Ik leef met een depressie. Soms is het groot, soms is het klein en soms kan ik niet zeggen of ik het helemaal heb. Maar ik ben al meer dan 13 jaar klinisch gediagnosticeerd, dus ik heb het vrij goed leren kennen.
Depressie presenteert zich bij elke persoon anders. Voor mij voelt depressie als een diep, zwaar verdriet. Als een dikke mist die langzaam naar binnen rolt en elk deel van mij omhult. Het is zo moeilijk om mijn uitweg te zien en het blokkeert mijn visie op een positieve toekomst of zelfs een aanvaardbaar heden.
Door vele jaren van behandeling heb ik hard gewerkt om te begrijpen hoe ik me voel als de depressie terugkomt, en ik heb geleerd hoe ik het beste voor mezelf kan zorgen als ik me ziek voel.
1. Raak niet in paniek
Als ik die eerste zweem van verdriet voel, of als ik me moe voel dan normaal, gaan er alarmbellen af in mijn hoofd: "NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO, NIET DEPRESSIONNNNNN !!!!!!"
Voor mij was depressie niets minder dan verwoestend. Het is moeilijk om niet in paniek te raken als ik het voel opkomen. Als ik me herinner hoe ziek ik was, is de gedachte aan een terugval absoluut angstaanjagend, vooral als ik een heel goede, vrolijke streak heb gehad. Ik voel dat mijn gedachten beginnen te racen naar het worstcasescenario, en een paniekerig gevoel groeit in mijn borst.
Dit is een cruciaal moment voor mij. Dit is een moment waarop ik een keuze heb. Ik moet stoppen en heel diep ademhalen. En dan nog 10. Ik praat tegen mezelf, soms hardop, en gebruik mijn eigen kracht en ervaringen uit het verleden. Het gesprek gaat ongeveer als volgt: het is oké om bang te zijn om weer depressief te worden. Het is normaal om angstig te zijn. Je bent een overlever. Onthoud hoeveel je hebt geleerd. Wat er ook gebeurt, weet dat je het aankan.
2. Ken uw rode vlaggen
Ik heb het nodig gevonden om te begrijpen hoe mijn gedachten en gedrag zijn als ik naar beneden begin te draaien. Dit helpt me om mezelf te vangen voordat ik de bodem raak. Mijn eerste rode vlag is een catastrofaal denken: niemand begrijpt me. Iedereen heeft het makkelijker dan ik. Ik kom hier nooit overheen. Wie kan het schelen? Het maakt niet uit hoe hard ik het probeer. Ik zal nooit goed genoeg zijn.
Zodra ik dit soort dingen begin te denken of te zeggen, weet ik dat mijn depressie oplaait. Een andere aanwijzing is als mijn energie meerdere dagen laag is en ik het moeilijk vind om dagelijkse taken uit te voeren, zoals schoonmaken, douchen of koken.
Wanneer ik deze waarschuwingssignalen opmerk, probeer ik te pauzeren en na te denken over wat de gedachten of het gedrag zou kunnen veroorzaken. Ik praat met iemand, zoals mijn familie of mijn therapeut.
Hoewel het verleidelijk is om rode vlaggen te negeren, heb ik gemerkt dat het super belangrijk is om ze te erkennen en te verkennen. Voor mij maakt het vermijden of ontkennen ervan de depressie alleen maar erger verderop in de rij.
3. Onthoud dat depressie een ziekte is
Lange tijd zag ik depressie niet als een ziekte. Het voelde meer als een persoonlijk defect dat ik moest proberen er overheen te komen. Als ik terugkijk, zie ik dat dit perspectief de symptomen van mijn depressie nog overweldigender maakte. Ik zag mijn gevoelens of ervaringen niet als symptomen van een ziekte. Verdriet, schuldgevoelens en isolatie doemden op en mijn paniekerige reactie versterkte hun effecten.
Door veel lezen en praten ben ik gaan accepteren dat depressie in feite een ziekte is. En voor mij een behandeling die zowel met medicatie als met therapie moet worden behandeld. Door mijn perspectief te veranderen, heb ik met minder angst kunnen reageren wanneer mijn symptomen zich voordoen. Ze zijn logischer in het kader van depressie als legitieme medische aandoening.
Ik voel me nog steeds verdrietig, bang en eenzaam, maar ik kan die gevoelens herkennen als verbonden met mijn ziekte en als symptomen waar ik met zelfzorg op kan reageren.
4. Realiseer je dat deze gevoelens niet zullen blijven bestaan
Een van de moeilijkste kenmerken van depressie is dat je denkt dat het nooit zal eindigen. Dat is wat het begin zo eng maakt. Een moeilijk onderdeel van mijn werk in therapie is het accepteren dat ik een psychische aandoening heb en mijn vermogen opbouwen om het te tolereren wanneer het oplaait.
Hoe graag ik het ook zou willen, depressie zal niet zomaar verdwijnen. En op de een of andere manier, hoe contra-intuïtief het ook lijkt, het mezelf toestaan om de depressie te voelen en de aanwezigheid ervan te accepteren, verlicht een deel van mijn lijden.
