Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Toen ik voor het eerst mijn huis binnenkwam met een taps toelopend kapsel, ging de voordeur open en begroette mijn vader me met: 'Ik ben van streek. Ik hou er niet van. Waarom zou je dat met je haar doen? ' Jarenlang had ik het over het knippen van mijn haar, maar mijn vader gebood me dat niet te doen omdat hij 'wil dat ik eruit zie als een meisje'.
Mijn hele leven draait om deze 'als een meisje'-verklaring: kleed je als een meisje, gedraag je als een meisje en kook omdat ik een meisje ben, zodat ik' een man kan vinden '. Eens vertelde ik mijn vader dat trouwen geen prioriteit is en hij dwong me te beloven dat ik dat nooit meer zou zeggen.
Gedurende mijn opvoeding hebben mijn ouders gepredikt: 'Blijf weg van slechte mensen.' Als strikte katholieke Nigeriaanse immigranten betekent dat: nooit thuiskomen met lichamelijke aanpassingen, van kapsels tot tatoeages tot piercings, anders verwerpen we je.
Voor hen zou drinken, roken, feesten en het hebben van tatoeages en piercings de reputatie van de familie schamen. Bij Nigerianen draait het allemaal om familiereputaties - tot het punt dat het er meer toe doet dan het emotionele welzijn van hun kind.
De constante druk van mijn ouders, beperkingen van mijn vrijheid van zelfexpressie en minachting voor mijn gevoelens speelden een grote rol bij het verergeren van mijn angst en depressie.
Mijn lichaam was een verwachtingsgebied voor mijn ouders en een graf voor mij - ik moest mezelf bevrijden
De volgende keer dat ik naar huis terugkeerde, had ik een kraakbeenpiercing. Mijn ouders merkten het pas twee dagen op tot zondagmorgen na de kerk. Ik stond naast mijn moeder aan de kassa toen ze erachter kwam. Ze was verbluft en overstuur. Ze kon niet geloven dat ik het lef had om mijn oor naar huis te brengen. Nadat mijn moeder het mijn vader had verteld, zei hij dat ik mijn moeder moest bellen voordat ik besloot iets te doen. Sindsdien inspecteert mijn moeder elke keer als ik thuiskom mijn oren.
Mijn volgende poging was een tatoeage. Tatoeages zijn het ultieme taboe. Een tatoeage zou de familiereputatie verwoesten - mijn ouders zouden de schuld krijgen omdat ze me dat "toestonden" - en zou mijn kansen op het vinden van een echtgenoot schaden, wat uiteindelijk een kwetsbare brug zou slaan voor mijn relaties met mijn ouders. Maar ik wilde er altijd al een. Toen ik in Philadelphia op bezoek was bij een vriend, ontstond het idee als een grap. Toen werd het werkelijkheid.
Met Canva, een online grafisch ontwerptool, maakte ik een tattoo-ontwerp geïnspireerd door Danez Smith's - een van mijn favoriete dichters aller tijden - wimpels: "Ik vergeef wie ik was." Ik kreeg de tatoeage op mijn bovenbeen en tot op de dag van vandaag brengt die tatoeage me enorm veel vreugde. Het is een dagelijkse herinnering aan mijn lichamelijke vrijheid en een krachtig standpunt tegen mijn angst.
Hier is de meest recente van mijn bevrijdingen: neuspiercings. Neuspiercings zijn bij mij en in de Nigeriaanse cultuur verboden. Je wordt gezien als een bedrieglijk kind. Tijdens mijn eerste studiejaar droeg ik een nepneusring omdat ik doodsbang was voor mijn ouders. Het wordt bij mij thuis als een doodvonnis beschouwd. Maar toen ik erachter kwam dat het mogelijk was om een tussenschot te verbergen, wist ik dat ik het moest krijgen!
Elke dag, als ik wakker word en naar mijn septum kijk, voel ik me dichter en dichter bij mijn diepste waarheid en bij mezelf. De septumpiercing bracht me uit de zware schaduwen van het niet-genezen trauma van mijn ouders - en mijn groeiende depressie. Ik bevond me, een vrijgevochten niet-binaire minnaar, onder het puin van hun zorgen over de familiereputatie en hun stagnerende culturele taboes.
Ik ben heel en hier en vrij
Al deze lichamelijke opstanden waren stappen naar volledige autonomie over mijn lichaam. Jarenlang hebben mijn ouders me gedwongen om uitsluitend volgens hun verwachtingen te bestaan en mijn zelfgevoel uitgewist. Maar nu is mijn lichaam van mij.
