Als je jong bent, voel je je gemakkelijk onoverwinnelijk. De realiteit van ziekte en tragedie kan ver weg lijken, mogelijk maar niet te verwachten.
Dat is totdat, zonder waarschuwing, die lijn plotseling onder je voeten ligt en je merkt dat je ongewild naar de andere kant oversteekt.
Het kan zo snel en willekeurig gebeuren. Het deed het tenminste voor mij.
Een paar maanden nadat ik 27 was geworden, werd bij mij de diagnose gesteld van een agressieve vorm van hersenkanker, anaplastisch astrocytoom genaamd. De graad 3 (van de 4) tumor die uit mijn hersenen was verwijderd, werd gevonden nadat ik had gepleit voor een verkennende MRI, ondanks het feit dat meerdere artsen me vertelden dat mijn bezorgdheid niet gerechtvaardigd was.
Vanaf de dag dat ik de resultaten ontving, die een massa ter grootte van een golfbal in mijn rechter pariëtale kwab liet zien, tot het pathologierapport dat volgde op de craniotomie om de tumor te verwijderen, was mijn leven geruïneerd van dat van een 20-er jaren werkende via graduate school om iemand met kanker, vechtend voor haar leven.
In de maanden sinds mijn diagnose heb ik de pech gehad om verschillende anderen van wie ik hou door hun eigen verschrikkelijke transformaties te laten gaan. Ik pakte de telefoon op voor onverwacht snikken en luisterde naar het verhaal van een nieuwe crisis die mijn directe vriendenkring, die allemaal in de twintig zijn, platgeslagen heeft.
En ik ben er geweest toen we ons langzaam weer opstapelden.
In het kielzog hiervan is het me duidelijk geworden hoe weinig voorbereiding we 20-plussers krijgen voor de echt pijnlijke dingen, vooral in de eerste paar jaar na school.
College leert geen klas wat te doen terwijl je partner of beste vriend of broer of zus een operatie ondergaat die ze misschien niet overleven. Kennis van wat te doen als de crisis toeslaat, wordt vaak op de harde manier geleerd: door vallen en opstaan en doorleefde ervaringen.
Toch zijn er acties die we kunnen ondernemen, manieren waarop we elkaar kunnen helpen en dingen die het ondraaglijk een klein beetje gemakkelijker maken om te navigeren.
Als terughoudend nieuwe expert in de wereld van het overleven van crises in de twintig, heb ik een paar dingen verzameld die me hebben geholpen om de slechtste dagen door te komen.
Vraag om hulp - en wees specifiek
Hoe vanzelfsprekend dit ook klinkt, het kan een van de moeilijkste dingen zijn om hulp te vragen aan vrienden en familie op het spoor van een tragedie.
Persoonlijk was het moeilijk om mensen te helpen. Zelfs op de dagen dat ik geïmmobiliseerd ben door door chemo veroorzaakte misselijkheid, probeer ik het nog steeds vaak zelf te doen. Maar neem het van mij aan; dat brengt je nergens.
Iemand vertelde me ooit, terwijl ik protesteerde tegen hulp, dat wanneer een tragedie toeslaat en mensen willen helpen, het net zo goed een geschenk voor hen is als voor jou om ze toe te staan. Misschien is het enige goede aan crises wel hoe duidelijk het wordt dat degenen van wie je houdt, fel van je houden en je door het ergste willen helpen.
Ook wanneer u om hulp vraagt, is het belangrijk om zo specifiek mogelijk te zijn. Heeft u hulp nodig bij vervoer van en naar het ziekenhuis? Huisdier- of kinderopvang? Iemand om uw appartement schoon te maken terwijl u naar de dokter gaat? Ik heb gemerkt dat het vragen om maaltijden bij mij te laten bezorgen een van de vele nuttige verzoeken is sinds mijn diagnose.
Laat mensen het weten en laat ze dan het werk doen.
Consolideer uw gezondheidsupdates
Wanneer iemand ziek of gewond is, is het gebruikelijk dat degenen die het dichtst bij hen staan willen weten wat er aan de hand is en hoe ze het dagelijks doen. Maar voor de persoon die alle belangrijke dingen moet communiceren, kan dit vermoeiend en moeilijk zijn.
Ik merkte dat ik vaak bang was dat ik zou vergeten een belangrijk persoon in mijn leven te vertellen wanneer er iets groots gebeurde, en voelde me ontmoedigd door de taak om de laatste updates in mijn zorg, diagnose en prognose opnieuw te typen of opnieuw te vertellen.
