Ik heb nooit moeder willen zijn.
Ik neem dat terug. De waarheid is dat ik lange tijd veel angst koesterde rond het moederschap. De toewijding. De perfectie die verwacht wordt van het leven van een vrouw, vers verweven met die van een ander zolang beide leven - en waarschijnlijk ook daarna.
De druk van die rol wordt alleen verlicht als ik denk aan de moeders in mijn leven die zich als een tweede huid in de rol nestelen, niet bang om het helemaal eigen te maken.
Hoog op die lijst staat mijn eigen moeder die ik met de jaren ben gegroeid om te zien als een persoon die groter is dan haar positie in mijn wereld. Dat geldt ook voor de moeders die mij omringen, hun eigen kinderen die zorgvuldig worden gesleept.
Twee van die vrouwen die het moederschap menselijk en mogelijk maken, zijn dichteres Tania Peralta, uit Honduras, Vancouver en Toronto, en essayist Dominique Matti, uit Jersey en Philadelphia.
In deze installatie van Life Balms vroeg ik zowel Tania als Dominique of ze bereid waren om met elkaar te praten over hun reizen als schrijvers en Mamas - Tania, met een Steenbok-sterrenkind en Dominique, met twee mooie en briljante babyjongens.
Als schrijvers die buiten de beperkingen van de traditionele media-industrie vallen - wat die term ook betekent - zijn zowel Tania als Dominique openhartig over hun beproevingen en triomfen in leven en carrière.
Vang hun gesprek - met mijn tussenwerpingen, zo nu en dan - terwijl ze postpartum mentale gezondheid, overleving bespreken en wat het is dat hun schrijfmotivaties stimuleert (evenals wat ze nodig hebben om het ongelooflijke werk te blijven produceren dat ze allebei produceren).
Welkom bij Life Balms, Mama editie
Deel op Pinterest
Amani Bin Shikhan: Oké, dus de eerste vraag: hoe was je 2017? En hoe gaat het met 2018 tot nu toe?
Tania Peralta: Ik heb mijn doelen en bedoelingen voor 2017 wat laat vastgesteld. Ik denk dat het maart was. Ik wilde een fulltime baan met salaris en secundaire arbeidsvoorwaarden, mijn kredietwaardigheid verbeteren, mijn eerste boek vrijgeven en de kelder verlaten [ik woonde in]. Ik bereikte alles op die lijst en deed het op snellere en gemakkelijkere manieren dan ik me had voorgesteld.
In januari van dit jaar verloor ik mijn baan en haatte ik eerst mijn nieuwe huis, dus het voelde alsof alles wat ik in 2017 had bereikt, weg was. Ik ben daar eindelijk een beetje van teruggekomen en ben begonnen met nieuwe doelen en uitzoomen, en mezelf bedanken, want als ik terugkijk op 2017, zelfs met alles wat ik heb verloren, ben ik zeker nog steeds op een veel betere plek.
Dominique Matti: Mijn 2017 was intiem transformerend. Ik beviel er een paar dagen van mijn tweede zoon en vanwege vage dingen van de huisbaas moesten we een paar weken daarna onze plaats verlaten.
Dus woonde ik de eerste zes maanden in het huis van mijn moeder in Zuid-Jersey, waardoor ik veel dingen moest confronteren en overdenken. Tegen de tijd dat we teruggingen naar Philly, had ik een vrij duidelijk beeld van de manieren waarop ik anders wilde leven. En sindsdien heb ik eraan gewerkt.
TP: Verhuizen - met kinderen of niet - is zo moeilijk.
AB: Dat klinkt in beide opzichten heel intens. Gefeliciteerd, Dominique! En Tania, in beweging en krijgt perspectief! Dominique, hoe voelde je je na de geboorte?
DM: Eerlijk gezegd was het een ramp na de bevalling. Er is een spanning voor mij tussen erg open online zijn, maar echt privé in mijn persoonlijke leven, dus uit isolatie worden gedwongen in een tijd dat ik gewoon wilde opsluiten met mijn kleine gezin was moeilijk. Tania, ik ben blij dat je bent teruggekaatst!
TP: Wauw, ik begrijp het volledig. Mijn postpartumramp was zo onduidelijk, maar de leefsituatie in die tijd zorgde ervoor dat ik het maskeerde, zodat ik mijn gezin op een betere plek kon krijgen.
