Definitie
Scrofula is een aandoening waarbij de bacterie die tuberculose veroorzaakt, symptomen buiten de longen veroorzaakt. Dit neemt meestal de vorm aan van ontstoken en geïrriteerde lymfeklieren in de nek.
Artsen noemen scrofula ook wel 'cervicale tuberculeuze lymfadenitis':
- Cervicaal verwijst naar de nek.
- Lymfadenitis verwijst naar ontsteking in de lymfeklieren, die deel uitmaken van het immuunsysteem van het lichaam.
Scrofula is de meest voorkomende vorm van tuberculose-infectie die buiten de longen voorkomt.
Historisch gezien werd scrofula het 'konings kwaad' genoemd. Tot de 18e eeuw dachten artsen dat de enige manier om de ziekte te genezen was om aangeraakt te worden door een lid van een koninklijke familie.
Gelukkig weten artsen nu veel meer over hoe ze deze aandoening kunnen identificeren, diagnosticeren en behandelen.
Afbeeldingen van scrofula
Wat zijn de symptomen?
Scrofula veroorzaakt meestal zwelling en laesies aan de zijkant van de nek. Dit is meestal een gezwollen lymfeklier of knooppunten die aanvoelen als een kleine, ronde knobbel. De knobbel is meestal niet zacht of warm bij aanraking. De laesie kan groter worden en kan na enkele weken zelfs pus of ander vocht afvoeren.
Naast deze symptomen kan een persoon met scrofula last krijgen van:
- koorts
- malaise of een algemeen gevoel van onwel zijn
- Nacht zweet
- onverklaarbaar gewichtsverlies
Scrofula komt minder vaak voor in geïndustrialiseerde landen waar tuberculose geen veel voorkomende infectieziekte is. Scrofula vertegenwoordigt 10 procent van de gevallen van tuberculose die artsen in de Verenigde Staten diagnosticeren. Tuberculose blijft een groter probleem in niet-geïndustrialiseerde landen.
Waardoor wordt dit veroorzaakt?
Mycobacterium tuberculosis, een bacterie, is de meest voorkomende oorzaak van scrofula bij volwassenen. Mycobacterium avium intracellulare kan echter in een minderheid van de gevallen ook scrofula veroorzaken.
Bij kinderen komen de oorzaken van niet-tuberculosebacteriën vaker voor. Kinderen kunnen de aandoening oplopen door besmette voorwerpen in hun mond te stoppen.
Risicofactoren
Mensen die immuungecompromitteerd zijn, lopen een groter risico op scrofula. Scrofula is verantwoordelijk voor naar schatting een derde van alle gevallen van tuberculose bij immuungecompromitteerde mensen in de Verenigde Staten.
Voor iemand die immuungecompromitteerd is vanwege een onderliggende aandoening of medicatie, heeft zijn lichaam niet zoveel immuunsysteemcellen, vooral T-cellen, om infecties te bestrijden. Als gevolg hiervan zijn ze kwetsbaarder om de aandoening te krijgen.
Degenen met hiv die antiretrovirale therapieën krijgen, hebben de neiging om meer ontstekingsreacties op tuberculosebacteriën te ervaren.
Hoe wordt de diagnose gesteld?
Als een arts vermoedt dat de tuberculosebacterie uw nekmassa kan veroorzaken, voeren ze vaak een test uit die bekend staat als een gezuiverd proteïnederivaat (PPD) -test. Bij deze test wordt een kleine hoeveelheid PPD net onder de huid geïnjecteerd.
Als je tuberculosebacteriën in je lichaam hebt, zul je een verharding ervaren (een verhoogd deel van de huid dat enkele millimeters groot is). Omdat andere bacteriën echter scrofula kunnen veroorzaken, is deze test niet 100 procent definitief.
Artsen diagnosticeren gewoonlijk scrofula door een biopsie van de vloeistof en het weefsel in het ontstoken gebied of gebieden rond de nek te nemen. De meest gebruikelijke benadering is een biopsie met fijne naald. Dit houdt in dat zorgvuldig maatregelen worden genomen om de bacteriën niet naar de omliggende gebieden te verspreiden.
Een arts kan eerst enkele beeldvormende scans bestellen, zoals een röntgenfoto, om te bepalen hoe betrokken de massa of massa's in de nek zijn en of ze op andere scrofula-gevallen lijken. Soms kan een arts aanvankelijk scrofula ten onrechte identificeren als een kankerachtige nekmassa.
Er zijn geen specifieke bloedonderzoeken om scrofula te diagnosticeren. Uw arts kan echter nog steeds bloedonderzoeken laten uitvoeren, zoals kattentiters en HIV-tests, om andere aandoeningen uit te sluiten.
Behandelingsopties
Scrofula is een ernstige infectie en kan in de loop van enkele maanden worden behandeld. Een arts schrijft antibiotica meestal zes maanden of langer voor. Tijdens de eerste twee maanden van de behandeling nemen mensen vaak meerdere antibiotica, zoals:
- isoniazid
- rifampicine
- ethambutol
Daarna nemen ze nog ongeveer vier maanden isoniazide en rifampicine.
In de loop van de therapie is het niet ongebruikelijk dat de lymfeklieren groter worden of dat er nieuwe ontstoken lymfeklieren verschijnen. Dit staat bekend als een 'paradoxale upgrade-reactie'. Het is belangrijk om bij de behandeling te blijven, ook als dit gebeurt.
Soms kunnen artsen ook orale steroïden voorschrijven, die kunnen helpen de ontsteking in de scrofula-laesies te verminderen.
Een arts kan aanbevelen om de nekmassa of -massa operatief te verwijderen na behandeling met antibiotica. De massa wordt echter meestal pas behandeld als de bacteriën niet meer aanwezig zijn. Anders kunnen de bacteriën een fistel veroorzaken, wat een getunneld gat is tussen de geïnfecteerde lymfeklier en het lichaam. Dit effect kan verdere ernstige symptomen veroorzaken.
Mogelijke complicaties
Minder dan de helft van degenen met scrofula heeft ook tuberculose in hun longen. Het is mogelijk dat scrofula zich buiten de nek kan verspreiden en andere delen van het lichaam kan aantasten.
Ook kan een persoon een chronische, drainerende open wond uit de nek ervaren. Door deze open wond kunnen andere soorten bacteriën het lichaam binnendringen, wat kan leiden tot verdere ernstige infecties.
Wat zijn de vooruitzichten?
Met antibioticabehandeling zijn de genezingspercentages voor scrofula uitstekend, ongeveer 89 tot 94 procent. Als u vermoedt dat u tuberculose kunt hebben of als u symptomen van scrofula heeft, raadpleeg dan uw arts voor een huidtest op tuberculose. Deze zijn ook verkrijgbaar bij veel gezondheidsafdelingen van steden en provincies als een snelle en goedkope manier om tuberculose te diagnosticeren.
