Dit is een interview met Keeli Sorenson, die toezicht houdt op de richting van RAINN's National Sexual Assault Hotline, waar we bespreken hoe we overlevenden kunnen ondersteunen, vooral wanneer nationale gebeurtenissen ervoor zorgen dat seksueel geweld weer opduikt.
Afgelopen vrijdag publiceerde E. Jean Carroll een essay over haar ervaringen met wat ze 'Hideous Men' noemt, die hun macht met geweld tegen haar hebben uitgeoefend.
De columnist van Elle wacht tot het einde van haar essay op haar meest politiek consequente beschuldiging: Donald Trump heeft haar 23 jaar geleden met geweld in een kleedkamer gepenetreerd. (Ze beschrijft de ervaring niet als verkrachting, ook al past het wel in de juridische definitie van verkrachting.)
Het voegt toe aan een lijst van minstens 15 geloofwaardige accounts die Trump beschuldigen van aanranding, maar op dit moment volgen velen van ons niet langer. Op dit punt zijn velen van ons gewoon moe, of vreemd genoeg niet verrast, door wat een al te bekend nationaal evenement is geworden.
Misschien wel de meest vermoeide zijn de overlevenden.
Deze week ervoer het Rape, Abuse, en Incest National Network (RAINN), de grootste organisatie voor antiseksueel geweld in de Verenigde Staten, een toename van 53 procent in het aantal bellers naar hun hotline.
Historisch gezien, wanneer seksueel geweld op grote schaal wordt besproken in de media, oproepen van overlevenden tot RAINN's National Sexual Assault Hotline-golf.
Bijvoorbeeld, toen Dr. Christine Blasey Ford getuigde voor de hoorzitting van de Senaatscommissie, gingen de oproepen naar de hotline die dag omhoog en de volgende met 338 procent. Evenzo, na de uitzending van "Surviving R. Kelly", een docuserie die beschuldigingen van seksueel wangedrag van R. Kelly onderzoekt, steeg het aantal telefoontjes naar de hotline met 27 procent.
Naarmate de epidemie van seksueel geweld meer een nationaal gesprek wordt, zal de hotline deze verkeersgolven blijven ervaren. Maar het is niet alleen RAINN's taak om overlevenden te ondersteunen.
"Het is goed dat mensen zich ervan bewust zijn dat deze momenten vaker voorkomen", vertelde Keeli Sorensen, die toezicht houdt op de richting van de National Sexual Assault Hotline, telefonisch.
'We moeten ons als gemeenschap, samenleving en cultuur ervan bewust zijn dat er vele momenten zijn waarop overlevenden de last van hun overleven zullen gaan voelen.'
Ik sprak meer met Sorensen over manieren waarop we die last van overleven kunnen helpen verlichten, vooral in de perioden waarin overlevenden het het meest voelen.
Kun je me tijdens gesprekken door de piek leiden wanneer een geval van seksueel geweld een nationaal gesprek wordt?
Er zijn veel oude gevoelens die op deze momenten weer kunnen [kunnen] opduiken. Wanneer het nationale gesprek bloeit of explodeert, hoe je het ook wilt draaien, zal er een baggeren van die gevoelens zijn van overlevenden.
Wat we doorgaans zien, is dat mensen die een aanval hebben meegemaakt - vaker een aanval in het verleden dan een recentere - op deze momenten extra ondersteuning nodig hebben. Dus bellen ze ons over situaties van flashbacks, overweldigd voelen, of intens verdriet of depressie door de tijd heen voelen.
Ze willen verbinding maken. Ze willen gevalideerd worden. Het feit dat ze deze gevoelens en deze momenten hebben, is nog steeds goed.
Het essay van E. Jean Carroll was nog een bevestiging van hoe gemakkelijk het voor machtige mannen is om seksueel geweld te plegen zonder gevolgen. Ik kan me voorstellen dat dit velen, net als ikzelf, een gevoel van hopeloosheid gaf. Wat zijn manieren om overlevenden te helpen deze gevoelens te doorzoeken?
We praten met mensen over welke reactie ze ook hebben. Hopeloosheid is er misschien een van, maar het kan ook woede zijn. Teleurstelling. Zelfverwijt. Een gevoel van twijfel, misschien in zichzelf en in hun families.
