Het eerste zelfportret dat Hector Andres Poveda Morales maakte om anderen te helpen zijn depressie te visualiseren, was in het bos bij zijn universiteit. Hij stond bij de flitser van de camera, omringd door bomen, en veroorzaakte rookgranaten in verschillende kleuren toen iets in hem op de automatische piloot ging.
De foto van Morales die omringd wordt door levendige blauwe rook met de helft van zijn gezicht verborgen, heeft de titel 'verstikking'. '[Voor] de meeste foto's wist ik niet dat ik ze zo wilde hebben. Ik realiseerde me dat ze waren wat ik wilde toen ik ze zag ', zegt hij. Het is niet alleen opvallend vanwege de kleuren - of het feit dat hij een pak in het bos draagt - maar ook vanwege de grimmigheid van de achtergrond en de uitdrukking op zijn gezicht.
Deel op Pinterest
Zinken in depressie
Tijdens Morales 'tweedejaars college zakte hij in een depressie waar hij zichzelf niet uit kon tillen.
'Ik had erg zware angstaanvallen. Ik kon niet eten, ik kon 's ochtends niet opstaan. Ik zou veel slapen of ik zou helemaal niet slapen. Het werd heel erg erg,”legt hij uit. 'Toen kwam het op het punt dat ik het goed vond om gewoon met vreemden te praten over wat ik doormaakte. Ik dacht dat ik die lading net zo goed van mijn rug kon loslaten. En maak het gewoon openbaar. '
Deel op Pinterest
De 21-jarige Morales was destijds ingeschreven voor een inleidende fotografiecursus. Hij besloot foto's te maken van zijn depressie en een manier te vinden om met zijn vrienden en familie te communiceren hoe hij zich voelde. De resulterende serie, bekend als "The Art of Depression", is acht prachtige, ingewikkelde voorstellingen van psychische aandoeningen.
Deel op Pinterest
We spraken met Morales over zijn werk, de emoties die hij probeerde over te brengen en wat zijn plannen voor zijn toekomst zijn.
Waarom heb je besloten om dit een visueel project te maken?
Ik volgde een fotografiecursus op mijn voormalige universiteit. Tijdens de hele cursus zei mijn professor: "Je foto's zijn erg krachtig en ze zijn erg verdrietig." Ze zou me vragen of ik in orde was. Dus ik dacht: laten we iets zinvols doen met mijn afstudeerproject. Maar ik wilde geen mensen bellen en alleen portretten maken. Dus begon ik onderzoek te doen naar verschillende afdrukken die andere mensen hadden gemaakt en begon ik specifieke woorden te schrijven die beschreven wat ik voelde.
Wat zijn de symptomen van depressie? »
Hoe heb je deze acht specifieke emoties gekozen?
Voordat ik aan dit project begon, had ik een dagboek over hoe ik me elke dag voelde. In zekere zin was het een maand van onderzoek en voorbereiding.
Ik schreef ook een lijst van 20 tot 30 woorden. Ongerustheid. Depressie. Zelfmoord. Daarna ben ik deze woorden gaan matchen met mijn dagboek.
Deel op Pinterest
Wat zijn de moeilijke emoties die ik elke dag heb, of die ik de afgelopen zes maanden elke dag heb gehad? En die acht woorden kwamen naar voren.
Wist je hoe duidelijk deze emoties bij de kijker overkomen?
Ik was het niet. Dat realiseerde ik me op de dag dat ik ze publiceerde. Een van mijn vrienden kwam naar mijn slaapzaal rennen. Hij was erg bezorgd over mij en zei dat hij wist wat ik doormaakte.
Deel op Pinterest
Toen realiseerde ik me dat de beelden ook iets voor iemand anders betekenden. Ik had nooit echt verwacht dat mijn project zoveel mensen zou raken. Ik was het gewoon aan het praten. Ik probeerde alleen iets te zeggen dat ik niet met woorden zei. Ik was in staat om op een heel intiem niveau contact te maken met veel mensen op een manier die ik voorheen niet kon. Of op een manier die ik niet kan gebruiken met woorden.
Wat is het verschil tussen verdriet en depressie? »
Wist je altijd dat je de beelden zou publiceren?
Nee. In het begin was het gewoon iets dat ik voor mezelf deed. Maar vorig jaar, [in] mei, bevond ik me op een heel slechte plaats. Ik maakte een heel moeilijke periode door op de universiteit en ik besloot het te plaatsen. Het kostte me anderhalve maand om het project te doen en daarna heb ik het net gepubliceerd.
Deel op Pinterest
Hoe bent u omgegaan met het feit dat publiceren mogelijk heeft veranderd hoe andere mensen u zien?
Nou, de reactie was heel erg goed en ik ben nog steeds dezelfde persoon. Het heeft me echter op een bepaalde manier veranderd. Voor het eerst in mijn leven kan ik over mijn depressie praten zonder me te schamen.
Waarom denk je dat dat zo is?
Ik denk dat het komt omdat het er al is. Vroeger was het een onderwerp waar ik niet echt over wilde praten. Zelfs toen ik voor het eerst naar de counsellor ging, was ik erg op mijn hoede om echt over mijn gevoelens te praten en het zou me spijten dat ik depressief was. Ik wilde niet echt hulp zoeken.
Dat is nu veranderd.
Ik kan niet zeggen dat ik trots ben dat ik depressief ben, maar ik kan wel zeggen dat ik depressief ben. Ik zie het onder ogen, het is gewoon een ziekte zoals alles.
Ik moet ermee omgaan. Maar ik wil mensen helpen.
Deel op Pinterest
Als ik over mijn proces en mijn gevoelens en wat ik heb meegemaakt iemand anders kan helpen, geeft dat me echt vreugde. Vooral omdat waar ik vandaan kom in Colombia - en in Colombia als geheel - depressie en psychische problemen zo'n taboe zijn. En dit geeft mensen een manier om te begrijpen wat ik doormaak.
Dit interview is voor beknoptheid en duidelijkheid bewerkt. Je kunt Morales volgen op Facebook @HectorProvedaPhotography en op Instagram @hectorpoved.
Blijf lezen: Effecten van depressie op het lichaam »
Mariya Karimjee is een freelanceschrijver, gevestigd in New York City. Momenteel werkt ze aan een memoires met Spiegel en Grau.
