Het cochleaire labyrint is het deel van het binnenoor dat het cochleaire kanaal en de perilymfatische ruimte bevat, die zich tussen de botachtige en vliezige delen van het binnenoor bevindt. Het cochleair labyrint is een met vocht gevuld membraan dat helpt bij het detecteren van geluid.
Het cochleaire labyrint wordt voornamelijk gebruikt om geluiden met een lagere frequentie te detecteren, zoals het gerommel van de bas in muziek. Onderzoek bij primaten heeft uitgewezen dat het volume van het cochleaire labyrint een sterke omgekeerde correlatie heeft met hoorfrequenties voor hoge frequenties. Met andere woorden, primaten met kleinere cochleas hebben een beter hoogfrequent gehoor dan degenen met grote cochleas. Een voorbeeld van hoogfrequent geluid is een schel fluitje.
De vloeistof van het cochleaire labyrint wordt endolymfe genoemd. Endolymfe is laag in natrium en hoog in kalium, deze mix is nodig om de goede werking van auditieve (gehoor) en vestibulaire cellen te behouden, die belangrijk zijn voor het evenwicht.
Het cochleair labyrint is een van de meest gevoelige structuren voor vertebrobasilaire ischemische beroerte. Vertebrobasilaire ischemische beroerte is wanneer de bloedtoevoer naar het vertebrobasilaire gebied, gelegen aan de achterkant van de hersenen, wordt afgesneden. Dit gebied ondersteunt de hersenstam, achterhoofdskwabben en het cerebellum, wat betekent dat het functies ondersteunt zoals ademhaling, slikken, zicht en coördinatie.
Gehoorverlies bij lage frequenties kan het gevolg zijn van de onomkeerbare verslechtering van het slakkenhuis, dat vaak optreedt naarmate mensen ouder worden. Studies suggereren ook dat duizeligheid het gevolg kan zijn van voorbijgaande ischemie (een tijdelijke blokkade) in de vertebrobasilaire circulatie.
