Ik heb colitis ulcerosa, een vorm van inflammatoire darmaandoeningen die mijn darm heeft geperforeerd, wat betekent dat ik mijn dikke darm operatief moest laten verwijderen en ik een stomazakje kreeg.
Tien maanden later had ik een omkering, ileo-rectale anastomose genaamd, wat betekent dat mijn dunne darm aan mijn rectum was bevestigd, zodat ik 'normaal' weer naar het toilet kon.
Alleen werkte het niet helemaal zo.
Mijn nieuwe normale manier is om 6 tot 8 keer per dag naar het toilet te gaan en chronische diarree te hebben omdat ik geen dikke darm meer heb om de ontlasting te vormen. Het betekent omgaan met littekenweefsel en buikpijn en af en toe rectale bloeding uit ontstoken gebieden. Het betekent uitdroging doordat mijn lichaam de voedingsstoffen niet goed kan opnemen en vermoeidheid door een auto-immuunziekte.
Het betekent ook dat ik het rustig aan moet doen wanneer dat nodig is. Een vrije dag nemen als ik moet rusten, omdat ik heb geleerd dat ik proactiever en creatiever ben als ik mezelf niet uitbrand.
Ik voel me niet langer schuldig omdat ik een ziekendag heb genomen, omdat ik weet dat het is wat mijn lichaam nodig heeft om door te gaan.
Het betekent plannen annuleren als ik te moe ben om een goede nachtrust te krijgen. Ja, het kan mensen teleurstellen, maar ik heb ook geleerd dat degenen die van je houden, het beste voor je willen en het niet erg zullen vinden als je geen koffie kunt drinken.
Een chronische ziekte hebben betekent dat ik extra voor mezelf moet zorgen - vooral nu ik zwanger ben, omdat ik voor twee zorg.
Voor mezelf zorgen heeft me voorbereid om voor mijn baby te zorgen
Sinds ik mijn zwangerschap aankondigde na 12 weken, heb ik veel verschillende reacties gehad. Natuurlijk hebben mensen gefeliciteerd, maar er is ook een toestroom van vragen, zoals "Hoe ga je hiermee om?"
Mensen gaan ervan uit dat ik, omdat mijn lichaam zoveel medisch heeft meegemaakt, een zwangerschap en een pasgeboren baby niet aankan.
Maar deze mensen hebben het mis.
Door zoveel meegemaakt te hebben ben ik sterker geworden. Het heeft me gedwongen op zoek te gaan naar nummer één. En nu is die nummer één mijn baby.
Ik geloof niet dat mijn chronische ziekte mij als moeder zal treffen. Ja, ik heb misschien wat moeilijke dagen, maar ik heb geluk dat ik een ondersteunend gezin heb. Ik zal ervoor zorgen dat ik om hulp vraag en ondersteuning krijg wanneer ik die nodig heb - en ik zal me daar nooit voor schamen.
Maar het hebben van meerdere operaties en het omgaan met een auto-immuunziekte heeft me veerkrachtig gemaakt. Ik twijfel er niet aan dat het soms moeilijk zal zijn, maar veel nieuwe moeders worstelen met pasgeboren baby's. Dat is niks nieuws.
Zo lang heb ik moeten nadenken over wat het beste voor mij is. En veel mensen doen dat niet.
Veel mensen zeggen ja tegen dingen die ze niet willen doen, eten dingen die ze niet willen eten, zien mensen die ze niet willen zien. Terwijl jaren van chronisch ziek zijn me in sommige vormen 'egoïstisch' heeft gemaakt, wat volgens mij een goede zaak is, omdat ik de kracht en vastberadenheid heb opgebouwd om hetzelfde te doen voor mijn baby.
Ik zal een sterke, moedige moeder zijn en ik zal mijn stem laten horen als ik iets niet goed vind. Ik zal spreken als ik iets nodig heb. Ik zal voor mezelf spreken.
Ik voel me ook niet schuldig over het zwanger worden. Ik heb niet het gevoel dat mijn kind iets zal missen.
Vanwege mijn operaties kreeg ik te horen dat ik niet op natuurlijke wijze zwanger zou kunnen worden, dus het was een complete verrassing toen het ongepland gebeurde.
Daarom zie ik deze baby als mijn wonderbaby, en ze zullen niets dan eeuwige liefde en dankbaarheid ervaren dat ze van mij zijn.
Mijn baby heeft het geluk een moeder als ik te hebben, omdat ze nooit een andere vorm van liefde zullen ervaren dan de liefde die ik ze ga geven.
In sommige opzichten denk ik dat het hebben van een chronische ziekte een positieve impact zal hebben op mijn kind. Ik kan ze leren over verborgen handicaps en een boek niet beoordelen op zijn omslag. Ik zal ze kunnen leren empathisch en meelevend te zijn, omdat je nooit weet wat iemand doormaakt. Ik zal ze leren om mensen met een handicap te steunen en te accepteren.
Mijn kind zal opgevoed worden als een goed, fatsoenlijk mens. Ik hoop een rolmodel te zijn voor mijn kind, om ze te vertellen wat ik heb meegemaakt en wat ik doormaak. Om te zien dat ik ondanks dat nog steeds opsta en probeer de absoluut beste moeder te zijn die ik kan.
En ik hoop dat ze naar me kijken en kracht en vastberadenheid, liefde, moed en zelfacceptatie zien.
Omdat ik dat op een dag hoop te zien.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en advocaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
