Zolang ik een baan heb gehad, leef ik ook met een psychische aandoening. Maar als je mijn collega was, had je het nooit geweten.
13 jaar geleden werd bij mij de diagnose depressie gesteld. Ik ben afgestudeerd aan de universiteit en kwam 12 jaar geleden bij het personeel. Net als zoveel anderen leefde ik volgens een diepgewortelde waarheid dat ik op kantoor niet over depressie kon en mag praten. Misschien heb ik dit geleerd door te zien hoe mijn vader worstelde met een zware depressie terwijl hij een succesvolle juridische carrière behield. Of misschien is het iets groters dan mijn eigen individuele ervaring - iets waar we als samenleving niet zeker van zijn hoe we ermee om moeten gaan.
Misschien is het beide.
Deel op Pinterest
Wat de redenen ook waren, gedurende het grootste deel van mijn carrière verborg ik mijn depressie voor mijn collega's. Toen ik aan het werk was, was ik echt bezig. Ik bloeide op van de energie om het goed te doen en voelde me veilig binnen de grenzen van mijn professionele persoonlijkheid. Hoe kon ik depressief zijn terwijl ik zo belangrijk werk deed? Hoe kon ik me angstig voelen toen ik weer een geweldige prestatiebeoordeling kreeg?
Maar ik heb het gedaan. Bijna de helft van de tijd dat ik op kantoor was, voelde ik me angstig en verdrietig. Achter mijn grenzeloze energie, perfect georganiseerde projecten en gigantische glimlach zat een bang en uitgeput omhulsel van mezelf. Ik was doodsbang om iemand teleur te stellen en presteerde constant beter. Het gewicht van verdriet zou me verpletteren tijdens vergaderingen en achter mijn computer. Ik voelde de tranen weer beginnen te vallen en rende naar de badkamer en huilde, huilde, huilde. En bespat vervolgens mijn gezicht met ijskoud water zodat niemand het zou kunnen zien. Zo vaak verliet ik het kantoor te uitgeput om iets anders te doen dan in bed te vallen. En nooit - niet één keer - heb ik mijn baas verteld wat ik doormaakte.
In plaats van te praten over de symptomen van mijn ziekte, zou ik dingen zeggen als: 'Met mij gaat het goed. Ik ben gewoon moe vandaag. ' Of: "Ik heb nu veel op mijn bord."
'Het is gewoon hoofdpijn. Ik zal ok zijn."
Een verschuiving in perspectief
Ik wist niet hoe ik Professional Amy moest combineren met Depressed Amy. Het leken twee tegengestelde figuren te zijn en ik raakte steeds meer uitgeput door de spanning die in mezelf bestond. Doen alsof het uitputtend is, vooral als je het acht tot tien uur per dag doet. Ik was niet in orde, ik was niet in orde, maar ik vond niet dat ik iemand op het werk moest vertellen dat ik worstelde met een psychische aandoening. Wat als mijn collega's respect voor mij verloren? Wat als ik gek of ongeschikt werd geacht om mijn werk te doen? Wat als mijn openbaarmaking toekomstige kansen zou beperken? Ik was even wanhopig op zoek naar hulp en was doodsbang voor de mogelijke uitkomst van het vragen ernaar.
Alles veranderde voor mij in maart 2014. Ik worstelde al maanden na een medicijnwisseling en mijn depressie en angst liepen uit de hand. Plotseling was mijn psychische aandoening zoveel groter dan iets dat ik op het werk kon verbergen. Omdat ik niet kon stabiliseren en uit angst voor mijn eigen veiligheid, controleerde ik mezelf voor het eerst in mijn leven in een psychiatrisch ziekenhuis. Afgezien van de gevolgen van deze beslissing voor mijn gezin, maakte ik me obsessief zorgen over hoe het mijn carrière zou kunnen schaden. Wat zouden mijn collega's denken? Ik kon me niet voorstellen dat ik ze ooit nog zou tegenkomen.
Als ik terugkijk op die tijd, zie ik nu dat ik voor een grote perspectiefverschuiving stond. Ik stond voor een rotsachtige weg voor me, van ernstige ziekte tot herstel en weer tot stabiliteit. Bijna een jaar lang kon ik helemaal niet werken. Ik kon niet omgaan met depressie door me achter de perfecte professionele Amy te verschuilen. Ik kon niet langer doen alsof ik in orde was, omdat ik dat duidelijk niet was. Ik werd gedwongen te onderzoeken waarom ik zoveel nadruk legde op mijn carrière en reputatie, zelfs ten nadele van mezelf.
Voorbereiding op 'The Conversation'
Toen het tijd was om weer aan het werk te gaan, had ik het gevoel dat ik helemaal opnieuw begon. Ik moest het rustig aan doen, om hulp vragen en mezelf gezonde grenzen stellen.
Deel op Pinterest
In het begin was ik doodsbang voor het vooruitzicht om een nieuwe baas te vertellen dat ik worstelde met depressie en angst. Voor het gesprek las ik een paar tips voor om me op mijn gemak te voelen. Dit zijn degenen die voor mij hebben gewerkt:
- Doe het persoonlijk. Het was belangrijk om persoonlijk te spreken in plaats van telefonisch, en zeker niet via e-mail.
- Kies een tijd die bij u past. Ik vroeg om een ontmoeting toen ik me relatief kalm voelde. Het was beter om te onthullen zonder te snikken of mijn emoties te laten escaleren.
