Als ik een periode van angst doormaak, kan het voelen alsof het nooit zal eindigen.
De negatieve stem die door mijn hoofd gaat, zal nooit zwijgen. De pijn in mijn borst zal nooit verdwijnen. Ik zal voor altijd vastzitten in een toestand van extreem ongemak.
En dan, langzaam - stap voor stap - begint het stil te worden, en ik kom op een plek van genezing en vertrouwen met een hernieuwd zelfgevoel. Deze kalmte lijkt altijd een wonder.
Het is zelfs zo spannend dat ik vaak regelrecht terugval in de valluiken waar ik net uit geklommen ben. Het gevoel vrij te zijn van het gewicht van angst is zo bevrijdend dat slechte gewoonten er weer goed uit gaan zien.
Dus geef ik mezelf over en stapel ik kleine verleidingen op elkaar, als een kaartenhuis. En het vreemde is dat ik weet dat het uiteindelijk zal instorten onder het gewicht van de angst die onvermijdelijk terugkeert - maar ik doe het toch.
Hier is hoe het gebeurt.
Slechte slaaphygiëne
Wanneer een golf van angst voorbij is en ik de kick van een hernieuwde levensdorst krijg, negeert de eerste micro-verwennerij vaak mijn slaaproutine.
Ik heb jarenlang met slapeloosheid geworsteld, dus mijn slaaproutine is delicaat, fijn afgestemd en onderhevig aan uit elkaar vallen bij de geringste afwijking.
Het begint met het opnemen van een extra aflevering van welk tv-programma ik op dit moment ook aan het kijken ben. Ik weet dat het belangrijk is om mijn ogen een pauze te geven van schermen voordat ik naar bed ga, maar in mijn opgewonden gemoed trekt de bedwelmende gloed van het laptopscherm me naar binnen, waardoor ik in een zombie-achtige staat word gesleurd.
In plaats van het uit te zetten, de lichten te dimmen en mezelf een uur te geven om te lezen terwijl ik een kruidenthee-kruidenthee nip, blijf ik uren aan het scherm gekleefd.
Je zou denken dat het een goede zaak zou zijn om 2 uur voor het slapengaan in een bankzombie te veranderen. Maar als ik eindelijk mijn brein overtuig om mijn hand te vertellen dat ik de laptop dicht moet klappen, en meteen onder de dekens moet springen en mijn ogen moet sluiten, racet mijn geest nog steeds met gedachten over de personages in de show.
Combineer dit met een paar drankjes vlak voor het slapengaan en ik bereid mezelf voor op een nacht van woelen en draaien.
Die onrust kan een paar calorieën verbranden, maar het zal mijn geest niet ontspannen. Het is een kleine stap in de richting van terugvallen in een periode van angst.
Te veel toegewijd aan sociale evenementen
Ik ben me er zeer van bewust hoe belangrijk het is om mezelf de tijd te geven om op te laden. Mijn vrienden maken een grapje dat ik de zin "herlaad mijn batterij" versleten heb.
Als extreem introvert is dit vooral waar. Met mensen rondhangen geeft me geen energie, het maakt me kapot.
Maar vaak nadat ik uit een periode van verhoogde angst ben gekomen - en het sociale isolement dat daarmee gepaard gaat - is mijn instinct om mijn schema te vullen met sociale gebeurtenissen. Ondanks dat ik een introvert persoon ben, wil ik nog steeds socializen en tijd doorbrengen met vrienden en familie als ik de energie heb.
Dinsdag een borrel met een vriend. Een date op woensdag. Een concert op donderdag. Weer een date op vrijdag. (Waarom niet voor twee gaan? Ik voel me goed!)
Rond woensdagmiddag, een paar uur voor mijn date, voel ik me een beetje vermoeid door een gebrek aan slaap en een licht, sluipend gevoel van angst. Natuurlijk blokkeer ik het gevoel uit mijn gedachten en besluit ik vooruit te gaan naar de datum, het concert en de rest van de week.
Misschien maak ik het zelfs helemaal af met een weekendlunch met mijn familie, die onvermijdelijk een ramp wordt als mijn vermoeide geest me verandert in een kortstondige lunchkobold die er alles aan doet om te klagen over het eten en te reageren op goedaardige vragen van mijn moeder met antwoorden van één woord - voornamelijk "Nee!"
Op dit punt begin ik een groeiend gevoel van angst te voelen dat een kleine bal van angst stiekem zich opbouwt. Maar in plaats van terug te vallen op goede gewoonten, verdubbel ik.
Compenseren met cafeïne en bier
Verdubbelen betekent voor mij dat ik mijn vermoeide geest moet fixeren met een verhoogde dosis cafeïne en bier.
Cafeïne om de werkdag door te komen. Bier om mijn geest te verdoven en een paar uur in slaap te wiegen (tot ik wakker word met een volle blaas en een rusteloze geest).
