Als baby's worden geboren, zijn ze volledig afhankelijk van hun verzorgers om te overleven.
Het is deze afhankelijkheid die mensen ertoe brengt verbinding te zoeken en gehechtheid te ontwikkelen aan de mensen die hen zullen helpen overleven: hun ouders of primaire verzorgers.
Naarmate een baby groeit en zich ontwikkelt, zal de manier waarop hun verzorgers reageren op en voldoen aan - of niet voldoen aan - hun behoeften informeren of ze een gezonde, georganiseerde gehechtheid of een ongezonde, ongeorganiseerde gehechtheid ontwikkelen.
Wat is ongeorganiseerde gehechtheid?
Wanneer een baby of kind een georganiseerde gehechtheid aan hun verzorger heeft ontwikkeld, biedt hun verzorger een veilige basis voor hen.
Het kind weet dat ze ergens een veilige plek hebben om naar terug te keren, iemand die er altijd naar zal streven om in hun behoeften te voorzien. Hierdoor kunnen ze er zeker van zijn dat ze zelfstandig op pad gaan en risico's nemen terwijl ze de wereld verkennen.
Wanneer een baby of kind een ongeorganiseerde gehechtheid heeft ontwikkeld, heeft hun verzorger geen veilige basis voor hen gecreëerd om met vertrouwen naar terug te keren.
In plaats daarvan hebben ze misschien een relatie met het kind gecreëerd waarin het kind van ze houdt en voor ze zorgt, maar ook bang voor ze is.
Hierdoor blijft het kind altijd onzeker over hoe de verzorger zal reageren op hun behoeften. De instincten van een kind zijn dus in strijd met elkaar. Ze zijn vastbesloten om ondersteuning en beveiliging te zoeken bij hun verzorger, maar ze zijn ook bang voor hen.
Wat zijn de oorzaken?
Ongeorganiseerde gehechtheid ontstaat door het constante falen van een ouder om gepast te reageren op de nood van hun kind, of door een inconsistente reactie van een ouder op de gevoelens van angst of angst van hun kind.
Een kind kan bijvoorbeeld van streek zijn om een nieuwe oppas of onbekende verzorger achter te laten. In plaats van het kind te kalmeren of ondersteuning te bieden, kan de ouder tegen het kind schreeuwen of proberen angst of intimidatie te gebruiken in een poging om te stoppen met huilen.
Als alternatief kan de ouder geruststellend spreken, maar fysiek contact of echte verbinding vermijden.
In een ander voorbeeld is het kind misschien bang om 's nachts alleen in bed te blijven liggen. Misschien schreeuwen ze om de ouder. Hoewel de ouder soms vriendelijk en ondersteunend reageert, kan hij op andere momenten:
- negeer hun geschreeuw voor lange periodes
- reageer nooit
- reageer door te schreeuwen of de angsten van het kind te bespotten
Ongeorganiseerde hechting is vaak het resultaat van intergenerationele opvoedingspatronen. Dit betekent dat ouders op dezelfde ongezonde manieren reageren als hun eigen ouders op hen reageerden toen ze kinderen waren.
Hoe ziet een ongeorganiseerde gehechtheid eruit?
Ouders kunnen een ongeorganiseerde gehechtheid bij hun baby of kind herkennen als ze constant gespannen lijken.
Ze hunkeren altijd naar de aandacht van hun ouders of verzorgers, maar reageren dan angstaanjagend op die aandacht. Ouders kunnen ook opmerken dat hun kind met tranen, vermijding of een andere angstige reactie op hun aanwezigheid reageert.
Gehechtheidsexperts hebben een aantal experimenten uitgevoerd om meer te weten te komen over gehechtheid bij baby's en kinderen.
In een ouder experiment vroegen onderzoekers ouders om de kamer kort te verlaten terwijl hun baby's speelden.
Baby's met een georganiseerde gehechtheid aan hun ouder huilden of raakten overstuur toen ze weggingen, maar kalmeerden toen snel toen hun ouder terugkwam en hen begon te kalmeren.
Baby's met een ongeorganiseerde gehechtheid huilden ook vaak wanneer hun ouders de kamer verlieten. Maar bij hun terugkeer bleven ze huilen of renden ze naar hen toe en weg, of hadden ze moeite om tot bedaren te komen, ongeacht de reactie van de ouders.
Deze baby's met een ongeorganiseerde gehechtheid waren van streek toen hun ouders vertrokken, maar ze bleven van streek toen ze terugkeerden. Beiden hunkerden en vreesden hun ouders.
