Brief Van De Redacteur: Postpartum Depression Blindsided Me

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

We leven in een wereld waar we niet aan gewend zijn. Onze mentale belasting - de dagelijkse stress van thuiswerken en voor de kinderen zorgen, de zorgen over onze ouders, de vragen over wanneer het leven ooit weer normaal zal worden - wordt met de dag zwaarder. Hoewel dit voelt als iets dat we niet kunnen vermijden, en dat snappen we, willen we zeker weten dat je nog steeds doet wat je kunt om je in te checken. We willen weten hoe het met u gaat en als u zich niet op uw best voelt, zijn we er om u te ondersteunen.

Het Healthline Parenthood-team heeft dit inhoudspakket, Mental Health Check: How Are You, Really? Je vindt artikelen die je zullen helpen tijdens de zwangerschap, de pasgeboren fase, ouderschap bij een pandemie en daarna.

Ik begin dit graag met de introductie van een redacteur in ons team, Saralyn Ward. Saralyn, een moeder van drie kinderen, heeft directe ervaring met postpartumdepressie na de geboorte van haar tweede kind. Haar verhaal is sterk, krachtig en leerzaam voor ouders in alle verschillende levensfasen. Ik ben er trots op om samen te werken met iemand die zijn verhaal wil delen om anderen te helpen.

Vergeet niet jezelf af te vragen hoe het met je gaat, want we weten al dat je het gewicht draagt om ervoor te zorgen dat je gezin in orde is.

- Jamie Webber, redacteur

Weet je hoe ze zeggen dat elke baby anders is? Nou, ik heb ontdekt dat dat waar is. Het maakt eigenlijk deel uit van de kern van ouderschap. Zodra je denkt dat je het doorhebt, gebeurt er iets nieuws waardoor je beseft dat je helemaal niets weet.

Maar het zijn niet alleen de baby's die anders zijn. Het maakt niet uit hoe vaak je bent bevallen, elke postpartumperiode biedt zijn eigen uitdagingen. Alle drie de keren dat ik het vierde trimester heb meegemaakt, waren enorm anders. Ik heb net mijn derde kind gekregen 4 maanden geleden, en tot nu toe lijkt deze postpartumervaring helemaal niet op mijn laatste.

Ik werd verblind door postpartumdepressie

Mijn eerste kind werd 7 jaar geleden vaginaal geboren. Het was zonder twijfel een van de meest bepalende momenten in mijn leven. De arbeid was lang, maar positief. Toen ik mijn laatste duw maakte en haar eerste huil hoorde, voelde het een fractie van een seconde alsof ik verbonden was met het goddelijke. Haar geboorte geven was de meest krachtige, euforische ervaring omdat ik me op dat moment realiseerde hoe krachtig ik was.

De weken die volgden waren meestal zalig, hier en daar doorspekt met de babyblues. Ik worstelde absoluut toen we leerden borstvoeding te geven en terwijl ik probeerde mijn lichaam te genezen, maar over het algemeen zat ik op wolk negen. Ik was uitgeput maar genoot van mijn nieuwe gevoel van macht en doel.

Twee en een half jaar later beviel ik opnieuw. Mijn tweede dochter werd geboren via een c-sectie, omdat ze stuitligging was, met één voet vast in het geboortekanaal (ja, dat is net zo ongemakkelijk als het klinkt). Ik hoorde haar voor het eerst huilen toen ze haar weghaalden om haar luchtweg vrij te maken, en ik was de laatste in de kamer die haar zag - iets waar ik niet op voorbereid was.

De medicijnen voor anesthesie, ruggenprik en pijn die ik kreeg, waren een cocktail die ik niet aankon. Ik herinner me niet veel van de eerste 48 uur van het leven van mijn baby. Op een gegeven moment viel ik flauw met mijn kleine pasgeboren baby op mijn borst in het ziekenhuisbed. Ik werd wakker en wist niet meer hoe ze daar kwam. Mijn armen waren niet om haar heen geslagen. Ze had gemakkelijk kunnen wegrollen en de vloer raken - iets dat bijna drie jaar duurde om mezelf te vergeven.

De weken die volgden waren een waas. Onze lieve baby had een heleboel medische problemen waardoor het bijna onmogelijk was om uit de borst of fles te eten. Mijn melk was snel binnengekomen, maar ze had vier orale banden en laryngomalacia en ze viel 2 weken lang af.

Ik was de hele dag wakker met drievoudige voeding: eerst zou ze borstvoeding geven, daarna zou ik de melk pompen die ze niet kon extraheren. Ondertussen zouden we haar na de borstvoeding een fles moedermelk of flesvoeding geven, als aanvulling. Het hele proces duurde ongeveer 2 uur, wat betekent dat ik slechts 30 minuten slaap kreeg voordat het helemaal opnieuw begon. Dit was ons leven gedurende 4 weken, tot ze weer op het geboortegewicht was.

Toen ik sliep, was het rusteloos. De laryngomalacia maakte het moeilijk voor onze dochter om te ademen. Elke nacht werd ze wakker naar adem snakkend. Zeggen dat ik doodsbang was, is een understatement.

Rond de 5-week merkte onze baby eindelijk gestaag aan, en toen begon het geschreeuw. Ze had reflux ontwikkeld en ze was HANGRY, alsof ze de verloren tijd inhaalde. Ze zou met niemand anders genoegen nemen dan ik, en ik had het gevoel dat ik niets meer te geven had.