Deze chemische hulpmiddelen lijken eigenlijk een paar dagen te werken. Hoe meer vermoeidheid ik voel, hoe meer cafeïne ik drink om alert te blijven en hoe meer bier ik drink om mijn hersenen 's nachts te laten slapen.
Meer koffie bijvullen 's ochtends en thee' s middags, meer lagers en pilseners en 's avonds pale ales, steeds meer en meer - totdat' meer 'zijn punch verliest. Uiteindelijk duwen de rusteloze nachten en mistige dagen me op de rand, waardoor ik hard val.
Wanneer ik koppig vasthoud aan slechte gewoonten, val ik een dag in en begin ik de cyclus opnieuw, wetende dat het een slechte beslissing is, maar ontken ik het toch. De slapeloze nachten en de zenuwachtige middagen gaan door.
Ergens krijg ik het gevoel dat het kleine bolletje angst dat ik de week ervoor voelde, is uitgegroeid tot iets wezenlijkers en gevaarlijkers, met een toenemend momentum.
Junk eten
Te midden van deze orgie van slechte gewoonten, nog steeds vasthoudend aan een vervagend gevoel van blijheid na angst, vul ik mijn lichaam met troep. Het is gemakkelijk om junk te eten en meestal smaakt het ook geweldig. Waarom zou u de tijd nemen om thuis een gezonde, uitgebalanceerde maaltijd te bereiden als u overal suikerhoudende koolhydraten en vette snacks ziet?
Hamburger en frietjes voor de lunch. Chips en bier voor het diner. Broodje gebakken kip de volgende dag. Enzovoort.
Cafeïne vermindert ook mijn eetlust helemaal - een slimme manier, lijkt het op het moment, om die verantwoordelijkheid om mezelf te voeden opzij te zetten. Bier vult me ook op, en soms heeft het een dubbele taak om me te helpen in slaap te vallen.
Ik woon momenteel alleen, dus dit anti-dieet kan wekenlang ongecontroleerd blijven voordat ik de cyclus stop. En dan is het meestal te laat om de vloedgolf van angst te stoppen die op het punt staat op me neer te storten.
De terugval
Onder het gewicht van mijn ongezonde eetgewoonten, gebrek aan slaap, overmatig genot en cafeïne-gefrituurde, met bier gedroogde gemoedstoestand, stort mijn kaartenhuis in. Er volgt een intense periode van angst.
Ik heb weer angstgevoelens in mijn borst. Ik ben weer aan het bevriezen halverwege de gedachte of halverwege, ik weet niet zeker wat ik dacht of deed. Ik ben terug bij hyper zelfbewustzijn en eindeloze herkauwers.
Het is een frustrerende, maar al te bekende staat van zijn. Als het gebeurt, ben ik klaar om er alles aan te doen om eruit te komen - zelfs als dat betekent dat ik alle slechte gewoonten moet laten varen en opnieuw moet beginnen.
Al snel zet ik kleine stappen om mijn geest en lichaam te ondersteunen: minder tv voor het slapengaan, minder cafeïne en bier, minder junkfood, minder overmatig eten en uitputting.
Langzaam begin ik me beter te voelen, mijn zelfbewustzijn vervaagt geleidelijk aan tot vertrouwen en ik ben weer op weg naar boven.
Afsluitende reflectie
Ik heb deze cyclus vele malen meegemaakt. Maar ik heb er ook van geleerd: matiging is mijn nieuwe mantra.
Een biertje bij het diner kan net zo ontspannend zijn als drie. Eén Netflix-aflevering in plaats van twee voorkomt dat ik binnen een week een nieuw seizoen doorbrand en geeft me meer tijd om te ontspannen voordat ik naar bed ga. Het leven is meestal net zo leuk - zo niet meer - en ik val minder snel in deze zelfvernietigende cyclus.
Ik moet er ook op wijzen dat mijn angst niet altijd wordt veroorzaakt door slechte gewoonten. Soms doe ik alles goed en uit het niets krijg ik een zware angst. Dat zijn de momenten waarop ik echt diep moet graven om er een weg door te vinden.
Het is gemakkelijk om het op te geven. En soms doe ik het een tijdje.
Dat zijn ook de meest frustrerende momenten waarop een vriend mij vraagt: wat is er? Wat is er gebeurd? Waar ben je zo bezorgd over? Ik wou dat ik het wist. Maar angst heeft geen duidelijke oorzaken of eenvoudige oplossingen.
Als je leeft met chronische angst zoals ik, weet je dat het vaak schijnbaar willekeurig komt en gaat. Maar je kunt jezelf helpen door je bewust te zijn van het afglijden in slechte gewoonten en moeite te doen om met mate te streven - zelfs als het niet altijd lukt.
Steve Barry is een schrijver, redacteur en muzikant uit Portland, Oregon. Hij is gepassioneerd over het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid en het onderwijzen van anderen over de realiteit van het leven met chronische angst en depressie. In zijn vrije tijd is hij een aspirant-songwriter en producer. Momenteel werkt hij als senior copy editor bij Healthline. Volg hem op Instagram.
