Ongeveer een uur na de maaltijd begon ik me niet lekker te voelen. Ik gaf het de schuld van het simpelweg te veel toegeven. Ik probeerde wat maagzuurremmers en ging liggen. Maar de pijn nam niet af. In feite werd het erger - veel erger. Ik begon een beetje in paniek te raken toen de brandende pijn in mijn borstbeen zich door mijn maag en in mijn rug verspreidde. Op het hoogtepunt voelde het alsof ik van voren naar achteren werd gespietst, alsof een ijzeren staaf me door mijn ribben en mijn rug splijt. Ik kronkelde van de pijn. Tussendoor nam ik een hap lucht en vroeg ik me serieus af of ik misschien een hartaanval kreeg.
Mijn toenmalige vriend (nu mijn man) maakte zich zorgen en wreef over mijn rug tussen mijn schouderbladen. Dit leek de druk enigszins te verlichten, maar de aanval duurde een paar uur totdat ik hevig ziek werd. Toen leek de pijn te verdwijnen. Uitgeput viel ik in een diepe slaap.
De volgende dag voelde ik me uitgeput en emotioneel kwetsbaar. Ik stelde me voor dat dit een eenmalige gebeurtenis was. Ik had geen idee dat deze symptomen mij de komende vijf jaar zouden plagen, van verkeerde diagnose tot verkeerde diagnose. Het was mijn lichaam kennen en de overtuiging hebben dat het goed met me ging, dat me erdoorheen droeg.
Alleen het begin
In die jaren werd ik midden in de nacht wakker met deze ondraaglijke pijn op de borst, buik en rug, minstens om de week. Een afspraak met mijn huisarts kreeg vage suggesties voor een diagnose. Hij vroeg me om een eetdagboek bij te houden om te zien of we een bepaalde trigger konden identificeren. Maar ik had net zo snel een aanval na het drinken van een glas water als nadat ik junkfood had opgegeten. Ik wist dat het niet om het eten ging.
Elke keer maakte de pijn me wakker uit mijn slaap. Mijn kreten en bewegingen zouden mijn partner uit zijn slaap wekken. De finale was altijd hetzelfde: ik zou braken in de badkamer. Pas toen kreeg ik enige tijdelijke verlichting.
Verkeerd gediagnosticeerd en met pijn
Vrienden en familie speculeerden dat ik misschien een maagzweer had, dus ging ik terug naar de spreekkamer. Maar mijn arts vertelde me dat het gewoon indigestie was en antacida voorschreef, wat niets deed om de extreme pijn die ik ervoer te verdoven.
Omdat de afleveringen sporadisch waren, duurde het even voordat ik besefte dat de behandeling niet werkte. Na nog een jaar van hel had ik er genoeg van en besloot ik nog een mening te zoeken. Bij mijn derde poging om te begrijpen wat er aan de hand was, schreef een nieuwe arts esomeprazol voor, een medicijn om de hoeveelheid zuur in de maag te verminderen. Ik moest de pillen elke dag innemen, ondanks dat ik maar een paar keer per maand aanvallen had. Ik merkte geen enkele afname in de frequentie van mijn afleveringen en begon de hoop te verliezen dat ik ooit een duidelijk behandelplan zou krijgen.
Aangezien 12 miljoen Amerikanen elk jaar een verkeerde diagnose stellen van de omstandigheden, denk ik dat ik niet de uitbijter was - maar dit maakte de ervaring niet eenvoudiger.
Eindelijk een antwoord
Ik maakte een afspraak om mijn arts nog een keer te zien, en deze keer besloot ik dat ik niet zou vertrekken voordat ik nieuwe informatie had.
Maar toen ik de kamer binnenliep, was mijn gebruikelijke dokter nergens te bekennen en was er een nieuwe dokter in zijn plaats. Deze arts was slim en opgewekt, sympathiek en levendig. Ik voelde meteen dat we al meer vooruitgang boekten. Nadat hij een paar controles had uitgevoerd en mijn geschiedenis had bekeken, was hij het ermee eens dat er meer aan de hand was dan alleen indigestie.
Hij stuurde me voor bloedonderzoek en een echo, wat misschien mijn reddende genade was.
Ik had galstenen. Veel galstenen. Ze blokkeerden mijn galkanaal en veroorzaakten pijn en braken. Ik wist toen niets van de galblaas, maar ik leerde dat het een klein orgaan naast de lever is dat gal opslaat, een spijsverteringsvloeistof. Galstenen, dat zijn afzettingen die zich in de galblaas kunnen vormen, kunnen in grootte variëren van een rijstkorrel tot een golfbal. Hoewel ik geen typische galsteenkandidaat leek te zijn - aangezien ik jong ben en binnen een gezond gewichtsbereik - behoorde ik tot de meer dan 25 miljoen Amerikanen die door de aandoening worden getroffen.
Ik was zo dankbaar dat ik eindelijk een antwoord had. Elke keer dat ik in het verleden mijn arts had gevraagd en over mijn symptomen had geklaagd, had ik het gevoel dat ik zijn tijd aan het verspillen was. Ik werd keer op keer weggestuurd met een oplossing die een verband voor mijn symptomen bleek te zijn. Maar ik wist dat wat ik had meer was dan alleen een geval van indigestie, vooral omdat het vaak op een lege maag gebeurde.
Genezen en dankbaar
Mijn arts heeft me ingepland voor een operatie om de galblaas te verwijderen. Ik was een beetje zenuwachtig over het verwijderen van een deel van mijn lichaam, maar zonder de operatie was er een groter risico dat de galstenen terugkwamen. Afgezien van de pijn waren de potentieel dodelijke complicaties met galstenen het risico niet waard.
Toen ik wakker werd in de verkoeverkamer, vertelde mijn chirurg me dat mijn galblaas vol galstenen zat. Hij zei dat hij nog nooit zo'n nummer bij één persoon had gezien en sympathiek was over alle pijn die ik had ervaren. Op een vreemde manier was het een opluchting om dit te horen.
Afhalen
Terugkijkend zou ik willen dat ik vanaf het begin op verdere tests had aangedrongen. Medische professionals zijn opgeleide, gekwalificeerde, toegewijde experts. Maar ze weten niet alles en soms maken ze fouten. Ik aarzelde om de mening van mijn arts in twijfel te trekken, hoewel ik voelde dat mijn symptomen niet werden beheerst door de medicatie die hij had voorgeschreven. In de jaren daarna ben ik een betere voorstander geworden van mijn eigen gezondheid en kan ik nu de drijvende kracht zijn om precies te achterhalen wat een terugkerende reeks symptomen veroorzaakt, als dit zich voordoet.
Ieder van ons is een expert in wat normaal en goed is voor ons lichaam en onze eigen gezondheid. We moeten vertrouwen op de geïnformeerde meningen van onze artsen om de beste keuzes te maken voor ons algehele welzijn. Maar we moeten ook waakzaam blijven en naar antwoorden blijven zoeken. Wij zijn onze eigen beste gezondheidskampioenen.
Fiona Tapp is een freelance schrijver en docent. Haar werk is te zien geweest in The Washington Post, HuffPost, New York Post, The Week, SheKnows en anderen. Ze is een expert op het gebied van pedagogie, een leraar van 13 jaar en een master in het onderwijs. Ze schrijft over verschillende onderwerpen, waaronder ouderschap, onderwijs en reizen. Fiona is een Brit in het buitenland en als ze niet schrijft, geniet ze van onweersbuien en maakt ze met haar peuter autootjes. U kunt meer informatie vinden op Fionatapp.com of haar tweeten @fionatappdotcom.