DM: Maternale tunnelvisie is zo echt.
TP: Ik heb het gevoel dat je het pas daarna weet, omdat je in de overlevingsmodus komt. Ik heb het gevoel dat veel van de duidelijkheid (zoals je al zei) komt door uit te zoeken wat op de lange termijn goed zal zijn voor de kinderen en zoals op de extreem korte termijn. Wat eten we vandaag?
Deel op Pinterest
DM: Absoluut. Ik gebruikte het woord 'intiem' over 2017 omdat er zoveel gebeurde in de wereld buiten onze deur. Maar als je een moeder bent, is het net zoals jij en de eenheid die je met je kinderen vormt, je eigen kleine land worden met zijn eigen rampen en triomfen.
En in 2017 kostte het al mijn kracht, focus en energie om te beheren wat we allemaal nodig hadden om in orde te zijn. Binnen de vier muren die we bezetten.
TP: Ik voel je. Ik herinner me dat ik vreselijke dingen op Twitter zag, maar het echte leven gebeurde ook bij mij thuis. Ik moest vorig jaar zoveel blokkeren om me te concentreren. Het is moeilijk omdat je wilt zorgen en je geeft er om en zelfs als creatief persoon denk je: "Wel, wat kan ik hier doen? Hoe kan ik deze wereld op de een of andere manier helpen?"
Maar eerlijk gezegd begint het thuis, hoe melig het ook klinkt
DM: Ja! En zoals, de hele tijd, het heeft invloed op jou en de jouwe als een pestend gezoem of chronische pijn onder alles. Maar het is niet zo hard als honger of een sms van je huisbaas of een vraag waar de lichten gingen.
AB: Wanneer zijn jullie allebei mama's geworden? Hoe was het toen je ontdekte dat je zwanger was?
TP: Mijn dochter is echt geboren uit liefde en romantiek. We zaten daar, staarden elkaar aan en hadden zoiets van: "We zouden nu een baby moeten krijgen." Het was prachtig. Toen werd ik echt zwanger en ging niets zoals gepland. Ik weet niet wat we dachten, behalve verliefd zijn.
We hadden geen geld. We waren zo hoopvol over alles. We vertrouwden er gewoon op dat het goed zou komen. We wisten allebei dat we de juiste mensen waren om een kind mee te krijgen. Wat er ook gebeurt, deze persoon wordt een geweldige vader omdat hij een geweldig persoon is.
Maar hoezeer we allebei in ons leven hebben meegemaakt voordat we ouders werden, ik denk niet dat een van ons uit de eerste hand wist hoe wreed de wereld kan zijn als je een zwarte of een gekleurde persoon bent, of een rol van een familie-eenheid.
Ik denk dat het moment dat op ons afkwam, was bij de afspraken van de dokter. Ik herinner me dat we spraken over hoe we wisten dat veel van de dingen die ze ons zouden vragen niet werden gevraagd aan een blanke familie van middelbare leeftijd.
DM: Ik kreeg mijn eerste zoon in 2015, toen ik 22 was. Ik zweefde door het leven. Ik was overdag een schoonmaakster en 's nachts een beetje een SoundCloud-producer. Ik bleef laat op om beats te maken op mijn kapotte laptop omdat ik het gevoel had dat als ik mijn gedichten over muziek zou zetten, mensen zouden luisteren. Ik dacht niet dat ik alleen maar schrijver kon zijn. Hoe dan ook, toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, dacht ik gewoon: "Ok, dit is wat we nu doen."
Ik had in het verleden geen baby gehad die ik wilde, en dat leek oneindig veel pijnlijker om weer door te gaan dan er een te krijgen.
TP: Man, ik ook op het laatste. Ik ook. Ook LOL over "OK, dit is wat we nu doen." Dat is die supermoeder-kracht die begint.
DM: Mijn perceptie was extreem romantisch totdat het iets gebeurde. Een buurman vroeg me om hen te helpen een dressoir te verplaatsen toen ik zeven maanden zwanger was. En ik had zoiets van: "Oh, hier is mijn introductie in de club van zwarte vrouwen van wie altijd wordt verwacht dat ze hulp bieden en nooit kwetsbaarheid, zorg of tederheid hebben gekregen." Die stress is zo veel. Naast de reguliere stress van het ouderschap.
