Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Als je je verdiept in veel van de culturele en sociale ontwikkelingen van vandaag, zul je een rijke geschiedenis vinden van zwarte fakkeldragers vervangen door witte gezichten.
Marihuana? Zwarte leiders pleitten voor de legalisering van marihuana als een kwestie van burgerrechten lang voordat het populair was. Positiviteit van het lichaam? Hoewel het vaak wordt toegeschreven aan Ashley Graham, is het een beweging die in feite is ontstaan met zwarte plus-size femmes.
De # MeToo-beweging en onthulling van wijdverspreide aanranding?
Ondanks wat je misschien hebt gehoord, is het krediet niet van actrice Alyssa Milano. De overlevende en activist Tarana Burke van Afro-Amerikaanse seksueel misbruik introduceerde de uitdrukking voor het eerst in 2006 om het bewustzijn specifiek voor gemarginaliseerde slachtoffers te vergroten. Maar deze strijd voor seksuele rechtvaardigheid is aan de gang sinds de Amerikaanse Burgeroorlog.
Het vervangen van zwarte gezichten door witte zou oneerlijk en beledigend zijn voor de inspanningen die zwarte vrouwen hebben geleverd om een betere wereld te creëren voor overlevenden en slachtoffers van misbruik. Maar het verwijdert ook zwarte vrouwen uit het gesprek en veroorzaakt ernstige nadelige gevolgen voor hun gezondheid.
Een gevecht voor het goede kan nog steeds grote schade aanrichten aan iemands gezondheid
'#MeToo begon het gesprek. Ik hoop dat het zwarte vrouwen helpt te beseffen hoe belangrijk het is om professionele hulp te zoeken,”vertelde Dr. Jerisa Berry aan Healthline. Volgens onderzoek zijn Afro-Amerikaanse vrouwen bijzonder kwetsbaar voor racegerelateerde stress die psychische symptomen kan veroorzaken.
In een recent artikel verduidelijkte het nichtje van burgerrechtenactiviste Rosa Parks de rol van haar tante als katalysator voor de Montgomery Bus Boycot. Ze beschreef hoe activisme een negatieve invloed had op haar gezondheid. Parken leden aan gezondheidsproblemen, waaronder de ontwikkeling van pijnlijke maagzweren die niet werden behandeld omdat de medicatie te duur was om te betalen.
In december 2017 stierf Erica Garner, pleitbezorger voor activiste en politie, op 27-jarige leeftijd aan een tweede hartaanval. Garner werd in de nationale schijnwerpers en in activisme geduwd nadat haar vader, Eric Garner, werd vermoord terwijl ze werd gearresteerd. De video van zijn moord ging viraal en veroorzaakte publieke verontwaardiging die de Black Lives Matter-beweging veroorzaakte.
“Zwarte vrouwen herkennen (ook) het verschil niet tussen verdrietig en depressief zijn. We moeten de façade van sterk zijn en alles bij elkaar hebben, opgeven. Soms is praten met je vrienden en familie gewoon niet genoeg, 'vertelde Dr. Berry aan Healthline. “Afro-Amerikanen zijn terughoudend om therapie te zoeken vanwege culturele normen die behandeling van geestelijke gezondheidszorg als uitbuitend, medisch onnodig en onwaardig beschouwen.
'We moeten het verband leggen tussen wat er in ons leven gebeurt en hoe dit onze gezondheid beïnvloedt. Jonge zwarte vrouwen ontwikkelen hartaandoeningen als gevolg van stress, sommigen sterven eraan,”zei Dr. Berry. Volgens de American Heart Association heeft 49 procent van de Afro-Amerikaanse vrouwen van 20 jaar en ouder hartaandoeningen. Hart- en vaatziekten doden jaarlijks bijna 50.000 Afro-Amerikaanse vrouwen. Deze spanningsverbinding heeft diepe wortels in slavernij.
#MeToo-verhalen bestonden al voordat de slavernij illegaal werd gemaakt
Crystal Feimster, PhD, historicus en assistent-professor Afro-Amerikaanse studies aan de Yale University, vertelde Healthline: 'De # MeToo-beweging gebruikt een aantal van dezelfde strategieën die zwarte activisten gebruikten om te mobiliseren tijdens de anti-lynchbeweging, wat eigenlijk een campagne tegen verkrachting voor activisten zoals Ida B. Wells. '
Veel van de middelen, crisiscentra en veilige ruimtes die vandaag de dag beschikbaar zijn voor vrouwen, slachtoffers en overlevenden zijn te wijten aan zwarte vrouwen. In het bijzonder zwarte vrouwen die tijdens de slavernij vroege verkrachtingsactivisten waren.