Dat waren wanhopige, donkere nachten. In het midden ervan had ik echt het gevoel dat ik misschien nooit meer zou slapen. Ik had geen idee hoe ik haar kon kalmeren.

Het duurde niet lang of mijn hoofd begon me parten te spelen. Mijn geest werd schurkachtig en opdringerige gedachten over de schade die mijn baby kreeg, sloop naar binnen. Mijn zorgen en uitputting veranderden snel in postpartum angst en depressie. Het was een tornado die ik nooit zag aankomen.

Postpartum stemmingsstoornissen komen vaker voor dan ik dacht

Denk aan je 10 van je beste moedervrienden. Volgens het Center for Women's Mental Health van het Massachusetts General Hospital is de kans groot dat minstens 8 van die vrienden de babyblues hebben ervaren. Volgens een onderzoek uit 2013 waarbij 10.000 moeders werden ondervraagd, is de kans groot dat 2 van uw 10 vrienden postpartumdepressie hebben gehad.

Ik had bijvoorbeeld geen idee dat perinatale stemmings- en angststoornissen (PMAD's) zo vaak voorkwamen. Ik denk dat dit gedeeltelijk is omdat ik nog nooit een van mijn moedervrienden erover had horen praten.

Er is zoveel schaamte bij het ervaren van PMAD's. Moeders willen nooit aan zichzelf toegeven - laat staan hun vrienden, familie of dokter - dat ze slopende angst, verlammende woede, verlammende depressie of obsessieve dwanghandelingen ervaren.

We denken dat we vreselijke moeders moeten zijn als we niet elke seconde genieten van onze dierbare baby. Of we zijn bang dat iemand ons kind weg zal halen als ze de gedachten horen die door onze hoofden scheuren in de donkere uren van de nacht. We denken dat we gebroken moeten worden.

Schaamte loslaten

Op het laagste punt, toen ik door uitputting niet meer recht kon zien en angst mijn constante metgezel was, herinner ik me een nacht waarin de baby urenlang schreeuwde. Terwijl ik haar probeerde te wiegen en haar te kalmeren, rolden de tranen over mijn gezicht, de ergste opdringerige gedachte tot nu toe drong door mijn hoofd.

'Je kunt het gewoon loslaten.'

Een visioen van mijn baby die op de grond viel, terroriseerde mijn geest. Ik schrok en begon te brullen. Plotseling, en zonder waarschuwing, werd ik mijn eigen ergste angst. Gelukkig reageerde op dat moment een andere, meer rationele stem.

'Leg de baby neer en loop weg', zei hij. Ik legde mijn huilende baby in haar wiegje en verliet snikkend de kamer.

In de weken die volgden had ik zoveel schaamte dat ik er niet eens over kon praten. Ik heb het niemand verteld - niet mijn man, niet mijn dokter, niet mijn moeder. Ik was bang dat ze zouden denken dat ik een vreselijk persoon was en de ergste moeder.

Bij mijn controle van 6 weken zag mijn arts dat ik het moeilijk had en hielp me bij het ontwerpen van een plan om weer gezond te worden. Ik hoefde nooit medicijnen te gebruiken, maar ik wist dat het er voor mij was als ik het nodig had.

Na verloop van tijd, toen mijn baby herstelde van haar gezondheidstoestand, kreeg ik meer slaap en kon ik levensstijlkeuzes maken om mijn mentale gezondheid te verbeteren. Toch kostte het me 3 jaar om mijn verhaal te delen.

Onze hoop bij Healthline Parenthood is dat we, door een eerlijk gesprek over mentale gezondheid te beginnen, anderen kunnen helpen die mogelijk worstelen. Deze maand delen we inhoud over postpartum stemmingsstoornissen, de babyblues en hoe postpartumdepressie partners beïnvloedt.

Maar omdat psychische problemen niet stoppen bij postpartumdepressie, hebben we ook na de pasgeboren maanden ondersteuning voor u. Vooral tijdens deze pandemie voelen we allemaal een beetje meer druk op onze mentale gezondheid. We hebben je gedekt met informatie zoals de beste meditatie-apps, hoe je kunt stoppen met jezelf te vergelijken en strategieën om ermee om te gaan.

Als de verzameling artikelen van deze maand slechts één ouder helpt om zich meer geaard te voelen, zijn we geslaagd. Er is moed voor nodig om echt te worden over je mentale gezondheid, en we zijn er om je te ondersteunen tijdens de reis.

- Saralyn Ward, redacteur van ouderschap

Hulp bij stemmingsstoornissen na de bevalling

• Postpartum Support International (PSI) biedt een telefooncrisislijn (800-944-4773) en sms-ondersteuning (503-894-9453), evenals verwijzingen naar lokale providers.
• National Suicide Prevention Lifeline heeft gratis 24/7 hulplijnen beschikbaar voor mensen in een crisis die overwegen hun leven te nemen. Bel 800-273-8255 of sms "HELLO" naar 741741.
• National Alliance on Mental Illness (NAMI) is een hulpmiddel dat zowel een telefooncrisislijn (800-950-6264) als een tekstcrisislijn ("NAMI" tot 741741) heeft voor iedereen die onmiddellijke hulp nodig heeft.
• Motherhood Understood is een online community die is opgericht door een overlevende van een postpartumdepressie en die elektronische middelen en groepsdiscussies aanbiedt via een mobiele app.
• De Mom Support Group biedt gratis peer-to-peer-ondersteuning bij Zoom-gesprekken onder leiding van getrainde facilitators.