Wat is aandrangincontinentie?
Urge-incontinentie treedt op wanneer u plotseling moet plassen. Bij aandrangincontinentie trekt de urineblaas samen wanneer dat niet zou moeten, waardoor er wat urine lekt door de sluitspieren die de blaas gesloten houden. Andere namen voor deze aandoening zijn:
- overactieve blaas (OAB)
- blaaskrampen
- krampachtige blaas
- prikkelbare blaas
- detrusor instabiliteit
Hoewel dit een veelvoorkomend probleem is en iedereen kan treffen, lopen vrouwen en oudere volwassenen een groter risico om het te ontwikkelen.
Het is belangrijk om te onthouden dat aandrangincontinentie op zich geen ziekte is. Het is een symptoom van levensstijl of medische problemen of fysieke problemen.
Urge-incontinentie is een onderdeel van het grotere raamwerk van urine-incontinentie. Er zijn verschillende vormen van urine-incontinentie, variërend van het lekken van kleine hoeveelheden urine met hoesten of niezen tot een overactieve blaas (OAB).
Uw arts kan een diagnose stellen van uw specifieke type incontinentie en de oorzaak ervan, en zij kunnen mogelijke behandelingsopties voorstellen.
Wat veroorzaakt aandrangincontinentie?
In veel gevallen van aandrangincontinentie kan een arts de exacte oorzaak niet achterhalen. Enkele mogelijke oorzaken kunnen zijn:
- blaasontsteking
- blaasontsteking
- blaas stenen
- obstructie van een opening van de blaas
- vergrote prostaat
- blaaskanker
- ziekten van het zenuwstelsel, zoals multiple sclerose (MS)
- een blessure aan het zenuwstelsel, zoals trauma aan het ruggenmerg of een beroerte
Wanneer moet je naar een dokter?
Voor veel mensen is aandrangincontinentie slechts een ongemak dat geen doktersbezoek vereist.
Als u echter een ernstig geval van aandrangincontinentie heeft, moet u onmiddellijk een behandeling zoeken. Uw symptomen kunnen signalering zijn:
- blaasontsteking
- blaasontsteking
- een obstructie
- stenen in de blaas of nier
Enkele symptomen waarop u moet letten naast uw aandrangincontinentie zijn pijn in het bekkengebied, branderig gevoel of pijn bij het plassen of symptomen die meerdere dagen aanhouden.
Als drangincontinentie uw dagelijkse activiteiten belemmert, wilt u misschien ook een bezoek brengen aan uw arts om behandelingsopties of andere manieren om uw aandoening te beheersen te bespreken.
Hoe wordt aandrangincontinentie gediagnosticeerd?
Om incontinentie te diagnosticeren en een behandelplan te ontwikkelen, zal uw zorgverlener u vragen naar uw medische geschiedenis en geschiedenis van incontinentie. Ze zullen waarschijnlijk een lichamelijk onderzoek uitvoeren, inclusief een bekkenonderzoek, en een urinemonster nemen.
Uw zorgverlener kan indien nodig ook aanvullende tests uitvoeren, waaronder:
- Beoordeling bekkenbodem. Dit test de kracht van je bekkenbodemspieren.
- Urineonderzoek. Deze test controleert op tekenen van infectie of andere problemen
- Urinecultuur. Als een urineweginfectie wordt vermoed, kan deze test de aanwezige bacteriestam bepalen.
- Urineblaas echografie. Hierdoor kan uw arts de anatomie van de blaas bekijken en zien hoeveel urine er in de blaas achterblijft na het urineren.
- Cystoscopie. Een kleine camera op een glasvezelkijker wordt in uw urethra ingebracht en gebruikt om uw urethra en blaas te onderzoeken.
-
Röntgenonderzoeken. Verschillende röntgenonderzoeken stellen uw arts in staat om incontinentie te diagnosticeren:
- Intraveneus pyelogram (IVP). Kleurstof wordt in uw bloedbaan geïnjecteerd en er worden fluoroscopische röntgenfoto's van uw urinewegen gemaakt om de kleurstof te volgen terwijl deze naar en door uw urinewegen beweegt.
- Nier-, ureter- en blaasonderzoek (KUB). Deze röntgenonderzoek met gewone film kan worden gebruikt om aandoeningen te diagnosticeren die de urinewegen en het maagdarmstelsel beïnvloeden.
- CT-scan. Computers en roterende röntgenapparatuur worden gebruikt om gedetailleerde foto's van uw organen te maken.
-
Urodynamische studies. Deze onderzoeken worden gebruikt om te evalueren hoe uw blaas en urethra functioneren.
- Cystometrogram. Deze test stelt uw blaasmaat vast en of uw blaas goed functioneert.
- Uroflowmetry. Deze test bepaalt hoeveel urine je afgeeft en hoe snel het vrijkomt.
- Stresstesten. Uw zorgverlener zal u vragen om activiteiten uit te voeren die uw incontinentiesymptomen veroorzaken.
Uw zorgverlener kan u ook vragen om een blaasdagboek bij te houden om uw vochtinname en urineproductie te volgen. Deze informatie kan helpen bij het onthullen van activiteitenpatronen die uw behandelplan kunnen beïnvloeden.
Behandelingen zijn gevarieerd en hangen af van uw unieke symptomen en conditie. Elke persoon heeft een iets ander behandelplan.
Uw arts zal u waarschijnlijk aanraden om gedragsbehandelingen te proberen, zoals blaas omscholing en blaasontspanningsoefeningen, voordat hij meer invasieve behandelingen voorstelt. Uw arts kan ook aanbevelen Kegel-oefeningen te doen.
Zijn er huismiddeltjes voor aandrangincontinentie?
