Ze heeft ervaren patiënten die haar zorg afwijzen en vragen om een blanke arts en artsen die vragen waarom ze aantekeningen maakt in een patiëntenkaart. Ze heeft luidruchtig over deze problemen in Minneapolis gesproken en dringt aan op verandering in de gezondheidszorg.
In haar thuisland was het een worsteling om de routinezorg voor haar familie en anderen te behouden. Maar toen ze voor het eerst in Amerika aankwamen, ontving elke vluchteling met de juiste documentatie - zoals Farah - Medicaid.
'Ik kwam in 1996. Toen was het anders, en mensen hielden echt van vluchtelingen en wilden hen helpen. Nu leven we in verschillende tijden, en veel beleid is veranderd”, zegt Farah. Ze merkt op dat nieuwe vluchtelingen nu vaak moeite hebben om een verzekering af te sluiten.
“In Somalië zijn we niet gewend aan een robuust gezondheidszorgsysteem. Je gaat alleen naar de kliniek als je ziek bent, als je kunt. We gingen niet voor reguliere zorg. Mijn moeder, ze is [20 jaar] in de Verenigde Staten en we moeten haar afspraken nog steeds nakomen,”legt Farah uit.
“Sinds ik als volwassene ben gaan werken, heb ik altijd mijn verzekering voor mezelf en nu voor mijn kinderen betaald. Het heeft grote voordelen, maar nogmaals, ik betaal ervoor. Het is ongeveer $ 700 per maand, en dan moet ik geld op onze spaarrekening stoppen om het eigen risico te betalen, 'voegt Farah toe. Ze slaagt erin het te bedekken, maar het kan een belasting zijn voor haar familie.
Toch is Farah dankbaar voor de kwaliteit van de dekking en het vermogen om toegang te krijgen tot artsen, ook al is die zorg soms vooringenomen. Ze legt uit dat ze, ondanks dat ze toegang heeft tot kwaliteitszorg, worstelde met aspecten als patiënt van Oost-Afrikaanse afkomst en een zwarte vrouw. Farah zegt dat ze haar eigen pijn heeft laten bagatelliseren door doktoren, zoals toen ze alleen Tylenol kreeg aangeboden om te helpen met de pijn tijdens de bevalling, en merkte dat ze voortdurend gefrustreerd raakte door de dingen die ze om zich heen ziet en hoort.
Maar ze weigert zelfgenoegzaam te zijn als zorgverlener of patiënt.
'Ik heb geen controle over hoeveel melanine God mij heeft gegeven. Accepteer me gewoon. Ik heb niet het voorrecht om te zeggen dat ik klaar ben met pleiten. Ik kan mijn zwartheid niet opbergen ', zegt Farah.
Patrick Manion Sr., 89 op het moment van overlijden, Mount Lebanon, PA
Foto's van Patrick Mannion, Sr. door Maddie McGarvey
In zijn huis in de buitenwijken van Pittsburgh reflecteert Patrick Manion Jr. terug op het leven en de dood van zijn vader. Zijn vader, Patrick Sr., stierf in juni 2018 op 89-jarige leeftijd aan de complicaties van Alzheimer.
De snelle neerwaartse daling was moeilijk voor Patrick Jr. en zijn vrouw, Kara, toen hij thuis onveilige keuzes begon te maken. Ze moesten snel een keuze maken en besloten hem over te brengen naar de 24-uurszorg.
Deel op Pinterest
Een probleem dat ze echter niet hadden, was hoe ze het allemaal zouden betalen.
"Na een tour bij de marine, trad [mijn vader] toe tot Steamfitters Local 449 [een vakbondsgroep] in Pittsburgh", zegt Manion Jr. Hoewel Pittsburgh een bloeiende industriële hub was met een grote vraag naar geschoolde arbeiders, waren er tijden dat de vraag naar steamfitters daalde en Patrick voor een seizoen werd ontslagen.
"Werkloosheidscontroles hielden ons op de been, maar we maakten bijna elk jaar uitstapjes naar het strand", legt Manion Jr. uit, terwijl zijn vader op 65-jarige leeftijd met pensioen ging.
De vaste vakbondsbaan van Manion Sr. bood Pat en zijn twee zussen en zijn vrouw zekerheid. Toen Pat op zoek ging naar een zorginstelling voor zijn vader, herinnert hij zich het grote verschil in zorg op basis van prijspunten.
'Er waren een paar zorgvoorzieningen die ruim onder zijn budget lagen, maar we stelden vast dat ze niet aardig of attent genoeg waren. We hadden de luxe om kritischer te zijn in onze keuze. We konden het ons veroorloven om hem in de leukere, duurdere optie te plaatsen,”zegt Manion Jr.