TP: Weet je wanneer mensen je vragen, wat zou je dan tegen jezelf zeggen of wat dan ook? Ik denk altijd aan deze ene periode dat ik zwanger was. Zoals in het eerste en tweede trimester. Ik werkte twee banen en ging naar school … Ik weet niet hoe ik het heb gedaan. Dat is de enige versie van mij die ik zou gaan omhelzen.
DM: Oef. Er is geen spiegel zoals moederschap. Het laat zien wat je kunt doen. En wat je niet kunt. Schreeuw het je uit.
TP: Ik heb me verscheurd. Je wordt er bijna gevoelloos van - maar op een goede manier. Niets lijkt onmogelijk. Er is alleen de veerkracht voor nodig.
Deel op Pinterest
DM: En als het je laat zien wat je niet kunt, ben je zo, nee, ik heb dit ook. Geef me eigenlijk een minuutje; Ik kraak de code. Maar die veerkracht is ook belastend als f ---.
TP: Dus ook belastend, want de wereld begint je te lezen als deze persoon die alles aankan - en dat kan, maar dat hoeft niet.
AB: Hoe ben je aan het schrijven gekomen? En professioneel schrijven, als die twee dingen voor u verschillen?
TP: Ik begon aanvankelijk met schrijven via ESL en leesprogramma's toen ik vanuit Honduras in Canada aankwam, omdat ze allemaal zoiets hadden van: 'Je staat achter! Inhalen! Maar ik werd verliefd op lezen en schrijven in het proces.
Tijdens mijn tweede jaar van de school voor journalistiek heeft een toenmalige redacteur me echt geholpen bij het opbouwen van mijn portfolio in muziekjournalistiek. Dat waren een paar nuttige tijden omdat hij me altijd kansen gaf om geld te verdienen. Ik was nooit perfect maar nooit verschrikkelijk, dus elke keer dat ik iets kreeg toegewezen, heb ik veel geleerd.
Toen ik zwanger werd, raakte ik zo ongeïnteresseerd in muziekjournalistiek. Toen veranderde de schrijfwereld voor mij volledig. En voor mij is er geen definitie meer voor professioneel schrijven.
DM: Ik begon te schrijven om met dingen om te gaan, denk ik. Toen ik in de eerste klas zat, schreef ik dit verhaal voor school over een dinosaurus die overal naar zijn ei zocht en het niet kon vinden. Een soort omgekeerde versie van dat "Ben jij mijn moeder?" kinderboek. Dat voelde goed en werd destijds echt gevalideerd door mijn leraar, dus nam ik het in mijn identiteit op.
Bovendien hadden mijn neven en ik door de jaren heen een meidengroep met dromen om als 3LW te zijn, en ik werd aangewezen als songwriter. Ik zou deze volwassen teksten voor ons schrijven, waardoor ik begon met poëzie. En ik stopte gewoon nooit echt.
AB: Oh mijn god, Dominique. Ik schreef ook songteksten!
TP: Omg !!!!! Ik wou dat we als kinderen vrienden waren.
AB: Kun je uitleggen wat je bedoelt met professioneel schrijven, Tania?
TP: Betekent het dat ik een professionele schrijver ben, dat ik door iemand word betaald? Ondertekend bij iemand? En als ik dat niet ben, ben ik dan een niet-professionele schrijver?
Ik heb het gevoel dat ik nog steeds beslis wat ik daarmee bedoel. Het is dit idee van "professioneel schrijven" als een denkbeeldige deur … En soms weet ik niet zo zeker of de mensen die door die deur zijn meer of minder zijn dan de schrijvers die wachten om binnen te komen.
DM: Ik begon professioneel te schrijven, want toen mijn oudste 1 was, werkte ik van 22.30 uur tot 18.30 uur als hotelbediende bij de roomservice, en mijn man werkte van 07.00 uur tot 19.00 uur in een ziekenhuis, en Ik sliep gewoon niet. Helemaal.
En we waren nog steeds blut. En kon ook geen kinderopvang betalen. Dus een van ons moest stoppen. En hij verdiende meer, had een ziektekostenverzekering en de baby kreeg borstvoeding - dus ik was het die stopte.