Deel op Pinterest
'Veel van het geweld tegen zwarte mannen in dit land werd gerechtvaardigd door de beschuldiging van verkrachting', zei Feimster. Ida B. Wells sloot zich in de jaren 1870 aan bij de anti-lynchbeweging en bracht haar leven in gevaar terwijl ze door het zuiden reisde om de verhalen over lynchingen te verzamelen - een strategie die ook voor #MeToo heeft gewerkt.
Getuigenissen en campagnes van zwarte vrouwen tegen seksueel geweld en seksuele uitbuiting van zwarte slaven leidden tot enkele van de meest prominente bewegingen voor sociale rechtvaardigheid in het land, zoals de Amerikaanse abolitionistische beweging om de slavernij te beëindigen. Ze hielpen ook bij het opzetten van de huidige veilige ruimtes en crisiscentra, waaronder de toonaangevende organisatie voor huiselijk geweld, de National Coalition Against Domestic Violence.
Een van de vroegste collectieve pogingen om verkrachting in de Verenigde Staten aan de kaak te stellen, was na de Memphis Riot van mei 1866. Zwarte vrouwen getuigden stoutmoedig voor het Congres en gaven de gruwelijke ervaring weer van een groepsverkrachting door een blanke bende. Gedurende deze tijd werd alleen de verkrachting van een blanke vrouw als illegaal beschouwd. Zwarte vrouwen werden onbeschermd achtergelaten, vaak met de dood bedreigd.
"Zelfs vandaag de dag kan veel seksueel geweld tegen zwarte vrouwen - zoals seksuele misdrijven in de gevangenis - worden herleid tot slavenverhalen", vertelde Feimster aan Healthline. Historisch gezien gebruikten blanken seks om overheersing uit te oefenen over zwarte lichamen. Ze onderwierpen slaven aan geseksualiseerde slagen, seksuele intimidatie en aanranding.
Ondanks de doodsbedreiging vochten sommige slaven terug. Hier zijn een paar van de vele verhalen:
- In 1952 schoot een getrouwde zwarte moeder haar blanke arts in Florida dodelijk dood. Ruby McCollum beweerde dat de door de Senaat uitverkorene van Florida, dr. Clifford Leroy Adams, haar dwong tot een langdurige, niet-consensuele seksuele relatie die resulteerde in een ongewenste zwangerschap.
- In 1855 vermoordde een tienerslaaf genaamd Celia haar meester Robert Newsom toen hij haar hut binnenkwam en seks eiste. Newsom kocht Celia minder dan een jaar na de dood van zijn vrouw en verkrachtte haar voor de eerste keer op de terugreis na de verkoop. Celia probeerde een einde te maken aan een routine van vijf jaar waarin ze elke nacht werd verkracht door te onthullen dat ze zwanger was van de baby van een ander, maar Newsom kon het niet schelen. Hoewel staatswetten verkrachting strafbaar stelden, oordeelde de jury dat Celia geen recht had op bescherming als 'negerslaaf'. Ze werd veroordeeld voor moord met voorbedachten rade en geëxecuteerd door ophanging.
- Vijftig jaar eerder verstopte Harriet Ann Jacobs zich zeven jaar lang in een kruipruimte in een wanhopige poging om aan seksueel geweld te ontsnappen. Seksueel misbruikt door haar meester, verboden te trouwen en bedreigd met de verkoop van haar kinderen, verslechterde Jacobs fysiek in haar schuilplaats totdat ze veilig kon vluchten. Nadat Jacobs in 1842 naar het noorden was ontsnapt, werd hij actief in de antislavernijbeweging als auteur, spreker van abolitionisme en hervormer.
In het boek van Jacobs, 'Incidenten in het leven van een slavin', schreef ze expliciet over seksuele slachtofferschap om blanke christelijke moeders ervan te overtuigen dat zwarte moeders die ook slaven waren, net als blanke vrouwen moesten worden beschermd en vereerd. Tegenwoordig is Celia's verhaal ook goed gedocumenteerd in boeken die zijn geschreven door blanke academici en historici.
Terwijl het gebruiken van witte gezichten om voor zwarte stemmen te spreken, werkte het toen als een strategie, maar het werkte ook averechts en voegde een nieuwe laag onrecht toe. Greensite schrijft hoe deze machtsverschuiving de verkrachtingscrisisbeweging veranderde in 'gezien worden als een blanke vrouwenbeweging'. Zwarte cultuur en geschiedenis gebruiken om bewustzijn te creëren, is geen bondgenoot. Zwarte verhalen geproduceerd door witte stemmen introduceren vooroordelen, die vaak vervormde stereotypen versterken. Het oefent wit privilege uit op een manier die zwarte gemeenschappen uitsluit van genezing of toegang tot genezing.
