Als jong meisje dat opgroeide in Polen, was ik de belichaming van het 'ideale' kind. Ik haalde goede cijfers op school, nam deel aan verschillende naschoolse activiteiten en gedroeg me altijd braaf. Dat betekent natuurlijk niet dat ik een gelukkig 12-jarig meisje was. Terwijl ik op weg was naar mijn tienerjaren, begon ik iemand anders te willen zijn … een 'perfect' meisje met een 'perfect figuur'. Iemand die de volledige controle over haar leven had. Dat is rond de tijd dat ik anorexia nervosa ontwikkelde.
Ik viel in een vicieuze cirkel van gewichtsverlies, herstel en terugval, maand na maand. Tegen het einde van de leeftijd van 14 en twee ziekenhuisopnames werd ik uitgeroepen tot 'verloren zaak', wat betekent dat de doktoren niet meer wisten wat ze met me moesten doen. Voor hen was ik te koppig en vrijwel ongeneeslijk.
Als jij of iemand die je kent worstelt met een eetstoornis, klik dan hier om te chatten met een vrijwilliger van de National Eating Disorder Association (NEDA) »
Toen het internet meer beschikbaar kwam, raakte ik in de ban van de beruchte 'pro-ana'-websites. De pagina's en chatrooms stonden vol met berichten over eetstoornissen en betoverende foto's van onnatuurlijk magere lichamen. De verschillende pro-ana-sites waren griezelig geïnvesteerd in eetstoornissen en ik was helaas verslaafd. Maar toen ik mezelf op deze sites probeerde te vinden, merkte ik dat anderen het niet hadden over iets buiten deze chatgroepen. Niemand reisde ergens heen en reizen was iets waar ik altijd in geïnteresseerd was.
Tijdens mijn ergste jaren zag ik prachtige bestemmingen op tv en verwonderde ik me over de exotische foto's in National Geographic. Maar ik had nooit gedacht dat ik die plaatsen ooit zou bezoeken. Nooit kon ik naar een ander land reizen of van continent naar continent springen. Ze leken allemaal te duur en buiten bereik, vooral voor iemand uit Polen, waar de valuta laag was. Bovendien kreeg ik elke keer dat ik mijn verlangen om te reizen hetzelfde antwoord van mijn familie: "Je kunt absoluut niet reizen als je anorexia hebt."
Mij werd verteld dat ik niet de energie zou hebben om de hele dag te wandelen en bezienswaardigheden te bekijken. Of uren op vliegtuigen zitten en eten wat en wanneer dat nodig was. En hoewel ik niemand wilde geloven, hadden ze allemaal een redelijk goed punt.
Toen klikte er iets. Hoe vreemd het ook klinkt, als mensen me vertelden dat ik niet iets kon doen, werd ik echt in de goede richting geduwd. Ik begon langzaam normale maaltijden te eten. Ik heb mezelf ertoe aangezet om beter te worden om alleen te reizen.
Maar er was een addertje onder het gras.
Toen ik eenmaal het stadium van niet-eten voorbij was om mager te zijn, nam voedsel de controle over mijn leven. Soms ontwikkelen mensen met anorexia uiteindelijk ongezonde, strikt beperkte eetroutines waarbij ze alleen bepaalde porties of specifieke items op bepaalde tijden eten.
Het was alsof ik, naast anorexia, een persoon werd die leefde met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Ik handhaafde een strikt dieet en oefeningsregime en werd een wezen van routine, maar ook een gevangene van deze routines en specifieke maaltijden. De simpele taak van het eten van voedsel werd een ritueel en elke verstoring had de potentie om mij enorme stress en depressie te bezorgen. Dus hoe zou ik ooit reizen als zelfs de gedachte aan het veranderen van tijdzones mijn eetschema en humeur in een neerwaartse spiraal gooide?
Op dit punt in mijn leven had mijn toestand me in een totale buitenstaander veranderd. Ik was een vreemde persoon met rare gewoonten. Thuis kende iedereen mij als 'het meisje met anorexia'. Word reist snel in een klein stadje. Het was een onvermijdelijk label en ik kon er niet aan ontsnappen.