Maar ik kon het me niet veroorloven om geen geld te verdienen, en het moederschap eist dat je elke bron uitput en dat we een punt bereikten waar de enige bron over was om te schrijven. Dus ik dacht: "Nou … misschien kan ik daar geld mee verdienen?"
TP: Ik voel alles wat je zegt in mijn botten. Mijn partner draagt ons gezin nu op meer dan één manier en het dagopvangsysteem hier in Canada is ook behoorlijk gestoord. Dus ik zit in dit deel van mijn carrière waar mijn bron van geld is het schrijven en reciteren van poëzie op evenementen.
DM: Jullie dragen jullie ook allemaal! Als u niet over de middelen voor kinderopvang of tijd of geld beschikt, of u bent depressief of wat dan ook, eindigt iedereen met meer dan een redelijk deel en geeft hij ook veel op.
Mijn man en ik zijn allebei opgevoed door alleenstaande moeders die echte wonderdoeners zijn, en ze zijn allebei verbaasd over hoe gestrest we zijn sinds we elkaar hebben, maar het is nog steeds zo veel.
TP: Dat voel ik. Zowel mijn moeder als zijn moeder zijn letterlijke engelen: de mijne had vijf kinderen en mijn schoonmoeder had er zeven. We hebben één kind en we zijn uitgeput. Ik weet dat ze niet perfect zijn, maar ze zijn echt een voorbeeld voor ons.
AB: In je beide werken spreek je openhartig over dingen waar veel mensen voor kiezen om dat niet te doen, tenminste in het openbaar - angst, depressie, financiële onzekerheid, harde liefde. Kun je vertellen waarom je dat doet? En wat is er voor nodig om die waarheden met de wereld te delen?
DM: Nou, als ik echt, echt echt ben, heb ik gewoon slechte grenzen om mezelf te beschermen.
TP: Wat bedoel je daarmee, Dominique? Het arme grensgedeelte?
DM: Zoals ik ben opgegroeid, was veel van mijn bedrijf niet van mij. Dus het concept om dingen voor jezelf te houden als middel voor zelfbescherming komt niet zo snel bij me op als bij anderen.
In dezelfde geest groeide ik op in een huis waar het niet gebruikelijk was om je te schamen voor veel dingen waar mensen zich voor schamen.
Er is een concept waar ik steeds op terugkom: "Hoe komt het monster erachter dat het een monster is?" En het antwoord dat ik tot nu toe heb, is: "Het ontmoet anderen." Vaak publiceer ik kwetsbare dingen omdat ik pas schaamte krijg als ik er getuige van ben. En privacy komt pas bij me op als ik me realiseer dat ik een wond heb blootgelegd.
TP: Wauw.
DM: Het eerste dat ik schreef, ik had vijf volgers en was gewoon aan het ventileren. Het werd uiteindelijk 300K views. En het verwoestte me. Ik was een week lang angstig. En het heeft dit effect op mij gehad.
Als ik nu ga zitten om te schrijven, anticipeer ik op de reactie van een denkbeeldig publiek. In sommige opzichten was dat schadelijk, omdat mijn schrijven een veilige haven voor mij was. Op een andere manier heeft het me gedwongen meer verantwoording af te leggen in mijn werk.
TP: Dit is iets waar ik aan probeer te werken omdat ik thuis, in mijn gemeenschap, zo lang het zwijgen werd opgelegd dat ik gewoon wegga. Toen ik zwanger was, begon ik Black and Latinx literatuur te lezen en daarom veranderde het schrijven voor mij. Ik begon mijn ervaringen te zien met woorden en situaties die ik echt had meegemaakt.
Ik was zwanger toen ik voor het eerst 'For Colored Girls Who Have overwogen Suicide When the Rainbow is Enuf' van Ntozake Shange las en dat was als … een levensveranderende read voor mij. Dat, evenals "Loose Woman" van Sandra Cisneros. Ze gingen in op details over echt enge dingen.
DM: Oh mijn god, "Woman Hollering Creek" van Sandra Cisneros heeft me veranderd. Ik heb een echte vluchtige plek waar ik mezelf zou moeten verzachten en ook als ik niet gehoord zou worden. Maar ik ben vaak mijn intentie kwijtgeraakt door vanaf die plek te reageren. Ik werk heel hard om teder en opzettelijk te zijn. Dat was een van mijn lessen uit 2017.
