Als u bij een online winkel of fysieke winkel winkelt, krijgt u een spoedcursus adverteren op basis van geslacht.
'Mannelijke' producten worden geleverd in een zwarte of marineblauwe verpakking met boetiek-merknamen als Bull Dog, Vikings Blade en Rugged and Dapper. Als de producten een geur hebben, is het een muskierachtige geur.
Ondertussen zijn 'vrouwelijke' producten moeilijk te missen: een explosie van roze en lichtpaars, met een extra dosis glitter. Als geuren, zijn de geuren fruitig en bloemig, zoals zoete erwt en violet, appelbloesem en frambozenregen - wat dat ook is.
Hoewel geur en kleur misschien wel het meest voor de hand liggende verschil zijn tussen producten die traditioneel op mannen en vrouwen zijn gericht, is er nog een ander, subtieler verschil: het prijskaartje. En het kost degenen die producten voor vrouwen kopen aanzienlijk meer.
De 'roze belasting'
Op gender gebaseerde prijzen, ook wel 'roze belasting' genoemd, is een verhoging van producten die traditioneel voor vrouwen zijn bedoeld en die alleen cosmetische verschillen vertonen van vergelijkbare producten die traditioneel voor mannen zijn bedoeld.
Met andere woorden, het is eigenlijk geen belasting.
Het is een "inkomstengenererend scenario voor particuliere bedrijven die een manier hebben gevonden om hun product er meer gericht op of geschikter voor de bevolking uit te laten zien en dat als een geldmaker zagen", legt Jennifer Weiss-Wolf, een advocaat, vice-president van de Brennan School of Justice aan de NYU School of Law en mede-oprichter van Period Equity.
'Ik denk dat de motivaties rond de roze belasting explicieter voortkomen uit een klassieke kapitalistische houding: als je er geld mee kunt verdienen, zou je dat moeten doen', vervolgt ze.
Toch is roze belasting geen nieuw fenomeen. In de afgelopen 20 jaar hebben Californië, Connecticut, Florida en South Dakota rapporten uitgebracht over genderprijzen in hun staten. In 2010 benadrukte Consumer Reports de zaak nationaal met een onderzoek waaruit bleek dat vrouwen destijds maar liefst 50 procent meer betaalden dan mannen voor vergelijkbare producten.
De kwestie werd in 2015 fijner afgebakend toen het New York City Department of Consumer Affairs een rapport uitbracht over prijsverschillen voor 794 vergelijkbare producten van 91 merken die in de hele stad werden verkocht.
Het rapport onderzocht vijf verschillende industrieën, zoals producten voor persoonlijke verzorging of producten voor senioren / thuiszorg. Deze omvatten 35 productcategorieën, zoals bodywash of shampoo. In elk van die vijf bedrijfstakken kosten consumptiegoederen die op de markt worden gebracht voor vrouwen en meisjes meer. Hetzelfde was het geval in alle behalve vijf van de 35 productcategorieën.
Onderzoekers keken naar 106 producten in de categorie speelgoed en accessoires en ontdekten dat die voor meisjes gemiddeld 7 procent duurder waren.
De meest flagrante toeslagen waren echter onder producten voor persoonlijke verzorging.
Een pakket van vijf Schick Hydro-cartridges in paarse verpakking kost bijvoorbeeld $ 18,49, terwijl hetzelfde aantal Schick Hydro-navullingen in blauwe verpakking $ 14,99 kost.
Deel op Pinterest
Nogmaals, afgezien van hun verpakkingskleur, zien de producten er precies hetzelfde uit.
Uit het NYC-rapport bleek dat vrouwen een gemiddeld prijsverschil van 13 procent hadden voor producten voor persoonlijke verzorging van de 122 producten die in het onderzoek werden vergeleken. En de auteurs merkten treffend op dat deze items, zoals scheergel en deodorant, het meest worden gekocht in vergelijking met andere categorieën - wat betekent dat de kosten na verloop van tijd oplopen. Hoewel dit oneerlijk is voor al diegenen die voor deze producten winkelen, raakt die prijsverhoging van 13 procent vrouwen en meisjes die afkomstig zijn uit huishoudens met een lager inkomen nog harder.
Wetspogingen kunnen de roze belasting echter corrigeren. In 1995 heeft de toenmalige congreslid Jackie Speier met succes een wetsvoorstel aangenomen waarin de prijsstelling van diensten voor mannen, zoals haircuts, werd verboden.
