Schrijven over een dag uit het leven van iemand met ADHD is een lastige zaak. Ik denk niet dat twee van mijn dagen op elkaar lijken. Avontuur en (enigszins) gecontroleerde chaos zijn mijn constante metgezellen.
Als iemand die een YouTube-kanaal heeft genaamd How to ADHD, die zich bezighoudt met iemand met ADHD, die zelf ADHD heeft en die met tienduizenden ADHD-hersenen praat, kan ik je dit vertellen - als je één persoon met ADHD hebt ontmoet, je hebt één persoon met ADHD ontmoet. We zijn enorm verschillende wezens.
Deel op Pinterest
We hebben echter een verrassend aantal gemeen, vooral als het gaat om de dingen die we dagelijks ervaren. De meeste dagen is het:
- een achtbaan van successen en mislukkingen
- sommige momenten voelen als een genie en andere voelen zich dom
- zowel afleidbaarheid als hyperfocus
- goede bedoelingen zijn ontspoord
- kleine emotionele wonden door beoordeeld te worden door de buitenwereld - of door onszelf!
- de genezing van begrepen en geaccepteerd worden voor wie we zijn
Ik hoop dat dit kijkje in mijn ervaring van een dag met ADHD helpt bij dat begrip.
De ochtend klautert
Ik word plotseling wakker, zoek naar mijn telefoon - hoe laat is het ??
Oh oke. Nog vroeg.
Het duurt even voordat ik weer in slaap val - rusteloze benen - maar zodra ik dat doe, gaat het alarm af. De snooze-knop en ik wissel stoten uit totdat mijn verloofde het uitschakelt.
Ik schrok wakker - hoe laat is het nu ??
Ik zoek mijn telefoon. 11 uur.
SCHIET. Ik heb mijn yogales in de ochtend totaal gemist en nu is er zelfs geen tijd om te douchen. Ik grom naar mijn verloofde - "waarom heb je het alarm uitgezet ??" - en strompel naar de droger voor schone kleren … die nog in de wasmachine zitten. Ik begin een nieuwe cyclus en graaf dan door de mand, letterlijk snuffelend naar iets om te dragen.
Ik gooi semi-fatsoenlijke kleren aan, deodorant, mascara, neem mijn medicijnen - ik ben bijna uit, SHOOT, ik moet een afspraak maken om nog een recept te krijgen - pak een Fiber One-bar op weg naar buiten …
En dan ren ik terug naar binnen om mijn telefoon te pakken. 11:15. JA! Ik haal nog wel mijn meeting!
Met nog tijd over, ren ik naar boven om mijn verloofde vaarwel te kussen en mijn excuses aan te bieden voor mijn ongeduldige ochtend. En ik ben de deur uit! Wauw!
Ik ren terug naar binnen om mijn sleutels te pakken. 11:19. NOG STEEDS GOED!
Het deel waar ik wenste dat tijdmachines iets waren
Terwijl ik op de snelweg spring, herinner ik me dat ik mijn psychiater heb gebeld - ook dat ik gisteravond ben vergeten mijn telefoon op te laden. Ik moet kiezen tussen mijn koptelefoon of mijn oplader (bedankt, iPhone 7).
4 procent batterij? Lader wint. Ik wou dat draadloze hoofdtelefoons een optie waren, maar ik heb het moeilijk genoeg om geen gewone hoofdtelefoon te verliezen. En technisch gezien zijn ze aangelijnd.
Ik probeer de speakerphone te gebruiken, maar het is te lawaaierig op de snelweg, dus ik houd de telefoon tegen mijn oor terwijl ik bel. De receptioniste zegt dat er maar één afspraak beschikbaar is voordat mijn medicijnen opraken - wil ik het? "Eh … laat me mijn agenda controleren …"
Schieten. Het is hetzelfde moment als koffie met Anna. Dit zou de tweede keer op rij zijn dat ik haar heb afgezegd. Niet veel keuze.
Ik zal het goedmaken, ik beloof … omehow.
Ik breng de telefoon terug naar mijn oor en zie politielichten in mijn achteruitkijkspiegel. Ik raak in paniek en vraag me af hoe lang ze me volgen. De receptioniste bevestigt halverwege mijn afspraak - ik hang op en stop.
