Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Kinderen gedijen in stabiele en liefdevolle omgevingen. Maar hoewel ik zo geliefd was bij mijn ouders, miste mijn jeugd stabiliteit. Stabiliteit was abstract - een buitenlands idee.
Ik ben geboren als kind van twee (nu herstellende) mensen met een verslaving. Toen ik opgroeide, stond mijn leven altijd op de rand van chaos en instorting. Ik leerde al vroeg dat de vloer op elk moment onder mijn voeten zou kunnen vallen.
Voor mij betekende dit als jong kind verhuizen vanwege geldgebrek of verloren banen. Het betekende geen schoolreisjes of jaarboekfoto's. Het betekende verlatingsangst als een van mijn ouders 's nachts niet thuiskwam. En het betekende dat ik me zorgen moest maken of de andere schoolkinderen het wel zouden ontdekken en mij en mijn gezin zouden uitlachen.
Vanwege problemen veroorzaakt door de drugsverslaving van mijn ouders, zijn ze uiteindelijk uit elkaar gegaan. We hebben rehab stints, gevangenisstraffen, intramurale programma's, recidieven, AA- en NA-vergaderingen meegemaakt - allemaal vóór de middelbare school (en daarna). Mijn familie leefde in armoede en verhuisde in en uit dakloze schuilplaatsen en YMCA's.
Uiteindelijk zijn mijn broer en ik in pleeggezinnen geweest met niet meer dan een tas gevuld met onze spullen. De herinneringen - aan zowel mijn situatie als die van mijn ouders - zijn pijnlijk somber, maar toch eindeloos levendig. In veel opzichten voelen ze als een ander leven.
Ik ben dankbaar dat mijn beide ouders vandaag herstellen en in staat zijn om na te denken over hun vele jaren van pijn en ziekte.
Het onderwijs en de taal rond verslaving is nog steeds zo gestigmatiseerd en wreed, en vaker is de manier waarop ons wordt geleerd om mensen met verslaving te bekijken en te behandelen, meer in de richting van walging dan empathie. Hoe kan iemand drugs gebruiken als hij kinderen heeft? Hoe kunt u uw gezin in die positie plaatsen?
Deze vragen zijn geldig. Het antwoord is niet eenvoudig, maar voor mij is het simpel: verslaving is een ziekte. Het is geen keuze.
De redenen achter verslaving zijn zelfs nog problematischer: psychische aandoeningen, posttraumatische stress, onopgelost trauma en gebrek aan ondersteuning. Het negeren van de wortel van elke ziekte leidt tot de verspreiding ervan en voedt het destructieve vermogens.
Dit is wat ik heb geleerd van een kind van mensen met een verslaving. Deze lessen hebben me meer dan een decennium gekost om volledig te begrijpen en in de praktijk te brengen. Ze zijn misschien niet voor iedereen gemakkelijk te begrijpen of mee eens, maar ik denk dat ze nodig zijn als we medeleven willen tonen en herstel willen ondersteunen.
1. Verslaving is een ziekte en een met echte gevolgen
Als we pijn hebben, willen we de schuld vinden. Als we kijken naar de mensen van wie we houden, mislukken ze niet alleen zichzelf, maar falen ze ook niet in hun baan, gezin of toekomst - door niet naar de afkickkliniek te gaan of weer op de wagen te stappen - is het gemakkelijk om woede de overhand te laten nemen.
Ik weet nog dat mijn broer en ik in pleeggezinnen belandden. Mijn moeder had geen baan, geen echte middelen om voor ons te zorgen en zat in het diepe van haar verslaving. Ik was zó boos. Ik dacht dat ze de drug boven ons had uitgekozen. Zo ver is ze tenslotte gekomen.
Dat is natuurlijk een natuurlijke reactie en dat is niet ongeldig. Als kind van iemand met een verslaving ga je op een labyrintische en pijnlijke emotionele reis, maar er is geen goede of foute reactie.
Na verloop van tijd realiseerde ik me echter dat de persoon - begraven onder hun verslaving met zijn klauwen diep, diep van binnen - daar ook niet wil zijn. Ze willen niet alles opgeven. Ze kennen de remedie gewoon niet.
Volgens een onderzoek uit 2016: 'Verslaving is een hersenziekte van verleiding en keuze zelf. Verslaving vervangt keuze niet, het verstoort de keuze.”
Ik vind dit de meest beknopte beschrijving van verslaving. Het is een keuze vanwege pathologieën zoals trauma of depressie, maar het is op een gegeven moment ook een chemisch probleem. Dit maakt het gedrag van een verslaafde niet verontschuldigend, vooral niet als ze nalatig of beledigend zijn. Het is gewoon een manier om naar de ziekte te kijken.
Hoewel elk geval individueel is, denk ik dat het beter is om verslaving als een ziekte als geheel te behandelen dan iedereen als een mislukking te beschouwen en de ziekte af te schrijven als een 'slecht persoon'-probleem. Veel geweldige mensen lijden aan verslaving.
2. De effecten van verslaving internaliseren: we internaliseren vaak de chaos, schaamte, angst en pijn die gepaard gaat met verslaving
Het heeft jaren geduurd om die gevoelens te ontrafelen en te leren mijn hersenen opnieuw te bedraden.
