In de Verenigde Staten leven meer dan 1,2 miljoen mensen met hiv. Hoewel het aantal nieuwe hiv-diagnoses het afgelopen decennium gestaag is gedaald, blijft het van cruciaal belang dat we erover blijven praten, vooral gezien het feit dat één op de acht mensen met hiv het niet eens weet.
Dit zijn de verhalen van drie mensen die hun ervaringen gebruiken met de diagnose van hiv om mensen aan te moedigen zich te laten testen, hun verhalen te delen of te ontdekken welke opties het beste voor hen zijn.
Chelsea White
"Toen ik de kamer binnenliep, was het eerste dat me opviel dat deze mensen niet op mij leken", zegt Chelsea White, herinnerend aan haar eerste groepssessie met andere hiv-positieve patiënten. 'Ze leken op wat ik dacht dat HIV was: mensen die herstelden van intraveneus drugsgebruik, straatwandelaars, homomannen. Ze leken niet op mij, een jonge, levendige, goed opgeleide vrouw. '
Krijg de feiten over HIV en AIDS »
Chelsea, een 30-jarige programmamanager voor jongeren uit North Carolina, testte positief op HIV toen ze 20 jaar oud was en een senior op de universiteit. Na een monogame relatie te hebben gehad tijdens haar middelbare school- en universiteitsjaren en meerdere keren negatief getest gedurende de relatie, testten Chelsea en haar vriend allebei positief.
Maar daar eindigde het nieuws niet: Chelsea was ook zwanger. 'De dokter vertelde me dat hij dacht dat het vals-positief was en dat hij zich geen zorgen moest maken.' Toen de baby werd geboren, werd Chelsea opnieuw getest. Ze was positief, maar de baby was negatief. Het bleek dat haar vriend besmet was tijdens seksueel contact met een andere persoon. Vervolgens besmette hij Chelsea.
Dat was 10 jaar geleden. Vandaag is Chelsea getrouwd met een hiv-positieve man die ze ontmoette nadat ze was gediagnosticeerd en ze hebben samen twee kinderen, die allebei hiv-negatief zijn.
Vanwege haar ervaring op jonge leeftijd en omdat ze zich alleen voelde, heeft Chelsea nu een hiv / aids-outreach-programma. Elke week zit ze met hiv-positieve tieners en twintigers en adviseert ze over hun opties, zowel medisch als persoonlijk, dezelfde moeilijke beslissingen die ze moest nemen.
Chelsea gebruikt zelf momenteel geen medicijnen om haar hiv te behandelen. 'Ik nam elke keer medicijnen terwijl ik zwanger was, maar ik had gewoon het gevoel dat ik niet klaar was om zo compliant te zijn als zou moeten', zegt ze. 'De afgelopen maanden heb ik echter besloten dat het tijd is om naar mijn medicijnopties te kijken.' Dat is een boodschap die ze ook aan haar klanten benadrukt. "Ik moedig mensen aan om zich voor te bereiden op de verbintenis, maar ik benadruk ook dat als ze er niet klaar voor zijn, ze op lange termijn meer schade aan hun lichaam zullen toebrengen dan wanneer ze gewoon wachten."
Nicholas Snow
Nicholas Snow, 52, had zijn hele volwassen leven regelmatig hiv-tests ondergaan en altijd veilige seks beoefend. Op een dag kreeg hij een 'slip' in zijn veilige sekspraktijken. Een paar weken later kreeg Nicholas ernstige griepachtige symptomen, een veel voorkomend teken van een vroege hiv-infectie. Vijf maanden daarna kreeg hij de diagnose: hiv.
Ten tijde van zijn diagnose woonde Nicholas, een journalist, in Thailand. Hij is sindsdien teruggekeerd naar de VS en woont in Palm Springs, Californië. Hij is patiënt geworden bij het Desert AIDS Project, een medische kliniek die zich volledig toelegt op de behandeling en het beheer van hiv / aids.
Nicholas noemt een veelvoorkomend probleem in de homogemeenschap als een reden waarom hiv zich verspreidt zoals het zich verspreidt: 'Mensen beschrijven zichzelf als drugs- en ziektevrij, maar ze houden zichzelf voor de gek omdat zoveel mensen met hiv niet weten dat ze heb het ', zegt hij. "Dan besluiten mensen op basis van dit soort gesprekken om onveilige seks te hebben en daardoor worden zoveel mensen positief."