Bijvoorbeeld: de documentaire "The Rape of Recy Taylor" uit 2017 beschrijft het verhaal van een zwarte vrouw die in 1944 werd ontvoerd en verkracht door zeven blanke mannen. Taylor meldde haar verkrachting onmiddellijk bij haar vrijlating bij de politie. Rosa Parks onderzocht het strafproces namens de NAACP en maakte het verhaal van Taylor nationaal bekend en vormde het Comité voor gelijke rechtvaardigheid voor Recy Taylor. Het was "de sterkste campagne voor gelijke rechtvaardigheid die in een decennium te zien was", aldus de Chicago Defender.
Ondanks deze inspanning verwierp een volledig blanke, volledig mannelijke jury de zaak en Taylor bleef zich tot haar dood uitspreken tegen het onrecht.
The Guardian noemde de film "een van de belangrijkste documentaires van het jaar". Maar het is gebaseerd op de afbeelding van een blanke auteur en gemaakt door een blanke filmmaker. Richard Brody bekritiseerde deze benadering enigszins in The New Yorker, en merkte het gebrek aan "het gevoel van tegenwoordige tijd" op in de film en dat het "geweld en de angst … nog niet voorbij is".
Als we toestaan dat prominente blanke actrices het dominante gezicht van #MeToo worden, schaadt het zwarte vrouwen.
Deel op Pinterest
"We moeten onderzoeken waarom het bevoorrechte, elite blanke vrouwen nodig had om zich uit te spreken voordat het publiek aandacht schonk aan kwesties die alle vrouwen raken", vertelde Feimster aan Healthline. Wanneer de verhalen zwarte stemmen uitsluiten, betekent dit dat genezing en behandeling ook niet voor zwarte mensen zijn.
We zien dit aan het gebrek aan verontwaardiging over verhalen over de slachtoffers van zanger R. Kelly of de misdaden van voormalig politieagent Daniel Holtzclaw. Deze onevenredige verontwaardiging kan ook een bericht sturen naar zwarte vrouwen - dat zij niet de steun van de gemeenschap hebben aan blanke vrouwen om dezelfde redenen.
De gezondheidsimpact van culturele stigma's op zwarte vrouwen
Studies hebben aangetoond dat arme Afro-Amerikaanse vrouwen vaker mishandeld worden, wat een directe impact heeft op hun gezondheid. 'Als we zwarte vrouwen kunnen horen, vooral arme zwarte vrouwen, heeft iedereen er baat bij. Als de maatstaf de behandeling van arme zwarte vrouwen wordt, is het een win-win voor iedereen, 'zei Feimster.
Deel op Pinterest
"Voor zwarte vrouwen gaat het niet alleen om de diagnose, het gaat om het overwinnen van culturele stigma's en het volgen van de behandeling," vertelde Dr. Berry aan Healthline. 'Stress kan leiden tot slapeloosheid, depressie, angst en de ontwikkeling van andere psychische stoornissen. Het kan ook de werking van uw schildklier beïnvloeden en onregelmatige menstruatiecycli, miskramen en onvruchtbaarheidsproblemen veroorzaken, 'zei ze. Volgens de Mayo Clinic kan chronische stress bijna alle lichaamsprocessen verstoren.
"We kennen het verhaal van overlevenden van verkrachting zoals Recy Taylor alleen omdat ze een spoor achterlieten - ze spraken zich uit, hun verhalen werden gedocumenteerd in zwarte publicaties en zwarte vrouwen creëerden archieven," vertelde Feimster aan Healthline. De # MeToo-beweging, of welke anti-verkrachtingsbeweging dan ook, kan niet vooruitgaan als het niet de zwarte stemmen en activisten van kleur vergroot die de basis hebben gelegd voor modern anti-verkrachtingswerk.
Voor Feimster is de oplossing om #MeToo te laten slagen duidelijk.
'We hebben een lange traditie in het delen van onze verhalen en vechten voor seksuele rechtvaardigheid. Wie wil er luisteren? Wie let er op? Zwarte vrouwen moeten bedenken hoe ze deze momenten van zichtbaarheid kunnen behouden, 'zei ze.
Voor bondgenoten betekent dit luisteren naar en het delen van zwarte verhalen, niet herschrijven.
Shanon Lee is een Survivor Activist & Storyteller met functies op HuffPost Live, The Wall Street Journal, TV One en het REELZ Channel's "Scandal Made Me Famous". Haar werk verschijnt in The Washington Post, The Lily, Cosmopolitan, Playboy, Good Housekeeping, ELLE, Marie Claire, Woman's Day en Redbook. Shanon is een Women's Media Center SheSource-expert en een officieel lid van het Speakers Bureau for the Rape, Abuse and Incest National Network (RAINN). Ze is de schrijver, producer en regisseur van 'Marital Rape Is Real'. Lees meer over haar werk op Mylove4Writing.com.