'Ik herinner me dat ik door de goedkopere plek liep en dacht dat mijn vader het daar zou haten. Toen we door de duurdere plaatsing reisden, voelde ik gewoon dat mijn vader er meer van zou genieten, comfortabeler zou zijn en veel meer persoonlijke aandacht zou krijgen. De plaats waar we besloten om hem te verplaatsen, had twee opties voor zijn behoeften. Hij kon binnen de faciliteit rondlopen, naar buiten lopen langs een pad dat was ingesloten en hem zou beschermen ', zegt hij.
De Manions konden ook een buurman betalen om naar hem te kijken (uit het spaargeld en pensioen van zijn vader) voordat ze naar de zorginstelling verhuisden.
Uiteindelijk kostte de zorginstelling $ 7.000 per maand. De verzekering dekt $ 5.000, en zijn pensioen dekt gemakkelijk het gat voor de 18 maanden die hij daar woonde voordat hij overleed.
'Hij heeft zijn hele leven gewerkt om voor zijn gezin en zichzelf te zorgen. Hij verdiende en verdiende de beste zorg die ik voor hem kon vinden wanneer hij die nodig had ', zegt Manion Jr.
Saundra Bishop, 36, Washington, DC
Foto's van Saundra Bishop door Jared Soares
Eigenaar van een gedragstherapiebedrijf, Saundra Bishop kreeg in juli 2017 een hersenschudding. Ze ging naar de eerste hulp en kreeg te horen dat ze een paar dagen moest rusten.
'Dit was een vreselijk advies, en als dit alle middelen waren geweest die ik had, zou dat het einde zijn geweest. Maar een vriend van mij die ook een zware hersenschudding had gehad, stelde voor om naar een hersenschuddingkliniek te gaan ', zegt bisschop.
Deel op Pinterest
Bishop erkent haar voorrecht met hoe snel ze toegang kon krijgen tot de hulp die ze nodig had. Haar verzekering, die via het bedrijf is dat ze bezit, heeft dat mogelijk gemaakt. 'Ik kon met een copay en zonder verwijzing naar deze specialist gaan. Ons gezin kon [ook] de $ 80 per week aan copays betalen, samen met al het andere ', zegt ze.
Bishop kreeg een deeltijdse dienst, wat haar familie zou hebben geruïneerd als ze niet financieel stabiel waren. Ze merkt op dat ze, aangezien ze haar eigen bedrijf bezit en beheert, parttime op afstand kon werken terwijl ze genas. Als het niet zo flexibel was, had ze door de blessure haar baan kunnen verliezen.
Haar gezin van zes functioneert ook met de hulp van haar man, Tom, die thuis blijft terwijl ze werkt. Bishop zegt dat hij een enorme steun was door haar talloze medische afspraken, uit eigen zak betaalde massages voor pijnbestrijding, therapie om het trauma van het ongeval te verwerken en personal trainer, die haar trainingen veranderde.
Daarnaast was de moeder van Bishop ook beschikbaar om te helpen met de zorg voor hun vier kinderen, wat verder benadrukt dat een solide ondersteuningsnetwerk vaak de sleutel is voor veel gezinnen die met een medische crisis worden geconfronteerd.
Op een gegeven moment ontwikkelde Bishop ernstige door een hersenschudding veroorzaakte depressie.
'Ik ben suïcidaal geworden', legt ze uit. Ze nam deel aan een zeven weken durende poliklinische psychiatrische polikliniek, die haar verzekering dekt. Tijdens deze periode kon Bishop ook op afstand werken, waardoor zij en haar familie deze storm konden doorstaan.
Terwijl Bishop nog steeds herstelt, erkent ze hoe anders haar leven na haar verwonding had kunnen zijn als ze niet de financiële hulp had gehad.
'Ik ben nog steeds gewond en kan blijvende schade oplopen. Ik ben nog niet genezen. Maar het had mijn leven kunnen vernietigen als ik geen geld had ', zegt Bishop.
Meg St-Esprit, M. Ed. is een freelance schrijver, gevestigd in Pittsburgh, Pennsylvania. Meg werkte tien jaar in de sociale dienst en beschrijft deze problemen nu door middel van haar schrijven. Ze schrijft over sociale kwesties waar individuen en gezinnen mee te maken hebben als ze niet achter haar vier kinderen aanjaagt. Vind meer werk van Meg hier of volg haar op Twitter, waar ze vooral de capriolen van haar kinderen tweets.
