Ik heb mezelf eerder in het gezicht geslagen. Ik heb in de spiegel geroepen: 'Ik haat je!' Ik heb mezelf uitgehongerd en mezelf volgepropt. Ik ben dronken geworden tot het punt van overmaat en ontgift tot het punt van leegte.
Zelfs bij mijn 'gezondste' was er altijd een zeurende afkeer en wantrouwen tegen de persoon die ik in de spiegel zou zien. Altijd een onderdeel dat ik wilde repareren of veranderen. Iets wat ik moest beheersen.
Maar toen verschenen er twee roze lijnen op een klein plastic stokje en veranderde alles.
Plotseling droeg de maag waar ik aan trok als een tafeltje en photoshop uit foto's droeg een mens.
De calorieën die ik zou tellen en beperken, waren niet alleen cijfers die ik nodig had om te crunchen, maar levensondersteunend. En voor het eerst in mijn hele leven wilde ik dat mijn lichaam groter werd - want het was een bewijs dat mijn baby groeide en gezond was.
Hoewel ik jaren geleden stopte met het actief overslaan van maaltijden en eetbuien en zuivering, blijft er een eetstoornis bestaan. Ik zal vaak zeggen 'eens een anorexia, altijd een anorexia', zoals blijkt uit hoe ik mijn leven leid: de manier waarop ik alles beheer wat ik doe en in mijn lichaam stop. De manier waarop ik dan een release nodig heb, alleen om aan de andere kant nog harder te moeten sturen.
Het is een vermoeiende cyclus.
Misschien is dit de reden waarom ik, hoezeer ik mezelf ook zou beperken en inhouden, nog steeds af en toe uit de hand liep. Mijn anorexia-gedrag van beperking en soberheid overschaduwde altijd mijn boulimische acties van gulzigheid en rebellie.
Hoe hard ik het ook probeerde te overstemmen, er was altijd een deel van me dat naar adem snakte naar voedsel, lucht, liefde, vrijheid.
Ik was doodsbang wat zwanger worden zou doen met mijn lichaam en eetstoornis. Zou het het beest wakker maken en me in een neerwaartse spiraal sturen? Zou ik winnen en winnen met roekeloze overgave?
Het voelde als het meest uit de hand gelopen ding dat ik ooit zou kunnen beginnen. Een ander wezen in mij dat de leiding heeft.
Maar er gebeurde iets toen ik die twee regels zag.
Toen ik de eerste tekenen van onbedwingbare trek en afkeer begon te voelen, toen ik uitputting voelde tot het punt van comateus, en misselijkheid alsof ik op zee was, in plaats van de signalen van mijn lichaam te negeren zoals ik bijna mijn hele leven had, ik luisterde naar ze op een manier die ik nooit eerder had.
Niets was meer zoals het was geweest
Ik zou mijn alarmerende honger voeden, ook al betekende dat het eten van dingen die ik voorheen niet kon doorgronden. En eer mijn afkeer, zelfs als ze mijn geliefde groenten bevatten.
Ik zou mezelf toestaan om te stoppen met trainen of het rustig aan te doen als ik dat deed, zelfs als mijn broek strakker werd. Ik luisterde naar mijn lichaam. Ik luisterde, omdat ik wist dat de inzet was veranderd.
Ik zorgde niet langer alleen voor mij. Dit was ook voor de baby.
Wetende dat ik dit deed voor het welzijn van onze familie, gaf me de kracht om angsten onder ogen te zien waar ik al jaren niet naar had durven kijken. Normaal gesproken laat ik mijn man onze weegschaal verbergen, maar ik heb ervoor gekozen het aanbod van mijn arts niet aan te nemen om me om te draaien bij mijn weging.
Nee, in plaats daarvan koos ik ervoor om de cijfers in de ogen te kijken en ze snel omhoog te zien schieten naar nummers die ik nog nooit had gezien.
Ik koos ervoor om mijn shirt elke week op te tillen en een foto van mijn buik te maken, hoewel ik slechts een paar maanden eerder had geprobeerd alle bewijzen van een maag te wissen door een broek met hoge taille en zorgvuldig gekozen camerahoeken.
Waar ik ooit tegen deze veranderingen had gevreesd, begon ik ze te verwelkomen. Wil ze zelfs.
En ik begon te leren dat door simpelweg naar mijn lichaam te luisteren, het precies kon doen wat het moest doen. Het zou krijgen wat het nodig had en het zou groeien waar het nodig was. Het belangrijkste was dat het voor mij en mijn kleintje zou zorgen.
Ik begon te leren dat ik, door het loslaten van de controle over mijn lichaam, eindelijk op mezelf kon vertrouwen.
Sarah Ezrin is een motivator, schrijver, yogaleraar en trainer van yogaleraren. Gevestigd in San Francisco, waar ze samen met haar man en hun hond woont, verandert Sarah de wereld en leert ze zelfliefde aan één persoon tegelijk. Bezoek voor meer informatie over Sarah haar website, www.sarahezrinyoga.com.