Nu, als congreslid, gaat Rep. Speier (D-CA) nationaal: ze heeft dit jaar de Pink Tax Repeal Act opnieuw geïntroduceerd om specifiek producten aan te pakken die onderworpen zijn aan de roze belasting. (Een eerdere versie van het wetsvoorstel dat in 2016 werd ingediend, haalde de commissie niet). Als het nieuwe wetsvoorstel wordt aangenomen, zou het de procureurs-generaal van staat toestaan "civiele stappen te ondernemen tegen consumenten die onrechtmatig zijn behandeld door discriminerende praktijken". Met andere woorden, ze kunnen rechtstreeks achter bedrijven aangaan die mannen en vrouwen verschillende prijzen in rekening brengen.
De 'tampontaks'
De roze belasting is niet de enige toeslag die vrouwen treft. Er is ook de 'tampontaks', die verwijst naar de btw die wordt geheven op items voor vrouwelijke hygiëne, zoals maandverbanden, voeringen, tampons en bekers.
Momenteel passen 36 staten nog steeds omzetbelasting toe op deze noodzakelijke menstruatieartikelen, volgens gegevens van Weiss-Wolf's organisatie Period Equity. De omzetbelasting op deze producten varieert en is gebaseerd op de belastingcode van de staat.
Dus? Je vraagt je misschien af. Iedereen betaalt omzetbelasting. Het lijkt eerlijk dat tampons en maandverband ook omzetbelasting hebben.
Niet helemaal, zei Weiss-Wolf. Staten stellen hun eigen belastingvrijstellingen vast en in haar boek Periods Gone Public: Taking A Stand for Menstrual Equity gaat ze dieper in op een aantal niet zo noodzakelijke vrijstellingen die sommige staten hebben.
"Ik heb alle belastingcodes doorgenomen in elke staat die menstruatieproducten niet vrijstelde om te zien wat ze wel vrijstelden, en de lijst is belachelijk", zegt Weiss-Wolf tegen Healthline. De van belasting vrijgestelde items, die zowel in het boek van Weiss-Wolf als die van Healthline zijn opgesomd, variëren van marshmallows in Florida tot kookwijn in Californië. Maine is sneeuwscooters en het is barbecue zonnebloempitten in Indiana en lidmaatschappen van wapenclubs in Wisconsin.
Als barbecue-zonnebloempitten belastingvrij zijn, betoogt Weiss-Wolf, dan zouden producten voor vrouwelijke hygiëne dat ook moeten zijn.
De tamponbelasting wordt vaak ten onrechte een luxe belasting genoemd, legt Weiss-Wolf uit. Het is eerder een gewone omzetbelasting die op alle goederen wordt toegepast - maar aangezien alleen mensen die menstrueren producten voor vrouwelijke hygiëne gebruiken, heeft de belasting een onevenredige invloed op ons.
Deel op Pinterest
Net als de toeslag voor persoonlijke verzorgingsproducten voor vrouwen, loopt de kleine hoeveelheid omzetbelasting die we elke maand betalen om tante Flo te beheren gedurende een heel leven op, en dit heeft nadelige gevolgen voor vrouwen uit huishoudens met een laag inkomen.
"Dit probleem heeft echte weerklank voor mensen", zegt Weiss-Wolf tegen Healthline. "Ik denk gedeeltelijk omdat de ervaring van menstruatie zo universeel is voor iedereen die het heeft ervaren, evenals het besef dat het kunnen beheersen ervan zo essentieel is voor iemands vermogen om volledig deel te nemen aan het dagelijks leven en een waardig bestaan te hebben."
Zowel mannen als vrouwen van alle politieke strekkingen begrijpen dat de 'economie van de menstruatie', zoals Weiss-Wolf het noemt, onvrijwillig is. Haar groep Period Equity nam deze kwestie in 2015 in het hele land door samen te werken met het tijdschrift Cosmopolitan op een petitie van Change.org om 'de tampontaks te schrappen'. Maar omzetbelasting moet door de advocaten van staat tot staat worden aangepakt.
En er is nog een lange weg te gaan.
Deel op Pinterest
Vijf staten - Alaska, Delaware, New Hampshire, Montana en Oregon - hebben om te beginnen geen omzetbelasting, dus pads en tampons worden daar niet belast. Ondertussen hadden Maryland, Massachusetts, Minnesota, New Jersey en Pennsylvania eerder zelf wetgeving opgesteld om omzetbelasting op deze items te verwijderen, aldus Periods Gone Public.
Sinds 2015 hebben 24 staten, dankzij de toegenomen belangenbehartiging rond het eigen vermogen, wetsvoorstellen ingediend om maandverbanden en tampons vrij te stellen van omzetbelasting. Maar tot dusver zijn alleen Connecticut, Florida, Illinois en New York erin geslaagd deze sanitaire voorzieningen belastingvrij te maken. Dat gezegd hebbende, introduceerden Arizona, Nebraska en Virginia in 2018 wetgevingen voor tamponbelasting in hun wetgevende macht.
