Heather Lagemann begon met het schrijven van haar blog, Invasive Duct Tales, nadat in 2014 borstkanker bij haar was vastgesteld. Het werd uitgeroepen tot een van onze beste borstkankerblogs van 2015. Lees verder om te ontdekken hoe haar familie en vrienden haar hielpen bij borstkanker, chirurgie en chemotherapie
Toen ik op 32-jarige leeftijd met borstkanker werd gediagnosticeerd, verzorgde ik een baby, deed ik voorschoolse runs en keek ik naar 'Breaking Bad' op Netflix. Ik had echt niet veel eerdere ervaring met kanker en het was eigenlijk een vreselijke ziekte waaraan mensen stierven in de films. Ik zag 'A Walk to Remember' als tiener. Tragisch … en het kwam ook in feite het dichtst in de buurt van echte kanker.
Het was hetzelfde voor veel van mijn vrienden en familie, en bij elke nieuwe hindernis die ik tegenkwam - de eerste schok, operatie, chemotherapie, slechte dagen, slechtere dagen, kale dagen, menopauze op 32 dagen - zag ik de strijd overkomen hen. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen. Ze wisten niet wat ze moesten doen.
De meeste mensen in mijn leven hebben het natuurlijk op zijn kop gezet, want eigenlijk wil een kanker meisje alleen dat haar mensen daar zijn. Maar toch waren er anderen die een beetje begeleiding hadden kunnen gebruiken. En dat is oké, want het is echt geen normale situatie. Ik word raar als er een niet-opgeëiste scheet rondhangt, dus ik verwacht niet dat je weet hoe je met mijn kanker moet omgaan.
Dat gezegd hebbende, in al mijn expertise op het gebied van kankerpatiënten (een expertise die niemand echt wil), heb ik vijf manieren bedacht om een vriend te zijn voor iemand met kanker.
1. Wees normaal
Dit lijkt logisch, maar het moet gezegd worden. Ik wilde niet dat mensen anders naar me zouden kijken, en ik wilde zeker niet dat mensen me anders zouden behandelen. Ik werd vlak voor Pasen gediagnosticeerd en ik vertelde mijn familie dat de enige manier waarop ik zou komen opdagen voor de paaslunch, was als ze normaal konden doen. Dus dat deden ze, en het precedent was geschapen. Dit betekende niet dat ze het feit negeerden dat ik kanker had; dat zou niet normaal zijn. Dus we praatten erover, maakten ons zorgen, maakten er grapjes over en snuffelden toen door de paasmanden van onze kinderen als ze niet keken.
Dus als je normaal een keer per maand een avondje uit met meiden hebt, blijf dan je vriend uitnodigen. Ze kan misschien niet gaan, maar het is fijn om je normaal te voelen. Breng haar naar een film. Vraag haar hoe ze is en geef haar de vrije hand om te ventileren (zoals je zou doen op 15-jarige leeftijd, toen haar vriend haar dumpte, hoewel de situatie niet anders kon zijn). Luister echt, en geef haar dan de laatste gebeurtenissen, vraag haar advies over nagellakkleuren en praat met haar over de dingen die je normaal gesproken zou doen. Het is fijn om je normaal te voelen via je vrienden in een anderszins buitenlandse situatie.
2. Wees proactief
Dit betekent nooit, nooit, iets zeggen als: "Als je iets nodig hebt, laat het me weten" of "Bel me als je hulp nodig hebt." Dat doet ze niet. Ik beloof jou.
Bedenk in plaats daarvan dingen waarvan u weet dat ze hulp nodig heeft en ga ermee aan de slag. Tijdens de chemotherapie had ik een kennis die net kwam opdagen en mijn gazon maaide. Ze sms'te me niet en klopte zelfs niet op mijn deur. Ze heeft het gewoon gedaan. Ik hoefde niet het ongemakkelijke gesprek te hebben dat ik mijn klusjes aan een vriend moest geven - wat altijd gewoon veranderde in: 'Het gaat goed. Het gaat goed met ons. Maar bedankt!' - en er was geen plaats waar mijn trots in de weg stond. Het was net klaar. Het was geweldig. Aangezien je vriend je niet zal bellen om je te vertellen waar ze hulp bij nodig hebben, zal ik:
- Eten op tafel krijgen. Het coördineren van maaltijden is een grote hulp. Er zijn websites zoals mealtrain.com die het zo gemakkelijk maken, en ik kan je niet vertellen hoeveel stress het wegnam, wetende dat mijn familie gevoed zou worden als ik niet de energie had om het te doen. Als je in een supermarkt bij haar in de buurt bent, stuur haar dan een sms om te zien of ze geen melk of goudviscrackers meer heeft en haal ze voor haar op.
- Kinderopvang. Dit kan variëren, maar voor mij kon ik mijn eigen baby drie weken na de operatie niet ophalen. En bijhouden met een 3-jarige tijdens chemo? Nee. Een van mijn beste vrienden verzamelde de troepen en stelde een kinderopvangkalender samen die aan mijn behoeften voldeed, en ik ben eeuwig dankbaar. Je vriend zal van vreugde springen (of naar je glimlachen vanaf de bank) als je aanbiedt om haar kinderen een dagje naar de dierentuin te brengen of zelfs een uurtje naar het park.