Ouders die een ongeorganiseerde gehechtheid bij hun kinderen bevorderen, reageren vaak op hun angst zonder het kalme, rustgevende temperament dat een veilige gehechtheid zou bevorderen.
Ze kunnen ook gemengde signalen afgeven: het ene moment rustgevend, het volgende moment boos of overweldigd.
In plaats van te voorzien in de behoeften van hun kind, kunnen ze reageren op de angst of het verdriet van hun kind door:
- lachen om de angsten of tranen van een kind
- tegen een kind schreeuwen om te stoppen met huilen
- soms reageren ze op de kreten van een kind, maar negeren ze lange tijd op andere momenten
- een kind kort kalmeren voordat het zijn geduld verliest en het kind schreeuwt of intimideert
- een kind in nood bespotten
Wat is de behandeling?
Als u zich zorgen maakt over een ongeorganiseerde gehechtheid tussen u en uw kind, is het belangrijk om hulp te zoeken. Dit soort gehechtheid kan levenslange negatieve gevolgen hebben als het niet wordt aangepakt.
Als u een van de tekenen van ongeorganiseerde gehechtheid in uw gezin herkent, kan een therapeut u helpen de opvoedingspatronen die hiertoe hebben geleid, te ontwarren. Ze kunnen u helpen bij het ontwikkelen van de tools die u nodig heeft om sterke, positieve hechtingen in uw gezinsstructuur te creëren.
Therapeuten die zich op gehechtheid concentreren, zullen vaak individueel met de ouder samenwerken om hen te helpen hun eigen onopgeloste angsten te begrijpen. Ze zullen de ouder helpen begrijpen hoe ze als kind met hun eigen verzorgers omgingen.
Ze kunnen ook samenwerken met de ouder en het kind als team om hen te helpen nieuwe, gezondere manieren te ontwikkelen om met elkaar om te gaan. Bij dit soort ouder-kindtherapie begeleidt de therapeut vaak een ouder door een kind te kalmeren in noodsituaties.
Een therapeut kan zich ook concentreren op het helpen ontwikkelen van een reeks copingvaardigheden om te voorkomen dat hij overweldigd raakt. Ze kunnen de ouder helpen hun eigen emoties te herkennen en erop te reageren als ze verband houden met ouderschap en gehechtheid.
Kunt u ongeorganiseerde gehechtheid voorkomen?
Hoewel ongeorganiseerde gehechtheid moeilijk te behandelen is, is het te voorkomen. Ouders kunnen eraan werken om ongeorganiseerde gehechtheid te voorkomen door te erkennen dat ze mogelijk aanhoudende problemen hebben vanaf hun kindertijd en om advies te vragen voor het begin van, of vroeg in, hun ouderschapsreis.
Ouders kunnen ook werken om gepaste reacties te ontwikkelen op de nood van hun kind. Groeps- of individuele therapie kan deze reacties helpen ontwikkelen. Ondersteuning van vrienden, familieleden en een partner kan ook helpen.
Het ontwikkelen van positieve opvoedingspatronen is een belangrijk onderdeel van het voorkomen van ongeorganiseerde hechting. Hoewel het voor verschillende mensen min of meer moeilijk kan zijn, is het zelfs mogelijk voor degenen die niet zijn opgegroeid met een georganiseerde gehechtheid aan hun eigen ouders.
Afhalen
Hoewel ouders terecht bezorgd zijn over het ontwikkelen van een gezonde, georganiseerde gehechtheid met hun kinderen, is het belangrijk op te merken dat gehechtheid in de loop van de tijd wordt gevormd. Geen enkele interactie zal de hele gehechtheidsstijl van een kind vormen.
Het is normaal om van tijd tot tijd overweldigd te raken door ouderschap, of om te reageren op kinderen op manieren die we later misschien als minder dan ideaal zouden herkennen.
Maar zolang we ernaar streven vriendelijk, empathisch te zijn en op de juiste manier te reageren op de nood van ons kind, is de kans zeer groot dat een kind wordt opgevoed met een veilige, georganiseerde gehechtheid.
Julia Pelly heeft een masterdiploma in volksgezondheid en werkt fulltime op het gebied van positieve jeugdontwikkeling. Julia houdt van wandelen na het werk, zwemmen in de zomer en het nemen van lange, knuffelige middagslaapjes met haar zonen in het weekend. Julia woont in North Carolina met haar man en twee jonge jongens. Je kunt meer van haar werk vinden op JuliaPelly.com.
