Vermijdende Gehechtheid: Definitie, Oorzaken, Preventie

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Het is bekend dat de relaties die een baby in de eerste jaren van zijn leven vormt, een grote impact hebben op hun welzijn op lange termijn.

Wanneer baby's toegang hebben tot warme, responsieve zorgverleners, groeien ze waarschijnlijk op met een sterke, gezonde gehechtheid aan die verzorgers.

Aan de andere kant, als baby's die toegang niet hebben, zullen ze waarschijnlijk een ongezonde gehechtheid aan deze verzorgers ontwikkelen. Dit kan van invloed zijn op de relaties die ze tijdens hun leven vormen.

Een kind dat stevig aan zijn verzorger gehecht is, ontwikkelt een reeks voordelen, van betere emotionele regulering en een hoger zelfvertrouwen tot een groter vermogen om zorgzaamheid en empathie voor anderen te tonen.

Wanneer een kind echter onveilig gehecht is aan zijn verzorger, kunnen ze voor een reeks levenslange relatie-uitdagingen komen te staan.

Een manier waarop een kind onveilig kan worden gehecht aan zijn ouder of verzorger, is door een vermijdende gehechtheid.

Wat is vermijdende gehechtheid?

Een vermijdende gehechtheid wordt gevormd bij baby's en kinderen wanneer ouders of verzorgers meestal emotioneel niet beschikbaar zijn of meestal niet reageren.

Baby's en kinderen hebben een diepe innerlijke behoefte om dicht bij hun verzorgers te zijn. Toch kunnen ze snel leren hun uiterlijke vertoningen van emotie te stoppen of te onderdrukken. Als kinderen merken dat ze door de ouder of verzorger worden afgewezen als ze zich uiten, passen ze zich aan.

Wanneer niet aan hun innerlijke behoefte aan verbinding en fysieke nabijheid wordt voldaan, stoppen kinderen met vermijdende gehechtheid met het zoeken naar nabijheid of het uiten van emotie.

Wat veroorzaakt vermijdende gehechtheid?

Soms voelen ouders zich overweldigd of angstig wanneer ze worden geconfronteerd met de emotionele behoeften van een kind en sluiten ze zich emotioneel af.

Ze negeren mogelijk de emotionele behoeften of behoeften van hun kind volledig. Ze kunnen afstand nemen van het kind wanneer ze genegenheid of troost zoeken.

Deze ouders kunnen bijzonder hardvochtig of nalatig zijn wanneer hun kind een periode van grotere nood ervaart, zoals wanneer ze bang, ziek of gekwetst zijn.

Ouders die een ontwijkende band met hun kinderen koesteren, ontmoedigen vaak openlijk uitingen van emotie, zoals huilen als ze verdrietig zijn of luidruchtig juichen als ze gelukkig zijn.

Ze hebben ook onrealistische verwachtingen van emotionele en praktische onafhankelijkheid voor zelfs zeer jonge kinderen.

Sommige gedragingen die een ontwijkende gehechtheid bij baby's en kinderen kunnen bevorderen, zijn onder meer een ouder of verzorger die:

• weigert routinematig de kreten van hun kind of andere uitingen van angst of angst te erkennen
• onderdrukt actief de emotionele uitingen van hun kind door te zeggen dat ze moeten stoppen met huilen, opgroeien of harder worden
• wordt boos of wordt fysiek gescheiden van een kind wanneer ze tekenen van angst of angst vertonen
• schaamt een kind voor uitingen van emotie
• heeft onrealistische verwachtingen van emotionele en praktische onafhankelijkheid voor hun kind

Hoe ziet het eruit?

Vermijdende gehechtheid kan zich al in de kindertijd ontwikkelen en worden herkend.

In een ouder experiment lieten onderzoekers de ouders kort de kamer verlaten terwijl hun baby's speelden om hechtingsstijlen te evalueren.

Baby's met een veilige gehechtheid huilden toen hun ouders vertrokken, maar gingen naar hen toe en werden snel gerustgesteld toen ze terugkwamen.

Baby's met een ontwijkende gehechtheid leken uiterlijk kalm toen de ouders vertrokken, maar vermeden of verzetten zich tegen contact met hun ouders toen ze terugkwamen.

Ondanks het feit dat ze hun ouder of verzorger niet nodig hadden, toonden tests aan dat deze zuigelingen tijdens de scheiding net zo van streek waren als de veilig bevestigde zuigelingen. Ze lieten het gewoon niet zien.