TP: Om je vraag Amani te beantwoorden, kan ik nu gewoon niet anders schrijven. Bij veel van mijn werk praat ik tegen mezelf. Zelfs als de consument het niet zo leest.
AB: Vind je dat louterend of eng? Of allebei?
TP: Ik bedoel, het kan me niet schelen. De eerste keer dat ik met dat soort werk een massa mensen trof, was voor Erika Ramirez toen ze haar tijdschrift ILY lanceerde. In dat stuk legde ik veel stilte-dingen over mijn familie bloot.
En ik denk dat sommige mensen echt last hadden omdat er een baby in de mix zit. Ik denk dat ze de moeite namen dat ik veel van de geruchten over mijn familie kende. Maar tegelijkertijd bracht het me de kracht terug. Ik was degene die het verhaal vertelde. Dat is het hoogste punt ooit voor mij.
DM: Ik kan geen betere manier bedenken om een kind te eren dan een schadelijke erfenis te genezen voordat het het erft.
TP: Sommige feedback liet zien hoe ongemakkelijk sommige mensen voor mij waren om deze zachte, persoonlijke kant van een rapper te laten zien (mijn partner is een muzikant). Maar het kan me echt niets schelen. Ik denk dat het ons de kracht heeft gegeven om onze eigen verhalen in ons werk te vertellen, wat er ook gebeurt. De cycli doorbreken.
DM: Ja! Dat is wat mijn therapeut tegen me zei toen ik mijn bezorgdheid uitte over iets waar ik momenteel aan werk. Ze zei: "Hoe mooi is het dat je de kans hebt om een verhaal te vertellen dat zoveel andere mensen voor je blijven vertellen - ten onrechte?"
AB: Wat zijn je "levensbalsems" of de dingen die je terugbrengen bij jezelf? De dingen die je vrede brengen?
TP: Als mijn eigen universum, het voltooien van dingen die ik zei dat ik zou doen. Het kost veel om dingen af te maken met een slechte mentale gezondheid. Het komt en gaat voor mij. Werken aan mijn gezondheid brengt me rust omdat ik een thuis in mezelf heb gecreëerd. Wat er ook gebeurt, ik kan gewoon alleen zijn - zelfs alleen mentaal - en erop vertrouwen dat alles in orde komt.
Als moeder geeft het me rust te weten dat mijn partner en ik al zoveel cycli hebben doorbroken waarin we allebei zijn geboren. Alsof, God verhoede, er iets met ons gebeurt, mijn dochter heeft twee catalogi met werk van ons om erachter te komen van wie ze afkomstig is. (En … koffie!)
Deel op Pinterest
DM: wandelen, kaarsen, muziek, tarot. Ik heb dit jaar per ongeluk een spirituele praktijk ontwikkeld terwijl ik naar voorouderlijke religies keek. Ik ben zeer katholiek opgevoed - zoals, deed alle sacramenten en zo - en op een gegeven moment liet ik de kerk los, maar vulde die ruimte nooit met iets. Ik leerde wat rituelen en zo, maar het voelde nog steeds niet alsof het van mij was, dus ik heb mijn eigen spullen samengevoegd.
Ik doe meestal kaarswerk. Ik ontruim de kamer, kies kleuren die representeren wat ik wil aantrekken of belichamen, kleed ze aan met honingoliën en kruiden, ets de namen van mijn voorouders erin, praat met ze, bedoel bedoelingen - bid er gewoon voor. Steek wat wierook aan, speel wat muziek.
Het is grappig: ik realiseer me dat ik [een verlengstuk van] mijn moeder en oma ben. Mijn hele jeugd zou mijn moeder gewoon een stel jasmijn-vanillekaarsen van Bath and Body Works aansteken, The Fugees ontploffen en schoonmaken. Mijn nana is een gebedsstrijder. (En dit interview wordt u aangeboden door een drievoudige iced lavendel latte.)
AB: Wat zou je in een ideale wereld nodig hebben om je gesteund te voelen als mama? Als schrijver?
