Ik heb onlangs Netflix's "13 redenen waarom" bekeken en hoewel ik blij ben dat de show het belangrijke en controversiële gesprek over zelfmoord onder tieners heeft losgemaakt, ben ik teleurgesteld dat het niet de katalysator is geweest voor een groter gesprek over een eeuwenoude dubbele standaard: dat jongens er alles aan kunnen doen om seksueel genot te zoeken, terwijl meisjes dat niet kunnen.
Het is niet alleen een veel gebruikte trope in literatuur voor jonge volwassenen en televisie, het is nu een weerspiegeling van de samenleving. In de achtste klas, mijn school "Hannah Baker-ed" mij ook.
Soms vergeten we als volwassenen dat een gerucht kan sneeuwballen. En in een kleine stad gaat een gerucht als vuistneuken niet weg. Eeuwenlang betekende een vuistpomp in de lucht iets heel anders dan de overwinning. Ik heb eindeloze kwellingen van zowel jongens als meisjes doorstaan omdat ik de 'gemakkelijke meid' werd genoemd.
Deel op Pinterest
Wat is er gebeurd
Die zomer nodigde een jongen die ik leuk vond en wiskundelessen had gegeven me uit. We keken tv, hij kuste me en we spraken af om verder te gaan. Wat er daarna gebeurde, veel mensen hebben meningen over, maar het enige dat telt is dat alles met wederzijds goedvinden was.
Een paar weken later, toen ik op de eerste schooldag de menigte naderde die voor de deur stond te wachten, was er iets aan de hand. Letterlijk. Verschillende jongens hielden hun vingers of potloden in de lucht en zongen 'Pop Goes the Weasel', behalve dat ze mijn naam invoegen en 'wezel' ruilden voor 'kers'. Aan het einde van de dag voelden veel jongens zich prima in de bocht voor de smerige details of om me te pakken.
In de loop van de jaren veranderde het gerucht enigszins in een afspraak met een geit - dat is de creativiteit en wreedheid van het Amerikaanse platteland en tieners.
Ik weet nog steeds niet wie het tweede gerucht verspreidde. De betrokken jongen was vertrokken voordat de geruchten begonnen. Achteraf had een van de vrienden die ik vertelde met afschuw gereageerd, maar wat maakt het uit? Iedereen wilde het sappige verhaal geloven van een goed meisje dat 'slecht' was geworden, ook al was het niet waar.
Deel op Pinterest
Lachend door de pijn
Ik ben nu 38 en kan lachen om de absurditeit van het hele verhaal. In zekere zin lachte ik toen ook, maar mijn lach had een heel andere reden. Ik was vastbesloten me niet door een leugen te laten neerhalen.
Ik lachte om de schaamte terug te duwen die iedereen wilde dat ik voelde. Ik lachte het ook uit omdat het beleefd was om te doen, en dat is hoe we meisjes leren zich te gedragen, vooral in het Midwesten. Ook het lachen om de absurditeit van de verhalen heeft me gedeeltelijk geholpen. Ik kon me mijn toekomst voorstellen, weg van de belachelijke situatie, en ik heb hard gewerkt om die tot bloei te brengen. Ik vond troost bij het schrijven en mijn dromen om journalist te worden.
Een blijvende indruk
Ondanks mijn coping-mechanismen en liefde voor school, kan ik niet zeggen dat het gerucht me niet heeft gevormd. Ik bleef deelnemen aan activiteiten, zoals de redacteur van mijn middelbare schoolkrant, maar ik trok me terug uit bepaalde vriendengroepen en stortte mezelf in een ongezonde, isolerende relatie waar ik jaren over deed om eruit te komen.
Als ik terugkijk, weet ik dat ik het worstelen met mijn zelfbeeld en de perceptie van anderen van mij beu was. Als ze me als een gevallene zouden zien, dan zou ik met iemand uitgaan die absoluut niet goed voor me was. Zonder volledig te begrijpen waarom, denk ik dat ik probeerde te bewijzen dat woorden me geen pijn deden.
Een zelfhulpgids voor het omgaan met depressie »
Deel op Pinterest
Mijn kracht terugnemen
Ik kan garanderen dat ik niet gefist was, maar ik was zover gegaan als wat de Netflix-show beschrijft als 'derde honk'. Dat maakte me geen slechte meid - net zoals het hem nooit een slechte jongen maakte. Een deel van mij kende deze waarheid altijd, maar het accepteren ervan was een leerproces.