Daarom moedigt Nicholas regelmatig testen aan. 'Er zijn twee manieren om te weten of iemand hiv heeft: ze worden getest of ze worden ziek', zegt hij. "Als iemand wacht totdat ze lang genoeg hiv hebben gehad zodat hun immuunsysteem is verslechterd, hebben ze een enorme hoeveelheid tijd en gelegenheid gemist om dat te voorkomen."
Nicholas neemt dagelijks één pil, één keer per dag. En het werkt. "Binnen twee maanden na het starten van dit medicijn werd mijn virale lading niet meer op te sporen." Nicholas eet goed en oefent vaak, en afgezien van een probleem met zijn cholesterolgehalte (een veel voorkomende bijwerking van hiv-medicijnen), verkeert hij in goede gezondheid.
Omdat Nicholas heel open is over zijn diagnose, heeft hij een videoclip geschreven en geproduceerd waarvan hij hoopt dat deze mensen aanmoedigt om regelmatig te worden getest. Hij organiseert ook een online radioshow die onder meer het leven met hiv bespreekt. 'Ik leef mijn waarheid open en eerlijk', zegt hij. "Ik verspil geen tijd of energie aan het verbergen van dit deel van mijn realiteit."
Josh Robbins
'Ik ben nog steeds Josh. Ja, ik leef met hiv, maar ik ben nog steeds exact dezelfde persoon. ' Dat besef is de reden dat Josh Robbins, een 30-jarige talentagent in Nashville, Tennessee, zijn familie vertelde over zijn diagnose binnen 24 uur nadat hij had ontdekt dat hij hiv-positief was. 'De enige manier waarop mijn familie in orde zou zijn, zou zijn als ik ze van aangezicht tot aangezicht vertel, dat ze me zien en aanraken en in mijn ogen kijken en zien dat ik nog steeds precies dezelfde persoon ben.'
De nacht dat Josh van zijn arts hoorde dat zijn griepachtige symptomen het gevolg waren van een hiv-infectie, was Josh thuis en vertelde hij zijn familie over zijn nieuw gediagnosticeerde immuunziekte. De volgende dag belde hij de man die hem had geïnfecteerd om hem over zijn diagnose te vertellen. 'Ik dacht dat hij het duidelijk niet wist, en ik nam de beslissing om contact met hem op te nemen voordat de gezondheidsafdeling dat kon. Dat was op zijn zachtst gezegd een interessante oproep. '
Josh is pas een jaar hiv-positief en neemt nog geen medicijnen. "Ik heb het afgelopen jaar de beslissing genomen dat ondetecteerbaar zijn [met een niet-detecteerbare virale lading] voor mij minder belangrijk is dan het gevoel dat mijn lichaam op dit moment met dingen omgaat", zegt hij.
Toen zijn familie het eenmaal wist, was Josh vastbesloten zijn diagnose niet geheim te houden. 'Onderduiken was niet voor mij. Ik dacht dat de enige manier om stigma te bestrijden of roddel te voorkomen, was om eerst mijn verhaal te vertellen. Dus begon ik een blog. ' Zijn blog, Imstilljosh.com, stelt Josh in staat om zijn verhaal te vertellen, zijn ervaringen met anderen te delen en contact te maken met mensen zoals hij, iets waar hij in het begin moeite mee had.
'Ik had nog nooit iemand gehad die me vertelde dat ze hiv-positief waren voordat ik werd gediagnosticeerd. Ik kende niemand en ik voelde me eenzaam. Bovendien was ik bang en zelfs doodsbang voor mijn gezondheid. ' Sinds de lancering van zijn blog hebben duizenden mensen contact met hem opgenomen, waarvan bijna 200 alleen uit zijn eigen regio.
'Ik ben nu helemaal niet eenzaam. Het is een enorme eer en heel nederig dat iemand ervoor kiest om zijn verhaal via een e-mail te delen, alleen omdat ze een soort verbinding voelden omdat ik de beslissing had genomen om mijn verhaal op mijn blog te vertellen.”