Het hangt echt af van de situatie. [Het is belangrijk] ervoor te zorgen dat overlevenden mensen aan de andere kant hebben die kunnen valideren dat dit normale reacties zijn, manieren identificeren om met [deze gevoelens] om te gaan en manieren om ermee om te gaan.
Deze zaak is uniek vanwege wie de vermeende dader is, maar het is geen uniek gevoel onder de nabestaanden zelf.
En zijn er manieren om overlevenden aan te bevelen?
Het beste wat mensen kunnen doen, is die persoon - die unieke persoon - vragen welke rol ze zouden willen spelen.
Dus als iemand me vertelt wat er is gebeurd, is het mijn verantwoordelijkheid om naar hen te luisteren en hen de ruimte te geven om duidelijk te maken wat ze nodig hebben.
Als de onthullingen slecht verlopen, komt dat doordat mensen dat probleem oppakken … en vervolgens de overlevenden adviseren om te doen wat ze zouden willen doen. Of gekwetst zijn dat het is gebeurd, ook al is het niet hun pijn om te hebben. [Mensen die overlevenden steunen] kunnen reacties krijgen, maar ze moeten worden beheerst.
Wat zijn effectieve manieren om met mannen of jonge jongens te praten over het creëren van een instemmingscultuur?
Ik wil [eerst] de verscheidenheid aan relaties en oriëntaties erkennen die mensen hebben. Dus ik denk dat dit gesprek heel open moet zijn, over gender en seksualiteit. Ik zal dat aanbieden en zeggen dat toestemming echt de sleutel is.
Dus, het hebben van vroege gesprekken over toestemming, zowel het geven als het niet geven, is een heel gezonde manier om op dit onderwerp in te gaan. [Bijvoorbeeld] 'Als je geen knuffel wilt geven, is dat oké. U vertelt ons wat voor intimiteit u bij ons prettig vindt. '
Dit zijn dingen die je ouders ziet doen met hele jonge kinderen. Er zijn leeftijdsgeschikte manieren om dat te doen. Toestemming kan op andere gebieden van het leven beginnen en vervolgens specifiek worden rond seksuele relaties.
Wat we alle jongeren willen laten weten, is dat toestemming vrijelijk moet worden gegeven en op elk moment vrij kan worden genomen. Ze hebben het recht om te zeggen: 'Ja, dat was toen oké, maar nu niet oké. En ik moet worden gerespecteerd voor die grens. '
Welk advies zou je geven over hoe mensen overlevenden het beste kunnen ondersteunen, terwijl ze ook zichzelf kunnen onderhouden?
Telkens wanneer mensen in de positie zijn dat ze moeten komen opdagen, een bondgenoot moeten zijn, er voor andere mensen moeten zijn - ongeacht waar het voor is - wordt zelfzorg een echt cruciaal onderdeel om ervoor te zorgen dat [ze] dat werk voor zolang [zij] dat hopen.
Een echt actief onderdeel van de normale gang van zaken [bij RAINN] is te erkennen dat dit werk buitengewoon belastend kan zijn. Dus als [het werk begint te voelen] uitputtend, moeten we pauzeren en een pauze nemen en dan nadenken over wat we op die momenten nodig hebben.
Een groot deel van de onboarding van onze medewerkers is een gesprek over het opzetten van [zelfzorg] plannen voor zichzelf voordat ze aan het werk gaan. Dus hoe zorg je voor jezelf op moeilijke momenten? Wat voor soort dingen doe je graag? Hoe zorg je ervoor dat je positief en gemotiveerd blijft en je gezond voelt?
Dat is het grootste deel ervan - je gezond voelen.
[Als er een plan is], hoeven ze er op dat moeilijkere moment niet over na te denken. Ze hebben al nagedacht over hoe dat eruit zou kunnen zien: wie ze gaan bellen, welke muziek ze op gaan zetten, waar ze gaan wandelen - alle kleine dingen die ons echt helpen voorzichtig te zijn van onszelf en energie behouden voor degenen die onze hulp nodig hebben.
Deel op Pinterest
Greta Moran is een journaliste uit Queens die zich richt op de volksgezondheid en de klimaatcrisis. Haar geschriften zijn ook verschenen in Teen Vogue, The Atlantic, Grist, Pacific Standard, The Feminist Wire en elders. Voor meer van haar werk, zie www.gretalmoran.com.
