In 2017 werd Paul Reithlinghshoefer, een heroïnegebruiker, opgenomen in het Adventist Behavioral Health Hospital in Rockville, Maryland.
Hij verliet het programma een week te vroeg en vertelde zijn moeder dat hij eruit was gegooid omdat hij een sigaret had gerookt (het ziekenhuis is een rook- en tabaksvrije omgeving).
Minder dan een maand na zijn verwijdering stierf Paul aan een overdosis fentanyl.
Het ziekenhuis heeft geen commentaar gegeven op de reden voor de uitwijzing van Reithlinghshoefer, hoewel ze ontkennen dat het om het roken van een sigaret ging.
Het zette me aan het denken over de vraag (en ook niet voor de eerste keer): hoe beslissen we precies wat wel en niet is toegestaan in revalidatie?
Ongeacht of Reithlinghshoefer werd uitgegooid voor een sigaret of niet, de vraag wat er moet worden toegestaan in intramurale centra is een netelige kwestie - en niet zo consistent als je zou denken.
Ik heb gehoord van een aantal afkickklinieken die koffie en andere cafeïnehoudende dranken (!) Of nicotine verbieden. De afkickkliniek waar ik het geluk bij had, stond beide dingen toe, maar was vrij streng over medicatie.
Anti-angst medicijnen (zoals Xanax) en stimulerende middelen (zoals Adderall) waren absoluut verboden, zelfs als de patiënt een doktersrecept voor het medicijn had.
Het is niet moeilijk te raden waarom: er zijn mensen van wie het gebruik van die medicijnen een integraal onderdeel is van hun drugsgebruiksstoornis.
Als u naar de afkickkliniek gaat omdat u Xanax misbruikt en de faciliteit u in staat stelt Xanax in te nemen omdat u een recept voor het medicijn heeft, kan het lijken alsof u het doel van behandeling verslaat.
Maar voordat we erachter kunnen komen of zoiets als Xanax of een sigaret inderdaad 'het doel' van behandeling ondermijnt, moeten we erachter komen wat dat doel is
Mijn ervaring met revalidatie was krachtig en hoewel ik dat voor niets zou willen ruilen, was de uitstekende zorg die ik kreeg - de lessen, steungroepen, bekwaam personeel, van wie velen zelf herstellend waren - niet echt de meest belangrijk deel.
Voor mij was het meest waardevolle onderdeel van revalidatie het eenvoudigste: 28 dagen lang kon ik niet dronken worden.
Ik had alcohol gebruikt op een manier die me gegarandeerd zou doden (en bijna deed), en dat was 28 dagen lang iets dat ik gewoon niet kon doen.
Het was echt een medische behandeling, vergelijkbaar met het binnenlopen van een eerstehulpafdeling die mijn ogen uitbloedde. De eerste, belangrijkste taak was het stoppen van het bloeden. Zonder dat onder controle te krijgen, konden artsen het probleem niet diagnosticeren of me helpen genezen.
In die 28 alcoholvrije dagen leerde ik nieuwe gewoonten en routines. Ik sprak met andere patiënten die worstelden met hun eigen stofproblemen.
Ik ging naar lessen om te leren wat er in mijn hoofd gebeurde toen ik alcohol gebruikte, en hoe het uitlegde waarom ik, ondanks mijn inspanningen, niet verantwoordelijk kon omgaan met alcohol, zoals mijn vrienden dat wel konden.
Maar dat was allemaal niet mogelijk geweest als we in de eerste plaats het bloeden niet hadden gestopt
Dat brengt me terug bij het doel van revalidatie bij stoornissen in het gebruik van middelen. Als we denken dat revalidatie verwant is aan noodtriage, kunnen we ons voorstellen dat het doel van revalidatie zoiets is als dit:
- Zorg ervoor dat de patiënt niet in direct gevaar komt.
- Behandel de verslaving (en) die het meest schadelijk / gevaarlijk zijn.
- Pak eventuele secundaire of mogelijke middelengebruiksproblemen aan die niet zo direct gevaarlijk zijn (dwz roken) als de patiënt dat wil.
In deze laatste categorie zou ik het gebruik van voorgeschreven medicijnen opnemen die een verslavend potentieel hebben, maar die de patiënt niet misbruikt.
Met andere woorden, als een persoon wil stoppen met het gebruik van Xanax vanwege het verslavende potentieel - geweldig. Maar als ze het niet verkeerd hebben gebruikt, is dat deel van de behandeling optioneel.
Deze richtlijnen lijken misschien vrij voor de hand liggend, maar met revalidatiefaciliteiten die niet lijken te zijn afgestemd op zelfs deze basisideeën, roept het de vraag op: zijn de rigiditeit en inflexibiliteit van veel revalidatiecentra echt nuttig voor het herstel van een patiënt?
Wat heeft het voor zin om iemand met ADHD van zijn medicatie af te dwingen, bijvoorbeeld als hij verslaafd is aan alcohol, vooral als we kijken naar de verbanden tussen onbehandelde ADHD en verslaving?
En wat heeft het voor zin om iemand die verslaafd is aan opioïden uit de ontwenningskliniek te schoppen omdat hij een sigaret heeft gerookt?
Verhalen als die van Paul roepen een grotere vraag op of de doelen van revalidatiecentra al dan niet daadwerkelijk worden ondersteund door het gevoerde beleid
Als het doel van revalidatie is om de veiligste en meest productieve omgeving voor behandeling te bevorderen, kunnen we dan eerlijk zeggen dat het verbieden van sigaretten, koffie of noodzakelijke voorgeschreven medicijnen dat doel ondersteunt?
Dit is op geen enkele manier een radicaal idee - sommige revalidatiecentra herzien al hun eigen beleid, hoewel te veel niet. En helaas gaat het ten koste van de patiënt.
Hoewel we niet met zekerheid kunnen zeggen dat Reithlinghshoefer uit de behandeling werd geschopt na een sigaret - of dat zijn terugval had kunnen worden voorkomen als hij de behandeling had kunnen voltooien - denk ik niet noodzakelijk dat dit de juiste vragen zijn om mee te beginnen.
De betere vraag is: wat is het uiteindelijke doel van revalidatie, en in het geval van Paulus hebben ze er alles aan gedaan om het te vervullen?
Helaas denk ik dat we veilig kunnen zeggen dat het antwoord nee is.
Katie MacBride is freelanceschrijver en associate editor voor Anxy Magazine. Je vindt haar werk onder andere in Rolling Stone and the Daily Beast. Het grootste deel van het afgelopen jaar werkte ze aan een documentaire over het pediatrisch gebruik van medicinale cannabis. Ze brengt momenteel veel te veel tijd door op Twitter, waar je haar kunt volgen op @msmacb.