TP: Mijn antwoord is heel specifiek voor Toronto: een openbare ruimte om mijn ideeën uit te voeren. Ik heb het gevoel dat ik dingen wil blijven doen en dingen wil pitchen, maar er is geen ruimte om het te doen zonder het persoonlijk te financieren.
DM: Met beide rollen, maar vooral moederschap, is een groot deel van het gevoel niet ondersteund te zijn, hoe weinig mensen iets als echt werk zien of werk dat ondersteuning verdient. Het is iets wat ik niet minder dan blij zou moeten doen. De klok rond. Voor altijd.
Ik wil schreeuwen, maar ik wil ook dat mensen aanbieden om een paar uur naar mijn kinderen te kijken als mijn man 12 uur per dag werkt, zodat ik een deadline kan halen - of een dutje kan doen. Ik wil ook dat er iemand bij mij aan de deur komt met koffie zoals in sitcoms. Met schrijven wil ik gewoon eerlijk betalen. Graag genoeg om huur te betalen.
Tania's Life Balms:
- "Tao Te Ching:" Het helpt me duidelijkheid te vinden in mijn dagelijks leven. De berichten daarin dwingen je niets, ze werken als richtlijnen en bieden alternatieve manieren om jezelf en de mensen en dingen om je heen te bekijken. Het is net als studeren, zodat je voorbereid bent op dingen [die zullen gebeuren], goed en slecht. Het is als een diepe adem voor mij. Ik denk dat, in plaats van yoga, dit het ding is dat me kalm houdt.
- Palo Santo: Palo Santo is speciaal voor mij omdat het mij en mijn familie heeft geholpen om thuis in nieuwe ruimtes te recreëren. Het is een bekende geur en nuttig voor een gesprek en nadat het gesprek voorbij is. Met Palo Santo heb ik het gevoel dat ik de energie die ik wil in mijn huis kan regelen.
- De ontbijtmix van Starbucks: ik brouw het momenteel omdat de bonen uit Latijns-Amerikaanse landen komen en me geen buikpijn of angst bezorgen. Ik drink 's middags een kopje tijdens het dutje van [mijn dochter] zodat ik de rest van de dag energie kan hebben - en de energie om een paar uurtjes werk te doen als ze' s nachts slaapt. Ik gebruik een Franse pers. Dat is mijn favoriete manier om koffie te drinken.
Volg de reis van Tania terwijl ze hier haar onafhankelijke uitgeverij Peralta House vestigt. (Vorig jaar publiceerde ze haar eerste dichtbundel, "COYOTES" - het is een must read. Geloof me.)
Dominque's Life Balms:
- Cristy C. Road's Next World Tarot: Tussen Trump en mijn angst voelt het alsof ik veel op het punt van het einde van de wereld leef. Dit kaartspel droomt over de wereld die we uit het puin zouden kunnen bouwen, en aangezien de beelden lijken op mij en mijn vrienden, helpt het me om me de resultaten beter voor te stellen waarin ik doorkom.
- Geassorteerde kleurklokkaarsen: een tijdje onderschatte ik mijn behoefte om in een hogere macht te geloven, maar ik heb geen religie gevonden waarvan ik denk dat ik erbij hoor - of waarvan ik denk dat ze van mij is. Tot nu toe alleen kaarsen. Ik gebruik vuur om te bidden omdat ik erg Ram zwaar ben, en de lege lei van deze kaarsen (in tegenstelling tot degenen met heilige figuren erop) stelt me in staat om me te verbinden met ideeën en energieën die me een gevoel van vrede geven.
- Pocket Moleskine: Ik heb een van deze al tien jaar overal bij me. Ik gebruik het voor creatief schrijven en onlangs, op voorstel van mijn therapeut, journaling. Het helpt me mijn gedachten en ideeën te waarderen voordat mijn innerlijke criticus ze uit de weg ruimt. Het is ook leuk om een plek te hebben om te luchten en te schrijven zonder waargenomen publiek.
Zoals de gedachten van Dominique en Tania? Volg ze hier en hier.
Amani Bin Shikhan is een cultuurschrijver en onderzoeker met een focus op muziek, beweging, traditie en geheugen - vooral wanneer ze samenvallen. Volg haar op Twitter. Foto door Asmaà Bana.