De meeste mensen met aandrangincontinentie kunnen zonder behandeling leven. De aandoening kan echter erg ongemakkelijk zijn en uw dagelijks leven nadelig beïnvloeden. U kunt overwegen enkele van de vele behandelingsopties te proberen die beschikbaar zijn voor aandrangincontinentie.
Sommige behandelingen kunnen thuis zelf worden toegediend. Praat met uw arts als uw symptomen verergeren of niet verbeteren.
Veranderingen in levensstijl
Het veranderen van het voedsel dat u eet, kan de irritatie van de blaas verminderen. U moet uw inname van alcohol, cafeïne en voedingsmiddelen die pittig, zuur of kunstmatige zoetstoffen bevatten, beperken.
Probeer meer vezels te eten om constipatie te voorkomen, waardoor de blaas onder druk kan komen te staan of u de neiging krijgt om uw blaas te legen.
Probeer daarnaast af te vallen als je te zwaar bent. Als u diabetes mellitus heeft, wilt u proberen een stabiele en acceptabele bloedsuikerspiegel te behouden.
Als je tabak rookt, overweeg dan om te stoppen. Het hoesten dat hierdoor kan ontstaan, kan leiden tot stress-incontinentie bovenop aandrangincontinentie.
Misschien wilt u een absorberende pad dragen tijdens activiteiten die uw risico op lekkage vergroten.
Pas uw levensstijl aan om in het algemeen gezonder te zijn.
Kegel oefeningen
Kegel-oefeningen zijn meestal de eerste behandelingsoptie voor urine-incontinentie. Het proces versterkt de spieren die betrokken zijn bij het vasthouden van urine, met name de bekkenbodemspieren.
Probeer de bekkenbodem 5 tot 10 seconden samen te trekken en rust dan even lang uit. Het beknellen van de bekkenbodem is hetzelfde mechanisme dat wordt gebruikt wanneer u vrijwillig de urinestroom halverwege stopt.
Als je niet zeker weet of je het goed doet, stop dan halverwege je urine. Het doen van een Kegel-oefening zou dat gevoel van stoppen met urineren moeten repliceren.
Concentreer je simpelweg op je bekkenbodem en samentrekking om de juiste spieren te activeren. Herhaal deze reeks voor zoveel mogelijk herhalingen, drie of meer keer per dag.
Je kunt Kegel-oefeningen op elk moment en op elke locatie doen. Als u onder toezicht staat van een arts, kunt u Kegel-kegels gebruiken, dit zijn verzwaarde kegels die in de vagina worden vastgehouden door de bekkenbodem samen te trekken. Naarmate je spieren sterker worden, gebruik je zwaardere gewichten.
Een optie voor bekkenbodemversterking is een elektrische versie van Kegel-oefeningen. Hier steekt een arts een sonde in de vaginale of anale openingen om de bekkenbodemspieren te stimuleren om samen te trekken. Dit helpt ze te versterken. Het duurt echter enkele maanden en veel behandelingen om effectief te zijn.
Blaas omscholing
Het opnieuw trainen van uw blaas kan de spieren bij het plassen versterken. Bij één techniek moet u alleen op specifieke, geplande tijden per dag plassen. Je kunt op andere momenten niet plassen, ook al heb je de drang om te gaan.
In eerste instantie kunt u elk uur gaan en vervolgens de wachttijd met intervallen van een half uur verhogen totdat u het 3 tot 4 uur zonder lekkage kunt maken.
Een andere techniek is om het plassen uit te stellen wanneer de drang toeslaat. Dit versterkt uw vermogen om urine vast te houden. U kunt ook proberen te plassen en onmiddellijk daarna opnieuw te gaan om te leren hoe u de blaas volledig kunt ledigen.
Welke medische behandelingen zijn er beschikbaar?
Uw arts kan u aanvullende behandelingsopties bieden, zoals medicatie of chirurgie, om te helpen bij spierkracht en sluitspierfunctie. Hier zijn een paar andere opties:
Botox-injecties
Kleine hoeveelheden Botox (botulinumtoxine) kunnen voorkomen dat de blaasspieren overmatig samentrekken. Mogelijk zijn meerdere injecties nodig. Dit helpt de urineblaasspieren te ontspannen, maar loopt ook het risico van mogelijke urineretentie.
Zenuwstimulatoren
Zenuwstimulatoren zijn kleine apparaten die op pacemakers lijken. Het permanente apparaat, dat onder de huid van uw buik wordt ingebracht, heeft een looddraad die aan de sacrale zenuw wordt vastgemaakt. Het stuurt lichtpulsen naar de zenuw om de werking van uw blaas te helpen beheersen.
Urinale katheter
Een urinekatheter is een andere thuisoptie die speciaal is bedoeld voor mensen met bepaalde soorten incontinentie, waaronder overloopincontinentie. Uw arts zal u leren hoe u de katheter moet inbrengen, wat u zal helpen uw blaas volledig te legen wanneer u plast.
Welke complicaties zijn geassocieerd met aandrangincontinentie?
Omdat aandrangincontinentie typisch een chronische aandoening is die geen ernstige complicaties heeft, zijn er weinig risico's verbonden aan het niet zoeken naar behandeling.
Zolang u naast uw aandrangincontinentie geen andere symptomen heeft, zoals pijn of verbranding tijdens het plassen, is er weinig risico.
Maar onbehandelde aandrangincontinentie kan erger worden en kan de dagelijkse activiteiten en relaties verstoren.
Bovendien moet u een arts raadplegen als een vermoedelijke oorzaak van uw incontinentie een infectie, blaasstenen of een andere ontstekingsbron is. Indien aanwezig, kan een blaasontsteking zich verspreiden naar de nieren, de bloedbaan en andere delen van het lichaam.