- Reiniging. Daar heeft ze op dit moment geen tijd of energie voor! Mijn huis was nog nooit zo walgelijk als toen ik in actieve behandeling was, en grappig genoeg heb ik nooit meer bezoekers gehad. Een goede vriend of een groep vriendinnen kan meedoen en het zelf doen of een dienst inhuren.
- Gazononderhoud. In mijn huis zorgt mijn man er meestal voor (ik vertel hem dat ik te mooi ben om te maaien of de vuilnis buiten te zetten, en het werkt - zelfs kaal). Mijn man had echter ook veel op zijn bord, dus dit was echt nuttig om onze tuin niet in een jungle te laten veranderen.
3. Zet haar niet onder druk
Er gebeurt op dit moment veel: afspraken, scans, medicijnen, veel gevoelens en angst, waarschijnlijk een door chemotherapie veroorzaakte menopauze, die haar familie hier doorheen probeert te leiden zonder echt te weten hoe. Dus als ze niet sms't of je oproepen een tijdje negeert, laat het dan schuiven en blijf proberen. Ze is waarschijnlijk overweldigd, maar leest je teksten en luistert naar je voicemails en waardeert ze echt. Als je haar bijvoorbeeld een boek cadeau doet (leuk om te doen, omdat er zoveel downtime is bij chemo), verwacht dan niet dat ze het leest. Ik herinner me dat ik me zo slecht voelde toen een vriendin me meerdere keren vroeg naar een boek dat ze me cadeau had gegeven dat ik niet had gelezen. Kortom, snijd haar gewoon veel speling en verwacht op dit moment niet veel (of eigenlijk niets) van haar.
4. Probeer niet om dingen te "repareren"
Het is moeilijk om te doen, met iemand in de pijn zitten, maar dat is wat ze nu van je nodig heeft. Het is je natuurlijke instinct om haar een beter gevoel te willen geven door dingen te zeggen als 'Het komt wel goed' of 'Je bent zo sterk! Je gaat dit verslaan!' of 'Je krijgt alleen wat je aankan' of 'Houd gewoon een positieve houding aan'. (Ik zou nog wel een paar dagen kunnen doorgaan.) Als je die dingen zegt, voel je je misschien beter, maar ze zullen zich er niet beter door voelen, omdat je niet echt weet dat het goed met haar gaat. Ze is sterk, maar ze heeft niet echt inspraak in hoe dit zal uitpakken. Ze wil niet het gevoel hebben dat het aan haar is om dit te 'verslaan'. Wat ze wil is dat iemand bij haar komt zitten in deze onzekerheid omdat het eng is … en ja, het is ongemakkelijk.
Mijn nichtje was een van de weinige mensen die met mij sprak over de mogelijkheid van mijn dood, en ze was 7. Niemand anders was bereid de dood met mij in de ogen te kijken, maar het zat me dagelijks in de weg. Ik zeg niet dat je diepgaande gesprekken over de dood nodig hebt, maar sta open voor de gevoelens van je vriend. Het is oké als je niet weet wat je moet zeggen, zolang je maar echt wilt luisteren. En geloof me, ze weet dat dit ook voor jou moeilijk is, en ze zal je bereidheid om er met haar in te zitten waarderen.
5. Laat haar zich speciaal voelen
Ik weet dat je vriend echt speciaal voor je is, anders zou je dit niet lezen. Maar er is een groot verschil tussen van iemand houden en ze laten weten dat je van ze houdt. Mijn favoriete deel van kanker - ja, ik heb een favoriet deel van kanker! - was dat het mensen een gratis pas leek te geven om me te vertellen hoe ze over mij dachten, en het was geweldig. Ik heb zoveel kaarten, brieven en berichten vol vriendelijke woorden, vergeten herinneringen, voelbare aanmoediging en gewoon rauwe liefde. Ze dienden om me op een aantal van mijn slechtste dagen te verheffen, en het veranderde eigenlijk mijn kijk op de wereld waarin we leven.
Kanker kan ongelooflijk eenzaam zijn, dus elk klein cadeautje, kaartje per post en elke maaltijd die ik afleverde, liet me weten dat ik nog steeds een deel van de wereld was. Bovendien, waarom zou er tijdens uw huwelijksjaar meer aandacht aan u moeten worden besteed dan aan uw (hopelijk enige) kankerjaar? Ik zeg: als iemand kanker heeft, moeten we ballen tegen de muur gaan om ze zich speciaal te laten voelen. Ze hebben het nodig, en eerlijk gezegd betekende het meer tijdens mijn kankerjaar dan tijdens mijn huwelijksjaar.
Zolang je je vriend met liefde benadert, komt alles goed. En hoewel je misschien niet alles in dit artikel kunt doen, beloof me dan dat je iedereen die haar verhalen probeert te vertellen over de grootmoeder, zus of buurvrouw die ze stierven aan borstkanker dropkickt, oké?