Een politieman kijkt naar de vuile borden op de passagiersvloer - ik noem dit mijn autoschotels - terwijl de ander me een kaartje geeft. Zodra ze zich omdraaien, begin ik te brullen. Maar ik ben me er zeer van bewust dat ik het verdiende en ik ben heel dankbaar dat ik geroepen ben. Ik ga vanaf nu zeker veiliger rijden.
Deel op Pinterest
Wacht, 11:45 ?!
Ik ga weer op pad en controleer Waze obsessief om te zien of ik de verloren tijd kan inhalen. Ik rijd sneller, maar Waze is irritant accuraat. Acht minuten te laat, zoals voorspeld.
Nou, niet verschrikkelijk … je hoeft niet echt te bellen tenzij je meer dan 15 minuten te laat bent, toch?
Maar ik moest nog steeds parkeren … en mijn mascara repareren … en naar hem toe lopen.
12:17. Ugh, ik had moeten bellen. 'Het spijt me dat ik zo laat ben!'
Mijn vriend is onaangedaan. Ik kan niet beslissen of ik dankbaar ben dat hij niet geïrriteerd is of depressief dat hij het verwachtte.
Dat vertel ik hem, een grapje. Maar hij neemt me serieus en zegt: 'Daar had ik vroeger ook moeite mee. Dus nu vertrek ik gewoon vroeg. '
Maar dit is wat ik hoor: "Ik kan het, waarom kan jij niet?"
Ik weet het niet. Ik probeer. Het lijkt nooit te werken. Ik snap het ook niet.
Hij begint met het pitchen van een internetproject dat hij wil dat ik schrijf en ik kan me moeilijk concentreren. Ik doe echter goed alsof. Ik heb het bedachtzame knikje.
Bovendien moeten mijn medicijnen snel beginnen … Maar serieus, moet hij zo langzaam praten?
Ik zie een server iemand een cheque overhandigen en ik vraag me af hoeveel mijn ticket was. Wanneer moet ik het betalen? Moet ik met een cheque betalen? HEB ik zelfs controles meer? Wacht, heb ik automatisch betalen ingesteld voor mijn nieuwe creditcard?
Ik heb de helft van wat hij zegt gemist. Oeps. Ik begin te spelen met mijn spinnerring om mijn aandacht te trekken. Scherpstellen wordt gemakkelijker, maar dit ziet er niet zo goed uit als het doordachte knikje. Ik kan zien dat hij zich afvraagt of ik nu luister. Ah, de ironie.
Eerlijk gezegd klinkt dit project cool. Maar iets voelt verkeerd aan - ik weet niet wat. Ik heb een goed instinct, maar ik ben een beetje nieuw in dit hele 'succes'-gedoe. Ik heb het eerste decennium van mijn volwassen leven vrij regelmatig gefaald.
Het is raar om succesvol genoeg te zijn dat andere mensen met je willen werken. Het is zelfs nog vreemder om te beslissen of ze al dan niet aankomen.
Ik beëindig onhandig de vergadering.
Weer op schema - laten we proberen dat zo te houden
Deel op Pinterest
Ik bekijk mijn bullet-journaal, de enige planner die ik ooit heb kunnen vasthouden, om te zien wat de toekomst biedt. Onderzoek van 14.00 tot 17.00 uur, diner van 17.00 tot 18.00 uur, schrijven van 18.00 tot 21.00 uur, ontspannen van 21.00 tot 23.30 uur, bed voor middernacht. Helemaal goed te doen.
Mijn medicijnen zijn volledig effectief, mijn focus is goed, dus ik besluit terug naar huis te gaan en vroeg te beginnen. Ik moet misschien lunchen, maar ik heb geen honger. De tafel naast mij bestelt frietjes. Frieten klinken goed.
Ik eet patat.
Op weg naar huis belt mijn vriend. Ik antwoord niet. Ik zeg tegen mezelf dat ik niet meer een kaartje wil, maar ik weet dat het is omdat ik hem niet wil teleurstellen. Misschien moet ik zijn project doen. Het was een gaaf idee.
Thuis knuffel ik met een zachte deken en begin met onderzoeken - en realiseer me waarom ik het project niet wilde doen. Ik pak mijn telefoon en kan deze niet vinden. De jacht begint - en eindigt met het opgeven en gebruiken van de functie Find My iPhone. Er klinkt een luide pieptoon uit mijn deken.
Ik bel mijn vriend. Hij antwoordt. Vindt iemand anders dat een beetje raar? Ik antwoord bijna nooit als mensen bellen. Vooral als ik niet leuk vind wat ze te zeggen hebben. Noem het telefoonangst, maar een sms om een telefoontje aan te kondigen is de enige manier om me te laten opnemen - misschien.
