Als een persoon die heel open en openbaar is over haar herstel van alcoholisme, krijg ik vaak vragen van mensen die zich zorgen maken over het middelengebruik van een familielid of vriend.
En een van de veel voorkomende thema's die ik ben tegengekomen, is iets met de strekking: waarom doen ze dit zichzelf aan? Kan ik iets doen om te helpen?
Als je niet hebt geworsteld met verslaving of een stoornis in het gebruik van middelen (SUD), is het heel moeilijk te begrijpen waarom iemand doorgaat met de negatieve gevolgen die daaruit voortvloeien.
Het lijkt absurd in elke andere context: als iemand bijvoorbeeld elke keer dat hij pizza eet een oorlogszuchtige, schreeuwerige eikel wordt, lijkt het logisch dat, hoe lekker pizza ook is, hij zou stoppen.
Zeker, het is een spelbreker. Maar is het echt de moeite waard om regelmatig een monster te zijn voor je dierbaren? Zo zouden de meeste mensen zonder SUD of verslaving het leven zonder alcohol zien.
Voor een persoon die actief verslaafd is aan alcohol, is drank echter niet iets dat je kunt nemen of achterlaten. Het is vaak iets dat je nodig hebt om in leven te blijven
Dit geldt zowel op emotioneel als fysiologisch niveau.
Ik geloofde echt dat als ik zou stoppen met drinken, de pijn van nuchterheid, het niet hebben van de verdovende zalf die ik nodig had om door de wereld te reizen, me zou doden.
En toen ik op het punt kwam dat ik fysiek verslaafd was - waar de homeostase in mijn lichaam werd gedwarsboomd door de afwezigheid van alcohol, waar mijn handen 's ochtends trilden totdat ik iets te drinken kon vinden - had stoppen echt me kunnen doden.
Het is een van de weinige medicijnen die je niet alleen het gevoel geeft dat je doodgaat als je abrupt stopt. Het kan doorgaan en het ook daadwerkelijk doen.
Als je je zorgen maakt dat een geliefde verslaafd is aan alcohol, is het handig om de emotionele en fysieke realiteit te begrijpen van wat dat betekent
Zoals veel alcoholisten, toen ik bekritiseerd of zelfs ondervraagd werd over mijn alcoholgebruik, zou ik onmiddellijk in een verontwaardigde woede uitbarsten en ontkennen dat mijn relatie met alcohol zelfs maar een klein beetje problematisch was.
Ik kon de persoon, hoe goed bedoeld ook, niet goed vertellen dat ik doodsbang was voor wat er zou gebeuren als ik niet meer kon drinken. Ik kon ze niet vertellen dat ik bang was dat de mentale of fysieke pijn me zou doden.
Ik wist wat er zou gebeuren als ik dat aan iemand zou toegeven, inclusief mezelf: ik zou moeten stoppen. Het was een angstaanjagende, nachtmerrieachtige Catch-22. Dus toen mensen me ondervroegen over mijn drinken, haalde ik uit.
Ik wil duidelijk zijn: niet iedereen die defensief of boos reageert op vragen over hun alcohol- of drugsgebruik heeft noodzakelijkerwijs een SUD. Maar het is belangrijk om te begrijpen hoe verschrikkelijk confronterende verslaving kan zijn - en waarom velen van ons zo reageren.
Dus, wat te doen als je denkt dat een geliefde worstelt met hun middelengebruik?
Vraag jezelf eerst af waarom je dat denkt. Naar mijn bescheiden mening is de belangrijkste reden tot bezorgdheid wanneer iemand een stof blijft gebruiken ondanks herhaalde negatieve gevolgen als gevolg van dat gebruik.
Het tweede dat u moet weten, is dat het bijna onmogelijk is om iemand te overtuigen om voor een SUD te worden behandeld als ze dat niet willen.
Het is mogelijk om ze aan de slag te krijgen, maar het is echt moeilijk om ze te dwingen de koers te blijven volgen als ze het niet willen doen. Ga niet in gesprek met de behandeling als einddoel.
Behandel het gesprek als een eerlijke, niet-veroordelende verkenning van het gedrag van een vriend die je verwarrend vindt
Laat hen weten dat u zich zorgen maakt over de negatieve gevolgen van hun gebruik. Probeer zo specifiek mogelijk te zijn. Focus op de negatieve gevolgen in tegenstelling tot het gebruik zelf.
Als het gevolg bijvoorbeeld woede is wanneer ze drinken, focus dan op hoe die woede eruit ziet en hoe verontrustend je die vindt.
Vraag dan naar het gebruik ervan. Vraag hen of ze denken dat het een factor is, of dat het hen ooit betreft. Laat ze weten dat je er voor ze bent als ze ooit willen kijken naar mogelijkheden om er hulp bij te krijgen.
Vervolgens? Laat het gaan.
Je doel is om het zaad in hun hoofd te planten en hen te laten weten dat je er bent als ze ooit willen praten over het verkennen van opties voor hulp
Door je te concentreren op het gedrag, laat je ze weten dat je je zorgen maakt, maar je eist niet dat ze stoppen met gebruiken. Je wilt daar zijn als een bron van ondersteuning, niet als vermaning.
Dat is natuurlijk voor een eerste gesprek. Er kan een tijd komen dat u directer moet zijn over hun middelengebruik. Maar voor nu wil je gewoon de deur openen voor dialoog.
Met andere woorden? Je belangrijkste taak is om ze te laten weten dat ze een vriend hebben, als ze die nodig hebben. En de kans is groot dat, zo niet nu, ze er in de toekomst vrijwel zeker een nodig zullen hebben.
Katie MacBride is freelanceschrijver en associate editor voor Anxy Magazine. Je vindt haar werk onder andere in Rolling Stone and the Daily Beast. Het grootste deel van het afgelopen jaar werkte ze aan een documentaire over het pediatrisch gebruik van medicinale cannabis. Ze brengt momenteel veel te veel tijd door op Twitter, waar je haar kunt volgen op @msmacb.