- Kennis is macht. Ik deelde wat basisinformatie over depressie, waaronder dat ik professionele hulp zocht voor mijn ziekte. Ik kwam met een georganiseerde lijst van specifieke prioriteiten, met een overzicht van de taken die ik voelde dat ik aankon en waar ik extra ondersteuning nodig had. Ik heb geen persoonlijke details gedeeld, zoals wie mijn therapeut was of welke medicijnen ik gebruikte.
- Houd het professioneel. Ik sprak mijn waardering uit voor de steun en het begrip van mijn baas en ik benadrukte dat ik me nog steeds in staat voelde om mijn werk uit te voeren. En ik hield het gesprek relatief kort, zonder te veel details te delen over de duisternis van depressie. Ik ontdekte dat het benaderen van het gesprek op een professionele en openhartige manier de toon zette voor een positief resultaat.
De lessen die ik heb geleerd
Terwijl ik mijn leven herbouwde en nieuwe keuzes maakte, zowel op het werk als in mijn persoonlijke leven, leerde ik een paar dingen waarvan ik wenste dat ik ze had geweten vanaf het begin van mijn carrière.
1. Depressie is een ziekte zoals elke andere
Een psychische aandoening voelde vaak meer als een beschamend persoonlijk probleem dan als een legitieme medische aandoening. Ik wou dat ik er overheen kon komen door een beetje harder te proberen. Maar net zoals je diabetes of een hartaandoening niet kunt wegwensen, werkte die aanpak nooit. Ik moest fundamenteel accepteren dat depressie een ziekte is die professionele behandeling vereist. Het is niet mijn schuld of mijn keuze. Door dit perspectief beter te laten verschuiven, wordt duidelijk hoe ik nu met depressie op het werk omga. Soms heb ik een zieke dag nodig. Ik liet schuld en schaamte los en begon beter voor mezelf te zorgen.
2. Ik ben niet de enige die te maken heeft met depressie op het werk
Een psychische aandoening kan isolerend zijn en ik merkte vaak dat ik dacht dat ik de enige was die ermee worstelde. Door mijn herstel begon ik meer te leren over hoeveel mensen getroffen worden door psychische aandoeningen. Ongeveer 1 op de 5 volwassenen in de Verenigde Staten wordt jaarlijks getroffen door een psychische aandoening. In feite is klinische depressie wereldwijd de belangrijkste oorzaak van invaliditeit. Als ik over deze statistieken nadenk in de context van mijn kantoor, is het bijna zeker dat ik niet de enige was en niet de enige ben die omgaat met depressie of angst.
3. Steeds meer werkgevers steunen emotionele wellness op de werkplek
Het stigma op het gebied van geestelijke gezondheid is echt, maar er is een groeiend begrip van hoe mentale gezondheid werknemers kan beïnvloeden, vooral bij grotere bedrijven met personeelsafdelingen. Vraag naar de personeelshandleiding van uw werkgever. In deze documenten staat wat u moet weten over uw rechten en voordelen.
Verander mijn werkruimte in een veilige ruimte
Het grootste deel van mijn carrière was ik van mening dat ik helemaal niemand moest vertellen dat ik depressief was. Na mijn grote aflevering had ik het gevoel dat ik het iedereen moest vertellen. Vandaag heb ik een gezonde middenweg op het werk gevestigd. Ik heb een paar mensen gevonden die ik vertrouw om mee te praten over hoe ik me voel. Het is waar dat niet iedereen het prettig vindt om over psychische aandoeningen te praten, en af en toe krijg ik een ongeïnformeerde of kwetsende opmerking. Ik heb geleerd deze opmerkingen van me af te schudden, omdat ze geen weerspiegeling zijn van mij. Maar met een paar mensen die ik kan vertrouwen, voel ik me minder geïsoleerd en bied ik kritische ondersteuning tijdens de vele uren die ik op kantoor doorbreng.
En mijn opening creëert ook een veilige plek voor hen om zich te openen. Samen doorbreken we het stigma over geestelijke gezondheid op de werkvloer.
De oude ik en de hele ik
Door enorm veel hard werk, moed en zelfonderzoek is Personal Amy Professional Amy geworden. Ik ben heel. Dezelfde vrouw die elke ochtend het kantoor binnenloopt, loopt er aan het einde van de werkdag uit. Ik maak me soms nog steeds zorgen over wat mijn collega's van mijn psychische aandoening vinden, maar als die gedachte opkomt, herken ik het voor wat het is: een symptoom van mijn depressie en angst.
In de eerste 10 jaar van mijn carrière heb ik enorm veel energie gestoken in het proberen er goed uit te zien voor andere mensen. Mijn grootste angst was dat iemand erachter zou komen en minder van me zou denken omdat ik een depressie heb. Ik heb geleerd om mijn eigen welzijn voorrang te geven boven wat iemand anders van mij zou denken. In plaats van ontelbare uren te besteden aan observeren, obsederen en doen alsof, steek ik die energie in het leiden van een authentiek leven. Laat ik goed genoeg zijn wat ik heb gedaan. Herkennen wanneer ik overweldigd word. Vragen voor hulp. Nee zeggen wanneer dat nodig is.
Waar het op neerkomt, is dat OK zijn voor mij belangrijker is dan OK lijken.
Amy Marlow leeft met depressie en gegeneraliseerde angststoornis en is de auteur van Blue Light Blue, dat werd uitgeroepen tot een van onze Best Depression Blogs. Volg haar op Twitter op @_bluelightblue_.
