Enkele jaren geleden, toen mijn relatie met mijn inmiddels verloofde, Mike, nog fris en nieuw was, bekende hij tegen mij: "Ik heb ADHD."
"Dus?" Ik zei tegen mezelf, harten waar mijn leerlingen vroeger waren.
Het duurde maar een paar maanden voordat ik besefte wat dat eigenlijk voor mij, voor hem en voor onze relatie samen betekende.
In de geest van de 'liefdesmaand' merk ik dat ik terugkijk op het goede, het slechte en het verhelderende van hoe het is om van iemand met ADHD te houden.
De man is transparant. Soms hebben mensen met ADHD tics of kleine onvrijwillige bewegingen. Voor mijn verloofde manifesteren deze zich onder stress. Met grote ogen racen, zijn tandvlees over een glas wrijven, heen en weer lopen - dit zijn allemaal tekenen dat Mike onder druk staat. Voor hem betekent dit dat hij niet weg kan komen door iets onder het tapijt te borstelen. Voor mij betekent het dat ik me scherp op de dingen afstem wanneer wanneer hem iets dwarszit. En om voor een gelijk speelveld te zorgen, moedigt het me aan om zo eerlijk en transparant mogelijk te zijn.
Hij herinnert zich alleen wat echt belangrijk is. De uitdaging om bij een partner met ADHD te zijn, is het kortetermijngeheugen of het gebrek daaraan. Dit komt tot uiting in de kleine dingen zoals het vergeten om papieren handdoeken te kopen, de verjaardagen van geliefden missen en soms nooit reageren op een sms of e-mail. Dit kan ongelooflijk frustrerend zijn, maar het helpt om te onthouden dat het niet opzettelijk is, het is niet onder zijn controle en als hij zich elk klein ding zou kunnen herinneren, zou hij dat zeker doen. Als er iets echt belangrijks gebeurt, schrijft hij zichzelf e-mails, agendaherinneringen, post-its, laat hij voicemails achter; hij vergeet nooit wat belangrijk is. Ik weet dat hij zeker onze bruiloft zal halen, ook al vergeet hij steeds hoe laat (en soms datering) het hele ding begint.
Koffie helpt. Ik vind dit nog steeds geweldig - koffie helpt hem kalmeren. Mike kan gemakkelijk twee, drie, vier, vijf kopjes koffie poetsen zonder uit zijn vel te barsten. Espresso na het eten houdt me misschien de hele nacht wakker, maar het veroorzaakt dergelijke problemen niet voor degenen die hyperactief zijn. Wanneer de ADHD-symptomen optreden, heeft hij een kopje. Het stelt hem op zijn gemak tot het punt waarop hij niet meer hyperactief is dan ik (zonder koffie). Extra voordeel: hij is een totale koffiesnob geworden (en ja, ik beoordeelde hem hiervoor), wat betekent dat onze keuken altijd gevuld is met de beste bonen van San Francisco.
Focus is niet gegarandeerd. Halverwege het gesprek, wanneer zijn ogen afdwalen naar dromenland, merken mensen op en vragen zich af waarom hij niet verloofd is. Mike's brein werkt zo snel dat hij van het gesprek verdergaat naar het volgende probleem dat hij in zijn hoofd moet oplossen voordat anderen klaar zijn met het voltooien van een gedachte. Met mijn vingers voor zijn gezicht knippen helpt soms - soms.
Man, kan hij schoonmaken! Weet je wat sommige mensen doen als ze niet stil kunnen zitten? Zij maken schoon. Nauwgezet. Geen hoek ongestoffeerd, geen deken uitgevouwen. En het is heerlijk.
We kunnen onze strijd niet kiezen, maar we kunnen ervoor kiezen om het goede te zien in de mensen van wie we houden en in de situaties waarmee we worden geconfronteerd. Ik zou niets veranderen aan Mike's ADHD. Het geeft hem karakter, humor en zelfs wat elleboogvet.
Renata is Healthline's directeur van Integrated Product & Program Marketing. Wanneer ze geen inkomstenkansen verzint, oefent ze een vreugdevol, gezond leven door te gaan hardlopen in San Francisco, wijn te proeven in Sonoma en te knuffelen met haar witte donzige straathond, Odie.
