Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Mijn man en ik zijn onlangs naar een Grieks restaurant geweest voor een feestelijk diner. Omdat ik coeliakie heb, kan ik geen gluten eten, dus vroegen we de server om te controleren of de vlammende saganaki-kaas bedekt was met bloem, zoals het soms is.
We keken zorgvuldig toe terwijl de server de keuken binnenliep en de chef vroeg. Hij kwam terug en zei glimlachend dat het veilig was om te eten.
Dat was het niet. Ik voelde me ongeveer 30 minuten na onze maaltijd misselijk.
Ik heb geen hekel aan coeliakie of glutenvrij eten. Ik doe het al zo lang dat ik me niet eens meer herinner hoe eten met gluten smaakt. Maar ik heb een hekel aan een ziekte die me er vaak van weerhoudt zorgeloos, spontaan te eten met mijn dierbaren.
Ontspannen wanneer ik nieuwe restaurants probeer, is bijna onmogelijk, omdat het risico om glutenvrij te krijgen - per ongeluk geserveerd gluten - toeneemt met de prevalentie van mensen zonder coeliakie die bij voorkeur glutenvrij eten.
Ik ben bang dat mensen de nuances van coeliakie niet begrijpen, zoals het risico op kruisbesmetting wanneer glutenvrij voedsel wordt bereid op hetzelfde oppervlak als gluten.
Op een feest ontmoette ik iemand die nog nooit van de ziekte had gehoord. Haar mond viel open. 'Dus je moet constant nadenken over wat je gaat eten?'
Haar vraag deed me denken aan iets wat Dr. Alessio Fasano, een kindergastro-enteroloog in het Massachusetts General Hospital en een van de toonaangevende coeliakie-experts ter wereld, onlangs zei in de podcast "Freakonomics". Hij legde uit dat voor mensen met coeliakie 'eten een uitdagende mentale oefening wordt in plaats van een spontane activiteit'.
Mijn voedselallergie zien in de wortels van mijn angst
Toen ik 15 was, reisde ik zes weken naar Guanajuato, Mexico. Bij terugkomst was ik vreselijk ziek, met een reeks van zorgwekkende symptomen: ernstige bloedarmoede, constante diarree en onophoudelijke slaperigheid.
Mijn artsen gingen er aanvankelijk van uit dat ik in Mexico een virus of parasiet had opgelopen. Zes maanden en een reeks tests later ontdekten ze eindelijk dat ik coeliakie had, een auto-immuunziekte waarbij je lichaam gluten afstoot, een eiwit dat voorkomt in tarwe, gerst, mout en rogge.
Coeliakie treft 1 op de 141 Amerikanen, of ongeveer 3 miljoen mensen. Maar veel van deze mensen - ikzelf en mijn tweelingbroer inbegrepen - blijven vele jaren ongediagnosticeerd. Het duurt zelfs ongeveer vier jaar voordat iemand met coeliakie wordt gediagnosticeerd.
Mijn diagnose kwam niet alleen tijdens een vormende tijd in mijn leven (wie wil eruit springen als ze 15 zijn?), Maar ook in een tijdperk waarin niemand ooit de term glutenvrij had gehoord.
Ik kon geen hamburgers pakken met mijn vrienden of een verrukkelijke chocoladetaart delen die iemand naar school had gebracht. Hoe meer ik beleefd voedsel weigerde en naar ingrediënten vroeg, hoe meer ik me zorgen maakte dat ik opviel.
Mijn angst om glutenvrij te zijn, maakt het eten vermoeiend
Zolang je strikt glutenvrij eet, is coeliakie vrij eenvoudig te beheren. Het is simpel: als u uw dieet handhaaft, heeft u geen symptomen.
Het kan veel, veel erger zijn, zeg ik altijd tegen mezelf in tijden van frustratie.
Ik heb gegeneraliseerde angststoornis (GAD), iets waar ik sinds mijn late tienerjaren mee worstelde.
Tot voor kort heb ik nooit het verband gelegd tussen coeliakie en angst. Maar toen ik het eenmaal deed, was het volkomen logisch. Hoewel de meeste van mijn angst uit andere bronnen komt, geloof ik dat een klein maar significant deel afkomstig is van coeliakie.
Onderzoekers hebben zelfs ontdekt dat er een significant hogere prevalentie van angst is bij kinderen met voedselallergieën.
Ondanks het feit dat ik gelukkig vrij minimale symptomen heb als ik per ongeluk gluten - diarree, opgeblazen gevoel, gedachtenmist en slaperigheid - de effecten van gluten eten zijn nog steeds schadelijk.
Als iemand met coeliakie slechts één keer gluten eet, kan het maanden duren voordat de darmwand geneest. En herhaaldelijk kleverig worden kan leiden tot ernstige aandoeningen zoals osteoporose, onvruchtbaarheid en kanker.
Mijn angst komt voort uit de angst om deze langdurige omstandigheden te ontwikkelen, en het komt tot uiting in mijn dagelijkse handelingen. Een miljoen vragen stellen bij het bestellen van een maaltijd - Wordt de kip op dezelfde grill gemaakt als brood? Heeft de steak marinade sojasaus? - schaam me als ik uit eten ga met mensen die geen hechte familie en vrienden zijn.
En zelfs nadat mij is verteld dat een item glutenvrij is, maak ik me soms nog steeds zorgen dat het dat niet is. Ik controleer altijd of de server me glutenvrij heeft gebracht en vraag mijn man zelfs om een hapje te nemen voordat ik dat doe.
Deze angst, hoewel soms irrationeel, is niet helemaal ongegrond. Er is mij verteld dat eten glutenvrij was terwijl het niet talloze keren was.
Een ander, meer doordringend gedrag als gevolg van het hebben van coeliakie, is de constante behoefte om na te denken over wanneer ik kan eten. Kan ik later iets eten op de luchthaven? Zal de bruiloft ik glutenvrije opties hebben? Moet ik mijn eigen eten meenemen naar het werk, of gewoon wat salade eten?
Prepping houdt mijn angst op afstand
De beste manier om mijn aan coeliakie gerelateerde angst te omzeilen, is simpelweg door voorbereiding. Ik kom nooit opdagen voor een evenement of feest met honger. Ik bewaar eiwitrepen in mijn tas. Ik kook veel van mijn maaltijden thuis. En tenzij ik op reis ben, eet ik alleen in restaurants waarvan ik zeker ben dat ze me glutenvrij eten serveren.
Zolang ik voorbereid ben, kan ik meestal mijn angst op afstand houden.
Ik omarm ook de mentaliteit dat coeliakie niet allemaal slecht is.
Tijdens een recente reis naar Costa Rica hebben mijn man en ik ons overgegeven aan een volle plaat met rijst, zwarte bonen, gebakken eieren, salade, biefstuk en bakbananen, die allemaal van nature glutenvrij waren.
We glimlachten naar elkaar en rammelden met onze bril van de vreugde zo'n heerlijke glutenvrije maaltijd te vinden. Het beste gedeelte? Het was ook zorgeloos.
Jamie Friedlander is een freelance schrijver en redacteur met een bijzondere interesse in gezondheidsgerelateerde inhoud. Haar werk is verschenen in The Cut, de Chicago Tribune, Racked, Business Insider en SUCCESS Magazine in New York Magazine. Ze behaalde haar bachelordiploma aan NYU en haar masterdiploma aan de Medill School of Journalism aan de Northwestern University. Als ze niet schrijft, is ze meestal te vinden op reis, terwijl ze veel groene thee drinkt of op Etsy surft. Je kunt meer voorbeelden van haar werk zien op haar website en haar volgen op sociale media.
