Overzicht
Prostaatkanker treedt op wanneer cellen in de prostaat abnormaal worden en zich vermenigvuldigen. De ophoping van deze cellen vormt dan een tumor. De tumor kan tot verschillende complicaties leiden, zoals erectiestoornissen, urine-incontinentie en hevige pijn als de kanker zich naar de botten verspreidt.
Behandelingen zoals chirurgie en bestraling kunnen de ziekte met succes elimineren. In feite kunnen de meeste mannen met prostaatkanker nog steeds een volledig, productief leven leiden. Deze behandelingen kunnen echter ook tot ongewenste bijwerkingen leiden.
Erectiestoornissen
De zenuwen die de erectiele respons van een man beheersen, bevinden zich zeer dicht bij de prostaatklier. Een tumor op de prostaat of bepaalde behandelingen zoals chirurgie en bestraling kunnen deze gevoelige zenuwen beschadigen. Dit kan problemen veroorzaken bij het bereiken of behouden van een erectie.
Er zijn verschillende effectieve medicijnen beschikbaar voor erectiestoornissen. Orale medicijnen zijn onder meer:
- sildenafil (Viagra)
- tadalafil (Cialis)
- vardenafil (Levitra)
Een vacuümpomp, ook wel vacuümvernauwingsapparaat genoemd, kan mannen helpen die geen medicatie willen nemen. Het apparaat creëert mechanisch een erectie door bloed in de penis te dringen met een vacuümafdichting.
Incontinentie
Prostaattumoren en chirurgische behandelingen voor prostaatkanker kunnen ook leiden tot urine-incontinentie. Iemand met urine-incontinentie verliest de controle over hun blaas en kan urine lekken of niet in staat zijn om te controleren wanneer ze plassen. De belangrijkste oorzaak is schade aan de zenuwen en de spieren die de urinefunctie regelen.
Mannen met prostaatkanker moeten mogelijk absorberende pads gebruiken om lekkende urine op te vangen. Medicijnen kunnen ook helpen de irritatie van de blaas te verlichten. In ernstigere gevallen kan een injectie van een eiwit genaamd collageen in de urethra de weg helpen verstrakken en lekken voorkomen.
Metastase
Metastase treedt op wanneer tumorcellen van het ene lichaamsgebied zich naar andere delen van het lichaam verspreiden. De kanker kan zich via het weefsel en het lymfesysteem en via het bloed verspreiden. Prostaatkankercellen kunnen naar andere organen bewegen, zoals de blaas. Ze kunnen nog verder reizen en andere delen van het lichaam aantasten, zoals de botten en het ruggenmerg.
Prostaatkanker die uitgezaaid is, verspreidt zich vaak naar de botten. Dit kan tot de volgende complicaties leiden:
- ernstige pijn
- breuken of gebroken botten
- stijfheid in de heup, dijen of rug
- zwakte in de armen en benen
- hoger dan normaal calciumgehalte in het bloed (hypercalciëmie), wat kan leiden tot misselijkheid, braken en verwarring
- compressie van het ruggenmerg, wat kan leiden tot spierzwakte en urine- of darmincontinentie
Deze complicaties kunnen worden behandeld met geneesmiddelen die bisfosfonaten worden genoemd, of met een injecteerbaar medicijn genaamd denosumab (Xgeva).
Vooruitzichten op lange termijn
Prostaatkanker is het op één na meest voorkomende type kanker bij mannen na niet-melanoomkanker van de huid, volgens de Centers for Disease Control and Prevention.
Sterfgevallen als gevolg van prostaatkanker zijn dramatisch afgenomen. Ze blijven dalen als er nieuwe behandelingen beschikbaar komen. Dit kan te wijten zijn aan de ontwikkeling van diagnostische tests voor prostaatkanker in de jaren tachtig.
Mannen met prostaatkanker hebben een goede kans om nog lang na hun diagnose te leven. Volgens de American Cancer Society is het relatieve overlevingspercentage van vijf jaar voor prostaatkanker dat niet is uitgezaaid bijna 100 procent. Het overlevingspercentage na 10 jaar is bijna 99 procent en het overlevingspercentage na 15 jaar is 94 procent.
De meeste prostaatkankers groeien langzaam en zijn ongevaarlijk. Dit heeft ertoe geleid dat sommige mannen hebben overwogen om een strategie te gebruiken die actieve bewaking of "waakzaam wachten" wordt genoemd. Artsen controleren de prostaatkanker zorgvuldig op tekenen van groei en progressie met behulp van bloedonderzoeken en andere onderzoeken. Dit helpt bij het voorkomen van de urinaire en erectiele complicaties die gepaard gaan met bepaalde behandelingen. Een onderzoek uit 2013 suggereert dat mensen met de diagnose kanker met een laag risico mogelijk willen overwegen om alleen te worden behandeld als de ziekte eruitziet alsof deze zich kan verspreiden.