Dus waarom duurt het zo lang om dit gesprek te voeren?
"Het meest realistische scenario is dat de meeste van onze wetgevers niet menstrueren, dus ze dachten er niet echt constructief over na", zegt Weiss-Wolf.
Tampons en maandverband toegankelijker maken
Naast de belasting op tampons wint de belangenbehartiging van menstruele aandelen echt aan kracht rond de toegankelijkheid van producten voor vrouwelijke hygiëne voor dakloze vrouwen en vrouwen in gevangenissen en openbare scholen.
"Ze zijn net zo nodig als toiletpapier", zei een gemeenteraadslid in 2016 toen NYC stemde om producten voor vrouwelijke hygiëne gratis te maken in scholen, schuilplaatsen en gevangenissen. Naar verluidt werden 300.000 schoolmeisjes in de leeftijd van 11 tot 18 jaar en 23.000 vrouwen en meisjes in opvangcentra in NYC getroffen door deze baanbrekende wet.
Deel op Pinterest
Toegang hebben tot deze sanitaire artikelen geeft waardigheid en stelt vrouwen en meisjes in staat volledig deel te nemen aan de samenleving.
"Zelfs in deze huidige politieke omgeving, die zo giftig en zo gepolariseerd is … is dit een gebied [van toegankelijkheid dat] heeft bewezen de partijdigheid te overstijgen en echt sterke steun te hebben aan beide kanten van het gangpad", zegt Weiss-Wolf.
Dit jaar stemde de staat New York om gratis meisjeshygiëneproducten te leveren in de toiletten voor meisjes voor de klassen 6 tot en met 12.
In 2015 en 2017 heeft een wetgever uit Wisconsin een wetsvoorstel ingediend om maandverband en tampons gratis beschikbaar te maken op openbare scholen, scholen die het voucherprogramma van de staat gebruiken en in overheidsgebouwen. In Canada stelde een gemeenteraadslid in Toronto een vergelijkbaar wetsvoorstel voor daklozenopvangcentra voor.
Landen lopen voorop
Menstruele billijkheid heeft in de meeste Amerikaanse staten een weg te gaan, en we kunnen naar andere landen kijken voor inspiratie over wat zou kunnen zijn.
- Kenia heeft zijn omzetbelasting op producten voor vrouwelijke hygiëne in 2004 afgeschaft en heeft miljoenen toegewezen aan de distributie van maandverband op scholen in een poging de opkomst van meisjes te stimuleren.
- Canada heeft in 2015 zijn belasting op goederen en diensten (vergelijkbaar met omzetbelasting) op tampons afgeschaft. Australië heeft vorige maand gestemd om hetzelfde te doen, hoewel het verder moet worden goedgekeurd door afzonderlijke gebieden.
- Een proefprogramma in Aberdeen, Schotland, verdeelt producten voor vrouwelijke hygiëne onder vrouwen in huishoudens met een laag inkomen als test voor een mogelijk groter programma.
- Het Verenigd Koninkrijk heeft ook de tampontaks afgeschaft, hoewel er om Brexit-redenen geen effect op zal zijn. Ter compensatie hebben verschillende grote ketens in het VK, zoals Tesco, zelf de prijzen verlaagd voor producten voor vrouwelijke hygiëne.
De afhaalmaaltijd
De Verenigde Staten hebben eindelijk een langverwachte discussie over de kosten in verband met onze biologie. Omdat velen van ons zijn gaan houden van een naar bloemen geurende deodorant, is er voor bedrijven niet veel reden om te stoppen ze anders te maken, maar ze kunnen er in ieder geval mee ophouden ons hiervoor te laten betalen.
En hoewel een periode (en de krampen die daarmee gepaard gaan) misschien nooit een prettige ervaring zal zijn, lijkt de discussie over de economie van de menstruatie meer praktische bruikbaarheid en compassie op te roepen voor degenen die producten nodig hebben om het te beheren.
Jessica Wakeman is schrijver en redacteur en richt zich op de politieke, sociale en culturele kwesties van vrouwen. Ze kwam oorspronkelijk uit Connecticut en studeerde journalistiek en gender- en seksualiteitsstudies aan NYU. Ze was eerder redacteur bij The Frisky, Daily Dot, HelloGiggles, YouBeauty en Someecards, en heeft ook gewerkt voor Huffington Post, Radar Magazine en NYmag.com. Haar geschriften zijn verschenen in een aantal gedrukte en online titels, waaronder Glamour, Rolling Stone, Bitch, New York Daily News, The New York Times Review of Books, The Cut, Bustle en Romper. Ze zit in de raad van bestuur van Bitch Media, een non-profit feministische media. Ze woont samen met haar man in Brooklyn. Bekijk meer van haar werk op haar website en volg haar op Twitter.