Door de constante instabiliteit van mijn ouders leerde ik mezelf in chaos te wortelen. Het gevoel alsof het kleed onder me vandaan werd getrokken, werd een soort normaal voor mij. Ik leefde - fysiek en emotioneel - in vecht- of vluchtmodus, altijd in de verwachting om te verhuizen of van school te veranderen of niet genoeg geld te hebben.
Eén studie zegt zelfs dat kinderen die bij gezinsleden wonen met een stoornis in het gebruik van middelen angst, angst, depressieve schuld, schaamte, eenzaamheid, verwarring en woede ervaren. Deze komen bovenop het te vroeg aannemen van volwassen rollen of het ontwikkelen van blijvende hechtingsstoornissen. Ik kan hiervan getuigen - en als je dit leest, kan jij dat misschien ook.
Als je ouders nu aan het herstellen zijn, als je een volwassen kind van een verslaafde bent, of als je nog steeds last hebt van de pijn, moet je één ding weten: blijvend, geïnternaliseerd of ingebed trauma is normaal.
De pijn, angst, angst en schaamte verdwijnen niet zomaar als je verder van de situatie komt of als de situatie verandert. Het trauma blijft, verandert van vorm en sluipt op vreemde momenten weg.
Ten eerste is het belangrijk om te weten dat je niet gebroken bent. Ten tweede is het belangrijk om te weten dat dit een reis is. Je pijn maakt iemands herstel niet ongeldig en je gevoelens zijn zeer geldig.
3. Grenzen en het opzetten van zelfzorgrituelen zijn noodzakelijk
Dit is misschien de moeilijkste les om te leren, niet alleen omdat het contra-intuïtief aanvoelt, maar ook omdat het emotioneel uitputtend kan zijn.
Als je ouders nog steeds gebruiken, kan het onmogelijk zijn om de telefoon niet op te nemen wanneer ze bellen of om ze geen geld te geven als ze erom vragen. Of, als je ouders herstellen, maar vaak op je steunen voor emotionele steun - op een manier die je triggert - kan het moeilijk zijn om je gevoelens te uiten. Opgroeien in een omgeving van verslaving heeft je immers geleerd om te zwijgen.
Grenzen zijn voor ons allemaal anders. Toen ik jonger was, was het belangrijk dat ik een strikte grens stelde rond het lenen van geld om verslaving te ondersteunen. Het was ook belangrijk dat ik prioriteit gaf aan mijn eigen mentale gezondheid wanneer ik voelde dat deze wegliep vanwege de pijn van iemand anders. Het maken van een lijst van uw grenzen kan buitengewoon nuttig zijn - en oogverblindend.
4. Vergeving is krachtig
Vergeving wordt vaak genoemd als een must. Wanneer verslaving ons leven heeft geteisterd, kan het ons lichamelijk en emotioneel ziek maken om begraven te leven onder al die woede, uitputting, wrok en angst.
Het eist een enorme tol van onze stressniveaus - die ons naar onze eigen slechte plaatsen kunnen brengen. Daarom spreekt iedereen over vergeving. Het is een vorm van vrijheid. Ik heb mijn ouders vergeven. Ik heb ervoor gekozen om ze als feilbaar, menselijk, gebrekkig en gekwetst te zien. Ik heb ervoor gekozen de redenen en trauma's te eren die tot hun keuzes hebben geleid.
Werken aan mijn gevoelens van mededogen en mijn vermogen om te accepteren wat ik niet kan veranderen, hielp me vergeving te vinden, maar ik erken dat vergeving niet voor iedereen mogelijk is - en dat is goed.
De tijd nemen om te accepteren en vrede te sluiten met de realiteit van verslaving kan nuttig zijn. Wetende dat u niet de reden bent, noch de machtige oplossing van alle problemen, kan ook helpen. Op een gegeven moment moeten we de controle opgeven - en dat kan ons van nature helpen om wat rust te vinden.
5. Spreken over verslaving is een manier om met de effecten om te gaan
Leren over verslaving, pleiten voor mensen met verslaving, aandringen op meer middelen en anderen ondersteunen is de sleutel.
Als je op een plek bent om voor anderen te pleiten - of het nu gaat om verslaafden of familieleden die van iemand met een verslaving houden - dan kan dit een persoonlijke transformatie voor je worden.
Wanneer we de storm van verslaving ervaren, voelt het vaak alsof er geen anker, geen kust, geen richting is. Er is gewoon de wijd open en eindeloze zee, klaar om neer te ploffen op welke magere boot we ook hebben.
Je tijd, energie, gevoelens en leven terugwinnen is zo belangrijk. Voor mij kwam een deel daarvan schriftelijk over, delen en publiekelijk pleiten voor anderen.
Je werk hoeft niet openbaar te zijn. Praten met een vriend in nood, iemand naar een therapieafspraak brengen of uw lokale gemeenschapsgroep vragen om meer middelen te verstrekken, is een krachtige manier om verandering te brengen en logisch te zijn wanneer u verdwaald bent op zee.
Deel op Pinterest
Lisa Marie Basile is de oprichtende creatieve directeur van Luna Luna Magazine en de auteur van 'Light Magic for Dark Times', een verzameling dagelijkse praktijken voor zelfzorg, samen met een paar poëzieboeken. Ze heeft geschreven voor de New York Times, Narrively, Greatist, Good Housekeeping, Refinery 29, The Vitamin Shoppe en meer. Lisa Marie behaalde een masterdiploma in schrijven.
