overlevenden van zelfmoordgroepen kunnen een veilige omgeving zijn om eerst uw verhaal te delen. Leden kunnen u misschien zelfs helpen bij het navigeren door uw verhaal te delen met uw sociale groepen of nieuwe vrienden. Je kunt er ook voor kiezen om het eerst met je vrienden te delen zodat het in de open lucht is, of je kunt besluiten om stukken hier en daar te delen met geselecteerde mensen. Hoe je het verhaal ook deelt, het belangrijkste is dat je in je eigen tijd deelt en de hoeveelheid informatie deelt die je gemakkelijk deelt.
Zelfmoord is een moeilijk onderwerp en soms reageren mensen niet goed op het nieuws. De religieuze overtuigingen van mensen, of hun eigen stereotypen of misvattingen kunnen in de weg zitten. En soms zijn mensen gewoon ongemakkelijk en ongemakkelijk bij harde onderwerpen. Dit kan frustrerend zijn, maar gelukkig heb ik een sterk netwerk van vrienden om me door deze momenten te helpen navigeren. Als je goed genoeg zoekt en de hoop niet opgeeft, kun je de juiste mensen vinden om je te steunen.
Afsluitende gedachten
De zelfmoord van mijn vader was de meest pijnlijke gebeurtenis in mijn leven. Er waren tijden tijdens mijn verdriet dat ik niet zeker wist of het lijden ooit zou eindigen. Maar ik sjokte langzaam verder en beetje bij beetje begon ik mijn leven weer op te bouwen.
Er is geen kaart om terug te keren naar de woonkamer, geen enkele maat past iedereen aan. Je bouwt je pad naar genezing terwijl je gaat, waarbij je langzaam je ene voet voor de andere zet. Op een dag keek ik op en ik had de hele dag niet gehuild, op een gegeven moment keek ik op en had ik al een paar weken niet aan mijn vader gedacht. Er zijn nu momenten waarop die donkere dagen van verdriet aanvoelen als een nare droom.
Deel op Pinterest
Mijn leven is voor het grootste deel teruggekeerd naar een nieuw normaal. Als ik stop en pauzeer, breekt mijn hart voor mijn vader en alle pijn die hij heeft meegemaakt en alle leed die hij mijn familie heeft bezorgd. Maar als ik even pauzeer, ben ik ook ongelooflijk dankbaar voor al mijn vrienden en familie voor hun hulp en dankbaar om de diepte van mijn innerlijke kracht te kennen.
