Het grootste deel van mijn leven heb ik geworsteld met problemen met het lichaamsbeeld. Ik ben altijd een bochtig meisje geweest - nooit zwaar, alleen 'zachter' dan de meeste van mijn vrienden. Ik was de eerste in mijn kring die borsten kreeg en in een zomer uitbarstte van een trainingsbeha naar een C-cup. En ik heb altijd een kont gehad.
Er waren absoluut dingen om van te houden met die rondingen, maar ik voelde me vaak mollig naast mijn magere vrienden die zich nog niet helemaal hadden ontwikkeld. Ik weet nu dat dit echt het begin was.
Um, waar kwamen deze 25 pond vandaan?
Ik begon met het overgeven van maaltijden toen ik 13 was, en dat ongezonde gedrag duurde tot begin twintig. Uiteindelijk kreeg ik hulp. Ik ben met therapie begonnen. Ik heb stappen gemaakt. En tegen mijn dertigste wou ik dat ik kon zeggen dat ik met mijn lichaam op een gezonde plek was.
Maar de waarheid is dat ik altijd een beetje gefixeerd ben gebleven door die cijfers op de schaal. Vervolgens legde ik uit het niets zo'n 25 pond op.
Ik eet een goed uitgebalanceerd, meestal volledig dieet. Ik oefen. Ik heb hard gewerkt om de nadruk te leggen op gezondheid en kracht boven schaalaantallen en broekmaten. Mijn arts heeft me verteld dat de gewichtstoename te maken heeft met de leeftijd (mijn metabolisme vertraagt) en hormonen (ik heb endometriose, waardoor mijn hormonen gaan achtervolgen). Geen van deze verklaringen zorgde ervoor dat ik me bijzonder goed voelde over de extra bagage die ik nu bij me had en niet het gevoel had dat ik het verdiende.
Gewichtstoename was dus een klap. Eentje waardoor ik terugliep op ongezond terrein. Niet binging en purging - maar wanhopig op zoek naar een dieet dat me terug zou kunnen brengen naar waar ik was.
Helaas werkte niets. Niet de intense trainingsplannen die ik eerder had geprobeerd. Geen koolhydraten snijden. Geen calorieën tellen. Zelfs niet de dure maaltijdbezorgservice waarvoor ik me heb aangemeld als een laatste poging. Twee jaar lang probeerde ik dat gewicht te verliezen. En gedurende twee jaar kwam het niet op.
Tijdens die strijd strafte ik mezelf. Mijn kleding paste niet meer, maar ik weigerde grotere maten te kopen omdat dat voelde als een nederlaag toegeven. Dus ik ging nergens meer heen, omdat het beschamend was om uit de kleren te puilen die ik had.
Ik bleef mezelf voorhouden dat als ik 5, 10 of 15 pond kon verliezen, ik me weer op mijn gemak zou voelen. Ik bleef mezelf voorhouden dat het gemakkelijk zou moeten zijn.
Het was niet … In tegenstelling tot mijn tienerjaren en begin twintig, toen ik binnen twee weken 10 pond kon vallen als ik het probeerde, ging dit gewicht nergens heen.
Deel op Pinterest
Het breekpunt
Ongeveer een maand geleden bereikte ik eindelijk een breekpunt. Ik was eigenlijk aan het verhongeren. Alles wat ik wilde was een banaan, maar ik probeerde mezelf er steeds weer uit te praten. Ik zei tegen mezelf dat ik mijn calorieën voor die dag al had gehad.
En dat was toen het me raakte: dit was gek. Het werkte niet alleen niet, maar ik wist ook beter. Ik ben in therapie geweest en heb met voedingsdeskundigen gesproken. Ik weet dat diëten op de lange termijn nooit echt werkt, zoals onderzocht door Traci Mann, PhD. Ik weet dat Sandra Aamodt, neurowetenschapper, zegt dat beperking het alleen maar erger maakt. En ik weet dat het negeren van mijn lichaam als het zegt dat het honger heeft, nooit een goed idee is.
Ik weet ook dat mijn geschiedenis me ertoe heeft aangezet tot het uiterste te gaan, en dat is precies wat ik deed. En het is iets waarvan ik nooit wilde dat mijn dochter er getuige van was of van leerde.
Dus ik zei "schroef het." Ik ga mijn leven niet meer verspillen door te proberen de grootte van mijn lichaam te beheersen. Ik sloot me aan bij een lichaam-positieve anti-dieet gemeenschap die een vriend voorstelde. Ik begon meer te lezen over bewust eten en probeerde die praktijken toe te voegen aan mijn dagelijks leven. Ik heb een paar honderd dollar uitgegeven aan broeken, bh's en zelfs zwemkleding die echt passen. Ik heb een bewuste beslissing genomen om nooit meer op dieet te gaan.
Betekent dit dat ik 100 procent genezen ben van mijn lichaamsbeeldproblemen en ongezond denken? Absoluut niet. Dat is een proces. En de realiteit is dat ik op een bepaald moment in de toekomst opnieuw op dit pad kan vallen. Ik ben een werk in uitvoering en er zijn enkele lessen die ik misschien nodig heb om te blijven leren.
Weigeren om in te dienen
Ik weet nu, zonder enige twijfel, dat diëten niet de weg is naar gezond zijn. Voor niemand, en zeker niet voor mij. Ik wil mijn leven niet verspillen met het tellen van calorieën, het beperken van voedsel en proberen mijn lichaam te onderwerpen aan onderwerping.
Weet je wat? Mijn lichaam wil zich niet onderwerpen. En hoe meer ik ertegen vecht, hoe ongelukkiger en ongezond ik word.
Er is een hele gemeenschap van voedingsdeskundigen, onderzoekers, artsen en gezondheidsadvocaten die een einde maken aan de obsessie van onze cultuur. Het kostte me wat meer tijd om aan boord te komen. Maar nu ik hier ben, hoop ik echt dat ik nooit meer van deze wagen zal vallen.
Ik hoop vooral dat mijn dochter opgroeit in een wereld waar die obsessie helemaal niet bestaat. Ik weet dat dat bij mij begint en dat het thuis begint.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Een alleenstaande moeder naar keuze, na een reeks toevallige gebeurtenissen leidde tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek Single Infertile Female en heeft veel geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.