Al vroeg stelde iemand voor dat ik een gesloten Facebook-groep zou maken om mensen onderweg te informeren en bij te werken. Via deze groep konden vrienden en familie updates lezen op de dag van mijn zes uur durende craniotomie, en daarna terwijl ik worstelde om te herstellen op de ICU.
Naarmate de maanden verstreken, is het een plek geworden waar ik met mijn gemeenschap prestaties kan vieren (zoals het beëindigen van zes weken straling!) En ze allemaal op de hoogte kan houden van het laatste nieuws zonder dat ik het iedereen afzonderlijk hoef te vertellen.
Geduld is je beste vriend
Of je nu je eigen gezondheidsuitdagingen doormaakt, iemand ziet vechten om te herstellen van een catastrofale gebeurtenis, of diep in de loopgraven van verdriet over dood en verlies, geduld hebben zal je elke keer redden.
Het is ondraaglijk moeilijk te accepteren. Maar hoe snel dingen ook gaan in tijden van crisis, ze gaan ook pijnlijk langzaam.
In het ziekenhuis en bij herstel zijn er vaak lange periodes waarin niets verandert. Dit kan frustrerend zijn. Hoewel het gemakkelijker gezegd dan gedaan is, merkte ik dat geduld op verschillende manieren kan worden bereikt, waaronder:
- pauzes nemen
- diep ademhalen
- opschrijven hoeveel er al is veranderd
- jezelf toestaan om alle grote gevoelens en frustraties te voelen
- erkennen dat dingen in de loop van de tijd veranderen en veranderen (ook al is het maar in kleine stappen)
Zoek professionele hulp
Hoewel familie en vrienden enorm behulpzaam kunnen zijn bij het bieden van ondersteuning, is het net zo belangrijk om iemand te vinden die uit je binnenste cirkel is verwijderd en die je kan helpen deze crisis op een dieper niveau te doorstaan.
Of 'professionele hulp' nu een therapeut, psychiater of religieuze of spirituele mentor is, zoek iemand die gespecialiseerd is in wat je nodig hebt om je huidige ervaringen te overleven.
Steungroepen zijn ook geweldig. Mensen vinden die precies begrijpen wat je doormaakt, is zo belangrijk. Het kan een gevoel geven dat je niet alleen bent op deze reis.
Kijk bij maatschappelijk werkers of zorgcentra voor informatie over waar u steungroepen kunt vinden. Als je er geen kunt vinden, maak er dan een van de mensen die je ontmoet via je ervaring of op internet. Stop niet met het zoeken naar ondersteuning. Onthoud: je verdient het.
Leer te accepteren dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn
Hoewel we tegen dit sentiment kunnen argumenteren en met alles kunnen vechten, moeten we zeggen dat het 'voor mij niet het geval zal zijn', maar na een crisis verandert alles.
Voor mij moest ik een afstudeerprogramma verlaten waar ik van hield.
Ik verloor mijn haar.
Ik moest mijn tijd en vrijheid overgeven aan de dagelijkse behandeling.
En ik zal voor altijd leven met de herinneringen van de ICU en de dag dat ik mijn diagnose hoorde.
Maar dit alles heeft een zilveren randje: niet alle veranderingen zullen noodzakelijkerwijs slecht zijn. Voor sommige mensen leren ze dingen over zichzelf, hun dierbaren of hun gemeenschap die ze misschien niet hadden verwacht.
Ik heb me nog nooit zo gesteund gevoeld als nu, of zo gelukkig dat ik leef. Laat beide waar zijn: wees pissig, schreeuw en schreeuw en sla dingen. Maar merk ook op hoeveel goed er is. Let op de kleine dingen, de kostbare mooie momenten van vreugde die nog steeds doordringen in elke vreselijke dag, terwijl je jezelf nog steeds laat woeden dat deze crisis überhaupt bestaat.
Navigeren door een crisis is nooit gemakkelijk, maar het kan helpen om over de juiste instrumenten te beschikken
Als het gaat om het ervaren van een crisis, is er geen uitweg, maar door, zoals het gezegde luidt.
En hoewel niemand van ons allemaal echt voorbereid is op een tragedie, of we nu 27 of 72 zijn, helpt het om een paar tools in ons arsenaal te hebben om ons te helpen bij het navigeren door deze bijzonder moeilijke momenten.
Caroline Catlin is een kunstenaar, activist en geestelijke gezondheidswerker. Ze houdt van katten, zuur snoep en empathie. Je kunt haar vinden op haar website.