Toen raakte het me: wat als ik in het buitenland was?
Als ik in het buitenland was, zou ik kunnen zijn wie ik maar wilde zijn. Door te reizen ontsnapte ik aan mijn realiteit en vond ik mijn echte zelf. Weg van anorexia, en weg van de etiketten die anderen me opgooiden.
Deel op Pinterest
Hoe toegewijd ik ook was om met anorexia te leven, ik was ook gefocust op het verwezenlijken van mijn reisdromen. Maar om dit te doen, kon ik niet afhankelijk zijn van een ongezonde relatie met voedsel. Ik had de motivatie om de wereld te verkennen en ik wilde mijn angst om te eten achter me laten. Ik wilde weer normaal zijn. Dus pakte ik mijn koffers, boekte een vlucht naar Egypte en begon aan het avontuur van je leven.
Toen we eindelijk landden, realiseerde ik me hoe snel mijn eetgewoonten moesten veranderen. Ik kon niet zomaar nee zeggen tegen het eten dat de lokale bevolking me aanbood, dat zou zo grof zijn geweest. Ik kwam ook echt in de verleiding om te zien of de lokale thee die ik kreeg suiker bevatte, maar wie zou de reiziger willen zijn die voor iedereen naar suiker in de thee zou vragen? Nou, ik niet. In plaats van anderen om me heen van streek te maken, omhelsde ik verschillende culturen en lokale gebruiken, waardoor uiteindelijk mijn innerlijke dialoog tot zwijgen werd gebracht.
Een van de belangrijkste momenten kwam later tijdens mijn reizen toen ik vrijwilligerswerk deed in Zimbabwe. Ik bracht tijd door met de lokale bevolking die in krappe, lemen huizen woonde met basisrantsoenen. Ze waren zo opgewonden om me te ontvangen en boden snel wat brood, kool en pap aan, een lokale maïspap. Ze hebben er alles aan gedaan om het voor mij te maken en die vrijgevigheid woog op tegen mijn eigen zorgen over eten. Alles wat ik kon doen was eten en de tijd die we samen doorbrachten echt waarderen en ervan genieten.
Ik kreeg aanvankelijk dagelijks met soortgelijke angsten te maken, van de ene bestemming naar de andere. Elk hostel en elke slaapzaal hielp me mijn sociale vaardigheden te verbeteren en een hernieuwd zelfvertrouwen te ontdekken. De aanwezigheid van zoveel wereldreizigers inspireerde me om spontaner te zijn, me gemakkelijker open te stellen voor anderen, vrijer te leven en, nog belangrijker, alles willekeurig te eten met anderen.
Ik heb mijn identiteit gevonden met behulp van een positieve, ondersteunende gemeenschap. Ik was klaar met de pro-ana-chatrooms die ik in Polen had gevolgd en die beelden van eten en magere lichamen deelden. Nu deelde ik beelden van mezelf op plaatsen over de hele wereld en omarmde mijn nieuwe leven. Ik vierde mijn herstel en maakte positieve herinneringen van over de hele wereld.
Tegen de tijd dat ik 20 werd, was ik volledig vrij van alles dat op anorexia nervosa zou kunnen lijken, en reizen is mijn fulltime carrière geworden. In plaats van weg te rennen van mijn angsten, zoals ik deed aan het begin van mijn reis, begon ik naar hen toe te rennen als een zelfverzekerde, gezonde en gelukkige vrouw.
Deel op Pinterest
Anna Lysakowska is een professionele reisblogger op AnnaEverywhere.com. Ze leidt de afgelopen 10 jaar een nomadische levensstijl en is niet van plan om binnenkort te stoppen. Anna heeft meer dan 77 landen op zes continenten bezocht en in enkele van 's werelds grootste steden gewoond. Als ze niet op safari in Afrika is of skydive om te dineren in een luxe restaurant, schrijft Anna ook als psoriasis- en anorexia-activiste, omdat ze jaren met beide ziekten heeft geleefd.