Naarmate kinderen met een vermijdende hechtingsstijl groeien en zich ontwikkelen, lijken ze vaak uiterlijk onafhankelijk.

Ze zijn vaak sterk afhankelijk van zelfkalmerende technieken, zodat ze hun emoties kunnen blijven onderdrukken en kunnen vermijden dat ze gehechtheid of steun zoeken bij anderen buiten zichzelf.

Kinderen en volwassenen die een vermijdende hechtingsstijl hebben, kunnen ook moeite hebben om contact te maken met anderen die proberen contact met hen te maken of een band met hen te vormen.

Ze genieten misschien van het gezelschap van anderen, maar werken er actief aan om nabijheid te vermijden omdat ze het gevoel hebben dat ze anderen niet nodig hebben of niet nodig hebben in hun leven.

Volwassenen met ontwijkende gehechtheid kunnen ook moeite hebben om te verwoorden wanneer ze emotionele behoeften hebben. Ze vinden misschien snel fouten bij anderen.

Kunt u vermijdende gehechtheid voorkomen?

Om ervoor te zorgen dat jij en je kind een veilige gehechtheid ontwikkelen, is het belangrijk om te weten hoe je aan hun behoeften voldoet. Denk eraan welke berichten u hen stuurt over het tonen van hun emoties.

U kunt beginnen door ervoor te zorgen dat u met warmte en liefde aan al hun basisbehoeften voldoet, zoals onderdak, voedsel en nabijheid.

Zing voor ze terwijl je ze in slaap wiegt. Praat hartelijk met ze terwijl je hun luier verschoont.

Raap ze op om ze te kalmeren als ze huilen. Schaam ze niet voor normale angsten of fouten, zoals morsen of gebroken vaat.

Wat is de behandeling?

Als u zich zorgen maakt over uw vermogen om dit soort veilige gehechtheid te bevorderen, kan een therapeut u helpen bij het ontwikkelen van positieve opvoedingspatronen.

Deskundigen erkennen dat de meeste ouders die een vermijdende gehechtheid aan hun kind doorgeven, dit doen nadat ze er een hebben gevormd met hun eigen ouders of verzorgers toen ze kinderen waren.

Dit soort intergenerationele patronen kan een uitdaging zijn om te doorbreken, maar het is mogelijk met ondersteuning en hard werken.

Therapeuten die zich concentreren op hechtingsproblemen, werken vaak één-op-één met de ouder. Ze kunnen ze helpen:

• zin hebben in hun eigen jeugd
• beginnen hun eigen emotionele behoeften te verwoorden
• beginnen nauwere, meer authentieke banden met anderen te ontwikkelen

Therapeuten die zich richten op gehechtheid zullen ook vaak samenwerken met de ouder en het kind samen.

Een therapeut kan helpen met het maken van een plan om met warmte aan de behoeften van uw kind te voldoen. Ze kunnen ondersteuning en begeleiding bieden bij de uitdagingen - en vreugde! - die gepaard gaan met het ontwikkelen van een nieuwe opvoedingsstijl.

Afhalen

Het geschenk van veilige gehechtheid is een prachtig iets voor ouders om hun kinderen te kunnen geven.

Ouders kunnen voorkomen dat kinderen een ontwijkende gehechtheid ontwikkelen en hun ontwikkeling van een veilige gehechtheid ondersteunen met ijver, hard werken en warmte.

Het is ook belangrijk om te onthouden dat geen enkele interactie de hele gehechtheidsstijl van een kind zal vormen.

Als je bijvoorbeeld gewoonlijk met warmte en liefde aan de behoeften van je kind voldoet, maar ze een paar minuten in hun wieg laat huilen terwijl je voor een ander kind zorgt, een adempauze neemt of op een andere manier voor jezelf zorgt, is dat oké.

Een moment hier of daar neemt niet weg van de solide fundering die je elke dag bouwt.

Julia Pelly heeft een masterdiploma in volksgezondheid en werkt fulltime op het gebied van positieve jeugdontwikkeling. Julia houdt van wandelen na het werk, zwemmen in de zomer en het nemen van lange, knuffelige middagslaapjes met haar zonen in het weekend. Julia woont in North Carolina met haar man en twee jonge jongens. Je kunt meer van haar werk vinden op JuliaPelly.com.