Maar hij antwoordt, dus ik vertel hem waarom ik zijn project niet wil schrijven: "Omdat JIJ het moet schrijven!" Ik vertel hem wat hij zei waardoor ik het besefte en laat hem zien hoe hij moet beginnen. Nu is hij opgewonden. Ik weet dat hij hier verliefd op zal worden. Ik voel me vandaag voor het eerst succesvol.
Misschien weet ik wel wat ik doe. Misschien hang ik op en kijk hoe laat het is. 3:45.
Oeps. Ik zou voor een episode dyslexie onderzoeken.
Ik stort me in het onderzoek totdat mijn wekker om 5 uur afgaat, en herinner me eraan te stoppen voor het avondeten. Maar er zijn dingen die ik nog steeds niet begrijp. Ehhh, ik blijf gewoon doorgaan tot 6 uur.
Het is 7 en ik heb honger. Ik pak veel te veel eten - wacht, wacht.
Deel op Pinterest
Ik breng het eten naar mijn bureau en begin woedend te typen: "Maak van 'lezen met dyslexie' een spel …"
Ik schrijf de helft van de aflevering.
Ik krijg een beter idee.
Ik begin eraan te werken - WACHT - wasgoed! Ga me DEZE keer niet verslaan!
Ik verander de kleding naar de droger en realiseer me dat mijn trainingskleding daar niet in zit. Argh, ik heb vandaag gemist, dus ik moet morgen gaan, anders voel ik me niet goed.
Ik pak mijn yogabroek en een heleboel andere kleren van de vloer van vrijwel elke kamer in huis en begin een nieuwe lading. Ik herinner me dat ik een timer moest instellen!
Ik ga weer zitten om te schrijven, maar het idee lijkt nu niet zo geweldig.
Of misschien herinner ik het me niet echt.
ADHD, de late uren
Ik kan zien dat mijn medicijnen afnemen. Het wordt moeilijker om alle gedachten in mijn hoofd vast te houden terwijl ik ermee werk. De pagina voor mij is een willekeurige kluwen van woorden. Ik raak gefrustreerd.
De timer gaat af. Ik moet de was veranderen - behalve dat de droger nog loopt.
Ik zet de timer nog eens 10 minuten en ga naar de bank om ondersteboven te hangen en probeer mijn hersenen aan het werk te krijgen.
Deel op Pinterest
Ondersteboven herinner ik me dat ik probeer beter te worden over de balans tussen werk en privé en ik me afvraag of ik moet stoppen, ook al heb ik niet veel gedaan. Maar morgen is het super druk, zeker nu ik moet sporten, en - BZZZ.
Ik ren terug naar de wasruimte, neem een te scherpe hoek en ren de muur in, stuiter op, pak de droge kleren, gooi ze op mijn bed, schakel de natte om en zet de droger aan. Ik race terug en controleer de klok. 9:48.
Oké, ik blijf werken, maar ik stop om 10:30 uur. En vouw de was op. En ontspan.
10:30 komt en gaat. Ik vind een weg terug naar dat idee en ik zit in een stroom. Ik kan niet stoppen. Dit is hyperfocus en het kan zowel een zegen als een vloek zijn voor degenen onder ons met ADHD. Ik schrijf en schrijf en herschrijf en herschrijf, totdat mijn verloofde komt om me te controleren en merkt dat ik flauwvalt voor de computer.
Hij draagt me naar boven, ziet de stapel kleren op het bed, duwt ze opzij en stopt me erin. Ik beloof dat ik morgen beter zal doen, meer tijd voor ons zal vrijmaken. En om de kleding op te vouwen.
Hij kust me en vertelt me dat kleren gewoon kleren zijn, maar dat de dingen die we maken voor altijd blijven bestaan.
Ik omhels hem hard. En zie de tijd over zijn schouder - het is 3 uur 's nachts. Ik moet kiezen tussen slapen en yoga. Morgen wordt weer een gevecht.
Alle foto's met dank aan Jessica McCabe.
Jessica McCabe heeft een YouTube-kanaal met de naam How to ADHD. ADHD is een toolbox vol strategieën en nuttige informatie voor iedereen die meer wil weten over ADHD. Je kunt haar volgen op Twitter en Facebook, of haar werk op Patreon steunen.