Voor mij duren de symptomen niet voor altijd. Ik heb eerder een depressie doorgemaakt en, hoe ingewikkeld het ook was, ik kan het opnieuw doen. Ik zeg tegen mezelf dat het oké is om verdrietig, boos of gefrustreerd te zijn.
5. Oefen zelfzorg
Lange tijd heb ik mijn symptomen genegeerd en ontkend. Als ik me uitgeput voelde, duwde ik mezelf harder en als ik me onvoldoende voelde, nam ik nog meer verantwoordelijkheid op me. Ik had veel negatieve copingvaardigheden, zoals drinken, roken, winkelen en overwerken. En op een dag crashte ik. En verbrand.
Het kostte me twee jaar om te herstellen. Daarom is vandaag de dag niets belangrijker voor mij dan zelfzorg. Ik moest helemaal opnieuw beginnen en mijn leven op een gezondere, authentiekere manier opbouwen.
Zelfzorg betekent voor mij eerlijk zijn over mijn diagnose. Ik lieg niet meer over depressie. Ik eer wie ik ben en waar ik mee leef.
Zelfzorg betekent nee zeggen tegen anderen als ik me overbelast voel. Het betekent tijd maken om te ontspannen, te oefenen, te creëren en contact te maken met anderen. Zelfzorg gebruikt al mijn zintuigen om mezelf, lichaam, geest en ziel te kalmeren en op te laden.
En ik oefen elke dag copingvaardigheden, niet alleen als ik op mijn slechtst ben. Dit is wat ze effectiever maakt als ik een episode van depressie heb; ze werken omdat ik aan het oefenen ben.
6. Weet wanneer je om hulp moet vragen
Depressie is ernstig. En voor sommige mensen, zoals mijn vader, is depressie dodelijk. Zelfmoordgedachten zijn een veel voorkomend symptoom van depressie. En ik weet dat als en wanneer ik ze heb, ze niet mogen worden genegeerd. Als ik ooit heb gedacht dat ik beter dood zou zijn, dan weet ik dat dit de ernstigste rode vlag is. Ik vertel het meteen aan iemand die ik vertrouw en ik zoek professionele ondersteuning.
Ik geloof dat ik hulp verdien bij het behandelen van mijn depressie en ik erken dat ik het niet alleen kan. In het verleden heb ik een persoonlijk veiligheidsplan gebruikt met specifieke stappen die ik zou nemen in geval van zelfmoordgedachten. Dit was een erg handig hulpmiddel. Andere rode vlaggen die aangeven dat ik mijn professionele hulp moet intensiveren, zijn:
- vaak huilen
- langdurige terugtrekking van familie of vrienden
- geen zin om te gaan werken
Ik houd altijd het National Suicide Prevention Lifeline-nummer (800-273-8255) geprogrammeerd in mijn mobiel, zodat ik op elk moment van de dag of nacht iemand kan bellen.
Hoewel zelfmoordgedachten niet betekenen dat zelfmoord onvermijdelijk is, is het zo belangrijk om onmiddellijk te handelen wanneer ze ter sprake komen.
Zelfmoordpreventie
- Als u denkt dat iemand onmiddellijk het risico loopt zichzelf te verwonden of een andere persoon pijn te doen:
- • Bel 911 of uw lokale noodnummer.
- • Blijf bij de persoon totdat er hulp komt.
- • Verwijder pistolen, messen, medicijnen of andere dingen die schade kunnen veroorzaken.
- • Luister, maar oordeel, argumenteer, bedreig of schreeuw niet.
- Als u of iemand die u kent zelfmoord overweegt, vraag dan hulp bij een crisis- of zelfmoordpreventiehotline. Probeer de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
7. Je bent niet je depressie
Ik ben niet mijn diagnose of mijn psychische aandoening. Ik ben geen depressie, ik heb alleen een depressie. Als ik me bijzonder blauw voel, zeg ik dit elke dag tegen mezelf.
Depressie beïnvloedt ons denken en maakt het moeilijk om het hele beeld van wie we zijn te waarderen. Als ik bedenk dat ik geen depressie ben, heb ik een deel van de kracht weer in handen. Ik word eraan herinnerd dat ik zoveel kracht, bekwaamheid en mededogen heb om mezelf te ondersteunen wanneer een depressie toeslaat.
Hoewel ik mijn symptomen niet onder controle heb en niets voor mij moeilijker is dan het ervaren van een depressie, is het van cruciaal belang voor mij om te onthouden dat ik het verdien en zal voelen om me beter te voelen. Ik ben een expert geworden in mijn eigen ervaring. Bewustzijn, acceptatie, zelfzorg en ondersteuning ontwikkelen hebben de manier veranderd waarop ik met depressie omga.
Om een van mijn favoriete internetmemes te parafraseren: 'Ik heb 100 procent van mijn slechtste dagen overleefd. Tot dusver doe ik het geweldig. '
Amy Marlow leeft met een zware depressie en een gegeneraliseerde angststoornis. Een versie van dit artikel verscheen voor het eerst op haar blog, Blue Light Blue, dat werd genoemd als een van de beste depressieblogs van Healthline.
