In 2010 kreeg ik voor het eerst de diagnose depressieve stoornis. Ik was onlangs gepromoveerd en bevond me midden in veel uitdagende werksituaties. Ik had toen een 5-jarig en een 3-jarig kind en twee pasgeborenen thuis. Hoewel het de eerste keer was dat ik ooit depressief was, was het logisch vanwege mijn omstandigheden. Mijn arts begon me met medicatie en ik begon voor het eerst een therapeut te zien. Ik had het gevoel dat ik deze aanval van depressie vrij snel onder controle kon krijgen.
Drie jaar later kwam echter een tweede aflevering uit het niets en raakte me als een hoop stenen. Het was zo hevig dat mijn laatste aflevering aanvoelde als een geval van de Sunday blues. Dit was ongelooflijk eng voor mij en bracht me terug naar het kantoor van de psychiater, met mijn zus en mijn vrouw daar om me te ondersteunen.
Ik nam de zeer moeilijke beslissing om vrij te nemen van mijn werk om mezelf in te schrijven voor een gedeeltelijk ziekenhuisopnameprogramma. In eerste instantie voelde dit voor mij ongelooflijk surrealistisch. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf zou controleren in een programma voor depressie. Ik was altijd al een vrij extravert persoon geweest, bekend om mijn constante glimlach.
Hoe vreemd deze hele situatie ook voor mij was, ik wist dat ik moest accepteren waar ik was en me moest concentreren op herstel. Ik moest in het reine komen met het feit dat ik er echt moest zijn. Ik besloot snel dat ik hard moest werken en meedoen aan de activiteiten in het programma om te werken aan mijn herstel. Ik had een baan en een gezin om naar terug te keren.
Het is belangrijk dat u ook uw diagnose accepteert, zodat u deze direct kunt aanpakken. Het is niet altijd gemakkelijk te accepteren, zeker niet als man. Mannen denken misschien dat ze niet over hun gevoelens mogen praten. Ze denken dat ze taai zijn, om tegenslag te kunnen verwerken. Daarom nemen veel mannen hun toevlucht tot zelfmedicatie en maskeren ze hun depressie in plaats van de hulp te zoeken die ze nodig hebben. Maar zodra u accepteert dat u een ziekte heeft, kunt u beginnen met het nemen van de nodige stappen op weg naar herstel.
Zorg ervoor dat je ook een ondersteuningssysteem hebt. Dit kan inhouden dat u naar een therapeut gaat, met een echtgenoot of goede vriend praat, oefent, een dagboek bijhoudt, uzelf dwingt om sociale uitstapjes te maken, steungroepen bijwoont, een eerdere hobby opnieuw bezoekt of een nieuwe creëert, of mindfulness en meditatie beoefent. Probeer verschillende vormen van ondersteuning uit om erachter te komen welke het beste bij u passen. Terwijl ik bij het programma voor gedeeltelijke ziekenhuisopname was, ging ik verder met illustreren met pastelkrijt. Ik had het nog nooit eerder gedaan en blijf de activiteit delen met mijn kinderen. Ik begon ook gitaar te leren spelen tijdens mijn herstel.
Hopelijk wordt het ondersteuningssysteem dat u instelt een deel van uw normale leven. Houd er rekening mee dat herstel tijd en moeite kost. Weet dat je niet alleen bent en dat je beter zult worden.
Vriendelijke groet, Al Levin
Al Levin heeft bijna 20 jaar in het onderwijs gewerkt en is momenteel assistent-directeur. Hij is getrouwd en heeft vier kinderen in de leeftijd van 6 tot 11 jaar. Al is hersteld van twee periodes van depressieve stoornis en is door zijn ervaring gepassioneerd geraakt in het ondersteunen van anderen met een psychische aandoening, met name mannen met een depressie. Hij blogt, spreekt publiekelijk voor de National Alliance on Mental Illness en zit op Twitter. Zijn laatste project is een podcast genaamd The Depression Files.