Het besef had invloed op hoe ik vriendinnen behandelde toen ze seks met mij bespraken. Ze bedankten me dat ik zo niet veroordelend was over hun verhalen, omdat ik begreep wat ze wilden weten: we worden niet slecht op basis van de seksuele keuzes die we maken.
Ik was geen slechte meid vanwege de keuzes die ik die zomer had gemaakt, en ik ben niet slecht voor seksuele keuzes die ik in de toekomst heb gemaakt. Toen ik dat eindelijk begreep, kon ik de controle over mijn zelfgevoel overnemen en de macht terugnemen die dit gerucht over mij had.
Verlangen en plezier hebben niets te maken met slecht zijn. Ook meisjes hebben het recht om onbeschaamd te zijn over seks. Naarmate ik ouder ben geworden, ben ik geschokt door de alomtegenwoordigheid van deze slechte versus goede mentaliteit rond vrouwen. Het leeft overal, ook in de media en op de werkplek, waar volwassenen van alle geslachten niet immuun zijn voor roddel en geruchten. Pesten wordt niet alleen in onze jeugd uitgedeeld en onderliggende psychische problemen kunnen op elke leeftijd een neerwaartse spiraal worden. Het is een ageistische mythe dat volwassenen betere copingvaardigheden hebben dan tieners.
Hoe we het grotere probleem kunnen oplossen
We moeten het gesprek voeren - in de media en thuis - over gelijkheid en respect rond seks. We moeten het krijgen met kinderen van alle geslachten, vroeg en vaak ook. Gooi je regels weg van wat je normaal of gepast vindt, omdat die ideeën bijdragen aan de goed-versus-slecht-mentaliteit en zelfs verkrachtingscultuur kunnen kweken. Een van de beste bronnen is het boek van Peggy Orenstein, 'Girls & Sex: Navigating the Complicated Landscape'.
Praat over pesten en hoe het nooit gepast is om te roddelen, geruchten te verspreiden of iemand anders lastig te vallen. Als je lastiggevallen wordt, praat dan met iemand die je vertrouwt - een ouder, een leraar, een hulpverlener of een vertrouwde volwassene die je kunt vinden - en als die persoon je in de steek laat, zoek dan een ander. Er is trouwens geen reden om gepest te worden over seks, identiteit, persoonlijke interesses of wat dan ook. Ik had het geluk dat een paar leraren tussenbeide kwamen om ervoor te zorgen dat ik in orde was, en ik hoop dat jij ook iemand kunt vinden.
Zelfmoordgedachten beheren »
Verder gaan en vrede sluiten
Onthoud dit: u kent uw waarheid. Deel het. Alleen al op basis van het uitgangspunt van de show negeert '13 Redenen waarom 'hoe zelfmoord je geen stem geeft. Ondanks haar geluidsbanden verloor Hannah na de dood de macht om haar verhaal te beheersen.
Omdat een gerucht misschien nooit sterft.
Lang nadat ik was verhuisd en journalist was geworden, ging ik terug naar mijn geboorteplaats om familie te bezoeken. Ik stopte toevallig bij een benzinestation waar een voormalige klasgenoot, die ik me amper herinnerde, aan de kassa werkte. Ik betaalde voor mijn aankoop, maar toen ik de deur uitliep, stak hij zijn vuist in de lucht en zei: 'Hé, Jenny, mag ik mijn horloge terug?'
Deel op Pinterest
Ik zou je graag willen vertellen dat ik een snauwige opmerking had als: 'Je zult een manier moeten vinden om een andere te kopen met je magere tankstationbetaling.' Maar hij was mijn stem niet waard. Als reactie daarop hield ik mijn eigen vuist omhoog met een vinger in de lucht, slenterde terug naar mijn auto en reed de stad uit.
In die stad ben ik misschien altijd 'het meisje dat fist werd'. Dat gerucht maakt nu deel uit van mijn identiteit. Maar ik omarm het, niet als een bron van trots over zo'n absurde actie, maar eerder als een feit dat ik deze onzin situatie voorbij ben. Ik ben gegroeid en heb mijn verhaal teruggenomen, want een gerucht is precies dat: een gerucht. En je hoeft het niets van jezelf te geven.
Blijf lezen: Hoe ik opende over mijn depressie op het werk »
Jennifer Chesak is een freelance boekredacteur en schrijfinstructeur uit Nashville. Ze is ook een avontuurlijke reis-, fitness- en gezondheidsschrijver voor verschillende nationale publicaties. Ze behaalde haar Master of Science in journalistiek aan Northwestern's Medill en werkt aan haar eerste fictieroman, die zich afspeelt in haar geboortestaat North Dakota.
